Tracąc niewinność (kontynuacja Otchłani) [T] [Z]

Miałam wprawdzie wrzucać rozdział po rozdziale, postanowiłam jednak opublikować wszystko jednocześnie, tym samym kończąc moją przygodę z Otchłanią i Tracąc niewinność jeszcze w roku 2010.

Bardzo dziękuję wszystkim tym, którzy wytrwali ze mną do końca opowiadania, ale także tym, którzy po drodze się wykruszyli, ponieważ wiem, że ich nieobecność jest częściowo moją winą. Bardzo nierozważnie (cóż, powiedzmy sobie szczerze, głupio) jest publikować tak krótki tekst w tak skandalicznie długich odstępach czasu.
Dziękuję wszystkim osobom, z którymi miałam okazję współpracować przy okazji betowania tego tekstu. Pośród nich nie mogłabym zapomnieć o iskrze, z którą przez jakiś czas kontynuowałyśmy jeszcze naszą współpracę. Bardzo, bardzo dziękuję oczywiście Rudej za wszystkie zbetowane rozdziały oraz za czas i cierpliwość, jaką im poświęciła.
Na koniec dziękuję także anji, bo choć nasza współpraca przy tłumaczeniu nie trwała długo, jestem jej za nią naprawdę wdzięczna.

Z życzeniami jak najszczęśliwszego nowego roku pozostawiam Wam ostatnich pięć rozdziałów oraz epilog. Miłej lektury! Nie zapomnijcie o komentarzach (sic!).
Do przeczytania przy innej okazji –
robak

* * *

Wszystkie poniższe części zostały zbetowane przez Rudą. Dziękuję stokrotnie!

* * *

Rozdział dziewiąty
- Bez tchu -

Z każdą nadchodzącą chwilą oddychałam coraz ciężej, zupełnie nad tym nie panując; płuca niezależnie ode mnie pracowały na najwyższych obrotach.
Jak mogłam się spodziewać, ta zmiana nie umknęła uwadze Davida – musiałby być zresztą zupełnie głuchy i ślepy, żeby niczego nie zauważyć. Kątem oka dostrzegłam, jak jego twarz wykrzywia przerażenie: źrenice rozszerzyły się w szoku, co zmusiło mnie do natychmiastowego wstrzymania przyspieszonego do tej pory oddechu. Minęło kolejnych kilka sekund, a upuściłam trzymaną książkę, gdy chłopak chwycił mnie za ramię i gwałtownie potrząsnął.
W reakcji na dotyk Davida płuca znowu wypełniły się powietrzem, tyle że oddychałam jeszcze łapczywiej niż przed minutą. Następny błąd! Nie potrzebowałam wiele czasu, by głowa niemal eksplodowała mi od sensacji, jaką wywoływał jego zapach.
– Bello! – wykrzyknął. – Wszystko w porządku? Wyglądasz okropnie! Bella, co się dzieje?
Usłyszawszy tę uwagę, ściągnęłam w rozdrażnieniu brwi, choć nadal nie przestawałam hiperwentylować. Niewątpliwie nawet w tym momencie wyglądałam lepiej i zdrowiej niż jakakolwiek inna osoba w tej klasie, szkole czy cholernym pozbawionym słońca mieście. Ci poszarzali, słabi ludzie!
David nie dał mi jednak szansy na odpowiedź. Zamiast tego wstał i z paniką w głosie zawołał nauczyciela, dziko gestykulując w moim kierunku.
– Proszę pana, muszę natychmiast zaprowadzić Bellę do pielęgniarki! Coś jest z nią nie tak. – Od razu potrząsnęłam głową w geście zaprzeczenia, lecz zostałam zignorowana.
Gdyby tylko wiedzieli, że w ogóle nie muszę oddychać! Chciałam przestać udawać, skończyć odgrywać całą tę szopkę, ale mój organizm zachowywał się jak zdalnie sterowany.

Tego wszystkiego było stanowczo za dużo: kiedy już uwolniłam się od uzależnienia od krwi, pragnienie znów powróciło. Do tego dochodziła zmiana w zachowaniu Edwarda. I przeklęte uczucia Davida Candora, a także jego niebezpiecznie duża wiedza na temat istot fantastycznych, z których jedna siedziała właśnie obok niego. To wszystko razem wzięte uznałam później za powód mojej przesadzonej reakcji.
Ponad ramieniem Davida zauważyłam Larę. Nigdy wcześniej nie widziałam tyle nienawiści i wstrętu na tak ślicznej twarzyczce. W innych okolicznościach – gdybym nie ja była obiektem oczywistej pogardy dziewczyny – to nowe spostrzeżenie z pewnością wydałoby mi się interesujące.
David sięgnął po moją dłoń i zamknął ją w gorącym i nieco spoconym uścisku. Ludziom o wiele łatwiej przychodzi dotykanie mnie niż innych wampirów. Nie wydaję się aż tak… inna. Mam bardziej ludzką naturę i ciepłe ciało. Po dotknięciu mojej dłoni nikt nie cofnie się przerażony – nie ma ku temu powodów, przynajmniej żadnych oczywistych. W rzeczywistości jednak mogłabym znaleźć szereg argumentów, dla których powinno się trzymać ode mnie z daleka. Jestem niebezpieczna, nawet jeśli na taką nie wyglądam – nawet jeśli niczego nie pragnę tak bardzo jak tego, by było inaczej. Gdzieś w podświadomości każdy z nich doskonale wie, z kim ma do czynienia – i choćbym sprawiała wrażenie miłej osoby, stanowię dla ludzi zagrożenie. Najczęściej jednak starają się o tym nie pamiętać, spychając tę wiedzę w najgłębsze zakamarki umysłów.

W tamtym momencie byłam szczególnie groźna – jak granat ręczny, który jakiś kompletny idiota odbezpieczył. David ścisnął moją rękę, a drugą dłonią otoczył ostrożnie talię. W ten sposób dociągnął mnie prędko do drzwi, za którymi momentalnie przestałam nad sobą panować.
Nie potrafiłam powstrzymać pożądliwości, z jaką wciągałam do płuc przesycone jego zapachem powietrze. W każdej chwili mogłam eksplodować.
Wystarczyło pół minuty, by okazało się, że ten granat jednak nie wybuchnie – na względnie świeżym powietrzu, które wnikało do korytarza przez otwarte okno, wszystko stało się nieco łatwiejsze do zniesienia. Znowu przejęłam kontrolę nad swoim oddechem, z uwagą wyregulowałam pracę płuc; zmusiłam się do tego, by się uspokoić.
– Posiedzę sobie tutaj przez chwilę, dobrze? – sapnęłam, opadłszy na podłogę w jednym z cichych bocznych korytarzy. Podciągnęłam kolana i ukryłam między nimi głowę.
– Czujesz się już trochę lepiej? – zapytał chłopak, zmartwiony.
Nie poruszyłam się, marząc o tym, by stał choć kilka metrów dalej.
– Trochę.
Śmiały, nierozsądny i pozornie we mnie zakochany – David położył dłonie po obu stronach mojej głowy i podciągnął ją, tak bym na niego spojrzała.
Mogłabym się obronić. Z pewnością nie był w stanie zmusić mnie do zrobienia czegoś, czego bym nie chciała. Gdyby jednak jego dotyk stał się niestosowny, mogłabym powoli i boleśnie połamać mu palce, które aktualnie spoczywały na moich policzkach. Mogłabym zrobić coś o wiele gorszego; było tyle możliwości…
Nie doświadczył żadnej z nich.
Mimo że nadal wyglądał na zaniepokojonego, uśmiechnął się.
– Też mi się tak wydaje. – Kciukiem gładził moje kości policzkowe. – Błagam, nie strasz mnie tak więcej!
Skradziona krew napłynęła mi do twarzy. Wprost słyszałam, jak szumi w nieczynnych już żyłach i tętnicach, jak wędruje dalej, łaskocząc mnie w gardle. Przytaknęłam bez słowa.
Uśmiech bruneta stopniowo łagodniał. Fałszywie zinterpretował to, jak zareagowałam na jego dotyk i zaczął przybliżać swoją twarz w kierunku mojej. Nie cofnęłam się.
Nie byłam w stanie. W odpowiedzi na postępowanie Davida zamarłam w bezruchu, czułam jedynie drżenie lewej dłoni. Wiedziałam, że ta sytuacja nie prowadzi do niczego dobrego.
Gdy dzieliły nas już tylko milimetry, chłopak zatrzymał się i po raz pierwszy spojrzał na mnie z wahaniem w oczach.
– Chcesz tego, prawda? Chcesz, ale wszystkie twoje zmysły cię przed tym powstrzymują… Nie jest tak? – pytałam wypranym z emocji głosem, pozwalając, by zabrzmiało to jak nieistotna, wtrącona mimochodem uwaga, chociaż wewnątrz cała płonęłam. Teraz czułam łaskotanie nie tylko w gardle, ale i w żołądku. Widziałam, jak jego oczy stają się coraz większe.
– Dlaczego tak się dzieje? – wyszeptał, chuchając w moją twarz ciepłym oddechem. Zaczęło kręcić mi się w głowie.
– Instynkt samozachowawczy. To naturalnie zachowanie. Jakby to powiedzieć, Davidzie… Stanowię dla ciebie zagrożenie. – Mówienie przychodziło mi z dużym trudem.
– Co masz na myśli?
Kosztowało mnie to sporo wysiłku, jednak odwróciłam twarz, tak że nie znajdowała się dłużej w jego zasięgu. Teraz uporczywie wpatrywałam się w unoszące się nad ziemią tumany kurzu.
– Przecież powiedziałam ci wcześniej, że mam chłopaka! – wyrzuciłam z siebie, ignorując postawione przez niego pytanie.

Niespodziewanie uświadomiłam sobie, przerażona, że Edward bez przeszkód może czytać myśli Davida. Jak niby miałby nie zauważyć, że chłopak próbował pocałować mnie, jego żonę? To raczej niemożliwe… Gdy tylko dotarło do mnie, jak wściekły by był, jeśli dowiedziałby się o czymś takim, mój oddech na powrót stał się przyspieszony, jednak prędko nad tym zapanowałam.
Towarzyszący mi brunet oparł się o ścianę naprzeciwko. Nie patrzył na mnie.
– Wiem… Ale nie jestem w stanie zmienić swoich uczuć. – Palcem wskazującym kreślił kółka w wirującym w powietrzu pyle. – Powinienem cię za to przeprosić?
Przygryzłam dolną wargę i potrząsnęłam głową.
– Zresztą – dodał – i tak bym tego nie zrobił.
Nic na to nie odparłam, mimo że gotową odpowiedź miałam na końcu języka. Byłaby jednak o wiele za ostra; nie mogłabym powiedzieć mu w tej chwili nic miłego.
– Bello?
Automatycznie podniosłam głowę, chociaż wiedziałam, że to zły pomysł. Wpatrywał się we mnie łagodnym spojrzeniem, a ja przeczuwałam najgorsze.
– Bello, tak bardzo różnisz się od dziewczyn, które do tej pory znałem. Wiem, że przysparzam ci kłopotów i przykro mi z tego powodu. Twój chłopak – ostatnie słowo niemal wypluł – daje mi to wyraźnie do zrozumienia za każdym razem, gdy go widzę. Nienawidzi mnie – w tym momencie uśmiechnął się nieznacznie – prawdę mówiąc, z wzajemnością. Ale to nieważne, ponieważ nie chcę sprawić, by twoje życie stało się jeszcze trudniejsze, niż z pewnością jest.
To, co powiedział, w zasadzie przerosło moje obawy; jego słowa przepełniała… pasja. Przy wzmiance, że Edward nie kryje się ze swoją niechęcią, przyszło mi na myśl coś innego.
– Wiedziałeś o tym, że Lara jest w tobie zakochana? – Po raz kolejny świadomie pominęłam jego wyjaśnienia, a sądząc po wyrazie twarzy, jaki przybrał, jemu także to nie umknęło. Aż dziwne, że jeszcze się na mnie nie obraził.
– Wiedziałem – odpowiedział lakonicznie. Teraz ze skupieniem rysował na podłodze spirale.
– Davidzie – zaczęłam z wahaniem. Oglądanie go w takim stanie sprawiało mi niemałą przykrość; nigdy nie chciałam go skrzywdzić. Wszystko przebiegałoby o wiele prościej, gdyby nie jego upór.
– Nie chcę jej – zaprotestował, jeszcze zanim miałam szansę uformować swoje myśli w słowa.
– Wiem o tym.
Opierając się o ścianę, opuścił głowę i wbił wzrok w ziemię.
– Davidzie – podjęłam cicho raz jeszcze – kocham Edwarda. Bardzo. Może brzmi to kiczowato, ale uczucie, które nas łączy, jest niezniszczalne. Pochlebiasz mi, ale…
– …ale nie chcę ci robić złudnej nadziei – dokończył za mnie. – Znam te słowa na pamięć!
Zatem nie myliłam się, przypuszczając, że jest bożyszczem nastolatek.
Obserwowałam go przez chwilę. Bez wątpienia popełniłam ogromny błąd, ponieważ ten widok skłonił mnie do wyjawienia prawdy:
– Lubię cię, David. Lubię cię bardziej, niż powinnam dla dobra nas obojga.
Uniósł w górę prawy kącik ust.
– Wiem.
Roześmiałam się.
– Jesteś taki pewny siebie czy po prostu arogancki?
W tym momencie zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec lekcji i początek przerwy. David wstał, chwycił moją dłoń, jak gdyby był to najnaturalniejszy gest na świecie, i postawił mnie na obie nogi.
– Ani to, ani to. Jestem realistą. Wiesz, minęło trochę czasu, zanim w końcu mi się do tego przyznałaś! – Wziął mnie pod ramię i skierował w stronę załomu korytarza, gdzie natknęliśmy się na Alice. Jej oczy były ogromne i intensywnie czarne. Chłopak instynktownie się zatrzymał; nawet ja nie zdobyłam się na kolejny krok.
Alice bez słowa podała mi torbę, którą zostawiłam w klasie. Ostrożnie uwolniłam się z uścisku Davida i chwyciłam ją.
– Dziękuję – wymamrotałam.
Wampirzyca nie patrzyła na mnie – zamiast tego rzuciła Davidowi niebezpieczne spojrzenie. Zrozumiał je, reagując prawidłowo, chociaż równie dobrze mógł to być po prostu strach.
– Pójdę po moje rzeczy. Zobaczymy się później na lekcji, Bello – rzucił jeszcze, po czym prędko się oddalił, odprowadzany wzrokiem mojej siostry. Raptem dziewczyna obróciła się na pięcie i odeszła. Pospieszyłam za nią.
– Musiałaś to zrobić? – syknęła niemal bezgłośnie, gdy ją dogoniłam. – Wszystko się jeszcze bardziej pogorszyło! Edward gotuje się ze złości!
– Nie ma ku temu powodów.
– Ależ owszem, ma! – Jeszcze nigdy nie zwracała się do mnie w ten sposób. Nigdy się tak na mnie nie wściekała. – Coś się stanie! Jeszcze tego nie widzę, ale jestem pewna.
Wstrzymując oddech, rozejrzałam się dookoła. Uczniowie wymijali nas, gdy przechodziłyśmy przez wąski korytarz. Postawa i wyraz twarzy Alice stanowiły wystarczająco jasne ostrzeżenie. Jej niewielki wzrost i drobna postura nie mogły dłużej ukryć zagrożenia, jakim była.
– Wiesz, co dzieje się z Edwardem. Powiedz mi! – błagałam na bezdechu.
– To nic nie zmieni, jeśli ci to powiem. Sam musi ci wszystko wyjaśnić.
Wypuściłam ze świstem powietrze.
Dyskutowanie z Alice jest bezcelowe; nigdy nie można jej do niczego przekonać. Niewątpliwie wiąże się to z jej talentem i konsekwencjami, jakie za sobą niesie. Kształtuje swoje opinie na podstawie przyszłości wysnutej z wizji, a dla zwykłych, „niewidzących” zjadaczy chleba, takich jak ja, jej poglądy wydają się całkowicie niezrozumiałe. Ona po prostu kocha swój dar.
– Gdzie on jest? – zapytałam, zamiast podejmować ten temat.
– Czeka na ciebie za szkołą.
Zatrzymałam się. Postąpiwszy kilka kroków naprzód, Alice poszła za moim przykładem.
– Przepraszam. Naprawię to wszystko. – I taki miałam zamiar. Najwyższa pora!
– Powinnaś. Dla własnego dobra. – Wzięła głęboki wdech i wywołane rozdrażnieniem zmarszczki znikły z jej czoła, a w oczach ponownie pojawiły się złote refleksy. – To nie tylko twoja wina, Bello. Edward zawinił znacznie bardziej. Jednak to, co dzisiaj zrobiłaś, prawdopodobnie skierowało całą sytuację na najgorsze tory z możliwych.
Spłoszyłam się na taki dobór słów; mogła zobaczyć to w mojej twarzy.
– Prawdopodobnie – podkreśliła. W jej głosie nadal przebrzmiewało zdenerwowanie, jednak nie słyszałam już gniewu. Moja siostra nie potrafiła po prostu znieść, jeśli nie miała pewności co do jakichś przyszłych wydarzeń.
Co miałam na to odpowiedzieć? Jej słowa wcale mnie nie uspokoiły, jednak przytaknęłam, udając dzielną – ale tak naprawdę było już za późno, by grać odważną. Do tej pory wydarzyło się tyle rzeczy, na które nie miałam większego wpływu. Wiedziałam, że nie muszę obawiać się niczego ze strony Edwarda… ale wciąż pozostawało wiele spraw, które mnie przerażały. Bałam się podjętych przez niego decyzji. Mimo to musiałam w końcu się ze wszystkim zmierzyć i zakończyć to. Naprawdę chciałam, by ten rozdział się za nami zamknął!

Rozdział dziesiąty
- Wyznania -

Opuszczając budynek szkoły, szłam jak na ścięcie. Przy każdym stawianym kroku wmawiałam sobie, że to efekt zmęczenia wywołanego zdenerwowaniem i moją przesadzoną reakcją sprzed kilku minut. Być może w przypadku człowieka taka diagnoza by się sprawdziła… Powoli pokonałam przestrzeń, jaka dzieliła mnie od miejsca przebywania Edwarda.
Uczniowie stali w niewielkich grupkach liczących jedną lub dziesięć osób. To znany schemat – w liceum masz albo wielu przyjaciół, albo nie masz żadnych.
Ogarnęło mnie zupełnie obce uczucie. Trudno mi je określić, ale wiąże się z nim wiele skojarzeń: nierówna i gładka powierzchnia, skóra i piasek. Nic miało to oczywiście większego sensu, mimo to wydawało mi się dość logiczne. Tak jak logiczny wydaje się sen, w którym każdy mówi w twoim języku, nawet jeśli jesteś pewien, że w śnionej rzeczywistości znajdujesz się w innym kraju. O ile myśl o owej gładkiej powierzchni odprężała mnie, o tyle choćby dopuszczenie do siebie wyobrażenia nierówności sprawiało, że robiło mi się słabo. Lepiej nie potrafię opisać tego uczucia, którego nie doświadczyłam zresztą już nigdy więcej.
W tamtym momencie żałowałam, że nie ma przy mnie Jaspera z jego empatycznymi umiejętnościami.

Znalazłam Edwarda czekającego w sporej odległości od budynku szkoły. Opierał się o wysokie ogrodzenie z siatki drucianej i gdy na niego patrzyłam, sprawiał wrażenie dość spokojnego.
Był rozluźniony, ręce trzymał schowane w kieszeniach dżinsów. Włosy powiewały mu lekko na wietrze. Cała postura dawała świadectwo jego opanowania. Nie stał jednak nieruchomo jak posąg, poruszał się: czubkiem buta podrzucał mały kamyk. Zdawało się, że zrezygnował ze swojego nawyku pozostawiania w bezruchu w reakcji na stres, przez co można było pomyśleć, że zaistniała sytuacja układa się dla niego pomyślnie.
Czy Alice nie wspomniała przypadkiem, że gotuje się ze złości? Nie powinien więc właśnie teraz zrzucić z siebie tak długo wypracowywanej maski samokontroli?
Ostatnie metry, jakie nas dzieliły, pokonałam bardzo ostrożnie. Wiedziałam, że sama jestem jak odbezpieczony granat – ale czy i on nie był tykającą bombą?
Gdy w końcu znalazłam się w bezpośredniej bliskości Edwarda, zakończył zabawę kamieniem i podniósł na mnie wzrok. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy.
– Edward? – wychrypiałam.
– Tak? – Mówił o wiele za spokojnie.
– Kocham cię! – wyznałam, próbując nadać głosowi tyle miłości, ile tylko mogłam w sobie odnaleźć. Moje uczucie dla niego było, jest i zawsze będzie prawdziwe, ale w tamtym momencie nie potrafiłam wystarczająco wyraźnie tego oddać.
– Wiem – odparł cicho. Przejechał dłonią przez rudo mieniącą się czuprynę. – Ja też cię kocham.
Zastanawiałam się jeszcze, czy naprawdę tak myślał czy jednak mnie okłamywał, na co zresztą zasługiwałam. Gwałtownie oderwał się od ogrodzenia i znalazł się znacznie bliżej niż chwilę wcześniej.
To, że instynktownie się cofnęłam, leżało w ludzkiej części mojej natury; zrobiłam tylko malutki kroczek. To, że on natychmiast to zauważył, leżało w jego nie-ludzkiej naturze.
– Boisz się mnie teraz? – zapytał, tak jakby mnie wabił. Jakbym była jego ofiarą. Jakby miał zamiar coś mi zrobić, ale nie chciał, żebym o tym wiedziała.
– Tak – pisnęłam.
W przeszłości Edward nie potrafił znieść myśli o tym, że mógłby mnie przerażać. Miałam nadzieję, że nadal tak jest.
Teraz tylko westchnął i cofnął się.
– Żałuję, że nie bałaś się mnie znacznie wcześniej.
– Słucham? – wydusiłam.
– W takim wypadku wszystko potoczyłoby się dla ciebie o wiele lepiej.
Ramiona, które przed momentem w obronnym geście zaplotłam na piersi, opadły bezwładnie na boki. Postąpiłam kilka chwiejnych kroków w kierunku męża.
Znałam na pamięć każdy fragment jego twarzy, zawsze potrafiłam odszyfrować malujące się na niej emocje. W tamtej chwili pozostawały dla mnie jednak zagadką. Ani słowa, ani czyny Edwarda nie miały sensu.
– Słucham? Lepiej? Dla mnie?
Uśmiechnął się, mimo że wyraźnie nie było mu do śmiechu. Musiał zmusić mięśnie do tego, by podążały za tokiem myśli. Palcem wskazującym ostrożnie obrysował kontur mojej twarzy.
– Potrafię oprzeć się wszystkiemu poza samą pokusą – wyszeptał.
W odpowiedzi na jego dotyk mój oddech, jak zawsze, stał się nierówny, a gdy przesunął palec przez szyję do piersi, przeszedł w dyszenie. Ta reakcja za bardzo przypominała jednak sytuację z minionej lekcji, więc spróbowałam w ogóle nie oddychać.
Powstrzymując się przed wszelkimi odruchami, zastygłam przed nim; wymuszony uśmiech opuścił jego wargi.
– Jak widzisz, zabiłem cię – wymamrotał. Było jasne, że powiedział to tak cicho tylko po to, by złagodzić wymowę tych słów. Mimo starań nie udało mu się ukryć czającego się za nimi gniewu.
Odzwierciedlałam jego złość; usztywniłam ramiona, przygryzłam dolną wargę.
– Wcale nie widzę, żebyś mnie zabił. Wręcz przeciwnie, przecież ty…
– Ale ja to widzę! – Odskoczył, bym nie mogła sięgnąć po jego dłoń. – Każdego dnia widzę to… i słyszę. Jeszcze nigdy żadne serce nie milczało tak głośno!
Mimowolnie położyłam rękę na piersi.
– Nie mogę uwierzyć, że w dalszym ciągu robisz sobie z tego powodu wyrzuty! Byłam umierająca! Chciałam tego! Nadal tak jest!
– Pozwól, że przypomnę ci, jak wyglądał twój pierwszy rok jako nieśmiertelnej: miałaś ciągłą huśtawkę nastrojów… jak ciężarna kobieta! – Edward zadrżał przy tym porównaniu. – W jednej sekundzie się śmiałaś, w następnej – płakałaś. Martwiłaś się o swoich rodziców. Obwiniałaś siebie za to, że zostawiłaś ich samych. Czasem w ogóle nie można było cię uspokoić. To ja ci to zrobiłem! Przez to, jak bardzo cię pragnąłem, zniszczyłem ci życie! Każdy dzień, gdy przysłuchuję się twojemu cichemu-głośnemu sercu, przypomina mi o tym, że jestem potworem. Ty zaś… – przerwał, ukrywając przede mną swoje ogromne, czarne oczy.
Chciałam wtrącić się w jego monolog. Powiedział tak wiele rzeczy, które mimo że były prawdziwe, zostały przez niego w jakimś sensie źle odebrane. Tęskniłam do swojej ludzkiej egzystencji w prosty i błahy sposób, z tym nie mogę polemizować, wiem też, że w pierwszym roku wszystko zdawało się strasznie zagmatwane, ale kocham moje obecne życie, czego on, zdaje się, nigdy nie zrozumiał.
Jednak teraz niemal wyjawił mi powód swojej złości. Było tak blisko… Musiałam wiedzieć.
– Co zrobiłam? Powiedz mi! Musisz mi powiedzieć, Edwardzie!
– Nie wyrządziłabyś mu żadnej krzywdy! – wrzasnął.
Kilkoro uczniów odwróciło się w naszym kierunku, jednak to, co zobaczyli, odstraszyło ich. Gdyby Edward w tym momencie wyznał, że jest wampirem, każdy z miejsca by mu uwierzył.
– To nieprawda – burknęłam.
Zabiłabym Davida pierwszego dnia naszej znajomości, gdybym tylko miała ku temu okazję. Byłam tego pewna.
Ale Edward w ogóle nie uwzględnił mojego zarzutu postawionego samej sobie.
– Zawsze wiedziałam, że jesteś inna niż my wszyscy… że jesteś lepsza. I byłem z tego powodu taki dumny z ciebie. Byłem szczęśliwy, że wszystko tak łatwo ci przychodzi. Volturi uznali cię za nowy stopień w rozwoju ewolucyjnym wampira – ostatnie słowo wyszeptał. – Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek będzie mi to przeszkadzało. – Zakrył oczy dłońmi. – Wiesz, czułem… ulgę… radość, kiedy zaczęłaś pożądać krwi tego chłopaka. Wiem, że to brzmi strasznie! Ale dzięki temu nie wydawałem się już sobie samemu taki słaby. Ucieszyło mnie to. Podobało mi się obserwowanie, jak twój niewzruszony mur samokontroli się kruszy. – Postąpiwszy duży krok do przodu, stanął przede mną i chwycił mnie za ramiona. – Jednak w rzeczywistości nie było to żaden uszczerbek, żaden wyłom w twojej samokontroli. Byłaś po prostu niepewna siebie. Już wtedy gdy wyciągnąłem cię z sali lekcyjnej, wiedziałem, że nic byś mu nie zrobiła. Nawet byś go nie dotknęła! Dzień po tym siedzisz sobie obok niego jak gdyby nigdy nic i prowadzisz przyjacielską pogawędkę. Dzisiaj chłopak prawie cię całuje, a z twojej strony nie musi obawiać się żadnego zagrożenia. – Edward potrząsnął mną lekko. – Bello, nie mogę tego znieść! Chciałem tego. Chciałem, żeby w moim przypadku było podobnie, ale nie jest! Tego już za wiele!
Nie wierzyłam w jego słowa, nie mogłam uwierzyć w to, co powiedział o moim braku pewności siebie. W poniedziałek David ledwo uszedł śmierci, nawet teraz mogłam go zamordować! Dlatego też wiedziałam, że niepewność nie mogła być przyczyną mojej męki w ciągu ostatnich dni.
– Wyobraź sobie, że ja miałbym twoją samokontrolę. – Położył mi ręce na karku, zmuszając, bym na niego spojrzała. Pochylił się nade mną, tak że nasze oczy znajdowały się na jednakowej wysokości. – Gdyby tak było, trzymałbym się od ciebie z daleka, jak od wszystkich innych. Nigdy bym cię w to wszystko nie wciągnął. Nie przemieniłbym cię. Mogłabyś prowadzić teraz normalne życie. Byłabyś nadal człowiekiem. Miałabyś duszę! I dzieci! Nie chciałabyś mieć dzieci, Bello?
– To wszystko… nieprawda! – powtórzyłam. Nic innego nie przychodziło mi na myśl. Potrząsnęłam głową, przynajmniej na tyle, na ile mogłam, uwięziona w klatce jego dotyku.
– Alice też nic nie widziała. Nie mogła nic zobaczyć, ponieważ nic nie miało się stać. Nie zabiłabyś go!
Moje zaciśnięte pięści i usta drżały. Chciałam wykrzyczeć prawdę w jego piękne, zagniewane oblicze. Nie byłam dłużej tą niewinną dziewczyną, którą poznał w innym świecie, w którym słońce czasem przeglądało spoza zasłony chmur. Jednak ten argument stanął mi gulą w gardle, gdy z całą mocą uświadomiłam sobie, co przed chwilą powiedział.
Wyrwałam się z jego uścisku.
– Mieliśmy być dla siebie nawzajem bijącym, żywym sercem! Pamiętasz o tym jeszcze? Ale ty postanowiłeś skazać mnie na męki, zaryzykować nasz związek, ponieważ zraniłam twoje przeklęte ego?! – Mój głos był wyprany z emocji. Nie mogłam tego wytrzymać!
Brwi Edwarda podjechały w górę. Powoli podjął:
– Nie jestem pewien, czy ryzykowałem naszym związkiem. Mam jednak pewność, że cię nie dręczyłem!
Odetchnęłam, jednak wyraz jego twarzy nie zmienił się.
Pozwoliłam szybko przesunąć się obrazom ostatnich kilku dni w mojej pamięci. Widziałam wszystko, co powiedział i co zrobił… i nie potrafiłam niczego się w tym doszukać.
Wydawało mi się to inne, przerażające. Z pewnością przerażające! Ale Edward nie wyrządził mi w tym wszystkim niczego złego. Nigdy nie był okrutny, nie przekraczał żadnych odgórnie ustalonych granic, nie zranił mnie z premedytacją, nie przestał się o mnie troszczyć. Jedyną krzywdą, którą mi wyrządził, było stopniowe dystansowanie się ode mnie – tak emocjonalne, jak i rzeczywiste, przestrzenne. Każda komórka mojego ciała była przyzwyczajona do jego czułości i bliskości, i fałszywie zinterpretowałam jej brak.
Wpatrywałam się w niego z otwartymi ustami.
– A więc? Jak brzmi oskarżenie? – zapytał, krzyżując ramiona na piersi.
– Nie powiedziałeś mi dzisiaj rano: Dzień dobry, moje serce – wyrzuciłam z siebie nieśmiało.
Edward masował grzbiet swojego nosa. Mimo iż sprawiał wrażenie zmęczonego, wyglądało też na to, że odetchnął z ulgą. Teraz wszystko zrozumiał.
– Tak bardzo cię przepraszam, moje serce! Mówiłem ci, że wszystko jest teraz takie idiotyczne. Nie powinienem być taki arogancki ani zachowywać się w ten sposób. Czułem się po prostu tak, jakbyś chełpiła się przede mną swoim sukcesem, choć oczywiście tego nie robiłaś. Ale było to dla mnie tak nowe uczucie, a przy tym tak silne, że nie potrafiłem się przed nim obronić. Sama teraz widzisz, jak słaby jestem. Do tego dochodzi moja zazdrość. Wiem, że lubisz Davida i… przeszkadza mi to. Jesteś moją żoną, Bello, nie chcę, żebyś lubiła innego! Moje nierozważne zachowanie sprawiło jednak, że wszystko się jeszcze bardziej pogorszyło. Ale błagam, kochanie, zrozum mnie! Proszę, zrozum, że nie chciałem zrobić ci krzywdy! Zrozum, że jestem idiotą! Zrozum, że nie mogłem inaczej!
Potrząsnęłam głową i odsunęłam się, gdy zbliżył się do mnie z wyciągniętymi ramionami. Nie byłam w stanie nic powiedzieć, tylko stałam i potrząsałam głową. Myśli przelewały się z lewej strony czaszki na prawą i na chwilę wszystko zniknęło mi z pola wiedzenia.
Cała ta pokręcona sytuacja rysowała się teraz przede mną zupełnie inaczej. Jeśli chodzi o Edwarda, znałam tylko jego całkowitą bezinteresowność i perfekcyjność, których od zawsze mu zazdrościłam. Zarówno egoizm, jak i omylność mojego męża były dla mnie czymś nowym.
Nie wiem, jaki w tamtej chwili miałam wyraz twarzy, ale zdaje się, że coś on w Edwardzie uwolnił, ponieważ spuścił głowę i wbił długie palce w kamienną powłokę swoich dłoni. Na jasnej skórze wystąpiły niebieskawe żyły. Przygryzł dolną wargę i cały zdrętwiał.

Wtedy zaczął biec. Niemal przegapiłam moment, w którym zerwał się do ruchu. Odnalazłam go wzrokiem dopiero w momencie, gdy po przeskoczeniu nad czterometrowym ogrodzeniem, znajdował się już bardzo daleko.

Rozdział jedenasty
- Za późno! -

Zastanawiałam się, czy powinnam pobiec za Edwardem; wahałam się na tyle długo, że problem rozwiązał się sam: miał nade mną tak dużą przewagę, że w żadnym razie nie zdołałabym go dogonić, chyba że sam by na to pozwolił. Ale widziałam, w jaki sposób się poruszał – nawet jeśli trwało to ułamek sekundy. Był gwałtowny, niemal agresywny i z pewnością nie planował się szybko zatrzymać.
Czekałam, aż jego słodkawy zapach się rozwieje. Wydawało mi się, że trwa to całą wieczność, jednak pewnie dlatego, że z całych sił pragnęłam, by pozostał przy mnie choć kilka sekund dłużej.
Prawie spóźniłam się na zajęcia, lecz zupełnie się tym nie przejęłam. Na następnej lekcji znowu musiałabym siedzieć obok Davida, z czego byłam w stanie zrezygnować bez chwili wahania. Może potrafiłabym w ogóle zrezygnować nie tylko z towarzystwa Davida Candora, ale i ze szkoły i przebywania w Nowym Jorku… Oddałabym to wszystko bez walki, byle tylko zwrócono mi coś innego, jedyną rzecz, na jakiej mi zależało.
Ostatecznie skierowałam się jednak do budynku szkoły, przeklinając własną obowiązkowość.

O wiele przyjemniej przemierzało się długie, zaniedbane korytarze, gdy były całkowicie opustoszałe, choć nadal wyraźnie słyszałam głosy i oddechy, a nawet sporadyczne chrapanie dochodzące zza pozamykanych drzwi sal lekcyjnych. Wyczuwałam obecność około tysiąca dwustu uczniów tego liceum, ani na chwilę nie opuszczało mnie głośne bicie ich serc; nie znajdowałam się tu sama, nawet jeśli na to mógłby wskazywać wyludniony hol. Jednak przynajmniej teraz nikt mnie nie obserwował – nie czułam żadnego ciekawskiego spojrzenia. Co za nie do opisania ulga! W ostatnim czasie tak wiele par oczu przyglądało się każdemu mojemu najgłupszemu błędowi, że miałam tego serdecznie dosyć.
Spróbowałam oderwać się od tego wszystkiego. Moja głowa powinna być wolna od wszelkich myśli, pusta jak długi korytarz, który się przede mną rozpościerał. Niesamowicie bałam się, że w końcu się złamię, że to mnie przerośnie – że myślenie o tym, co się dzieje, w końcu przepali którąś z synaps w mózgu i będzie po wszystkim. Tak samo jak reszta mojego organizmu, również on jest ponadprzeciętnie odporny na wstrząsy, jednak nie niezniszczalny. A już z całą pewnością nie oparłby się ogniowi.
Nie zauważyłam… cóż, zapewne nie chciałam zauważyć… że w moim otoczeniu coś jest nie tak, że czegoś brakuje. To wstyd i hańba, że ktoś inny musiał zwrócić na to moją uwagę. Niespodziewanie znalazła się przede mną Alice – szybko, o wiele za szybko, tak że znowu się cieszyłam, że nie śledzi nas niczyje spojrzenie.
Miała rozwścieczony wyraz twarzy; delikatne wargi nieznacznie się uchyliły. Nigdy jeszcze nie widziałam jej w takim stanie. Naturalną reakcją z mojej strony było odzwierciedlenie jej zachowania: otworzyłam oczy tak szeroko, że wkrótce stały się za duże, nieprzystające do twarzy, a usta uformowały wielkie O.
Alice chwyciła mocno moje łokcie i przyciągnęła je do siebie. Mówiła cicho, konspiracyjnym szeptem, w którym nie zdołała ukryć tonu paniki – i to właśnie on przeraził mnie bardziej niż cokolwiek innego do tej pory.
– Znajdź swojego przyjaciela!
– Co? – wychrypiałam.
Uścisk lodowato zimnych palców Alice zacieśnił się, tak że nasze twarze znalazły się na tym samym poziomie.
– David! – tchnęła, a ja zadrżałam. – Miałam wizję pogrzebu.
Odepchnęłam ją od siebie, niemal się przy tym przewracając. Dopiero teraz – o wiele za późno – zorientowałam się, że nie wyczuwam w powietrzu zapachu Davida. To spostrzeżenie sprawiło, że znowu się zatoczyłam, uderzając plecami o ścianę.
– Nie!
– Blondynka…
– …Lara – informacja automatycznie opuściła moje usta. Obrzuciłam Alice nic nie rozumiejącym spojrzeniem, trwało to jednak tylko ułamek sekundy.
– Lara krzyczała. Nad trumną. Wrzeszczała, że… że Edward jest mordercą. Widziała, jak on i David odjeżdżają razem ze szkoły. Bella, musisz…
Ale nie słyszałam już, co muszę zrobić. Już mnie tam nie było.

Tempo biegu sprawiło, że włosy boleśnie smagały mnie po twarzy. Ledwo co udało mi się wyminąć młodszą z pracujących w sekretariacie kobiet – panią Hoover, tę, której szczególnie przypadł do gustu Jasper. Skonsternowana, odwróciła się, by za mną spojrzeć… a przynajmniej tak mi się wydaje, ponieważ się nie zatrzymałam. Nie miałam nawet czasu, by zastanowić się na tym, że od tej pory będę dla niej pewnie niczym więcej jak tylko powiewem wiatru.
Nie miałam też czasu, by przemyśleć, dokąd właściwie biegnę. Zatrzymałam się tak gwałtownie, że górna część mojego ciała została wyrzucona do przodu, a nogi rozjechały się w dwie strony i już po chwili leżałam płasko w jakimś zaułku.
Jednym ruchem zerwałam się do pozycji pionowej i rozejrzałam dookoła. Znajdowałam się w zapomnianej przez ludzkie oko uliczce na rozwidleniu Pięćdziesiątej trzeciej i Północnej; po obu moich stronach wznosiły się ściany budynków. Na gzymsie okiennym w zasięgu wzroku siedział szary, wychudzony kot, który groźnie mnie ofukiwał, dając jasno do zrozumienia, że powinnam trzymać się z daleka. Koty są znacznie inteligentniejsze niż ludzie!
Mogłam policzyć każdy włosek składający się na jego sierść, dostrzegałam każde pęknięcie w ceglanej ścianie za jego plecami. Kocie serduszko biło szybko, wydawane przez niego prychnięcia wypełniały moje uszy. Nawet z bezpiecznej odległości, jaką zachowywałam, mogłam wyczuć temperaturę ciała zwierzęcia. Jednak na co niby były mi wyostrzone zmysły, jeśli nadal nie miałam pojęcia, co robić? Wampiry nie znoszą nie wiedzieć, co się dzieje. Nie bez powodu natura wyposażyła nas w nadprzyrodzone umiejętności!

Nawet przed samą sobą nie chciałam zastanawiać się, dokąd Edward mógł zabrać Davida. Wolałam wierzyć, że mój mąż nigdy nie wyrządziłby krzywdy temu niewinnemu chłopcu – przez ponad stulecie egzystował jako wampir, nie pozwalając, by jakiemukolwiek człowiekowi włos spadł z głowy. Zabicie Davida byłoby czymś, czego tak długo i tak mocno się wystrzegał.
Wiedziałam jednak, że właśnie przyszedł czas, by postawić sobie to pytanie, jeśli nie zamierzałam przybyć na miejsce za późno. A nie zamierzałam.
Nie pozwoliłabym, żeby Davidowi coś się stało z mojego powodu. Nie pozwoliłabym, żeby Edward do końca wieczności musiał robić sobie wyrzuty.

Rozdział dwunasty
- Odnaleziony -

Edward zabrał ze szkoły Davida, podczas gdy ja bezczynnie czekałam na korytarzu. Wyjechali stąd razem – Lara ich widziała. Ale dokąd mógł go wywieźć? Na pewno postarał się o znalezienie jakiegoś miejsca, gdzie nikt by mu nie… przeszkadzał.
Myśli, jakie mnie w tamtym momencie opanowały, sprawiły, że zaczęłam drżeć.
W Nowym Jorku była niezliczona ilość uliczek i zaułków, o których nikt nie miał zielonego pojęcia. Nawet uzbrojona w wampirze umiejętności nie mogłabym przeszukać ich wszystkich.
Prawdopodobieństwo, że Edward ściągnął Davida do nas do domu, równało się niemal zeru. W końcu znajdowało się tam biuro Esme i nawet jeśli akurat dziś wyjechała, ryzyko nadal było zbyt duże: każdy członek naszej rodziny potrafiłby jeszcze wiele tygodni później wyczuć najmniejszą kroplę ludzkiej krwi, którą by tam rozlano. Znowu myślałam jak morderca.
Mimo wszystko do głowy nie przychodziło mi żadne inne miejsce. I nie było żadnego innego! Nowy Jork wciąż stanowił dla nas obce terytorium – nie mieliśmy w nim jeszcze żadnych azylów, żadnych schronień, żadnych nam wyłącznie znanych kryjówek.
Na przebycie drogi do domu z miejsca, w którym przebywałam, potrzebowałam niecałej minuty. Nie musiałabym nawet wchodzić do środka, by wiedzieć, czy się tam znajdują.
W ciągu sześćdziesięciu sekund doświadczony wampir, taki jak Edward, może zabić około dziewięćdziesięciu ludzi – zabić, nie pijąc z nich. I prawdopodobnie zostałby mu jeszcze czas, żeby po sobie posprzątać.
Ale jak wyglądała alternatywa?

Pognałam przed siebie. Kątem oka widziałam, jak przerażony kot uskakuje w górę. Przepuściłam pieszych, którzy niespodziewanie znaleźli się na trajektorii mojego biegu. Dookoła rozlegało się szczekanie psów. Właściwie nawet nie dotykałam stopami asfaltu, ubranie trzepotało za mną jak peleryna. Nie oddychałam, nie miałoby to sensu: przy takiej prędkości powietrze wydychane po prostu ucieka ci z płuc i nie sposób je na powrót uchwycić.
Potrzebowałam jeszcze tylko trzydziestu czterech sekund.
Edward tam był! Jego ukochany samochód czekał na podjeździe. Nawet nie musiałabym się zatrzymywać; nie zmniejszając tempa, mogłabym wpaść do domu i zapobiec czemuś, co – być może – się tam działo.
Ale wiedziałam, że nic się nie dzieje, że niczemu nie muszę zapobiegać, dlatego też pozwoliłam sobie na chwilę przerwy.
David nigdy się tutaj nie pojawił. Wyczuwałam jego zapach wydobywający się z wewnątrz stojącego nieopodal auta, jednak nie unosił się on nigdzie w okolicy. Edward zabrał go w inne miejsce.
A teraz już z nim skończył. Gdy otwierałam drzwi, było mi naprawdę niedobrze.

Z chwilą przekroczenia progu, wiedziałam już, że z całą pewnością nie popłynęła tu choć kropla ludzkiej krwi. W budynku panowała cisza i spokój. Jasna aula jak zwykle świeciła czystością; tylko moje buty zostawiały brudne ślady na kremowym dywanie. Gdy się poruszałam, z upaćkanych spodni opadały na podłogę drobinki błota. Słyszałam, jak na drugim piętrze w równomiernym, niemal uspokajającym rytmie leje się strumień wody. W ludzkim tempie pokonałam schody, moje poplamione dłonie szpeciły polerowaną powierzchnię poręczy smugami.
W pokoju, który dzieliliśmy z Edwardem, również nie zaszła żadna zmiana. Był przytulny, intymny i zaciszny – jak zawsze. Drzwi od łazienki pozostały nieznacznie uchylone, tak że para wodna kłębiła się już na podłodze sypialni. A ja zastanawiałam się, czy naprawdę oczekiwałam jakiejś zauważalnej zewnętrznej metamorfozy.
Czubkiem palca szturchnęłam drzwi, niemal ich nie dotykając.
Zobaczyłam Edwarda siedzącego na kaflach prysznica, w ubraniach przemoczonych od gorącej wody, która pokrywała płytki i spływała po szybach kabiny. Mokry, wydzielał o wiele intensywniejszy zapach, włosy mu pociemniały, a cała postać sprawiała wrażenie nieludzkiej, gdy krople błyszczały na jego skórze jak diamenty.
Nie podniósł wzroku, zamiast tego wpatrywał się w wodę ściekającą do odpływu. Nie zmienił pozycji nawet wtedy, gdy przykucnęłam naprzeciwko kabiny.
– Przewróciłaś się – wyszeptał. Ledwo go słyszałam.
– Poślizgnęłam. – Mówiłam głośniej niż on, ale byłam mniej opanowana.
Pierwszy raz oglądałam go w takim stanie. Zachowuje się bardzo impulsywnie, jednak tylko wtedy, gry w grę wchodzi gniew lub pasja. Nigdy za to nie sprawia wrażenie bezsilnego.
Zapewniał mnie, że posiada słabości, wiedziałam o nich, lecz dotąd nie miałam okazji przekonać się o ich istnieniu na własne oczy. Ten widok sprawiał, że sama czułam się mała, nic nie znacząca. Bezradna.
Miał pochyloną głowę, a spomiędzy kosmyków włosów błyskały oczy o barwie głębokiego karmelu. Oczy osoby skruszonej, nie mordercy.
– Nic mu nie zrobiłem – powiedział, choć już o tym wiedziałam.
Wśliznęłam się pod prysznic i usiadłam mu na kolanach. Woda zabarwiła się na brązowo.
Objął mnie ramieniem, które – jak całe jego ciało – było ciepłe, i oparł czoło o moją głowę.
– Jestem potworem.
– Nie, nie jesteś. Udowodniłeś, że nim nie jesteś. – Pocałowałam go w jabłko Adama.
– Chciałem go zabić, Bello. Wcale nie zamierzałem go oszczędzić. Ale musiałem, nie miałem innego wyboru. – Przyciągnął mnie do siebie bliżej. Woda ściekała z jego podbródka na mój nos. – Wiedziałaś, że jego matka od pasa w dół jest sparaliżowana – bardziej stwierdził, niż zapytał. – Jeździ na wózku inwalidzkim. Jego ojciec cierpi na stwardnienie rozsiane. Nie porusza ani rękoma, ani nogami.
Jak na ironię, właśnie wtedy kropla wody niczym łza spłynęła po moim policzku. Szybko ją otarłam.
– Nie, nie wiedziałam o tym. Czy dlatego…
– Tak?
– Powiedziałeś, że to dobry chłopiec – pomocny, ofiarny – i że tak naprawdę nie chciałabym źle się o nim wyrażać.
– Bo to prawda. Bardzo troszczy się o swoich rodziców, zrobiłby dla nich wszystko. Nie poradziliby sobie bez niego. – Edward odetchnął głęboko. – Byłem tak blisko: już się nad nim pochylałem. Trwałoby to zaledwie moment, wiedział o tym, rozpoznał zagrożenie. Chcesz wiedzieć, co byłoby jego ostatnią myślą?
Nie chciałam, mimo to przytaknęłam.
– Oby ktoś dobrze się nimi zaopiekował.
Chwycił mnie za podbródek, zmuszając, bym na niego spojrzała.
– Nie mogłem tego zrobić. Odstawiłem go do domu.
Nie potrafiłabym nazwać uczucia, jakie towarzyszyło mi w momencie, gdy chwyciłam jego twarz w dłonie i złożyłam pocałunek na ciepłych wargach, wkładając w to całą siłę, jaką miałam. Dzisiaj wyobrażam sobie, że musiałam czuć dumę – ale i strach, współczucie, smutek. Lecz to prawdopodobnie tylko to, co chciałabym czuć. Nie wiem też, dlaczego wtedy drżałam, mimo że woda, która na nas spływała, niemal parzyła.
Odwzajemnił pocałunek i po raz pierwszy od długiego czasu poczułam, że to mój Edward. Pragnęłam, byśmy nigdy nie musieli odrywać od siebie ust, jednak w końcu delikatnie mnie odsunął.
– Musimy się stąd wynieść, Bello.
Przytaknęłam, ponownie go całując.
– Przepraszam! – próbował wymamrotać w moje usta, a ja z kolei próbowałam nie dać mu na to szansy.
Znowu mnie odepchnął, nawet jeśli tym razem skuteczniej mu to utrudniałam.
– To wszystko moja wina!
– Nie – zaprzeczyłam. Trzęsłam się tak bardzo, że kolana ślizgały mi się po powierzchni brodzika. – Nawet nie próbuj brać tego na siebie! Razem jesteśmy za to w jakiś sposób odpowiedzialni, więc teraz razem to naprawimy! – Brzmiało to dziecinnie i naiwnie, ale naprawdę w to wierzyłam.
– Brakuje ci twojego człowieczego życia? – zapytał Edward niespodziewanie, nawet nie próbując przytłumić kryjących się w jego głosie emocji.
Ściągnęłam wargi. Dlaczego wszyscy zadawali mi ostatnio to pytanie? Czyżbym miała wypisane na czole wielkimi literami, że tęsknię za śmiertelnością?
– Nie! – odpowiedziałam nieco zbyt gwałtownie.
Zacisnął dłonie na moich ramionach; nadal drżałam.
– A ja myślę, że tak. Myślę, że ci go brakuje, ale nie chcesz się do tego przyznać nawet przed samą sobą.
– Skąd takie przypuszczenia?
– Nie bez powodu tak bardzo lubisz Davida. Przypomina ci ciebie z czasów, gdy byłaś jeszcze człowiekiem. Stanowczo zbyt uważny, zbyt pociągający, czym ściąga na siebie same kłopoty… – Uśmiechnął się, jednak widziałam, że to fałszywy grymas. – Czujesz się w jego towarzystwie bardziej ludzko. Chyba nie zaprzeczysz?
Oczy zwęziły mi się w szparki.
– Zazwyczaj nie czuję się w jego obecności ani trochę ludzko!
– Ale czasami tak – upierał się. – A to wystarczy. – Pozostawiłam to bez odpowiedzi.
Wiedziałam, że ma rację. Czasem przebywanie z Davidem przychodziło mi tak łatwo i naturalnie. Czułam się, jak gdybym w końcu gdzieś należała, a nie tylko stała na granicy dwóch światów – ludzkiego i wampirzego.
Edward oparł policzek o moje czoło i przymknął powieki.
– Znam to uczucie. Jest bardzo… pociągające, nie uważasz?
Tylko przytaknęłam.
– Alice powiedziała, że to tylko taki okres, że minie. – Jego słowa mieszały się z szumem wody.
– Tego dnia, gdy byłam na polowaniu z Emmettem?
Przytaknął.
– Stwierdziła, że wkrótce stracisz swoje zainteresowanie Candorem. – Pochylił głowę i pocałował mnie delikatnie, zanim zajrzał mi głęboko w oczy. – Ufam jej osądowi.
Westchnęłam, przyciskając usta do jego skóry, co przytłumiło moją odpowiedź.
– Mam już właściwie pięćdziesiąt lat. To pewnie po prostu kryzys wieku średniego.
Edward spróbował się roześmiać, ale mu się nie udało.
– Nie zasłużyłam na to, żebyś cierpiał z mojego powodu! Jeśli musiałbyś znosić coś takiego, to tylko dla żony, która byłaby cokolwiek warta.
Pewność, że nie jestem dla niego wystarczająca, że właściwie tylko mi się poszczęściło, znowu próbowała wydostać się z dawno zamkniętej przeze mnie skrzyni, ukrytej głęboko na dnie mojej świadomości. To właśnie wszystkie moje niedociągnięcia przyczyniły się do wydarzeń ostatnich kilku dni, byłam tego pewna!
Edward przyciągnął mnie do swojej piersi.
– Moje serce, wygadujesz bzdury! To ty cierpiałaś z mojego powodu. Jestem okropny!
– Nie masz prawa tak myśleć. To nieprawda!
– To samo mogę powiedzieć tobie!
Sapnęłam.
– Co ty niby we mnie widzisz? – wyrzuciłam z siebie, po czym ugryzłam się w język. Nie to chciałam powiedzieć!
– Bello! – Pocałował mnie raz jeszcze. Przymknęłam oczy i przysłuchiwałam się jego słowom. Nadal drżałam, schowana w Edwardowych ramionach. – Miłość spogląda oczyma duszy. Dlatego uskrzydla i dlatego nazywa się ją ślepą.*
Zachichotałam cicho. Jeśli słyszę Szekspira, to z pewnością jesteśmy w domu.
– Poza tym jesteś najbardziej podniecającą kobietą, jaką znam! A to wszystko – ręka Edwarda powędrowała po moim ciele tak ostrożnie, jak gdyby był to pierwszy raz – należy do mnie.
– To prawda – potwierdziłam, a on, ku mojemu zaskoczeniu, wyglądał, jakby mu naprawdę ulżyło.
Gdy wszystko zdawało się już leżeć w gruzach – znowu zaświeciło dla nas słońce.

*Przykro mi, ale po raz kolejny musicie zadowolić się moim kulawym tłumaczeniem, bo trudno mi dojść do oryginalnego cytatu. (przyp. tłum.)

Rozdział trzynasty
- Obowiązek wampira -

Pozostali wrócili do domu dopiero kilka godzin później. Przekroczyli jego próg ostrożnie, mimo że wiedzieli już, że nic złego się nie wydarzyło. Alice wszystko przewidziała: szczęście Davida, mój rozejm z Edwardem i plany przeprowadzki… Ale ostatnie wydarzenia nauczyły każdego z nas, by nie chwalić dnia przed zachodem słońca.
Usłyszałam skrzypienie bramy wejściowej, nie rozległy się jednak żadne kroki. Rzuciłam kołdrą przez pokój, złożyłam maleńki pocałunek na czubku nosa Edwarda i zrywając się na nogi, naciągnęłam na siebie jego koszulę. Opuściwszy sypialnię, zbiegłam z tupotem po schodach i stanęłam przed Alice – wszystko to zrobiłam szybciej, niż człowiek zdołałby mrugnąć.
– Więc wiedziałaś, że nie miał zamiaru zrobić Davidowi krzywdy? Dlaczego mi tego po prostu nie powiedziałaś? – Oskarżenie nie zabrzmiało tak gniewnie, jak chciałam. Edward całkowicie odwiódł mnie od chmurnego nastroju.
– Jak miałam ci to niby przekazać? Nigdy nie nosisz ze sobą komórki! – Również riposta Alice została wypowiedziana z uśmiechem.
– O mój Boże, przecież mogłaś mnie znaleźć! Mogłaś zrobić cokolwiek, zamiast zostawiać mnie pogrążoną w ataku paniki!
– Nie wiedziałam, gdzie jesteś. Bello, mam wizje, a nie wbudowany system nawigacji!
Pierwszym, co usłyszałyśmy, był śmiech Edwarda. Stał na półpiętrze w samych spodniach i głośno się zaśmiewał – echo tego dźwięku roznosiło się w całym korytarzu – trzymając się pod boki.
Uwielbiam jego wybuchy radości. Zawsze gdy je słyszę, mam poczucie, jakby wszystko było na swoim miejscu.
Wkrótce moich uszu doszedł także śmiech pozostałych domowników: najpierw Emmetta, później Esme, Alice, Jaspera i Carlisle’a. Rosalie wprawdzie się opierała, ale w końcu i ona rozciągnęła wargi w uśmiechu.
Edward błyskawicznie znalazł się przy mnie, ani na chwilę nie przestając chichotać. Zdecydowanie pociągnął za skraj swojej koszuli, aby nie podwinęła się do góry przez spowodowany jego ruchem powiew powietrza, co sprawiło tylko, że Emmett zaczął się śmiać jeszcze głośniej.
Cała ta sytuacja wydawała się nierealna. Po trudach i bólu złamanych serc ostatnich kilku dni każdy z mężów stał teraz niezłomnie obok swojej żony, a wszyscy byliśmy rozluźnieni i spokojni.

Brzmi jak idealny happy end, czyż nie? Jednak życie idzie dalej. Nie kończy się po dziewięćdziesięciu minutach ciągiem napisów na czarnym tle. Szczególnie w przypadku nieśmiertelnych trudno mówić o szczęśliwym zakończeniu.
Mimo to zdanie, które nastąpiło po naszych wybuchach śmiechu, uważam za wystarczająco przekonujące, by mogło posłużyć za zakończenie tej historii. Ale zdecydujcie sami!
Chichocząc, Carlisle zapytał:
– Co myślicie o przeprowadzce do Bostonu?

Epilog
- To, co zostaje -
24 IV 2039

Pakujemy się.
W zasadzie weszło nam to w nawyk. W ostatnich dekadach przeprowadzaliśmy się już wielokrotnie – parę razy z mojego powodu – mimo to nadal czuję się słabo, kiedy cały dobytek mam upchnąć w kilku kartonach. A tym razem to uczucie jest wyjątkowo dojmujące.
Stało się już tradycją, że muszę pomagać Alice przy pakowaniu jej niezliczonych sztuk ubrań. Z naszą garderobą poradziłam sobie w cztery minuty i dwie sekundy, ale taki limit czasu w żadnym razie nie sprawdziłby się w przypadku mojej siostry.
Składam właśnie halki, które mają już ponad siedemdziesięcioletni staż, a Alice gromadzi w stos buty z każdej epoki… niektóre z nich wyglądają tak, jak gdyby pochodziły z przyszłości.
– Alice? – Chciałam o to zapytać już od dawna, ale nigdy sobie na to nie pozwoliłam w obecności Edwarda. Teraz jest jednak z Jasperem na polowaniu, więc to stosowna chwila. – O czym rozmawiałaś z Edwardem? Tego dnia, gdy polowałam z Emmettem?
– Próbowałam przekonać go o tym, że David nie stanowi żadnego zagrożenia. Że musicie być razem! Ale sama wiesz, jak uparty potrafi być – odpowiedziała, jak gdyby oczekiwała tego pytania – co zresztą, znając ją, jest prawdą.
– Musimy być razem? – Coś w jej głosie przykuło moją uwagę.
– Bello – trzęsie ze śmiechem głową, jak gdybym pomijała coś oczywistego. – Suknia, którą miałaś na sobie w dniu waszego ślubu…
– Co z nią?
Uwielbiam tę sukienkę. Jest jak spełnienie marzeń w bieli; przypomina trendy lat dwudziestych. Musiałam mieć na sobie gorset, przez który ledwo co oddychałam, a który podniósł moje piersi prawie do podbródka, przez co wyglądałam niemal tak, jak gdybym miała jakąś figurę. Suknia sama w sobie jest luźna, lekka, opływa ciało jak woda. Jej kolor doskonale komponuje się z jasnym, przywodzącym na myśl kość słoniową odcieniem mojej skóry, a ręcznie wykonane koronki sprawiają, że wyglądam w niej niczym dama do towarzystwa.
– Czas oczekiwania na zamówienie wynosił u tego projektanta prawie dwa lata.
– I? – Nie mam pojęcia, do czego zmierza.
– Pomyśl, głuptasie!
Myślę, myślę, myślę, myślę, myślę…
– OCH!
Wysoki sopran Alice chichocze.
– Z tego też powodu nie było dla mnie żadną niespodzianką, gdy Edward przekonywał nas wtedy, jak bardzo cię kocha.
– Kiedy dokładnie? – pytam na wydechu, ciesząc się właściwie, że mogę odkryć dawne tajemnice. Czuję, jakby właśnie teraz wyjaśniało się przede mną równanie, nad którym od dawna się głowię.
– Twojego pierwszego dnia w liceum w Forks.
– Tak wcześnie? – To mnie akurat zdumiewa.
– Ta miłość była wam przeznaczona – wzrusza ramionami. – Zobaczyłam to, gdy Edward walczył ze sobą w sali od biologii, by cię nie zabić. Dlatego tak naprawdę nigdy się o was nie bałam.
– I to właśnie mu powiedziałaś?
– Właściwie tylko mu o tym przypomniałam. Sam doskonale o tym wie. Mężczyźni potrzebują czasem po prostu małej wskazówki.
– Alice? Myślisz, że Edward i ja…
Dramatycznym gestem wrzuca parę czółenek do trzysta dwunastego opakowania na buty, po czym kładzie swoją drobną dłoń na moim ramieniu z pewnością, którą może poszczycić się tylko ktoś, kto przewiduje przyszłość.
– Tak, Bello. Na pewno – mówi, a ja się uśmiecham.
Bo znowu jest prosto – rozciągnięcie warg przychodzi mi naturalnie – jak gdyby nigdy nie sprawiało żadnych trudności.
– Jesteś już wolna.
Rozglądam się dookoła i widzę, że czeka nas jeszcze wiele pracy.
– Dlaczego?
– Masz szczęście, że zechciałam cię stąd wypuścić.
– Alice, spokojnie, przecież obiecałam, że ci pomogę. Edward zrozumie.
– Bello! – Wyczuwam w jej tonie niebezpieczne nuty. Wskazuje na mnie obcasem niewiarygodnie wysokiej szpilki. – Nie nauczyłaś się jeszcze, że powinnaś mnie słuchać? Idź już i czekaj w waszym pokoju!
Wyszczerzam zęby w uśmiechu i dostosowuję się do jej polecenia.
– Ubierz się w coś ładnego! – woła jeszcze za mną.

Tym razem jej słucham. Na wierzchu jednego z kartonów dostrzegam błękitną bluzkę; Edward ją uwielbia, ale ja nie nosiłam jej już od dawna. Leżała na dnie szafy, dlatego teraz znajduje się na samej górze stosu różnej maści swetrów. Z biegiem lat jej kolor wyblakł i właściwie dziwię się, że jeszcze da się go odróżnić i że nadal czuję się tak dobrze, gdy wkładam ją na siebie.
I bez wątpienia nie mogę powstrzymać zdziwienia, że Edward wciąż ma w oku ten błysk, widząc mnie w niej.
– Witaj, piękna!
Prześlizguję wzrokiem po jego sylwetce, obserwując go z poziomu podłogi, na której siedzę. Łóżko i pozostałe meble zostały już wywiezione.
Dżinsy ma umazane błotem, choć buty zdjął przezornie już na dole. Kurtka nosi jawne – zielone – świadectwo kontaktu z trawą. Jego włosy są zmierzwione po biegu, a oczy jaśniejsze niż jakiegokolwiek innego dnia od czasu naszej przeprowadzki do Nowego Jorku. Gdy patrzę w jego nieskazitelną, bladą twarz, wiem, że kocham go bardziej niż kogokolwiek innego na świecie.
– Cześć, przystojniaku!
Przysiada obok mnie na podłodze.
– Przyniosłem ci coś! – Podniecenie jest wyraźnie dosłyszalne w jego głosie i dostrzegalne na twarzy; w oczach pobłyskują radosne iskierki.
Brwi podjeżdżają mi w górę. Nie lubię prezentów, wie o tym. Poza tym nie jestem pewna, czy naprawdę chcę dostać coś, co przyniósł z polowania.
Edward uśmiecha się krzywo i chwyta moją rękę. Wzdycham.
– Dasz mi to w końcu czy nie?
– Cierpliwości. – Całuje zewnętrzną stronę dłoni, a ja zastanawiam się, co też znowu wpadło mu do głowy. – Wiem, że coś się między nami popsuło, Bello, ale…
– Alice powiedziała, że… - zaczynam, przerywając mu, jednak on po prostu kładzie mi drugą rękę na ustach. Prawdopodobnie zna już nie tylko odpowiedź Alice, ale i to niewypowiedziane pytanie.
– Pozwól mi dokończyć, dobrze? – Czeka jeszcze przez kilka sekund, dając mi oczami znać, że mam siedzieć cicho. W końcu przytakuje głową i odsuwa dłoń.
– Coś się między nami popsuło i bardzo mi z tego powodu przykro! Ale chcę ci pokazać, że wiele z tego da się jeszcze naprawić.
Dłoń, którą nie trzyma mojej, znika w kieszeni jego spodni, po czym ukazuje się mi wraz z małym pudełeczkiem, które Edward otwiera powolnym ruchem.
W środku leżą trzy kółka: obrączki i pierścionek zaręczynowy. Nie należą one do nas – te widzę pierwszy raz w życiu. Wszystkie trzy wykonano z białego złota, umieszczając w nich drobne elementy platyny. Pierścionek zaręczynowy błyszczy poza tym drobinkami diamentów.
Mój oddech przyspiesza, zanim dociera do mnie, co zrobił.
– Czy to…?
– Pozbierałem odłamki. Nie chciałem, żeby tu zostały. – Uśmiecha się promiennie, lekko, ale wiem, że to dla niego bardzo ważne. – Mogę?
Wyjmuje ze szkatułki dwa pierścionki, które należą do mnie i wyciąga je w moją stronę. Gdy przytakuję, ostrożnie wsuwa je na moje palce. Biorę w dłoń jego obrączkę i robię to samo.
– Podobają ci się? – pyta, choć wygląda tak, jakby wiedział już, co powiem. Sposób, w jaki przyglądam się biżuterii, mówi pewnie sam za siebie.
W odpowiedzi całuję go – i to wystarczy.
– Wiesz – szepcze mi w usta – zacznijmy od początku! Chcę się poprawić… poczynając od teraz!
– Nie ma w tobie niczego, co można by jeszcze udoskonalić – mruczę, wpijając się w jego dolną wargę. Czuję łaskotanie, gdy Edward chichocze.
– Mówię poważnie, kochanie! Możesz do niego iść, jeśli chcesz.
Moje usta zastygają w bezruchu. Powoli się odsuwam i uważnie w niego wpatruję. Mówi poważnie.
– Słucham?
– Możesz spotkać się z Davidem, jeśli chcesz. A przecież nie powiesz mi, że nie masz ochoty. – Uśmiecha się szeroko, jednak jest bardziej spięty niż chwilę temu. – Alice nie kryje się z tym, co podpowiedziały jej wizje. – On bez wątpienia nie żartuje.
– I to ci nie przeszkadza? – Lepiej dmuchać na zimne.
Edward wzrusza ramionami.
– Rozumiem twoją potrzebę spotkania się z nim. Sam chętnie bym z nim porozmawiał… i się wytłumaczył, ale nie sądzę, żeby chciał mnie jeszcze kiedykolwiek widzieć. W twoim przypadku wygląda to nieco inaczej.
– Edward, ja naprawdę nie muszę…
Składa delikatny pocałunek na moim czole.
– Owszem, musisz. Znam cię na tyle dobrze, by to wiedzieć. Poza tym nie chcę odbierać mu prawa do pożegnania, na które zasługuje.
– Och, mężu… Kocham cię!
Edward śmieje się.
– Wiem.
Wstajemy z podłogi. Edward poprawia moją bluzkę i odgarnia z twarzy nieposłuszne kosmyki włosów.
– Bądź miła i zachowuj się. Żadnego obściskiwania!
– Mam do niego iść już teraz?
– Alice widziała, że spotkacie się przed szkołą za dziesięć minut, więc powiedziałbym, że już.
Stając na czubkach palców, całuję go w policzek.
– Zaraz wracam!

Biorę mój rzadko używany samochód. Rosalie z czułością opiekuje się tym zaniedbanym wehikułem, dlatego też silnik bez problemu zaskakuje i już mogę ruszać.
Po raz ostatni jadę ulicami Wielkiego Jabłka… Choć właściwie nie mogę być pewna, czy to ostatni raz. Być może kiedyś znowu się tu wprowadzimy. Jakoś w połowie następnego stulecia? Mimo to czuję, jakby w tym pożegnaniu było coś nieodwołalnego.
W ciągu ostatnich dwóch dni nie zjawiliśmy się w szkole; oficjalnie to problemy rodzinne zmusiły nas do ponownej przeprowadzki. Pracownicy szpitala są bardzo rozczarowani, że Carlisle po tak krótkim czasie ich opuszcza i to właśnie to boli mnie najbardziej, bo wiem, że tata mógłby zdziałać tu bardzo wiele.
Naprawdę chciałabym, byśmy jeszcze kiedyś tu wrócili. Wprawdzie brakuje mi słońca, ale powiedzmy sobie szczerze – istoty nocy nie potrzebują światła słonecznego. Nie potrafię tego wytłumaczyć, lecz to miasto wywiera na mnie jakiś niejasny urok.
To wszystko sprawia, że gdy oparta o maskę samochodu czekam przed szkołą na Davida Candora, czuję nie do przeparcia nostalgię. Dzieciaki, które przez główne wyjście wysypują się z budynku, wymijają mnie szerokim łukiem.
Z oddali widzę biegnącą na przystanek autobusowy Larę. Dostrzegłszy mnie, wykrzywia twarz w brzydkim, triumfującym uśmiechu, a ja mam nadzieję, że wraz z moim zniknięciem stąd rozpłyną się również powody, dla których jeszcze kiedykolwiek musiałaby szpecić swoją śliczną twarz tak zjadliwym wyrazem.
W końcu dochodzi do mnie i zapach Davida. Chłopak stoi niezdecydowanie w drzwiach wyjściowych szkoły, blokując przejście, tak że inni uczniowie wpadają na niego, przeklinając. Jest bledszy niż ostatnim razem, gdy go widziałam, a jego twarz zdobi nieznany mi grymas. Ale to wszystko nie ujmuje mu wcale urody.
Kiwam palcem wskazującym, dając mu znak, żeby do mnie podszedł. Wtedy uświadamiam sobie, że zachowuję się jak wodząca go na zgubę mięsożerna roślina i opuszczam dłoń.
Ale on i tak kieruje się w moją stronę.
Dopiero gdy dzieli nas jeszcze jakieś dziesięć kroków, rozpoznaję wyraz jego twarzy. To ten sam, jaki miałam, gdy dowiedziałam się, że niektóre z bajek są jednak prawdziwe. Każde dziecko, dowiadując się, że święty Mikołaj jest wynalazkiem Coca Coli, tak właśnie wygląda. Traci się wtedy jakąś część niewinności i widać to w naszych twarzach już do końca życia.
Poza tym widzę tam jeszcze nieufność, niepewność, a także cień strachu. I mimo że taka reakcja chłopaka jest w pełni zrozumiała, i tak mi się nie podoba.
– Cześć, Davidzie! – Uśmiecham się ostrożnie.
– Wyprowadzacie się? – pyta, wyraźnie nie w nastroju na pogawędki. Przytakuję.
– Musimy.
– Przeze mnie?
Ściągam brwi, decydując, że powinnam mówić prawdę.
– Też.
David przeciąga dłonią po swojej ciemnej czuprynie.
– Wiesz, zawsze wyobrażałem sobie wasz… gatunek tak, jak ciebie w tym momencie. Żaden książkowy opis nie był w stanie tego uchwycić.
– Davidzie, musisz wiedzieć, że rzeczy, które wydaje ci się, że wiesz, mogą sprowadzić na ciebie duże kłopoty, jeśli z kimkolwiek się nimi podzielisz! – To ostrzeżenie, wie o tym. Jego źrenice rozszerzają się, serce przyspiesza.
– To logiczne. Nic nikomu nie powiem!
Postępuję krok w jego stronę, a on się cofa.
– Przykro mi!
– Niepotrzebnie. – Chłopak potrząsa głową. – W końcu nic mi nie zrobił.
– Ale mógłby ci coś zrobić i byłoby to moją winą. Ale nie tylko z tego powodu jest mi przykro.
– Nie rozumiem.
– Przykro mi także dlatego, że się o tym… wszystkim dowiedziałeś. Niekiedy tęsknię za czasami, gdy jeszcze nie miałam o niczym pojęcia. – Robię jeszcze jeden krok do przodu, jednak on reaguje dokładnie tak samo, jak przed chwilą: odsuwa się. – Coś się nie zgadza, Davidzie?
Jego oczy zwężają się, zaś serce po raz kolejny gubi rytm.
– Jesteś… inna.
Nagle staje się dla mnie jasne, że ma rację i sama gwałtownie się wycofuję.
– Przykro mi – powtarzam.
Teraz ogarnia go inny strach, widzę to wyraźnie: obawa, że mógłby mnie zranić. Przybliża się, lecz teraz to jestem tą, która zachowuje dystans, wiedząc, że żegnamy się na zawsze.
– Bello, ja…
– Już w porządku, David. – Uśmiecham się do niego przyjaźnie i wyciągam rękę, by musnąć jego policzek. Pali niczym ogień i niemal wzdrygam się na to doznanie. – Obiecaj mi, że będziesz na siebie uważał!
Gdy przytakuje, wygląda jak mały chłopiec – którym jest. Ja również kiwam głową i zawracam w stronę samochodu.
– Bello?
Dopiero otwarłszy drzwiczki po stronie kierowcy, podnoszę na niego wzrok.
– Tak?
David uśmiecha się do mnie i nie mogę zareagować inaczej, jak odpowiadając mu tym samym.
– Będę za tobą tęsknił!
– Ja za tobą bardziej.
Wsiadam do auta i odjeżdżam. Wracam do mojego Edwarda.

W ciągu czekającej mnie nieśmiertelnej egzystencji będę musiała pożegnać jeszcze wielu przyjaciół, porzucać jedną ojczyznę za drugą, rezygnować ze wspomnień…
I chociaż nasz pobyt w Nowym Jorku był tak krótki, to właśnie tutaj pogrzebałam resztki mojego człowieczeństwa. Wszystko, co mi pozostało, to radość z tego, że człowiek, którego tym razem opuszczam, dobrze się nim zaopiekuje.

- Koniec -

Bardzo dziękuję za to, że mogłam zakończyć czytanie tej historii... Moja przygoda z ff zaczęła się dawno temu, a ochlań była jednym z pierwszych opowiadań, to też cieszyłam się na jej kontynuację. Nie wiem co powiedzieć... Wyznanie Edwarda... Ta jego zazdrośc o Silnośc / słabość Belli, to było takie błędne koło, a zaczęło się od jej nie wiedzy, od tego iż nie czuła się przynależna nigdzie, a on wiecznie obwiniał się za swoją słabość, chociaż wcale nie musiał... Historia pięknie ubrana w słowa, pod względem tłumaczeniowym dal mnie bez zarzutu. Bardzo łatwo czytało się tłumaczenie chociaż sam tekst do "łatwych" nie należał. Dziękuję bardzo, za danie możliwości doczytanie do końca tej historii Wink

:) :) Na pewno wrócę do niej nie raz.

Drogi Robaczku, droga anju,
dajcie mi chwilę...

Och, dziwię się sama sobie, że wcześniej nie zwróciłam uwagi na to opowiadanie. A przecież jest takie kanoniczne. Takie jak sobie ukochałam. Nawet nie wyobrażacie sobie, drogie tłumaczki, jak wiele emocji przysporzyłyście mi tym opowiadaniem. Opowiadaniem, które chłonęłam linijkę za linijką, bez tchu i bez przerwy.
Jesteście wspaniałe.
Dziękuję.

Robylku, poświęciłam na to cały piękny, wolny wieczór. To twoja wina, bo musiałam zaczynać praktycznie od początku, śledząc pobieżnie wszystkie rozdziały, których treści kompletnie zapomniałam. Mimo że niektóre momenty czytałam już drugi raz, zdawałam sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy w następnym rozdziale znalazłam coś znajomego. Ale dzięki temu łatwiej było mi się wczuć w całą historię, która mnie zaskoczyła. Z rozdziału na rozdział nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć. Bliżej początku byłam prawie pewna, że David okaże się nadludzką istotą, potem znowu zaczęło kroić się morderstwo, adrenalina, stres, naprawdę nie mogłam oderwać się od czytania - skończyło się przyziemnie i nadzwyczaj szczęśliwie. Przez wszystkie zawirowania w trakcie było to nawet zaskoczeniem.
Nie dam rady w tym komentarzu odnieść się do całej treści i pewnie akurat to, co najważniejsze pominę, ale nie jestem w stanie zrobić tego inaczej.
Tak jak zawsze to Bella podejmuje jakieś pochopne decyzje, jest roztargniona, szalona i... zwyczajnie głupia, tak tutaj jej rolę przejął Edward. Im większe napięcie dawało się wyczuć, tym bardziej byłam przekonana, że chodzi o coś naprawdę ważnego, strasznego, okrutnego. Nie przypuszczałabym, że to tylko i wyłącznie egoizm Edka. To takie zwyczajne i jednocześnie może troszeczkę ośmieszające starego i doświadczonego życiem faceta. Możliwe, że powinnam znaleźć w tym piękne uczucia, emocje... jednak coś mi nie wyszło. Strasznie głupi z niego wampir. Jak mogłam się w nim kochać? O wiele dojrzalej zachowuje się tutaj Bella i to ją, o dziwo, pozytywniej odbieram. Ale nadszedł chyba jednak moment, kiedy przestałam w ogóle kupować takie historie. Wykonanie tak, ale treść zbyt naiwna.
Chciałam coś jeszcze... Dużo chciałam, ale nie pamiętam. Robaczku kochany, wybaczysz mi to? Stać mnie tylko na tych parę słów. Podsumuję, mówiąc, że nie żałuję, że przeczytałam i cieszę się, że dzięki twojemu (waszemu) tłumaczeniu miałam taką możliwość. To miły powrót do czasów dawnej fascynacji i pod tym względem bardzo przyjemny tekst.
Ściskam mocno, mocno, mocno.
Musia

Poryczałam się, kiedy Edward nie chciał nic powiedzieć Belli przy czym chcieli się na siebie rzucić. Jego zachowanie mnie raniło, bo bardzo głęboko weszłam w rolę Belli. Nie wiem, ale kiedy to czytałam to chciałam go spoliczkować, i powiedzieć, że go nienawidzę bo go tak kocham, i że rani mnie to że jego wiara w moją miłość do niego jest tak nikła. Jak już mówiłam, bardzo wczułam się w emocje Belli. Przez prawie cały czas płakałam. Wiedziałam, że Edward jest zazdrosny, jednak nie spodziewałam się, że okaże się egoistą. I choć nie wszystko, jak dla mnie było wyjaśnione, może nie czytałam dobrze między wierszami przejęta emocjami.
Świetnie przetłumaczyłaś,lekko się czytało.
No dobrze, czas pójść po chusteczki... Piękne opowiadanie, choć bardzo mnie uderzyło swoją melancholią, i smutkiem, i cierpieniem. I dlatego jest jeszcze piękniejsze...
KW

Cieszę się, że się spodobało, choćby i tylko czterem osobom. Bardzo dziękuję za komentarze.
Muszę przyznać, że i ta część ma swoją kontynuację, a raczej jej zaczątek; z tego względu, że to niestety tylko trzy rozdziały, daruję sobie tłumaczenie. Poza tym biorąc pod uwagę fakt, że Enovie ostatnio aktualizowała je dwa lata temu, raczej nie ma perspektyw na kontynuację. A szkoda.

Pozdrawiam!

Bardzo ciekawe, biorąc pod uwagę obie części ... wogóle większość ff zdaje się być ciekawsza od oryginału
Wink

Po wielu godzinach bezustannego czytania udało się :) Przeczytałam obie części i.... Zatkało mnie- mówiąc kolokwialnie. Takiego czegoś jeszcze nie czytałam i dziękuje ci, że dzięki tobie miałam okazję. Chociaż znam niemiecki całkiem nieźle to nie odważyłabym się podjąć tłumaczenie( próbowałam i nie bardzo mi to wyszło). A tobie gratuluję, bo nie widać, ze to tłumaczenie( ja przynajmniej nie zauważyłam żeby jakoś się odróżniało od naszego stylu pisania). Pozdrawiam Sola