Bliźniaczki Swan (Twins) [NZ] [+16] roz. XV 15.09 Nowy rozdz

Cytat:

Zapewniam, że nowy rozdział ukaże się już niebawem

Nie! Ja nawet nie mam czasu czytać i komentować tego rozdziału! :D
No ale dobrze, mam wolną chwilkę. Gratulacje - zdobyłaś licencję tak, jak chciałaś ;-) Teraz błędy...;]

Cytat:

Chwileczkę, pomyślał, gdy snop światła rzucony przez dyskotekowe neony, utkwił w postaci.

Wydaje mi się, że przecinek po neony jest błędny/zbędny.

Cytat:

Po dłuższej chwili, Brandi oderwała się od brunetki i ruszyła w kierunku Jake`a.

Tu też bez przecinka po chwili.

Cytat:

Odsunęła się od niego o pół kroku, lecz natknęła się plecami na słuchawkę telefonu, który teraz wbijał jej się boleśnie w ciało

Słuchawka wbijała się jej, nie telefon, więc "wbijała".
[quote]naprawdę wysoki i dobrze zbudowany. Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z niej kilka centów, po czym
podał naprawdę zdenerwowanej Brandi. [quote]
Bez entera! :D

Cytat:

- A teraz idź sobie. To prywatna rozmowa – zażądała głosem nie znoszącym sprzeciwu.

W tym przypadku chyba "nieznoszącym" - tak mi się wydaje.

Cytat:

Była oszołomiona alkoholem i nie była do końca świadoma, co się działo.

Pozwolę sobie coś powiedzieć, coś, co przyda ci się do końca życia. Za KAŻDYM POJEDYNCZYM RAZEM, gdy piszesz słowo "byłam, był, być, będę, była" w twojej głowie AUTOMATYCZNIE! musi włączać się taka lampeczka. I za każdym razem, jak piszesz być sprawdź, czy nie można tego czymś zastąpić. Na przykład.
Była tam wczoraj - Widziałem ją tam wczoraj / Jestem pewny, że przyszła tam wczoraj / Poszedłem tam z nią wczoraj.
Jakbyś nie był taki głupi / Gdybyś umiał pomyśleć normalnie / Jakby twój mózg nie zostałby(zostałby=był) uszkodzony /
Możesz czasem zmieniać trochę sens, albo całkowicie budowę zdania. Rozumiesz? Ja to opanowałam dopiero niedawno i nawet nie zdążyłam jeszcze niczego napisać, ale wyeliminowałam "byciowy" problem. Staraj się też. Za każdym razem. Czasem, gdy jesteś pewna, że trzy zdania w przód i w tył nie ma drugiego być, to możesz postawić, ale tak lepiej nie. I można często zastąpić słowem " miał " i tak dalej.
Była inteligentna - Miała bardzo dobre wykształcenie - Miała wysoki poziom inteligencji/IQ

Cytat:

zażądała z pretensją głosie.

Zażądała z pretensjonalnym głosem? Albo zażądała z pretensją w głosie. Literówka ;-)

Cytat:

A poza tym, przecież masz dziewczynę! Gdybyś ją szanował, nie zachciałoby ci się macania i to ze mną! A poza tym, mnie też nie szanujesz!

Trzeba trochę pozmieniać:P

Cytat:

- Będę zaczynała tak, jak mi się będzie podobało, Black.- prychnęła

Spacji brak.

Okej. Co do błędów, to widać, że umiesz betować i tak dalej, tylko po prostu nie sprawdziłaś drugi raz rozdziału ;-)
Rozdział wspaniały, naprawdę miałaś świetny pomysł. Cała akcja zawarta w tym rozdziale mi się podobała.
Po pierwsze, zatrzaśnięcie w budce. Sam pomysł jest już genialny, naprawdę. A fakt, że policjant go otworzył tak sobie, wyszedł na jeszcze większy plus. Naprawdę to był bardzo dobry pomysł :D Uśmiałam się. Tak myślę, czy to może Black coś jakoś zrobił, aby Brandi myślała, iż drzwi są zamknięte, a tak naprawdę były otwarte? No nie wiem. W każdym razie bardzo mi się podobało. Co do policjanta, też bym się na takiego rzuciła i ciesze się, że Bells ma jakieś kontakty xD
Haha, parsknęłam śmiechem w momencie, gdy Jacob pocałował ŚPIĄCĄ Brandi =D Nie mogłam, serio.
Ładnie widać, iż twój styl się polepsza z rozdziału na rozdział i jest coraz lepiej. Piszesz lekko i przyjemnie, w dodatku wybrałaś luźny, śmiesznawy temat, więc mi odpowiada jak najbardziej.
Trzymaj tak dalej i staraj się a). uważać na "być" b). utrzymywać taką jakość rozdziałów jeśli chodzi o zdarzenia.
Naprawdę bardzo ładnie, pozdrawiam -
Alicee.

Świetne ff:)) Może mój komentarz nie będzie tak konstruktywny i potrzebny jak ten powyżej, ale chociaż będzie:P Bardzo podobała mi się akcja z Jacobem. Przyznam, że wolę Brandi. Bella jest taka przejedzona:D Na razie trochę mało Eda, ale to za pewne będzie nadrobione:)) Alice całująca się z Brandi to było coś czego się nie spodziewałam. Akcja z gumą owocową bezcenna i niezapomniana:)) Zarzuty szeryfa też były zabawne. Kuje mnie pewne pytanie... Dlaczego ten gliniarz na wspomnienie nazwiska Swan puścił ich wolno?? Czekam na następny chap:**

Pzdr. Sweet*Rose

hm, cóż... dopiero zaczęłam czytać ten ff teraz, więc przeleciałam (brzydko brzmi) wszystkie rozdziały i jestem raczej średnio ustosunkowana... (to brzmi jeszcze gorzej Twisted Evil

)
ffy zaczynają się ciekawie/średnio/dobijająco nudno...ten akurat należał do pierwszej grupy ffów interesujących... spodobał mi sie z marszu pomysł bliźniaczek i ich ciągłych zamian, choć nagłe chodzenie w mundurkach było naciągane...
zabawna sprawa z tym umawianiem na przemian jedna drugą w akcie zemsty...
zastanawia mnie dlaczego nazwisko Swan wzbudziło w policjancie takie emocje i kiedy się tego dowiemy... trochę mnie rozerwał też pocałunek Brandi i Alice - jestem za - mogą tak zostać Wink

właściwie wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że nie argumentujesz postępowania dziewcząt... przez co wydaje się to trochę dziecinne - takie gierki i całość... gdybys spróbowała wyjaśnić od czasu do czasu pewne wydarzenia ułatwiłoby mi to na pewno czytanie i wgłębianie w psychikę ;P
nie chcę, żebyś mnie zrozumiała źle - bardzo podoba mi się ten tekst, jednak czasem mam wrażenie, że czegoś nie przemyślałaś do końca lub nie dopracowałaś :)

czasu i chęci życzę :)

pozdrawia
kirke

Alicee - Dziękuję Ci bardzo za komentarz :) Naprawdę cieszę się, że ci się podoba :) Błędy oczywiście poprawiłam, masz rację, nie sprawdziłam drugi raz opowiadania. Dziękuję za cenne rady. Postaram się unikać słowa "być" itp. chociaż muszę przyznać, że wcześniej w ogóle nie zwracałam na to uwagi :)

Sweet*Rose - Bardzo się cieszę, że opowiadanie przypadło ci do gustu. Z policjantem wszystko się wyjaśni :)

kirke - Dzięki wielkie za komentarz, oczywiście postaram się ustosunkować do twoich rad :)

Alice. Cullen. - Miło, że Ci się podobało. Niestety teraz rozdziały będę dodawała dużo rzadziej, ze względu na szkołę...

Od razu mówię, że rozdział raczej od + 18.
Zapraszam do czytania i komentowania.

ROZDZIAŁ VI

Dziewczyna wolnym krokiem udała się w stronę domu. Nie chciała nawet myśleć o tym, jakie piekło mogła tam zastać. Niepewnie pociągnęła za klamkę i najciszej jak tylko potrafiła, przekroczyła próg mieszkania. Ku jej zdziwieniu, światło w korytarzu było zgaszone, tak samo jak w kuchni. Kiedy chyłkiem chciała wdrapać się na schody i uciec do swojego pokoju, z salonu wybiegła jej rodzicielka. Brandi aż podskoczyła ze strachu, gdyż w ogóle się tego nie spodziewała.
- Masz szlaban – syknęła kobieta jadowitym tonem. – Jaki błąd popełniłam w wychowaniu was? – spytała samą siebie.
- Ale mamo... – Dziewczyna chciała powiedzieć coś na swoją obronę, jednak sama nie wiedziała, co. Postanowiła milczeć. Wiedziała, że zawiodła Renee. Jednak gdyby jej rodzicielka znała prawdę, co jej się dzisiaj przydarzyło...
- Porozmawiamy jutro, a teraz idź na górę – rzekła rozkazującym tonem. Brunetka nie widziała sensu w tym, by się jej sprzeciwiać. Odwróciła się i powolnym krokiem poszła w stronę swojego pokoju. Kiedy szła korytarzem, niespodziewanie usłyszała trzask i poczuła, jak czyjeś dłonie złapały ją za ramię i mocno pociągnęły w bok. Mało brakowało, a upadłaby na ziemię. Jej oczom ukazała się Bella w błękitnej koszuli nocnej, która wciągnęła ją do swojego pokoju. Ziewnęła przeciągle, po czym zilustrowała bliźniaczkę zadowolonym wzrokiem. Po chwili jej spojrzenie przerodziło się w zszokowane.
- Co się tak gapisz – speszyła się, widząc jak siostra się jej przygląda.
- O matko! Nie wierzę! Buhaha! – wykrzyknęła Bella i zsunęła się na wykładzinę ze śmiechu. Brunetka popatrzyła się na nią jak na wariatkę.
- Z czego się śmiejesz? – zapytała zakłopotana. W odpowiedzi usłyszała jeszcze głośniejszy chichot. Po chwili jej siostra ponownie na nią spojrzała i perfidnie wyciągnęła palec w jej stronę. Brandi, będąc w coraz większej konsternacji, podeszła bliżej i przykucnęła naprzeciwko niej.
- O co chodzi? – syknęła. Przez kilka minut wpatrywała się w nią w takiej pozycji, a Bella nie mogła powstrzymać ataku. Brunetka zrezygnowana wstała i miała zamiar wyjść z pokoju.
- Mmmm... Mmaa... - usłyszała za sobą. Odwróciła się i zobaczyła swoją siostrę w jeszcze gorszym stanie, która teraz zaczynała się lekko trząść.
- Jakie „maaa”? – Cała ta sytuacja zaczynała ją drażnić.
- Mmm...Mmaa... Maaalinka! – wysapała Bella i znów dostała niekontrolowanego ataku śmiechu. Zanim Brandi uświadomiła sobie jej słowa, automatycznie podbiegła do toaletki z lustrem. Wyglądała... Nienajlepiej. Włosy miała potargane, makijaż rozmazany, oczy lekko podkrążone. I jeszcze TO COŚ, o czym poinformowała ją jej siostra. Pochyliła się bliżej w stronę swojego odbicia. Na szyi widniał niewielki czerwony ślad, który jak na złość zdawał się ciemnieć z każdą chwilą i stawać coraz bardziej widocznym.
Nie wiedziała jak zareagować. Chciała jednocześnie roześmiać się i rozpłakać. Poczuła, jak zalała ją fala gorąca. Miała ochotę wyszarpać Bellę za włosy, byleby ta się zamknęła. Nie miała jednak na to sił, natomiast Blacka chciała zabić. I to tak, żeby bolało. Bardzo bolało.
- Zamknij się – syknęła w jej stronę, a brunetka wpatrywała się w nią z wielkim uśmiechem na twarzy.
- Widzę, że świetnie się bawiłaś. I jak było? – spytała drwiącym tonem. Nieco ciszej zaczęła szeptać coś o zakochanej parze i dzieciach, na co Brandi posłała jej mordercze spojrzenie. Tego było już za wiele. Ostatkiem sił rzuciła się na bliźniaczkę i przygwoździła ją ciałem do ziemi. Zaczęła dźgać ją palcami, co u dziewczyny wywołało łaskotki.
- Po prostu zamilcz! – wydarła się na siostrę, jednak ta udała tylko przerażoną. - Jesteś okropna – jęknęła, po czym oswobodziła brunetkę. – Nie przyszło ci do głowy, że to było wbrew mojej woli? – dodała tonem pokrzywdzonej. Bella wzruszyła niedbale ramionami i posłała jej spojrzenie mówiące „ja i tak wiem swoje”. Lubiła drażnić się z siostrą i wiedziała, w jaki najczulszy punkt uderzyć.
- W takim razie opowiedz mi, w jaki sposób się mu opierałaś – Przy ostatnim słowie się zakrztusiła.
- Nic ci nie powiem, dopóki nie przestaniesz się ze mnie nabijać! – wyrzuciła Brandi, sapiąc ciężko. Brunetka zrobiła niewinną minkę, ale chciała poznać wszystkie szczegóły spotkania, więc uspokoiła się. Następnie druga z sióstr zaczęła mówić.

***

- I wtedy on położył na ladzie kondomy! – zawyła, a Bella popłakała się ze śmiechu. – Miałaś mi powiedzieć, skąd znasz tego rudego policjanta – dodała po chwili, uspokajając się nieco.
- Ten idiota zabujał się w Renee i chyba coś sobie ubzdurał, bo przez całe wakacje przychodził do jej restauracji z kwiatami, a dla mnie przynosił okropne czekoladki... – Bella skrzywiła się na to wspomnienie. – Oczywiście mama go spławiła – dodała pośpiesznie, na widok miny bliźniaczki. – Jednak jemu dalej się wydaje, że jest w nim szaleńczo zakochana... – Dziewczyna zrobiła palcami w powietrzu cudzysłów, na co obie zachichotały.
Nagle drzwi do pokoju się otworzyły i stanęła w nich wściekła Renee.
- Jest trzecia rano... Czy wyście oszalały?! – zawołała, siląc się na spokojny ton głosu. – Natychmiast idźcie spać, jutro jest przecież szkoła – rozkazała. Brandi niechętnie wstała z podłogi i udała się do swojej sypialni. Dopiero teraz przypomniała sobie, jak bardzo była zmęczona. Najwyżej utnę sobie drzemkę na matematyce, pomyślała przebiegle.
Przebrała się w piżamę i położyła w wygodnej pościeli. Nie zdała sobie sprawy z tego, jak szybko zasnęła.

***

Nazajutrz pogoda była piękna, jak na owe miasteczko. Brandi obudziły jaskrawe promienie słońca, przedzierające się przez okno jej sypialni. Chwilę później, dało się słyszeć wyjątkowo irytujący odgłos budzika. Nie trwał on jednak długo, gdyż dziewczyna niedbale zrzuciła go z biurka, a ten roztrzaskał się o podłogę. Usiadła na łóżku, mamrocząc przekleństwa. Wolałaby zginąć, niż udać się w takim stanie do szkoły. Czuła się naprawdę dziwnie. Jakby wszystko wokół niej wirowało i zachodziło lekką mgłą. Masz nauczkę, żeby nie pić dzień przed szkołą, skarciła się w duchu. Niechętnie wygramoliła się z cieplutkiej pościeli i udała do łazienki, by wykonać poranną toaletę. Kiedy gotowa zeszła na dół, nie zastała nikogo w domu. Dziwne, pomyślała, jednak nie miała czasu, żeby dłużej się nad tym zastanawiać. Cieszyła się z tego, że przynajmniej ominął ją wykład Renee. Bella pewnie miała lekcje na wcześniejszą godzinę. Spojrzała na zegar kuchenny. Do rozpoczęcia zajęć zostało dwadzieścia minut. Szybkim krokiem wyszła z domu i na pieszo udała się w stronę szkoły. Cieszyła się, że na pierwszej godzinie odbędzie się matematyka, gdyż wiedziała, że uda jej się zdrzemnąć. Zaśmiała się w duchu na widok miny nauczyciela, którego uwielbiała doprowadzać do szewskiej pasji. W tym samym momencie, przypomniała sobie o pewnym osobniku, który lubił drażnić ją jeszcze bardziej, niż ona profesora. Oczy rozszerzyły jej się w niedowierzaniu, na wspomnienie wydarzeń z wczorajszego dnia. Nagle przypomniała sobie o tym CZYMŚ na swojej szyi. Podeszła do jakiegoś samochodu, który stał zaparkowany przy chodniku i przyjrzała się swojemu odbiciu. Dostrzegła ślad, jaki zostawił jej Black na pamiątkę. Była wściekła. Puściła się wodzy fantazji i zaczęła uśmiercać go najbardziej brutalnymi sposobami, jakie udało jej się wymyślić. Pocieszyła się faktem, iż miała długie włosy, które dokładnie zasłoniły jej szyję. Westchnęła głęboko i ponownie ruszyła w kierunku szkoły.
Kiedy dotarła na miejsce, ze zdziwieniem zauważyła, że na zewnątrz nie dało się zauważyć żadnych uczniów. No to pięknie, znów się spóźniłam, pomyślała załamana. Zaczęła wspinać się po marmurowych stopniach. Kiedy weszła do środka, udała się do sali matematycznej, do której drogę znała już na pamięć. Gdy w końcu dotarła na miejsce, otworzyła niedbale drzwi i wtargnęła do środka. Ku jej zaskoczeniu, pomieszczenie okazało się puste.
- Co jest do cholery? – wykrztusiła. Kiedy przeszła przez próg klasy, dopiero teraz dostrzegła, że nie znajdowała się w niej sama. O parapet plecami opierał się nikt inny jak Jacob Black. Na widok dziewczyny uśmiechnął się cwaniacko. Ta stanęła jak wryta. Nie wiedziała, co powinna robić. Miała trzy opcje. Pierwszą była ucieczka, drugą rzucenie się na tego debila z pięściami, a trzecią, pozostanie w miejscu. Brandi wybrała tą ostatnią. Zauważyła jak chłopak leniwie podniósł się z parapetu i ruszył w kierunku drzwi. Z kieszeni wyjął mały, srebrny kluczyk i przekręcił nim zamek.
- Czy ciebie już kompletnie pogięło? – jęknęła i schowała twarz w dłoniach. – Co ty tu robisz? Gdzie jest reszta klasy? – Zasypała go pytaniami. Czarnowłosy podszedł do niej bliżej i przejechał uwodzicielsko językiem po śnieżnobiałych zębach, na co Brandi wytrzeszczyła na niego oczy. Nim zdołała cokolwiek zrobić, znalazł się tuż przed nią i złapał za talię. Brunetka zaczęła się szamotać i jednocześnie cofać, aż oboje natknęli się na zimną ścianę. Jacob to wykorzystał i uniemożliwił jej drogę ucieczki, przygważdżając nadgarstki nad jej głową. Spróbowała go kopnąć. By jej to uniemożliwić, przysunął się do niej bliżej i naparł na nią całym ciałem, aż nie mogła się ruszyć.
- Nie.. Mogę... Oddychać... – wysyczała wściekła, gdyż najbardziej znienawidzona przez nią osoba miała nad nią przewagę. – Puść mnie do jasnej cholery! – krzyknęła, a ten zaśmiał się perfidnie, patrząc na nią z wyższością. Gdyby mogła mu w jakikolwiek sposób przywalić, zrobiłaby to z wielką chęcią. Był jednak silniejszy i przy swojej filigranowej sylwetce, nie miała z nim żadnych szans. Wiedziała o tym i coraz bardziej ją to drażniło. Spojrzała się w jego brązowe tęczówki, w których jarzyły się jasne ogniki.
- Gdzie ci się tak śpieszy? – szepnął uwodzicielsko w jej ucho, aż mimowolnie przeszedł ją dreszcz. Poczuła niepokojącą sensację w żołądku. Po raz pierwszy w życiu zaniemówiła. Wpatrywała się tylko w twarz Blacka, nie wykonując żadnego ruchu. Usłyszała jego głos, który rzekł cicho:
- Nie opieraj się, Brandi...
Rozbrzmiewał w jej głowie, jak klatki filmu, którego nie mogła kontrolować. Wkrótce obezwładnił ją całkowicie. Na myśl przyszła jej bezbronna mysz, zamknięta w klatce z jadowitym wężem. Tyle, że to ona była ofiarą.
Niespodziewanie poczuła, jak jego ciepły oddech owiał jej twarz. Zadrżała. Z przerażenia... I czegoś jeszcze. Nie umiała sprecyzować tego uczucia. Odchylił jej głowę do tyłu, odgarnął włosy z szyi i zaczął ją muskać rozgrzanymi wargami. Wąż zaatakował, przemknęło jej przez coraz trudniejszy do kontrolowania umysł. Po chwili, do działania dołączył jego język, który znaczył na niej mokrą ścieżkę. Później przysunął się jeszcze bliżej, tak, że stykali się każdym skrawkiem ciała. Do brunetki dotarł zapach jego perfum. Momentalnie zrobiło jej się słabo. Zabrakło jej tchu, a ciemność ukazała się przed oczami. Gdyby jej nie przytrzymał, prawdopodobnie by zemdlała.
- Nie wiedziałem, że aż tak na ciebie działam, Swan – szepnął z zadowoleniem, przygryzając płatek jej ucha, na co nieświadomie jęknęła. Było jej tak... Dziwnie. Kompletnie utraciła świadomość nad swoim ciałem. Zauważyła, że wcale jej to nie przeszkadzało. Zarzuciła mu dłonie na kark i zaczęła go delikatnie masować. Czarnowłosy zamruczał i przymknął nieco oczy, a po chwili powrócił do całowania jej szyi. Jedna z jego dłoni powędrowała pod bluzkę dziewczyny, a druga zjechała na jej pośladek, delikatnie go ściskając. Przeszedł ją dreszcz od palców, aż po czubek głowy. Nie chciała mu się sprzeciwiać. Nie mogła. Było jej zbyt dobrze. Podchodził ustami coraz wyżej, od podbródka aż po skroń, muskając delikatnie. Uśmiechnął się w duchu na widok dziewczyny w stanie, do którego sam ją doprowadził. W dodatku zaśmiał się na myśl, że buntowniczka odeszła w zapomnienie. Dziewczyna odchyliła nieznacznie głowę i przymknęła powieki. Ciemnowłosy wykorzystał to i wpił się brutalnie w jej usta.
- To bolało! – syknęła, odsuwając go nieco od siebie. To spowodowało, że trochę oprzytomniała z letargu. Rozbolała ją głowa. Momentalnie znów zachciała stąd uciec. Jednak ponownie usłyszała ten głos, mówiący „nie opieraj się...”
Czarnowłosy posłał jej przepraszające spojrzenie i ponowił pocałunek, muskając delikatnie jej obrzmiałe wargi. Było to jak przytknięcie plastra do rany. Dziewczyna lekko rozchyliła usta i poczuła, jak jego rozgrzany język zaczął ocierać się o jej własny w dzikim tańcu. Jak w walce dwóch przeciwnych żywiołów, w tym wypadku ognia i wody. Nie dało się jednoznacznie określić tego zwycięskiego. Jęknęła w jego wargi, gdy poczuła rozgrzaną dłoń na swoim koronkowym staniku. Drugą rękę przesunął pod bluzką na jej plecy i zwinnym ruchem odblokował zapięcie biustonosza. Ten zsunął się głucho na ziemię. Ciepłe dłonie chłopaka zaczęły masować kolistymi ruchami nagie piersi brunetki, aż stwardniały jej sutki. Mruczała cicho w jego usta, oddając się w całości tej chwili. Nie opierała się. Nie czuła takiej potrzeby. Była rozdarta wewnętrznie. Nienawidziła tego chłopaka, a jednocześnie cholernie mocno ją pociągał. Objęła go nogami w pasie i zmierzwiła kruczoczarne włosy. Musiała przyznać w duchu, że dodało mu to uroku. Kiedy się od niej oderwał, przygryzła seksownie dolną wargę. Włożyła dłonie pod jego czarny T-shirt, po czym zdjęła zwinnie, rzucając w cholerę. Uśmiechnęła się na widok jego opalonej i umięśnionej klatki. Jacob chwycił dziewczynę za tyłek i w tej pozycji zaniósł na jedną z ławek. Ułożył ją na niej delikatnie, po czym zaczął odpinać guzik jej dżinsowych spodni. Ułatwiła mu ich zdjęcie, unosząc lekko biodra do góry. Będąc w samych figach, usiadła na blacie okrakiem i kiwnęła palcem wskazującym na chłopaka, by ten się przysunął.
Posłusznie podszedł bliżej, a ta zaczęła rozpinać pasek jego spodni. Po chwili i te zsunęły się na ziemię, ukazując Jacoba w samych bokserkach, które ujawniały jego nabrzmiałą erekcję. W międzyczasie zdjęła swoją bluzeczkę, a ciemnooki ujrzał jej idealne piersi, rozmiarów połówek pomarańczy. Oblizała nabrzmiałe wargi, czym miała zachęcić go do działania. Przysunął się i położył na brunetce, całując ją namiętnie. Nagle mocno go odepchnęła. Zaskoczony spojrzał się na nią ze zdziwieniem, zastanawiając się, czy zrobił coś nie tak.
- Nikt nas tu nie znajdzie. – Obiecał cicho, a w powietrzu dało się odczuć ich głębokie podniecenie. Gdy jej mina się rozluźniła, powrócił do namiętnych pocałunków. Dotykał dłońmi każdego skrawka jej ciała, na co trzęsła się delikatnie. Nie pozostała mu dłużna. Masowała rozgrzanymi rękami jego kark i plecy. Nagle, mocno wpiła się ustami w jego szyję, przygryzając ją lekko, aż zadrżał. Odnalazł ostatni kawałek materiału, który ją osłaniał, po czym zsunął go z niej delikatnie. Dziewczyna zrobiła tak samo z nim. Sapali głośno, ledwo mogąc złapać oddechy. Brandi przejechała mu językiem po wardze na zaczepkę, na co zaśmiał się cicho. Jeszcze jedno muśnięcie warg. Pojedynczy oddech. Ostatnie spojrzenie sobie w twarz...
Wszedł w nią gwałtownym ruchem, na co głośno jęknęła. Odchyliła swoją głowę do tyłu, a jej długie włosy omiatały podłogę z każdym ruchem jego bioder.
- Możesz krzyczeć – wyszeptał przeciągle, jednak nie musiał jej dłużej do tego namawiać. Oddała się chwili ekstazy. Wbiła mu paznokcie w ramiona, na co syknął z bólu, jednak nie dał tego po sobie poznać. Sam sapał głośno i urywanie, ledwo powstrzymując się od spazmatycznego drżenia. W tym samym momencie, odwrócili się na ławce tak, że to ona leżała na chłopaku. Mogła kontrolować każdy ich ruch, na co uśmiechnęła się do niego zadziornie. W ogóle mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Ukazał jej rząd białych zębów.
Chwilę ich uniesienia przerwał głuchy dźwięk przekręcanego kluczyka. Oboje z przerażeniem spojrzeli się w stronę drzwi. Niestety na stosowną reakcję było już za późno. Do sali wparował profesor matematyki, a za nim wściekła Bella z grupką roześmianych uczniów. Jacob wodził nieprzytomnym wzrokiem to na Brandi, to na dziewczynę przy drzwiach. Wyglądał tak, jakby coś sobie uświadomił. W tym samym momencie, brunetka osunęła się z głuchym trzaskiem na ziemię. Poczuła ból. Obudziła się na podłodze swojego pokoju, zlana gorącym potem.

Wooo... Świetny rozdział.!

Czyli to był tylko sen, tak.? Jak ja się przestraszyłam, Bosh.! xd
Reakcja Belli, kiedy zauważyła, że jej siostra ma malinkę była zapalnikiem do tego żebym i ja zaczęła się śmiać.
Moim skromnym zdaniem (nie bij), rozdział jest stanowczo za krótki. Mogłabym to opowiadanie czytać, czytać i tak bez końca.! :D
Ten komentarz nie jest zbyt konstruktywny, ale na swoje usprawiedliwienie mam to, iż niedawno wstałam i jestem oszołomiona rozdziałem. xP

Mogłabym wiedzieć co jaki czas powinnam spodziewać się nowych rozdziałów.? Wink

Weny, Czasu, Chęci x1000000(0) ;**
.mila.

Dawno nie komentowałam, wiem przepraszam, ale nie mam siły. Oczywiście czytam, jak najbardziej. Rozdział ciekawy. Znalazłam kilka błędów logicznych, których, prawdę powiedziawszy, nie chce mi się przytaczać. Jestem ciekawa co będzie dalej.

Weny, czasu i chęci do pracy.

Pozdrawiam,
Pech

Mrs.Batman - Miło mi, że rozdział ci się spodobał :) W sumie to obawiałam się go dodawać na forum, bo uznałam, że jest taki... nijaki :) Hmmm rozdziały teraz będę dodawała raczej rzadko, bo wiesz szkoła itp. ale powiedzmy, że raz w tygodniu powinien się pojawiać. Jak chcesz mogę powiadamiać cię o nowych partach na pw:)

Pech - Dzięki wielkie za komentarz :) Cieszę się, że ci się podobało, oczywiście doskonale Cię rozumiem, bo też cierpię na brak sił, ( czyżby to przez zimę?) normalnie do zrobienia czegokolwiek, to trzeba mnie wołami zapędzać :)

Cytat:

kirke - Dzięki wielkie za komentarz, oczywiście postaram się ustosunkować do twoich rad :)

nie wiedziałam, że to ustosunkowanie będzie dosłowne ;P

calkiem ciekawy sen - na tyle realny, że do ostatnich linijek nie wiedziałam co jest grane... poczułam nawet odrobinę stresu, gdy usłyszeli dźwiek przekręcanego klucza - adrenalinka swoje robi :P az mi było brrr... :P
dwa razy też czytałam ostatnie zdania - dalej nie bardzo do mnie dociera, że to tylko/aż sen...
mam słaby transfer jak widzę, więc mam jednocześnie nadzieje, że ten komentarz się zapisze :P bo się wkurze jesli nie ;P
cóż - kategorycznie lepiej mi sie czytało ten rozdział - kiedy chcesz zrobić jakiś numer czytelnikowi to starasz się o wiele bardziej, nie wiem czy sie bać czy dziękować...

poprowadzenie snu od początku rozdziału, w tak naturalny sposób bez pominięcia codziennych czynności był świetny, choć początkowo po przeczytaniu, że nie ma nikogo na parkingu - pomyślałam, że jest sobota, a ona niepotrzebnie wstawała. Potem zganiłam się wewnętrznie za głupotę i pomyślałam o apelu. O snach nie pomyślałam ;P

pozdrawia
kirke

Aaaa!!! Jak mogłaś skończyć w takim momencie. I czy Ty właśnie chcesz mi powiedzieć, że ona fantazjowała o Jacobie?! Ponoć ona go nienawidzi:D Całe szczęście, że to był sen:) Tak trochę byłoby za szybko... Po za tym gdyby prof. razem z uczniami i Bellą ich przyłapał to byłby koniec żartów... I skończyłby się fun z bliźniaczkami;/ Rozdział ogólnie mi się się podobał, więc czekam na następny:**

Pzdr. Sweet*Rose

Bardzo podoba mi się postać Jacoba i Brandi.
I wgl fajne jest to, że Bella ma siostrę bliźniaczkę ciekawa tylko jestem czy Bella będzie z Edziem bo w jednym momencie któregoś rodziału była rozmowa Edwarda i Jacoba. Ogólnie podoba mi się i czekam na kolejny rozdział.

Pozdrawiam E.

` Ale mnie na początku przestraszyłaś;p
Czytam, czytam i na cały ryj: "Nie! Nie! Nie! Nie tak szybko!"
Mprzyznać, że kamień spadł mi z serca, gdy się dowiedziałam, że to był tylko sen.
` Rozdzialik fajnie napisany;*
Bardzo lubię twoje postacie;*
` Weny życzę,

CoCo

Ja nie wiem jak to jest. Ostatnio na nic nie mam czasu, a tu nagle wszyscy dodają nowe rozdziały. Czuję się zobligowana do skomentowania, zmuszona, ale co ja mam na to poradzić?... NO ale TAK szybko?! To już jest złośliwość!:P
Ten rozdział jest zdecydowanie najlepszym, jaki dotąd napisałaś. Poprzedni miał świetny pomysł, ten ma ładne wykonanie.
Poprzez wykonanie na myśli mam styl. Bardzo ładnie napisany rozdział, naprawdę. Mimo niesamowitego zmęczenia i bólu oczu i faktu, że nie spałam okrągłą dobę (no...) to dokonałaś niemałej rzeczy, ponieważ wczytałam się w ten rozdział do tego stopnia, iż ani razu się od niego nie oderwałam. W moim stanie - ciąża, zaspanie, zmęczenie, ból oczu, zapach świeczki i ściąganie Dextera po obejrzeniu wszystkich Pił - to było dosyć niezwykłe. Naprawdę serce mi ściska na widok, iż bierzesz sobie moje rady do serca. Z rozdziału na rozdział widać ewidentne poprawy stylu lub zmiany w nim. Znalazłam kilka przecinków, jeśli jesteś ich ciekawa - napisz w niedzielę, to ci je wypiszę. Na PW. Dziś sił brak, jutro mnie nie będzie raczej.
Pogadajmy jeszcze o stylu. Naprawdę fajny - lekki, dobrze ubierasz zdarzenia w słowa, ale zarazem nie przesadzasz i nie dajesz tandety. Gratulacje za opanowanie trzeciej osoby - ja sobie z nią nigdy nie radziłam i dopiero niedawno zaczęłam pisać do szuflady takie dziwne rzeczy w trzeciej osobie z perspektyw. A tobie to idzie naprawdę ładnie i nie rzuciło mi się ani razu w oczy powtórzenie lub sytuacja, że zdanie pojawia się ni stąd ni zowąd i nie pasuje, jak to często jest w 3os. Np. Julia miała niebieskie oczy i była piękna. Pogoda zdawała się dopisywać. Dziewczyna nosiła też ekstrawaganckie ubrania za kupę forsy. Jej rodzice w końcu mieli pełno pieniędzy i kochali córkę. [itd... co to z tą pogodą?! To taki przykład, tak często w 3os. jest, a ty tego uniknęłaś.)
Co do samej tematyki rozdziałów - to nawet mi się wydała Renee zbyt łągodna... Ale to takie moje zdanie.
Cóż. Była już zemsta Belli, była guma owocowa i budka telefoniczna, nawet spotkaliśmy piasek na wycieczce w głębiny kołnierza Edwarda - sen erotyczny z przypałem w roli głównej pasuje do tego jak ulał!
Co do sceny, to ja się nie wywodzę, bo gdybym ja takową pisała, nie daj boże, to by to zupełnie inaczej poszło. No ale mniejsza. Nic mi tam nie przeszkadzało :D
Łapie mnie senność. Tak więc, ekhm... hm... Opis od ostatnich gwiazdek w dół - wspaniałej klasy słowotok warty czytania z wyschniętymi oczami. Lubię słowotoki. Wiesz, że napisałam opowiadanie szesnastorozdziałowe, a każdy pojedynczy rozdział miał od 9 do 12 stron? Yeah, nieźle się wyrobiłam. Także - do słowotoków nic nie mam.

PS - skopiuj... Odnośnie Następnego Pokolenia - dziękuję za komentarz i odpowiem w czasie nieokreślonym dokładniej na niego, ale chcę powiedzieć, iż mam już całe dwa rozdziały napisane, ale becie wysiadła licencja na worda i musi takową odzyskać i dopiero wtedy wysłać i tekst. A to się ciągnie już trochę. Także nie wiem, kiedy, ale spodziewaj się dwóch rozdziałów.
Tyle chyba? Pozdrawiam

ROZDZIAŁ VII

Dziękuję wszystkim za komentarze :) Przepraszam, że rozdział pojawił się dopiero teraz. Niestety, przez ostatnich kilka dni byłam chora, a wcześniej po prostu nie miałam czasu i weny, by wziąć się za napisanie czegokolwiek, co miałoby sens. Na szczęście dziś mnie, że tak powiem, olśniło. Zapraszam na nowy rozdział i proszę o szczere komentarze :)

Punktualnie o szóstej zadzwonił budzik. Bella wierciła się niespokojnie w łóżku, aż w końcu ocknęła się i wyłączyła irytujący ją dźwięk. Ziewnęła przeciągle, po czym wygramoliła się z ciepłej pościeli i udała w stronę toalety. Kiedy wyszykowana przechodziła korytarzem niedaleko pokoju siostry, coś bardzo ją zaniepokoiło. Postanowiła przysunąć się bliżej drzwi. Od razu zachciało jej się śmiać. Brandi jęczała przez sen. Głośno. O jakimś chłopaku. W momencie, gdy wypowiedziała jego nazwisko, Belli łzy naciekły do oczu, jednak musiała stłumić dłonią chichot, gdyż nie chciała obudzić siostry i jednocześnie stracić doskonałej rozrywki. Stała pod drzwiami jeszcze parę chwil, ale brutalna rzeczywistość zmuszała ją do pójścia do szkoły. Żałowała, że akurat w takim momencie. Uznała, że całą sytuację wykorzysta kiedyś przeciwko bliźniaczce. Powiedzmy, że użyje małego szantażu, kiedy ta nie będzie chciała oddać jej ostatniego kawałka ciasta czekoladowego.
To było naprawdę zabawne. Jej siostra zapierała się rękami i nogami przeciwko Blackowi i nie pozwalała nawet dopuścić myśli do siebie, że jej się podobał. Ale Bella przejrzała Brandi już wczorajszego wieczora, gdy ta wróciła do domu z malinką na szyi.
W drodze do szkoły rozmyślała o pierwszej w tym roku fizyce, jaka czekała ją z najgorszą nauczycielką świata. Krwawą Lucy. Sama ksywka wywołała gęsią skórkę na jej karku, jednak brunetka postanowiła się tym nie przejmować. Postaram się nie zwracać na siebie uwagi, myślała gorączkowo. Dojeżdżając pod budynek szkoły, na parkingu nie dało się zauważyć wielu samochodów. Bo kto normalny miał fizykę o siódmej rano? No tak, ona. Niechętnie wyszła na parking i pokierowała swe kroki do wielkiego, kremowego budynku. Kiedy doszła pod swoją klasę, ze zdziwieniem zauważyła, jak każdy uczeń zachowywał się nieswojo. Jedni stali z zamkniętymi oczami i trzymali się za skronie, mamrocząc coś pod nosami. Inni nerwowo chodzili w tę i z powrotem, niebezpiecznie wymachując rękami. Czegoś takiego jeszcze nie widziała.
- Po co ten cały cyrk? – spytała cicho, raczej zwracając się do podłogi.
- Krwawa na pierwszej lekcji wypatruje swojej ofiary. – Z zamyślenia wyrwał ją ironiczny, męski głos. Obejrzała się za siebie, a jej oczom ukazał się ten sam chłopak, któremu z nudów wsypała ziemię z kwiatka za kołnierz na biologii. Do dzisiaj nie wie, dlaczego to zrobiła, jednak musiała przyznać, że było to całkiem zabawne. Pomijając fakt, że dostała uwagę od pana Bannera, za szczególny brak zainteresowania jego przedmiotem. Jednak jak na cholerną ironię, ona biologię wręcz uwielbiała. W przeciwieństwie do fizyki, która przyprawiała ją o ból głowy. Postanowiła się nie denerwować. Nie myśleć o tych wszystkich rzeczach, jakie słyszała o Lucy. Jedną z najgorszych plotek była ta, która głosiła, że Krwawa zabiła swojego męża, a żeby pozbyć się dowodów, pożarła jego ciało. To, czego nie udało jej się zjeść, oddała sąsiadom, mówiąc, że to dziczyzna. Normalnie jak w „Milczeniu owiec”, pomyślała i zaśmiała się cicho z głupoty ludzi, którzy mogli w to wierzyć.
- Co cię tak bawi? – Ponownie usłyszała ten sam ton i dopiero wtedy przypomniała sobie, że nadal stała naprzeciwko ciemnowłosego chłopaka. Nie, raczej miedzianowłosego, poprawiła się w myślach, kiedy uniosła na niego wzrok.
- Nic, po prostu… - Nie udało jej się dokończyć, gdyż rozległ się donośny dzwonek. Kilka osób podskoczyło, jeszcze inne zaczęły się zastanawiać, czy aby nie nawiać. Zanim Bella zaczęła myśleć nad tym, czy nie dołączyć do uciekinierów, poczuła zimny i śmierdzący oddech na swoim prawym policzku.
- Przesuń się, dziecko. Nie widzisz, że usiłuję przejść? – Jej oczom ukazała się niska, starsza kobieta, która zdawała się tracić panowanie nad sobą. Kilka osób zamarło w bezruchu, jakby Bella została przez nią zasztyletowana.
- Yyy… - Głos uwiązł jej w gardle, jednak ustąpiła kobiecie z drogi. Usłyszała za sobą chichot i odwróciła się do owego osobnika, który miał czelność się z niej nabijać. Posłała chłopakowi wymowne spojrzenie.
- No, co? – sarknął i ponownie się zaśmiał, jednak teraz otrzymał sójkę w bok, na co nieznacznie się skrzywił.
Kiedy uczniowie weszli do klasy, nikt nie śmiał odezwać się słowem. Bella zajęła wolne miejsce obok swojej znajomej, Annie. Ta posłała jej spojrzenie mówiące „już po tobie”. Dzięki Annie. Naprawdę piękne dzięki, pomyślała i spojrzała na nauczycielkę, która siedziała przy biurku. W klasie panowała idealna cisza. Słychać było tylko cichy szelest przewracanych kartek dziennika. Nagle siwa kobieta podniosła wzrok na uczniów, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę z ich obecności.
- W mojej klasie można oddychać – powiedziała, a dopiero, gdy kąciki jej cienkich ust uniosły się lekko w górę, ludzie zaczęli cicho chichotać z jej żartu. Może nie była taka zła? Może te wszystkie plotki krążące na jej temat wcale nie były prawdziwe? Wydawała się naprawdę miłą, starszą panią. Myśl ta bardzo szybko okazała się być mylna, gdy nagle wszystkie pary oczu skierowały się na brunetkę.
- Ale, o co…. – Nie zdążyła dokończyć pytania, gdyż dobiegł ją syk nauczycielki:
- Jak już mówiłam, ale panna Swan najwyraźniej mnie nie słuchała, na pierwszej lekcji pytam wybranych uczniów z tego, co robili na fizyce w zeszłym roku. Na ocenę. I zdaje mi się, że właśnie padło na panią – dodała z wrednym uśmieszkiem. Bella poczuła dreszcz. Od fizyki nie cierpiała chyba już niczego więcej. No, pomijając wredną babę, która znalazła sobie ją za ofiarę. Wstała, z hukiem odsuwając krzesło i podeszła do tablicy.
- W takim razie, może powiesz mi definicję energii? – zapytała milutkim głosikiem kobieta, a Bella zauważyła błysk w jej oczach.
- Nie wiem – odparła zgodnie z prawdą. Nawet gdyby ktoś był tak głupi, żeby jej podpowiedzieć, z pewnością zostałby na tym przyłapany. Twarz Krwawej promieniała z satysfakcji.
- Więc spróbuj rozwiązać to zadanie. – Podała jej jakąś książkę, którą dziewczyna niechętnie wzięła do ręki. Gdy tylko rzuciła na nie okiem, zachichotała nerwowo w duchu.
- Chyba musiałabym być geniuszem… - marudziła pod nosem.
- Co ty tam mówisz? – zagaiła Krwawa, najwidoczniej doskonale bawiąc się całą sytuacją.
- Jak już powiedziałam, ale najwyraźniej pani nie raczy mnie w ogóle słuchać, nie umiem rozwiązać tego zadania! – Straciła nad sobą panowanie. Drażniło ją zachowanie nauczycielki, gdyż czuła w duchu, że ta nie powinna była ją tak traktować. W klasie większość uczniów zamarła. Tylko jedna osoba wydawała się wyjątkowo odprężona. I znudzona, jak udało się zauważyć brunetce.
- Czy masz jakieś plany na popołudnie? – Tym pytaniem nauczycielka wszystkich zbiła z tropu. – Teraz już tak. Za takie teksty w moim kierunku, posiedzisz sobie w kozie – dodała z przebiegłym uśmiechem, kiedy Bella pokiwała przecząco głową. Dziewczyna wybałuszyła na nią oczy. Miała ochotę ją udusić. W klasie rozległy się szmery niedowierzania.
- Możesz usiąść. Chyba nie muszę cię informować o tym, co dostałaś?
- Obędzie się – syknęła Bella, zezłoszczona do granic możliwości, po czym spoczęła na krześle obok Annie.
- Czy ty oszalałaś? – syknęła w jej kierunku.
- Matko, Annie, ty pytasz się czy to JA oszalałam? – odparła, akcentując dane słowo.
- W takim razie, skoro od panny Swan nie dowiedzieliśmy się, co robiliście na fizyce w zeszłym roku, do odpowiedzi poproszę… - Cała klasa ponownie wstrzymała oddech. – … Pana Edwarda Cullena. – Dokończyła kobiecina, a na jej słowa uczniowie wypuścili powietrze z płuc, na znak głębokiej ulgi. Miedzianowłosy nastolatek wolnym krokiem udał się w stronę tablicy. Kilka kosmyków wpadało mu bezładnie do piwnych oczu. Odgarnął je niedbale ręką, a na jego ustach zagościł delikatny uśmiech. Przeleciał wzrokiem po klasie i zanim brunetka zdążyła zareagować, ich tęczówki spotkały się. Trwało to tylko sekundę, może dwie. Jednak poczuła, że się rumieni. Odwróciła od niego wzrok i chwilę później zdała sobie sprawę, że szukał spojrzeniem kogoś jeszcze. Jessica Stanley ze znudzoną miną przyglądała się swoim jasnoróżowym tipsom. Potem podniosła nieznacznie głowę i obrażona patrzyła się gdzieś w przestrzeń. Czyżby zerwali, przemknęło Belli przez myśl. Jednak zdała sobie sprawę, że nie tylko ją to zaciekawiło. Większość dziewczyn wpatrywała się w chłopaka tęsknym wzrokiem. Owszem, był przystojny, jednak nie miała zamiaru tracić dla niego głowy.
- Jest nieziemski, prawda? – szepnęła do niej Annie, na co Bella wzruszyła niedbale ramionami.
- Może powiesz mi definicję pierwszej zasady termodynamiki? – zapytała milutko Krwawa, nie zaszczycając chłopaka spojrzeniem. Ten odchrząknął nieznacznie i ku zdumieniu wszystkich zaczął recytować całą definicję, której powiedzenie nie sprawiało mu żadnego problemu. Dosłownie jakby opowiadał o meczu koszykówki, czy o innym zainteresowaniu chłopaków, zauważyła Bella w zdumieniu. W pomieszczeniu zapanowało głębokie ożywienie. Wszyscy zaczęli coś między sobą szeptać. Kobieta spojrzała na niego przekrwionymi oczami. Jej twarz nie wyrażała niczego.
- Spróbuj rozwiązać to zadanie. – Podała mu książkę, a uśmiech ponownie zagościł na jej ustach. Bella ją przejrzała. Pewnie dała mu takie ćwiczenie, którego sama Krwawa nie umiałaby rozwiązać. Mimowolnie jednak zaczęła ściskać kciuki za tego chłopaka, który zdawał się być w swoim żywiole. Pokaż jej, pomyślała w duchu. Kiedy rozejrzała się po klasie, większość wstrzymała oddech. Nastolatek przeniósł wzrok na książkę, a po kilku chwilach wziął kredę do ręki i zaczął pisać na tablicy skomplikowane wzory, jakich Bella nawet nie widziała na oczy. Sama nauczycielka wpatrywała się w niego, jakby był z innej planety. Kiedy skończył, a zajęło mu to dziesięć minut, zdążył zapisać drobnym, pochyłym pismem całą tablicę. Kobieta wstała i podeszła do niego żwawym krokiem. Przez moment wyglądało to tak, jakby miała zamiar go uściskać. Wzięła go za obie dłonie i zaczęła im się przyglądać z każdej strony, jakby miał tam popisane ściągi. No cóż, sama brunetka była w szoku. Nie tego spodziewała się po chłopaku, który wyglądał jakby należał do ulicznego gangu.
- Opróżnij kieszenie. – Z zamyślenia wyrwał ją głos Krwawej. Miedzianowłosy spojrzał się na nią jak na wariatkę, jednak ironiczny uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Nie ma pani nakazu, żeby mnie przeszukać – wycedził i spojrzał na nią z góry.
- Za bezczelność i ściąganie spędzisz popołudnie w kozie – odparowała i zadowolona usiadła przy biurku. Uśmiech nie spełzł chłopakowi z twarzy. Wyglądał tak, jakby takiej reakcji właśnie się spodziewał.
- Chyba nie muszę informować cię o ocenie? – Zapytała szyderczym tonem, jednak zanim się spostrzegła i zanim ktokolwiek zdążył zauważyć, miedzianowłosy opuścił klasę z głośnym hukiem zamykając drzwi. Chwilę później rozległ się donośny dźwięk dzwonka, który zagłuszył uczniów pełnych dezaprobaty dla nauczycielki. Bella była wściekła. Udała się prosto do damskiej toalety. Jej wzrok napotkał pochylającą się nad umywalką Brandi. Naprawdę ucieszyła się z tego spotkania.
- To było straszne – zaczęła wypowiedź, jednak brunetka nie odwróciła głowy na jej głos.
Przemywała niedbale twarz wodą, rozchlapując ją przy okazji dookoła.
Bella podeszła do niej bliżej. – Czy coś się stało? – zapytała niepewnie, ale za odpowiedź wystarczył jej widok fioletowego sińca pod okiem siostry.

Twarde lądowanie dało się Brandi we znaki. Rozejrzała się po ciemku po pokoju i sięgnęła po budzik, który lada chwila miał zacząć dzwonić. To było okropne. Ale najgorsze było to, że pamiętała każdy szczegół ze swojego koszmaru. Bo inaczej nie umiała tego nazwać. Miała lekkiego kaca i była wściekła. Postanowiła na razie nie zawracać sobie tym głowy, a Blacka ignorować jeszcze bardziej. No, przynajmniej na tyle, na ile się da.
Obolała wstała z podłogi i udała się do łazienki by wykonać poranną toaletę. Kiedy zeszła na dół, Bella właśnie wyjeżdżała furgonetką sprzed domu. A niech to cholera, spóźnię się na WF, pomyślała wściekła. Co jak co, ale tego przedmiotu nie mogła ominąć. Tylko szkoda, że odbywał się tak wcześnie. Nieco zaspana udała się pieszo w stronę szkoły. Kiedy doszła do drugiego skrzydła, gdzie znajdowała się sala gimnastyczna, do jej uszu zaczęły dochodzić strzępki rozmów prowadzonych przez uczniów jej klasy. Weszła do przebieralni, która okazała się prawie pusta.
- Pośpiesz się, wszystkie dziewczyny są już na dużej sali – poinformowała ją niska blondynka, która w biegu zakładała trampki.
Brandi pokiwała głową i narzuciła na siebie czarne szorty i obcisły podkoszulek. Postanowiła nie związywać włosów, gdyż zasłaniały jej szyję. Po kilku chwilach ruszyła w stronę hali sportowej. Była spora, nieco mniejsza, niż w jej poprzedniej szkole, jednak dla niej idealna. W jednej części boiska stali chłopcy z jej klasy, którzy zaczęli przyglądać się z zaciekawieniem, jak dziewczyny rozciągały się w drugiej połowie sali. W tej samej chwili dostrzegła Blacka, który posłał jej cwaniacki uśmiech. Znowu wezbrała w niej ochota, żeby mu przywalić. Bez słowa ruszyła w kierunku dziewczyn. Zobaczyła jak Lauren Mallory siedziała ze swoją przyjaciółeczką na plecach jakiejś ciemnowłosej, próbując nauczyć ją szpagatu.
- Czy ciebie, blondynko, już kompletnie pogięło? Przecież wy ją porozrywacie – syknęła, wskazując na dziewczynę, która miała świeczki w oczach. Lauren na jej słowa wstała, po czym podeszła wolnym krokiem mierząc Brandi wzrokiem. Wcale jej to nie speszyło. Kątem oka zauważyła, jak wszyscy zaczęli przysłuchiwać się ich wymianie zdań.
- W takim razie, mądralo, może sama zechcesz nauczyć ją szpagatu? Chociaż sądząc po tobie, umiesz co najwyżej podbić piłkę? – warknęła ironicznym tonem i zaczęła chichotać ze swoimi przyjaciółeczkami jak hiena. Na sali zapadła cisza. Wszyscy wpatrywali się w Brandi, zaciekawieni obrotu wydarzeń. Ta wzięła głęboki oddech i podeszła do blondynki bliżej, tak, że prawie stykały się ciałami. Musiała zadrzeć głowę do góry, gdyż dziewczyna była od niej znacznie wyższa.
- Słuchaj Barbie. Wypowiesz jeszcze jeden taki tekst skierowany w moją stronę, a oberwiesz po tej swojej wymalowanej gębie tak, że cała ta tapeta runie na ziemię. I będzie tak za każdym razem, kiedy postanowisz powiedzieć coś głupiego. Więc lepiej się zamknij, jeżeli nie żal ci kosmetyków – wyszeptała jadowicie w jej twarz, po czym odwróciła się na pięcie tak, że jej długie włosy omiotły blondynce policzki. Wszyscy wpatrywali się w nią z szeroko otwartymi oczami. Nawet Lauren zamurowało. Brunetka pokierowała się prosto w stronę wyjścia.
- Masz gadanę – usłyszała głos na korytarzu, który należał do nikogo innego, jak Jacoba Blacka. Postanowiła go zignorować i żwawym krokiem udała się w kierunku przebieralni.
- Hej, zaczekaj – zawołał za nią i w ostatniej chwili złapał za rękę.
- Możesz mnie puścić, Black? – syknęła zirytowana, a chłopak na jej słowa pokręcił głową w dezaprobacie.
- Ty tylko Black to, Black tamto… Black, puść mnie… Black, ty zboczeńcu… - Zaczął ją przedrzeźniać, zabawnie kręcąc głową na boki, na co brunetka mimowolnie zachichotała pod nosem.
- A co, może mam do ciebie Jakie mówić? – prychnęła z rozbawieniem. – A poza tym, sam nie jesteś lepszy. Ty też tylko Swan to, Swan tamto. – Przejęła od niego pałeczkę.
- Nieprawda! – zaprzeczył i przygwoździł Brandi do ściany, która zdawała się tego w ogóle nie zauważać.
- Prawda! – wykrzyknęła kilka centymetrów od jego ust. Czarnowłosy nachylił się niżej i mało brakowało, a prawie by się pocałowali.
- Rzadko się zdarzało – przyznał w końcu, a na twarzy brunetki zagościł triumfalny uśmiech. – I wystarczy, że nie będziemy do siebie mówić po nazwisku – dodał po chwili namysłu, patrząc brunetce prosto w oczy, na co przygryzła wargę.
- Czyli mam do ciebie mówić… Jake? – spytała niepewnie.
- Nie, Franek – zaśmiał się z jej słów, jednak widząc jej zniecierpliwioną minę zaraz się opanował. – Tak, Jake. A ja mam do ciebie mówić Brandi?
- Nie, Fiorella. – Postanowiła pobawić się w jego grę, a gdy przybrał poważny wyraz twarzy, zaczęła śmiać się jeszcze bardziej. – Dobra, eee… Jake… Możesz mnie puścić? – spytała niepewnie, jakby nie wiedziała czy ją zrozumie. Ciemnowłosy zdawał się nie słyszeć jej słów, albo specjalnie je zignorował, gdyż po chwili jedna z jego dłoni wylądowała na talii dziewczyny. Ta wytrzeszczyła na niego oczy w niedowierzaniu i chciała się wyrwać, jednak przygwoździł ją całym ciałem do ściany. Brązowowłosą przeszedł dreszcz. Sama nie wiedziała, dlaczego. Czy był spowodowany przerażeniem, bezradnością, czy może… Nie, tej myśli do siebie nie dopuściła. W tej samej chwili poczuła gorącą dłoń sunącą po jej talii pod bluzką. Mimowolnie zamknęła powieki.
- Przestń… - jęknęła bezgłośnie w jego ramię, jednak wcale nie brzmiała tak, jakby chciała, aby dał jej spokój.
- Dlaczego? – szepnął uwodzicielsko w jej ucho, aż ponownie zadrżała w jego ramionach. Nie odpowiedziała na jego pytanie. Nie była pewna, co chciałaby mu w tej chwili powiedzieć. Znając życie, pewnie i tak by ją zignorował. Zanim dotarła do niej ta myśl, poczuła jak odgarnął włosy z jej szyi. Usłyszała, jak zaśmiał się cicho na widok znamienia, które wczoraj po sobie pozostawił. Musnął wargami jej szyję, tym razem nieco niżej, a brunetka odchyliła nieznacznie głowę do tyłu. Ręce, które dotąd zwisały bezwładnie wzdłuż jej ciała, zarzuciła mu teraz na ramiona, przesunęła i zaczęła delikatnie masować jego kark, na co zamruczał.
- Byłoby wspaniale, gdybyście przestali obmacywać się na moich zajęciach. – Do ich obojga doszedł wysoki, kobiecy głos. Jacob zaskoczony, nieco rozluźnił uścisk, a Brandi, która oprzytomniała, odskoczyła od niego jak oparzona. Jej oczom ukazała się tęga nauczycielka wychowania fizycznego, która trzymała w rękach dziennik i piłkę do siatki. Wzrokiem wskazała dziewczynie, że ma się udać na salę gimnastyczną. Nie chciała jej się sprzeciwiać. Posłusznie weszła do środka, nie zaszczycając Blacka spojrzeniem. W środku chłopaki na swojej połowie zaczęli grać w koszykówkę, natomiast dziewczyny podzieliły się na dwie drużyny i rozstawiły na boisku piłki siatkowej. Dziewczyna cieszyła się, że będzie grała przeciwko Lauren i jej różowym przyjaciółkom. Po gwizdku rozpoczęła się gra. Brandi uwielbiała siatkówkę. W poprzedniej szkole grała nawet w drużynie na pozycji libero, ze względu na jej niewysoki wzrost. Z zamyślenia wyrwał ją świst bomby, jaką zaserwowała Lauren. Kątem oka dostrzegła przebiegły uśmieszek na jej ustach. Zanim którakolwiek z dziewczyn zdążyła zareagować, brunetka ustawiła się i idealnie odbiła piłkę, która znacznie zwolniła swój lot. Podała ją do wysokiej dziewczyny pod siatką, która władowała piłkę w trzeci metr boiska. Twarz Lauren wykrzywił grymas wściekłości. Brandi uśmiechnęła się do niej zalotnie. Teraz była jej kolej na zagrywkę. Postanowiła zaserwować z wyskoku, wprost na jedną z przyjaciółeczek blondynki, która miała spore problemy z przyjęciem zagrywki i władowała piłkę w siatkę.
- CO ROBISZ, TY IDIOTKO! – Dało się słyszeć krzyk Mallory, roznoszący się po całej sali.
- Chyba złamałam paznokieć! – Zawyła blondi i zaniosła się płaczem. Nauczycielka podbiegła do niej, sprawdzić czy nic jej nie jest, a potem kazała zostać na boisku.
- Nie marudź Daniels, tylko graj – syknęła w jej stronę i ponownie zagwizdała. Brandi ponownie zaserwowała z wyskoku, tylko tym razem piłka trafiła prosto w końcową linię boiska. Wuefistka pokazała as serwisowy, na co Mallory zaczęła tupać nogą jak mała, nieznośna dziewczynka, która nie dostała swojej ulubionej zabawki. Brandi uwielbiała tę grę. Była to jej jedyna możliwość, gdzie mogła w pełni rozładować rozpierającą ją energię. Uśmiechnęła się pod nosem na tę myśl. Niespodziewanie, jakby w zwolnionym tempie, zauważyła jak nauczycielka zaczęła machać ręką w jej stronę. Spojrzała w przód. Dziewczyny z jej grupy też coś krzyczały. Nie wiedziała tylko, co. Nagle przeszył ją mocny ból w okolicy twarzy. Upadając, zauważyła drwiący uśmieszek wykrzywiający twarz Lauren.

Od jakiegoś czasu śledzę twojego ff, więc juz pora aby go skomentować.

No to do dzieła :)

Na początku jakoś mnie mie zainteresował, ale tak pod koniec 1 rozdziału to już się nie mogłam oderwac. Składam pokłon w twoją stronę za styl. Jest po prostu super. Lekko i przyjemnie się czyta twoje opowiadanie. Błędów nie zauważyłam, ale ja się na tym zbytnio nie znam Mam tylko jedno małe ale. Jak dla mnie rozdziały są zbyt krótkie. Zaczynam czytac, wciąga mnie to i nagle koniec.
Ale (nauczycielka z polaka powinna mnie zabić. zdania nie zaczyna się od ale. Mniejsza o to) nie narzekam ciesze się, że piszesz :)
Chyba sie uzależniłam od tego ff!!

Życzę WENA, dużo WENA :)

Ps. Mam pytanko. Kiedy można spodziewać sie nowego rozdziału??

zwariowana - Cieszy mnie to, że opowiadanie Ci się podoba :)
Ty mówisz, że sześć stron z worda( zazwyczaj :) to mało? :)
No dobra, postaram się napisać dłuższe rozdziały.
Następna część jest już w trakcie pisania, ale jutro wyjeżdżam i nie będzie mnie aż do czwartku. Ale ( ja też mam nadzieję, że pani od polskiego nas nie zabije) spróbuję na przyszłą sobotę wstawić nowy part.
Dzięki wielkie za komentarz i pozdrawiam :)

Napiszę krótko, acz treściwie (chyba) ok? :D
Mówiąc prosto z mostu ten ff nie jest jakiś mega ambitny, czy coś. Jednak ma w sobie to "coś" co każe wracać mi tu z każdym nowo dodanym rozdziałem.
Pomysł ma w sobie nieco oryginalności. W końcu bliźniaczki nie występują w każdym ff-ie. Choć akurat to na początku mnie odrzuciło. Jednak później uznałam, że ogólny zamysł może przecież nie być zły. Wróciłam, przeczytałam i jestem zadowolona. Jak to niektórzy opisują ff: idealny na zimowe wieczory. Bez większych stresów, momentami zabawny :)
Jestem nieco rozczarowana dość małą ilością akcji wokół Belli i Edwarda. Odnoszę wrażenie, że bardziej skupiasz się na Brandi i Jacobie. Nie mam tego za złe, ale według mnie możesz pokazać, iż masz pomysł i jakoś w miarę oryginalnie rozwinąć wątek drugiej bliźniaczki :)
Na koniec muszę jeszcze dodać, że podoba mi się Twój styl pisania i czekam niecierpliwie na kolejny rozdział :))
Weny, czasu, chęci, bla, bla, bla :P

Pozdrawiam,
Swan

Holly Black nie przejmuj sie tym, że to mało jak czytałam zmierzch (coś ok 400 str)
to też uważałam, że to mało. Ja juz tak po prostu mam. Chyba taka sie urodziłam :D

Jeszcze raz żysze WENA na dobranic. Może przyśni Ci się jakiś ciekawy sen i postanowisz go wykorzstać Wink

Z nudów postanowiłam przeczytać coś nowego choć i tak oczekuję razdziałów jedenastu innych ff'ów. No ale cóż. Więc twafiło no to oto opowiadanko.
Sądze, że jest wręcz niesamowite. Jako zwolenniczka par prosto z kononu zastanawiam się co będzie się działo pomiędzy Edwardem a Bellą.
Jej siostra jest The Best. I ta jej dziwna znajomość z Jakeiem. Hmm...

życzę mnustwa czasu i weny.
Całuję mocno i czekam na więcej
Al ;***

Naressszcie! Nowy rozdział! *skacze z radości* Dziewczyno, nawet nie wiesz jak długo ja na ten part czekałam! I muszę dodać, że codziennie sprawdzam, czy dodałaś nowy rozdział. Twój fanfick i ja... To była miłość od pierwszego wejrzenia...
Hohoo, coś mi odwala. :D
No, dobra, przejdżmy do rzeczy. Kocham to opowiadanie, ale przyznaje się bez bicia, że kawałka z Bellą nie doczytałam do końca. Nie jestem wielką wielbicielką Belli, nigdy nie byłam i nigdy nie będe. A Brendi jest po prostu cudowna! Jak czytam o niej i Jake'u dosłownie robi mi się cieplutko. Boże, jak to dziwnie brzmi... No, nieważne.

Cytat:

- Przestń… - jęknęła bezgłośnie w jego ramię, jednak wcale nie brzmiała tak, jakby chciała, aby dał jej spokój.

Chyba miało być 'Przestań', a jeśli nie (w tym momencie myślę o tym, że usta Brendi chyba zakrył Jake, nie jestem całkiem pewna d;) to przepraszam za denerwowanie. Więcej błędów nie znalazłam, ale nie szukałam, więc może coś mi umknęło. Mam nadzieję, że niedługo znów napiszesz, bo jak zapewne już wiesz, kocham twoje opowiadanie!
Dużego, tłustego wena życze. :D

xoxo.

Droga Holly Black. Nie mam teraz za wiele czasu i postaram isę najproduktywniejszy komentarz walnąć, jaki mogę. Ale nie bij mnie, jeśli będzie krótko. No i przepraszam że tak późno komentarz daję, ale wchodzę na forum raz na stulecie ostatnio, więc proszę o wybaczenie. I mała prośba: możesz mnie powiadamiać o nowych rozdziałach na PW? Tak będzie mi prościej funkcjonować, jheśli zamiast szukaćw liście ff czegośznajomego, spojrzę tylko do skrzynki i jezu, przepraszam za te literówki, ale nie mam czasu poprawiać :D:D Co do długości rozdziałów, pochwalę się - zajrzyj do biblioteki, do opowiadania Straszliwa Gra eweeentualnie Niesprawiedliwość Życia. Średnio na rozdział prypadało mi tam 10 stron i serio, nie mam pojęcia jak to robiłam, taki słowotok że o boże jezu święty miałam xD Ale tam dużo błędów jest, fe.
Do puenty. Rozdział - jak zresztą zwykle - bardzo dobry. Wkradło się kilka błędów, może trzy-cztery, w czym dwóch nie jestem pewna, ale oprócz tego wszystko jest ładnie.
Twój styl rozwija się i teraz mogę oficjalnie powiedzieć, że piszesz stylem płynnym, lekkim, przyjemnym i poprawnym. Naprawdę, rozwinęłaś się i teraz już nie można ci nic zarzucić. Pomysły na rozdział też masz dobre. Krwawa Lucy, zachowanie Edwarda (no i wassup z tym kwiatkiem?! Z nudów? Mwhahaha:D) Lauren... wiesz, mam ochotę wyrwać jej tipsy. A ta odzywka Brandi do Lauren - świetna. Jestem tylko ciekawa, co Brandi/Bella/Jacob zrobią Lauren xD Nie mogę się doczekać!
Jezu, patrzę na ten komentarz i płakać mi się chce. Przykro mi, ale to wszystko ,co ci napiszę. ;/ Nie mogę konstruktywniej z takim brzuchem, na takim łóżku i z taką klawiaturą. Za dwa tygodnie będę jednak dostępna w 100% (no albo trochę później/wcześniej) i obiecuję, że będę wtedy pisała pełnowartościowe, Alicee-owe komentarze, tak jak kiedyś :D
Wierna czytelniczka
Alicee