Dlaczego ja?( 30. 10. 2010) r.11

Postanawiam wrzucić następny rozdział, już dłuższy.
beta: Invisse ( znalazłam nową betę, hura Wink

)

Rozdział 5

Nareszcie!

W momencie, gdy to usłyszałam, obleciał mnie strach. Nie wiedziałam, czy ten krzyk to złudzenie, czy naprawdę te słowa wydobyły się z ust ciotki Alice. Miałam nadzieję, że to pierwsze, lecz znów usłyszałam głos:
- Szybko! Chodź, budzi się! – Tym razem już byłam pewna, że dźwięk dobiegał z dołu. Natychmiast wstałam, spojrzałam w lustro i pobiegłam do salonu. Ujrzałam tam siedzących rodziców, Jaspera i Esme. Spojrzałam na nich pytającym wzrokiem. Pierwszy głos zabrał Jasper.
- Alice wołała Carlisle’a, bo ten chłopak się budzi. Zobaczyła to wcześniej w wizji.
- Acha. - Tylko tyle zdołałam wykrztusić.
Usiadłam koło Esme i czekałam na pozostałych. Byłam bardzo ciekawa, jak wygląda ten chłopak. Oczywiście, widziałam go wcześniej, lecz nie był w stanie z nami rozmawiać. Nie miałam w ogóle pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony - bałam się, lecz z drugiej – czułam radość. W końcu chciałam się dowiedzieć, kim on jest. Przede wszystkim bałam się o samą Alice - taka drobniutka, szczuplutka była z nim w jakiś sposób powiązana, czuła więź – martwiło mnie to. A Jasper? Czy on z nią rozmawiał? Co o tym sądził? Chciał, żeby ten chłopak z nami został? Moje rozmyślania przerwały kroki. Obróciłam głowę i zobaczyłam Carlisle’a.
- Co z nim? – spytał tato. Na chwilę wstrzymałam oddech.
- Dobrze, obudził się. Jest przy nim Alice, nic mu nie jest. Al pokazała mu jego pokój. Ten wolny, dla gości.
- Czy możemy z nim porozmawiać? - Głos zabrała mama.
- Alice niedługo wybiera się na polowanie. Powiedziała, żebyśmy zabrali się wszyscy, prócz Nessie… Myślałem, że Alice powinna się nim opiekować, ze względu na łączącą ich więź. Chciała, by Nessie z nim porozmawiała – zobaczył nasze zdziwione spojrzenia i dodał – nie pytajcie, nie wiem, dlaczego. Alice też nie pytajcie, prosiła mnie o to. Powiedziała, że jak to przemyśli, to wam wszystko wyjaśni. To wszystko. – Gdy zakończył, do pokoju weszła Alice.
- To co? Jedziemy? – zapytała.
- Taa… Ok… - odpowiedział wyrwany z zamyślenia tato.
Wszyscy podnieśli się i wyszli. Po chwili usłyszałam, jak z garażu wyjeżdża samochód. Samochodem? To pewnie gdzieś dalej. Wtedy dopiero zaczęłam się zastanawiać, co mu powiedzieć. „Cześć. Jestem Reneesme. A ty?” A jeśli nie pamięta swojego imienia? Ile ma lat? Czy chodzi do szkoły? Gdzie mieszkał? I przede wszystkim - jaki ma charakter? Raz kozie śmierć – pomyślałam. Już chciałam wstać, gdy na schodach usłyszałam kroki. Wtedy go zobaczyłam. Na nogach miał czarne adidasy, co mnie wcale nie zaskoczyło. Nosił długie, również czarne spodnie. Prawie jak rurki, ale na dole nie były opięte. Jego ramiona opinała jasnozielona bluzka z krótkim rękawem. Pierwszy raz zobaczyłam jego ciało, a dokładniej ręce. Były oczywiście śnieżnobiałe, lecz dobrze umięśnione - choć nie tak, jak wujka Emmetta. Została tylko twarz. Bałam się, lecz podniosłam oczy i mimowolnie otworzyłam usta. Miał złociste oczy jak każdy, ładny nos, dobrze zarysowana szczękę. Jego usta były lekko zaróżowione, a włosy strasznie ciemne. Jak heban. Zobaczył, że otworzyłam buzię i uśmiechnął się. Dzięki temu zauważyłam rząd śnieżnobiałych zębów. Ach, ta Alice! Ja jej dam, jak wróci! Zorientowałam się, że mam otwarte usta i szybko je zamknęłam. Podszedł bliżej, wyciągnął rękę i powiedział:
- Jestem AJ, a ty? - zapytał.
Pierwszy raz usłyszałam jego głos. Był melodyjny, ładny i zarazem przyjemny dla uszu.
- Jestem Reneesme, ale mów mi Nessie. Przepraszam (za tamto), ale nie wiedziałam, że jesteś taki… - urwałam.
- Jaki? – zapytał i podszedł bliżej. W takich sytuacjach zawsze mówiłam prawdę jak mama.
- Piękny. A raczej taki odmienny… Oczywiście, w dobrym tego słowa znaczeniu – dodałam pośpiesznie.
- Ty też jesteś piękna. Przepraszam, że jestem zbyt wścibski, ale czy ty masz kogoś? – Tego się nie spodziewałam.
- W sensie, chłopaka? Nie… ale mam bliskiego przyjaciela. – Przypomniał mi się Jake.
- Dziwię się - taka ładna, a bez drugiej połówki?
- Właściwie Jake jest kimś pomiędzy przyjacielem a chłopakiem. - Zamilkłam. – A ile ty masz lat? – zapytałam.
- Szesnaście. Tyle, co ty. – Uśmiechnął się.
- Skąd wiesz… - Nie pozwolił mi dokończyć pytania.
- Alice mi o tobie opowiadała. Wiem też, kim jest Jake i, że twoi rodzice to Bella i Edward. Wiem, że jesteś taka jak ja, znaczy, że jesteś półwampirem. Wiem też, że Alice to twoja ciotka i łączy ją ze mną więź, lecz szczególnie dużo opowiadała mi o tobie.
- Ach, ta Alice! Znów bawi się w swatkę?
Jak nie ciuchy, to kogoś swata.
- Nawet jeśli, mi to nie przeszkadza. – Znów się uśmiechnął.
- Nie? –powtórzyłam zdezorientowana.
- Nie – powiedział zdecydowanie.
- Właśnie miałam zamiar zjeść kolację… A co ty właściwie jadasz? – zapytałam, wchodząc do kuchni, z AJ’em za mną.
- To samo, co ty. Mogę zarówno pić krew, jak i jeść ludzkie jedzenie.
- Masz ochotę na płatki z mlekiem? – zapytałam uprzejmie.
- Jasne. Pomóc ci w czymś?
- Nie, dziękuję… Po prostu usiądź i poczekaj.
Tak jak mu poradziłam, zajął krzesło przy stole w kuchni. Wyciągnęłam płatki, a z lodówki mleko. Przeszłam do innej szafki i sięgnęłam po dwie miski. Postawiłam je na stole przed nim, nasypałam do nich płatków i nalałam mleka. Poszłam po dwie łyżki i przyciągnęłam swoją porcję do siebie. Wykonując te czynności zauważyłam, że AJ ciągle mi się przygląda. Postawiłam go o to spytać.
- Coś robię nie tak? – zapytałam, siadając naprzeciwko i chwytając łyżkę.
- Nie. Wszystko ok. Smacznego. – Zdziwiłam się tą odpowiedzią.
- Nawzajem. – Nie zdołałam nic więcej wykrztusić.
Wzięłam do ust pierwszą łyżkę i dokładnie przeżułam. Zauważyłam, że on ciągle na mnie spogląda – gdy wzięłam drugą, trzecią i czwartą łyżkę. Gdy też na niego popatrzyłam, w ogóle się nie zmieszał. Myślałam, że nie wytrzymam, musiałam zapytać:
- Mam coś na twarzy? Ubrudziłam się gdzieś?
- Nie, wszystko ok. Tylko… - Nie dokończył.
- Tylko co? – zapytałam wściekle, wstając i odstawiając miskę do zmywarki.
- Wiesz, co to jest wpojenie? – Nie tego się spodziewałam. Ciekawe, skąd wie?
- Tak… Jacob mi o tym opowiadał - powiedziałam niepewnie.
- Właśnie się zastanawiałam czy wampiry mogą czegoś takiego doświadczyć – ta odpowiedź mnie zaskoczyła. Zadałam mu pytanie, choć wiedziałam, jaka będzie odpowiedź.
- Aż tak się kimś zakochałeś? – Brzmiało to trochę niepewnie.
- Tak… Aż tak… - Spojrzał na mnie z dziwnym błysku w oku.
- A… w kim? – Głośno przełknęłam ślinę.
- Naprawdę się nie domyślasz? – Wstał i podszedł do mnie.
Gdy jego twarz znalazła się przybliżać do mojej, poczułam jego dłoń na swoim policzku. Gdy poczułam jego oddech na swoich policzkach, ślina napłynęła mi do ust. Zetknęliśmy się nosami, a nasze usta dzieliły milimetry i…

Zacznę od krytyki:-D

Cytat:

Usta miał lekko zaróżowione i strasznie czarne włosy. Jego usta były lekko zaróżowione, a włosy strasznie ciemne.

Nie rozumiem poco piszesz zdania o identycznym sensie.

Widzę, jednak, że komentarze i rady nie poszły na marne. Bynajmniej po części... Postępy są, ale nadal brakuje dogłębniejszych przemyśleń.
Akcja toczy się u ciebie bardzo szybko. Ja na innym forum popełniałam ten sam błąd, ale wzięłam sobie do serca rady i zwolniłam tępo. Tobie też to radzę Twisted Evil

Czekałam na ten rozdział z przekonaniem, że będzie dłuższy i doskonalszy... zawiodłam się trochę Neutral

Powinnaś wklejać odrobinę dłuższe rozdziały. Niektóre komentarze są prawie tej samej wielkości co jeden rozdział twojego ff-a.!

Mam nadzieję, ze zganienie cię przyniesie skutki Wsciekly

Trzymam za ciebie kciuki!

alice1995

PS. Zajrzyj na forum, którego link zamieściłam w opisie, a zobaczysz o co mi chodzi Very Happy

i, że ja też nie jestem taka idealna Very Happy

Czekam na krytykę z twojej strony Cool

KaRoLiNa13091995 napisał:

- Jestem Reneesme, ale mów mi Nessie. Przepraszam (za tamto), ale nie wiedziałam, że jesteś taki… - urwałam.

Przepraszam, nawias zapomniałam wyrzucić.

Cytat:

Usta miał lekko zaróżowione i strasznie czarne włosy. Jego usta były lekko zaróżowione, a włosy strasznie ciemne.

Oj, to też moja wina, Alice, nie wiń jej, pisałam w nawiasach drugą wersję tego zdania, żeby uniknąć powtórzenia. A potem widać zapomniałam usunąć.

A więc witam ponownie... :) Widać, że w porównaniu z poprzednimi rozdziałami robisz kolosalne postępy, a jednocześnie wciąż wywalasz się na najprostych drobiazgach - takich jak pierwsza rozmowa Ness i AJ'a. Kto w pierwszym zdaniu wypytuje o chłopaków? Very Happy

Alice, jak zwykle, zaszalała :) Może i przedstawianie jej jako kogoś, kto chce tylko ciuchów i ubrań jest płytkie, ale mi się osobiście bardzo podoba Smile

PS. Ja rozumiem, że może Ci nie pasować to, w jaki sposób betuję, ale przez zwykłą, ludzką uprzejmość wypadałoby oznaczyć ten rozdział jakimś krótkim hasłem w stylu "betowała Invisse", zwłaszcza, że przy poprzednich osobach takich oporów nie miałaś. Ale może po prostu zapomniałaś :)

Weny,
In.

... I wpadł do kuchni rozwścieczony Jake! Szybko odsunęłam się od AJ'a. Ja tak przynajmniej sobie wyobrażam ciąg dalszy.
O wiele lepszy jest ten rozdział od poprzednich. Widać, że jest porządna beta.
Trochę zdziwiła mnie rozmowa Nessie z AJ'em, tak zaczęli szybko, jakoś dziwnie od razu przeszli do konkretów. Zdenerwowała mnie rola Alice- swatki, bo przecież dobrze wie, że Nessi jest wpojeniem Jake'a, a i tak swata ją z nieznajomym.

pozdrawiam i życzę dalszych owocnych rozdziałów B Very Happy

Oj, widzę, że masz bardzo dobrą i odpowiedzialną betę Wink

Jak mogłaś jej nie umieścić na wstępie! To taki żart, ale już nie zapominaj;) *płacze ze śmiechu, choć nie wie czemu;)*

Czekam na ciąg dalszy

Alice

Wysłany: Sob 12:16, 06 Mar 2010

Betą jest Invisse. Jest bardzo odpowiedzialna, tak jak wspomniała alice1995 ;-). Wrzucam następny rozdział który jak zauważycie jest bardzo krótki. ;-(

Rozdział 6

Wtedy do kuchni wbiegła Alice! No a jak, któż by inny?
- Ooo… Przepraszam. - Próbowała się wycofać.
- Nie, zostań. My już szliśmy do swoich pokoi… spać. – Złapałam ją za nadgarstek.
- Tylko błagam! Nie myśl o tym, bo Edward się dowie – poprosił AJ.
- Jasne, jasne – uśmiechnęła się. – Wiedziałam, że się uda – dodała ciszej.
Wraz z AJ’em uśmiechnęliśmy się do siebie.
- Dobranoc, Alice – powiedziałam, całując ją w policzek.
- Dobranoc, Alice – powtórzył za mną AJ.
Razem, ramię w ramię, udaliśmy się na schody. Nie wiedziałam, jak mam się zachować. Udawać, że nic się nie stało, czy wręcz przeciwnie? Czy on chce wogóle ze mną rozmawiać? Czy to, co mówił, było prawdą? Nareszcie znalazłam się przed moimi drzwiami. Na nieszczęście, pokój dla gości mieścił się naprzeciw mojego. Nie miałam bladego pojęcia, jak się zachować, wiec powiedziałam tylko:
- Dobranoc.
- Dobranoc – odparł mój sąsiad.
Gdy weszłam do pokoju, od razu sięgnęłam po pidżamę. Udałam się do mojej łazienki, by wziąć gorący prysznic. Rozebrałam się, weszłam do kabiny i odkręciłam kurek z ciepłą wodą. Umyłam się i wytarłam. Ubrałam się i podeszłam do lustra, by podłączyć suszarkę do prądu i wysuszyć włosy. Gdy już wyschły, bardzo dokładnie i starannie umyłam zęby. Wróciłam do pokoju, położyłam się na łóżku, a do uszu włożyłam słuchawki od MP4, w których usłyszałam piosenkę Keri Hison - ,,I like”. Wtedy usłyszałam pukanie. Wyciągnęłam słuchawki i krzyknęłam: „Proszę!” W drzwiach zauważyłam Alice. No tak! Normalka!
- Mogę? – zapytała z uśmiechem na twarzy.
- Jasne, wchodź – powiedziałam, siadając na łóżku.
Mogłam się domyślić, że przyszła spytać o AJ`a. Widać było po niej, że zżera ją ciekawość.
- Chcesz rozmawiać o AJ`u, tak? – Chciałam jej oszczędzić wszelkich wstępów.
- No cóż, skoro już wiesz… - znów się uśmiechnęła. – Powiesz mi, co o nim sądzisz? – zapytała, siadając obok mnie.
- Więc, sądzę, że to bardzo interesujący wampir, właściwie półwampir. Bardzo nam się miło gawędziło, dopóki ty nie weszłaś do kuchni – zażartowałam.
– To nie była moja wina. Szukałam cię w domu, a że zawsze o tej porze jesz kolację, postanowiłam zajrzeć do kuchni.
- Alice! – usłyszałyśmy wołanie z dołu.
- To pewnie Jasper. – Uśmiechnęła się, wstała i pocałowała mnie w czoło. – Śpij dobrze – dodała i zniknęła za drzwiami.
Ponownie włożyłam słuchawki do uszu i włączyłam piosenkę. Nie minęło pięć minut, gdy ktoś znów zapukał do moich drzwi.
- Jejku, Alice! Czego znowu zapomniałaś? – krzyknęłam, pewna, że to ciotka.
- Z pewnością niczego nie zapomniałem, a tym bardziej nie mam na imię Alice – powiedział AJ. – Mogę wejść? – zapytał.
- Jasne. Wchodź – odparłam, wstając i patrząc na niego. Postanowiłam usiąść na łóżku.
- Możemy porozmawiać? – zapytał, siadając obok mnie tak, że stykaliśmy się ramionami. - O tym, w czym nam przerwano? – uśmiechnął się i spojrzał na mnie.
- Masz na myśli… - Nie pozwolił mi dokończyć, ponieważ jego usta naparły na moje.
Na samym początku, nie wiedziałam co mam zrobić. Odepchnąć go, czy oddać pocałunek? Gdy AJ położył swoją rękę na mój policzek, a duga wsadził w moje świeżo umyte włosy już wiedziałam, że nie mam szans by nie oddać się temu pocałunkowi. Z wahaniem podniosłam swoja rękę i złapałam nią włosy AJ`a z tyłu jego głowy. Jego usta były takie miękkie… Nim zdążyłam zastanowić się, co zrobię, usta AJ`a oderwały się od moich warg.
– Tak, to miałem na myśli – powiedział w odpowiedzi na niedokończone wcześniejsze pytanie. – Dobranoc, Nessie – dodał i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.

Wysłany: Sob 14:28, 06 Mar 2010

Edit: PIERWSZA! Mwuahahaha! Mrau!

Wybacz, że wcześniej nie skomentowałam. Taki ze mnie leń trochę : / Wiem co o mnie teraz myślisz...

Jedno muszę zaznazczyć:

Cytat:

Gdy AJ położył swoją rękę na mój policzek, a duga wsadził w moje świeżo umyte włosy

Tutaj powinno być drugą

Coś jeszcze było, ale nie chce mi się szukać. (Mówiłam, leń ze mnie)

Co do tekstu...
Zgrzytło mi to co powiedziała Alice. Jest wampirem i powinna była wyczuć, usłyszeć lub (w jej przypadku) przewidzieć, że oni tam "rozmawiają". A w poprzednim rozdziale to było dziwne. Tak szybko się niby zakochał? I to niby porównywalnie do wpojenia? Nie wierzę! NIE! No chyba, że wyjaśnisz, że to naprawdę jakieś wampirze wpojenie. Jeśli tak to w tej kwesti zwracam honor. Nie wiem co jeszcze powiedzieć na temat rozdziału. Zbyt dużo nie wniósł. Sad

I strasznie krótki! Crying or Very sad

Uwagi czytelników, rzeczywiście zaczynają działać, ale w minimalnej skali. Poprawiłaś się, ale nieznacznie. Stawiasz małe kroczki ku lepszej przyszłości. Komentarze ci pomagają, a ty uczusz się na błędach. Wink

Życzę ci powodzenia, konstruktywnych komentarzy, weny, czasu jak w zegarku i chęci pod dostatkiem. No i liczę na poprawę! Cool

Pzdr;
scrit. Laughing

Ps: Dobra. Przeglądam kącik pisarza, patrzę, nowa nazwa! Po czym się domyśliłam, że to twój ff? Po tym, że przed (tym pierwszym) nawiasem nie ma spacji, a po jest. Tak na marginesie to błąd : P Ale to twój znak rozpoznawczy wg mnie, więc nie wnikam x D Cóż, nowa nazwa mi się podoba, cieszę się, że wkońcu ją zmieniłaś. Życzę powodzenia w dalszych poprawkach bo widzę, że wzięłaś je sobie do serca. Luuuubię cię x D

Wysłany: Sob 14:58, 06 Mar 2010

Już zmieniłam tytuł ;-). Bardzo długo nad nim myślałam i stwierdziłam, że ten będzie w sam raz. Jest on trochę dziwny Wink

ale gdy dalej będziecie czytać mój ff to zobaczycie dlaczego wybrałam taki a nie inny.

KaRoLiNa13091995

Wysłany: Sob 19:02, 06 Mar 2010

zmiana tytułu i byłam zaskoczona:)
ach ta Alice zawsze musi przerwać, ale i tak zawsze można później dokończyć Wink

mimo, że któciutki to fajny rozdzialik
pozdrawiam

Wysłany: Sob 19:27, 06 Mar 2010

Jeju. Co za wspaniały rozdział.
AJ&Renesmee. Moim zdaniem ta para bardzo do siebie pasuje. W końcu ten sam gatunek hehe.
Ciekawe co na te ich pocałunki Edward z Bellą. Albo Jacob.
No cóż nie pozostaje mi nic innego jak tylko czekać na kolejny chapik.

Czasu i weny
Al ;*** xoxo

Wysłany: Sob 17:11, 27 Mar 2010

Beta: Invisse (dziękuje jej za cierpliwość :))
Jak zauważyliście, do niektórych tytułów mam tytuły a do innych nie, więc jeśli macie jakieś propozycje tytułów do poprzednich rozdziałów - piszcie w komentarzach!!
Rozdział nie jest długi ale dłuższy niż poprzedni.

Rozdział 7
Spokój przed burzą.

Kiedy rano się obudziłam, od razu pomyślałam o ostatnim wydarzeniu z poprzedniego dnia. Dlaczego AJ mnie pocałował? Czy myślał o tym, co ja poczuję? Właściwie, czułam się dobrze, lecz on w ogóle o tym nie myślał. Do głowy wpadł mi pomysł. A może on ma jakiś dodatkowy dar? Tak jak Alice, Jasper albo mama i tato. Gdy usiadłam na łóżku i przetarłam oczy, od razu rzuciło mi się w oczy zdjęcie Jacoba, które podarował mi na moje piętnaste urodziny. Na nim było jego popiersie, ale widać było jego jasnobeżową koszulkę, która doskonale kontrastowała z ciemną karnacją. Na zdjęciu, tak jak zwykle, był uśmiechnięty. Miał bardzo białe zęby. Jego szkliwo aż raziło po oczach. Miał też krótkie włosy, chociaż wyobrażałam go sobie w długich, czarnych - w takich, o których opowiadała mi mama. Mówiła, że Jake miał takie , gdy spotkała go po raz pierwszy. Trudno było w to uwierzyć, ale nigdy go o to nie spytałam. Będę musiała to zrobić - pomyślałam. Spojrzałam na zegarek, który wskazywał 9:47. Uznałam tą godzinę za dobrą, by zejść z łóżka. Wstałam, wepchnęłam stopy w swoje kapcie i zeszłam na dół, do kuchni. Gdy weszłam do tego pomieszczenia, zobaczyłam siedzących tam Alice i Jaspera. Zawzięcie o czymś dyskutowali.
- Przepraszam. Może zejdę później. - Zaczęłam wycofywać się do salonu.
- Poczekaj... Możemy porozmawiać w trójkę? - zapytała Alice.
- Jasne - podeszłam do stołu i zajęłam krzesło naprzeciw nich. Pierwsza głos zabrała ciotka.
- Cóż, rozmawialiśmy o AJ' u. Dowiedzieliśmy się, że nie ma żadnej rodziny, więc nikt nie będzie go szukał. Czuję z nim też jakąś dziwną więź, co pewnie już wiesz. Nie wiem, co ona oznacza. - Oparła dłonie o blat stołu. - Carlisle i Esme zgodzili się, by tu został, lecz nie wiemy, co ty sądzisz. Co ty na to? - Tym pytaniem zakończyła swoją wypowiedź.
Zdziwiło mnie to pytanie: co ja sądzę? A ile ja mam do gadania? Pewnie, jak powiem że nie, to i tak go zatrzymają. Gdy powiem, że się nie zgadzam, to pewnie spytają też, dlaczego. Ale dlaczego miałabym się nie zgodzić? Byłoby super, gdyby jakiś nastolatek, z którym można porozmawiać, mieszkał bliżej niż dziesięć kilometrów oddalonych od mojego od mojego domu. Oczywiście, lepiej by było gdyby była to dziewczyna, ale chłopakiem też nie pogardzę. Zdecydowałam, że ta sytuacja ma dużo plusów, więc moja odpowiedź będzie pozytywna. Postanowiłam też, że już wystarczająco długo trzymam Alice i Jaspera w niepewności.
-Tak, zgadzam się - powiedziałam te słowa, a na twarzy Alice zobaczyłam kwitnący uśmiech. Po chwili dodałam: - Przecież i tak widziałaś to wcześniej w wizji. - Nie chciałam by moja wypowiedź zabrzmiała zbyt szorstko, więc się uśmiechnęłam. Po chwili Alice wstała i zarzuciła mi ręce na szyję.
- Dziękuję ci. Tak bardzo ci dziękuję - piszczała z radości. Ciekawiła mnie tylko jedna rzecz. Dlaczego Jasper i Alice pytali mnie o to, czy wyrażam zgodę? Postanowiłam ich o to zapytać.
- Dlaczego zapytaliście mnie o to, czy się zgadzam? - Nie ukrywałam, że bardzo ciekawi mnie ich odpowiedź. Gdy Alice już otwierała usta, Jasper powstrzymał ją tylko ruchem dłoni.
- Pozwól, że teraz ja jej to wytłumaczę. Otóż, Nessie... - tu spojrzał na mnie, po chwili dodał - Esme i Carlisle od razu się zgodzili, lecz Bella i Edward... Hm... Powiedzieli, że się zgadzają, lecz poprosili, by zapytać też ciebie. Uważali, że gdy nie spytamy możesz się poczuć pominięta. Nie chcieliśmy cię urazić, wierz nam, ale myśleliśmy, że jesteś na tak. Twoi koledzy ze szkoły oraz Jake mieszkają kilkanaście kilometrów od naszego domu, więc będzie mieć kogoś takiego jak AJ w sąsiednim pokoju. Nie ukrywamy, że liczyliśmy na coś więcej... - tu się uśmiechnął - lecz to wasza sprawa.
Ach, ta przeklęta Alice! Pewnie już mu coś powiedziała. Ta to nie może utrzymać języka za zębami!
- Więc tak, zgadzam się - uśmiechnęłam się i zaburczało mi w brzuchu. Alice i Jasper zachichotali i pozwolili mi w spokoju zjeść śniadanie. Gdy już skończyłam jeść, uznałam za stosowne iść się ubrać w codzienne ubrania, gdy nagle natknęłam się na coś twardego.
- Co do cholery się... - nie dokończyłam, ponieważ jakiś męski głos przerwał mi moją wypowiedź.
- Cześć, Nessie, już po śniadaniu? - Gdy podniosłam głowę, zobaczyłam, że osoba ta uśmiecha się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech i spostrzegłam, w co AJ był ubrany. Miał na sobie białą bluzkę, a raczej t-shirt z rzadko spotykanymi u chłopaków białymi spodniami, rurkami, lecz nie opiętymi, takie jak wcześniej. Na stopach miał czarne trampki.
- Skąd masz... - Znów nie pozwolił mi dokończyć.
- Pozwoliłem Alice zaprojektować moją garderobę. Usłyszałem od Jaspera, że ma na tym punkcie świra, więc dostarczyłem jej atrakcji. I jak się spisała? - zapytał, obracając się dookoła własnej osi.
- Jak to Alice. Zawsze super. Chociaż ten komplet wygląda na tobie najlepiej - ostatnie zdanie powiedziałam szeptem, lecz zapomniałam, że my, wampiry lepiej słyszymy.
-Taa... Idę na śniadanie. - Ominął mnie i ruszył powolnymi krokami do kuchni. Postanowiłam, że założę białą koszulkę na krótki rękaw, dżinsową mini i moje ulubione, zielone trampki z żółtymi sznurówkami. Gdy ubrałam wybrany komplet, wyszłam z pokoju, a tam spostrzegłam...

Wysłany: Sob 17:28, 27 Mar 2010

Jacoba

Pliss, niech no nareszcie pojawi się Jacob i przyjeb... znaczy się, nu, przywali AJowi Wink

Stylizacja AJ'a przez Alice była bardzo... jakby to powiedzieć... mrau Wink

Jeszcze zauważyłam jeden błąd: "Mówiła, że Jake miał takie , gdy spotkała go, po raz pierwszy." - dam głowę, że w nawiasie napisałam Ci bez tego przecinka przed "po raz" Wink

No dobra, pewnie nic więcej konstruktywnego nie wycisnę, więc pozdrawiam Wink

In.

Wysłany: Sob 22:14, 27 Mar 2010

też mam nadzieję, że Jacok zawitał w próg domu Cullenów:)
fajne rozdzialiki, lecz szkoda, że takie krótkie sa i nie można sie nacieszyć każdym nowym i dlatego tez trudno mi coś napisac pozytywy, negatywy tego,
chociaz intryguje mnie ta cała więź Alice i AJ i ciekawi mnie dalszy rozwój wypadków
pozdrawiam

Wysłany: Nie 9:38, 28 Mar 2010

Nic jeszcze nie napisałam o tych dwóch ostatnich rozdziałach? to sprawka zmiany tytułu. Mam kilka ff-ów gdzie cały czas się udzielam i piszę i rzadko zaczynam czytać nowe ff-y. A ten zmienił nazwę więc myślałam że jest to znowu jeden nowy ff, których jest tu pełno.

Widać, że już pisałam na temat tego opowiadania więc teraz też wyrażę moje zdanie. Uważam, że jest coraz lepiej. Dobra beta i połowa kłopotu z ff-em jest już zrobiona. Podziwiam wszystkie bety bo stoją z boku i nie upominają się ani wychwalają że to ich dzieło i że autorka byłaby skończona bez nich. Wielki szacunek- poświęcają dużo czasu dla innych. Dobra już koniec ględzenia.

Podoba mi się ff choć niekiedy jest dziwny. A myślałam, że wpadnie Jake! Jestem zawiedziona ale to nie ja ustalam jaka będzie akcj, ale teraz mam wielką nadzieję że teraz będzie Jake. Nie jest moją ulubiona postacią ale brakuje mi go. Ta więź czy coś w tym stylu(nie umiem tego nazwać) między Renesmee a AJ'em za szybko się rozwija jak na mój gust. Ten pocałunek na dobranoc był słodki ale ja bym go umieściła po paru dniach znajomości a nie od razu po poznaniu.

Cytat:

Nie ukrywamy, że liczyliśmy na coś więcej... - tu się uśmiechnął - lecz to wasza sprawa.

To nie podoba mi się w tym ff-ie, bo dobrze wiedzą że Renesmee jest wpojeniem Jake'a , ale to od nich sprawa, pakują się w kłopoty, a Jake tak łatwo się nie podda.

Życzę weny i czekam na to kogo spostrzegła Renesmee.
B Very Happy

Beta: Invisse
Rozdział jest troszkę dłuższy niż poprzedni, ale pracuję nad tymi którę piszę, by były dłuższe. Razz

Rozdział 8
Kłótnia i wyzwania.

…Jacoba i AJ’a. Schowałam się za rogiem, ale tak, żeby widzieć i słyszeć, co robią i o czym mówią. Zauważyłam, że Jake nie uśmiecha się tak jak zawsze tym swoim zniewalającym uśmiechem, lecz ma zacięty wyraz twarzy. Oboje stali naprzeciwko siebie i patrzyli na siebie złowrogo.

- Czego ty chcesz od Nessie? – zapytał Jacob, prawie warcząc.
- Nessie to inteligentna i piękna dziewczyna. Chyba nie będziesz jej bronił przed każdym chłopakiem? – AJ grał na zwłokę.
- Nie, ale ona jest moja. Tylko moja – uściślił Jake.
- Nie będziesz mi zabraniał całować się z Nes.
- Jak na nią powiedziałeś? Nes? Ona ma na imię Reneesme, więc zdrobnienie brzmi Nessie*. A co ty mówiłeś? Coś o całowaniu? Całowałeś się z nią? – Gdy zauważył uśmiech na twarzy przeciwnika, nie wytrzymał i zaczął drżeć. Jake zaczął zbliżać się do AJ’a. Podszedł i przyłożył mu w twarz z prawego sierpowego, a AJ, choć był półwampirem, runął na ziemię. Następnie wstał, a Jake zaczął go okładać pięściami. Musiałam tam podbiec i to przerwać. Po chwili uspokajałam Jacoba w swoich ramionach.
- Spokojnie… Już dobrze.– Próbowałam go uspokoić. – Wyjdź stąd – zwróciłam się do AJ’a. Znów się podniósł, zauważyłam, że ma nos we krwi, ale nie obchodził mnie on, tylko Jake. Posłał mi buziaka, co w tym momencie wydało mi się to obrzydliwe.
- Oszczędź sobie - powiedziałam, ale chyba tego nie usłyszał.
Teraz próbowałam się jedynie skupić na Jacobie. Cały czas był w moich ramionach. Powoli przeniósł ręce na moje plecy i przytulił mnie mocniej. Ja swoje ręce miałam na jego szyi. Powoli zaczęłam iść tyłem do salonu, nadal do niego przytulona. Po chwili już siedzieliśmy na kanapie. Jacob pierwszy się odsunął i spojrzał na mnie oczami zbitego psa.
- Bo tak jest, prawda? – zapytał. Nie za bardzo wiedziałam, o co mu chodzi, więc zapytałam.
- Jaka prawda? – Nie rozumiałam go.
- Jesteś tylko moja. – Znowu mnie przytulił.
Co miałam mu powiedzieć? Jacob był we mnie zakochany, a ja od zawsze uważałam go za kogoś bliskiego. Nie był zwykłym przyjacielem, nie był nawet zwykłym chłopakiem! Zawsze mi pomagał, gdy potrzebowałam pomocy. Nie wiem czemu, ale nagle poczułam do niego wielką miłość. Gdy przebywałam z Jacobem, nigdy nie odezwało się we mnie to uczucie. Postanowiłam zrobić pierwszy krok.
- Jake, kocham cię. – Wiedziałam, że się we mnie wpoił, lecz, nie wiem czemu, bałam się jego reakcji.
- Co powiedziałaś? – Nagle podniósł głowę i spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami.
- Kocham cię –wypowiedziałam te słowa, tym razem głośniej i wyraźniej. Jake chyba nie wierzył, w to co usłyszał.
- Czy ty właśnie to powiedziałaś?- czy on jeszcze ma wątpliwości? Przecież mówiłam to już dwa razy.
- Tak! Jake! I to nawet dwa razy! Powiedz coś sensownego, czy mam umrzeć z ciekawości, co ty sądzisz? – Musiałam się upewnić, że on tez czuje to co ja.
- Nessie… Czekałem na te słowa od twoich urodzin – całe piętnaście lat! Oczywiście, że tak! Kocham cię! – Gdy skończył mówić, położył swoje wielkie dłonie na moich policzkach i przywarł swoimi ustami do moich. Całował mnie powoli, z wahaniem. Oddałam mu pocałunek. Gdy oderwaliśmy się od siebie, chciałam, by ta chwila trwała wiecznie, więc przyłożyłam swoje czoło do jego. Gdy otworzyłam oczy, zauważyłam, że mi się przygląda. Już chciałam coś powiedzieć, gdy zza drzwi usłyszałam:
- Gratulacje…- To była mama, a za nią tato.
- Jejku! Czy wy musicie zawsze przeszkadzać?- zapytałam z uśmiechem, gdyż w takiej chwili nie mogłam się na nich złościć.
- W końcu! – powiedział z uśmiechem tato.
Mama podbiegła i mocno mnie uściskała. Potem uściskał mnie tato i nareszcie trafiłam w objęcia Jacoba, który pocałował mnie w policzek. Gdy na niego spojrzałam, zobaczyłam na jego twarzy najpiękniejszy i najszczerszy uśmiech w życiu. Nigdy nie widziałam go takiego zadowolonego. A najlepsze było to, że to ja go tak uszczęśliwiłam! I to tylko dwoma słowami.
- Jak to się stało? Myśleliśmy, że ty i AJ… - urwał tato. Na samą wzmiankę o AJ’u, Jacob cały się spiął. Ścisnęłam jego rękę mocniej, by dodać mu otuchy.
- Tak właściwie, to AJ przyczynił się do tego, co się dzisiaj stało. – Po tych słowach obróciłam się do Jake’a i pocałowałam go w szyję, gdyż dalej nie dosięgłam. Mama i tato też to zobaczyli, dlatego też się uśmiechnęli.
- Dobra, pozwolimy wam nacieszyć się sobą, bo wiemy jak to jest. – Mama zaśmiała się po swoich słowach i razem z tatą wyszli z pokoju.
- Nadal nie mogę w to uwierzyć. – Jake posadził mnie sobie na kolanach.
- To uwierz. A tak właściwie, to kim jesteśmy? – zapytałam, choć odpowiedź była zbyt oczywista.
- No chyba ty moja dziewczyną, a ja twoim chłopakiem, czyż nie? – jeszcze pytał.
- Jasne, że tak! – Wtuliłam się w jego tors i poczułam, jak całe moje ciało zalewa fala ciepła.
Siedzieliśmy w ciszy rozkoszując się nią. Powoli zaczęłam przesuwać palcem wskazującym po ramieniu Jacoba. Jak jego skóra była gorąca! Gdy zobaczyłam, że zaciska dłonie w pięści, podniosłam głowę i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.
- Co się dzieje? – zapytałam, gdy nie odpowiedział na spojrzenie.
- Czuję go – powiedział z obrzydzeniem. Pewnie gdyby mógł, splunąłby na ziemię. Nie chciała, by Jacob cierpiał.
- Może wyjdziemy przejść się? – Jednego czego pragnęłam, to chwili sam na sam z Jake’iem. Byłam pewna, że wszyscy nas podsłuchują.
- Dobrze. Chodź. – Wyciągnął do mnie swoją wielką dłoń, a ja chętnie ją chwyciłam.
Po piętnastu minutach byłam z moim chłopakiem w głębi lasu. Na początku bałam się iść, ale Jake upewnił mnie, że przy nim się nie zgubię i nic mi się nie stanie, więc zgodziłam się. Nagle Jacob się zatrzymał.
- Chciałbym ci cos pokazać – powiedział z poważnym wyrazem twarzy.
- Co takiego? – zapytałam zaskoczona co to może być. Odezwał się po chwili.
- Chciałbym ci pokazać, jak wyglądam, gdy jestem wilkołakiem.

* Pamiętacie jak Bella napada na Jacoba w Breaking Dawn, gdy on mówi na Reneesme Nessie? Potworek z Loch Ness??? ;-)))

Laughing

Rozdział jest taki sobie na długość. Fajnie, że Nessie zobaczyła właśnie Jake'a i AJ'a. Podoba mi się, że Jake dał "popalić" AJ'owi. Bo go nie lubię, może bym go polubiła gdyby tak szybko się nie zabierał do związku(jak można to nazwać) z Nessie. Rozmowa tych dwojga chłopaków była jakaś dziwna. Podoba mi się, że Reneesme już wie co czuje do Jacoba, ale co teraz z AJ'em(nie żebym się nim przejmowała). Widać, że Bella i Edward czekali na ten moment w życiu swojej córki. Jestem ciekawa jak zareaguje na przemianę w wilkołaka.
Pozdrawiam i czekam.
B. Very Happy

nie bardzo rozumiem, chodzi o sam moment przemiany z czlowieka w wilka ? bo Nesie juz widziala Jacoba pod postacia wilka

pomysl ciekawy, ale troche popracowalabym nad opisem i uczuc i sytuacji, z rozdzialu na rozdzial widac postep, ale niektore zdania sa pisane na sile i brzmia sztucznie, vide notka o zdjeciu popiersia Jake'a, opis jakze ciekawy ale nie zdradzajacy czytelnikowi jakie uczucia wyzwala w dziewczynie - czy to jej uubone zdjecie z Jake'iem itd., suchy opis przedmiotow
piszesz ze np Alice i Jasper dyskutowali ze soba zawciecie, ale brak tej dyskusji w tekscie badz tez przyblizenia tematu,
brak mi przemyslen dotyczacych uczuc dziewczyny do Jacoba, w jaki sposob sobie uswiadomila, ze kocha Jacoba, ze pocalunek z AJ nic nie znaczyl,
pol rozdzialu poswiecone na to, czy Nessie zgodzi sie na pobyt chlopaka w domu - tak naprawde nic nie wnosi

pogubilam sie nieco w historii, jak pisalam pomysl wydaje mi sie ciekawy, nawet wrecz intrygujacy, pojawia sie nowa postac, ale mam wrazenie, ze sama nie wiesz, w ktora strone ma isc to opowiadanie

zycze Weny i powodzenia!

Invisse napisał:

Jacoba

Pliss, niech no nareszcie pojawi się Jacob i przyjeb... znaczy się, nu, przywali AJowi Wink

[link widoczny dla zalogowanych] *taniec hula*

Widać, że się rozwijasz, opisy są coraz dłuższe no i, przede wszystkim, że bierzesz swoją pisaninę na poważnie : )

W zasadzie rozdział trochę chaotyczny, brak mi tylko jednego, o czym pisała kju - tego opisu, jak doszła do tego, że jednak Jake jest debeściak Laughing

Ale i tak się cieszę Wink

Rozdział 9

Jacob
Na chwilę zapomniałam, jak się oddycha. Po kilku sekundach wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze. W pierwszej chwili poczułam przeraźliwy strach. Ale po sekundzie zorientowałam się, że to przecież Jake, że przy nim nie mam się czego obawiać. Spojrzałam na twarz Jacoba i zauważyłam na niej to samo uczucie. Pewnie bał się mojej reakcji. Nie chciałam trzymać go dłużej w niepewności. Podeszłam do niego, położyłam mu dłonie na policzkach i powiedziałam:
- Dobrze, Jake. Zgadzam się -zobaczyłam, jak na jego twarzy zakwita tak uwielbiany przeze mnie uśmiech.
Pocałował mnie przelotnie i udał się brzegiem głębiej w las. Po niecałych pięciu minutach z drzew wyłonił sie ogromny wilk. Na początku nie miałam pojęcia, co mam zrobić. Nawet nie wiedziałam, czy to na pewno on, więc wolałam się upewnić.
- Jacob? - Głos mi się trząsł. Musiałam nad nim zapanować, by Jake nie spostrzegł, że się boję. Zauważyłam, że potakuje, więc się uśmiechnęłam. Powoli wyciągnęłam rękę i włożyłam ją w sierść Jacoba. Ależ była ciepła! Gdy spojrzałam mu w oczy, zobaczyłam w nich miłość. Jak w oczach wilkołaka, można zobaczyć miłość? Nie mam pojęcia. Sama do końca nie wierzyłam w to, co stało się w ciągu ostatniej godziny. Jake mnie kochał! I ja go też. Nawet nie wiedziałam, kiedy położyłam się na Jacobie, wtulona w jego sierść. W rozmarzeniu przejechałam ręką po jego boku. Miał już trochę przydługą sierść, lecz nie narzekałam, ponieważ przyjemnie się na niej leżało - jak na puchu! Nawet lepiej! Nie zauważyłam kiedy minęło pół godziny. Był już czas na obiad. Wstałam, odwróciłam się i powiedziałam Jake'owi, że już musimy iść do domu. Podniósł się, pobiegł z powrotem się przemienić i ubrać. Przybiegł do mnie, tak jak wcześniej, po kilku minutach. Podążyliśmy tą samą ścieżką, którą się tu dostaliśmy. Postanowiłam spytać Jake'a o jedną rzecz.
- Powiemy wszystkim? - Chciałam, by się zgodził.
- Jasne! Bella i Edward i tak już wiedzą, zaakceptowali to, a to najważniejsze. - Musnął swoją ręką o moją. Wiedziałam, o co mu chodzi. Chciał mnie złapać za dłoń, lecz nie wiedział czy się zgodzę. On jeszcze wątpił? Bez chwili wahania splotłam jego palce z moimi. Znów się uśmiechnął. Chciałam go pocałować, lecz nie dosięgałam.
- Czy mógłbyś trochę się nachylić? - wymamrotałam przy jego szyi.
Uśmiechnął się i spełnił moją prośbę. Na samym początku był to zwykły pocałunek, lecz z chwili na chwilę robił się coraz bardziej odważny. Jacob przysunął się do mnie i oparł mnie o najbliższe drzewko tak, że dotykałam nie plecami. Poczułam, jak próbuje dostać się do moich ust, więc rozchyliłam bardziej wargi. Po chwili jego ciepły i miękki język dotykał mojego. Nie zwracałam uwagi, na to, że po takim pocałunku moje wargi będą całe opuchnięte, lecz dalej zapamiętale go całowałam. Po niecałych trzech minutach odsunęliśmy się od siebie i oparliśmy się o nasze czoła. I Jacob, i ja oddychaliśmy szybciej. Chciałam to skomentować, ale nie mogłam.
- Nessie... - Tylko tyle Jacob powiedział, a potem powoli otworzył oczy. Uśmiechnęłam się, a Jake zrobił to od razu po mnie.
- Nie wiem... co... - powiedziałam, co chwilę przerywając i biorąc oddech.
- Nic nie musisz mówić - zdążył wydusić na jednym tchu.
Powoli zaczęliśmy dochodzić do siebie. Jake pierwszy wziął mnie za rękę i lekko pociągnął w stronę domu. Chwilę potem byliśmy już przed drzwiami wejściowymi. Jacob przymierzał się do pukania, ale powstrzymałam go. Nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka. Razem z Jake' iem udaliśmy się do salonu, mieliśmy splecione dłonie.
- Mamo, tato, Alice, Jasper, Esme, dziadku? - Nawet nie podniosłam głosu. Po chwili wszyscy zjawili się w salonie. Jake lekko ścisnął moją dłoń, a ja odwzajemniłam uścisk.
- Ja i Jacob chcieliśmy wam coś powiedzieć. - Zobaczyłam, jak na twarzy mamy i taty rozkwitają szerokie uśmiechy. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam:
- Jesteśmy razem.
Bałam się ich reakcji. Wszyscy się uśmiechnęli. Nie ukrywałam, że też się uciszyłam, że nas akceptują. Nagle usłyszeliśmy:
- Co tu tak śmierdzi? Aaa, to ty. - Zobaczyłam AJ'a. Zauważyłam jak spogląda na Jacoba a potem na nasze splecione dłonie. Zdziwiony uniósł brwi. Postanowiłam nie być dla AJ'a taka miła.
- Po pierwsze: Jake nie śmierdzi, tylko pachnie. Po drugie: nie obrażaj go. A po trzecie: całowałeś się ze mną, by pochwalić się Jacobowi? Wiesz co? Jesteś mało spostrzegawczy. Kochałam Jake'a choć nie byłam do końca tego świadoma. A teraz jesteśmy razem, szczęśliwi więc lepiej nie próbuj tych swoich sztuczek, bo i tak nie zadziałają.
-Auć. - Udawał, że go to zabolało. Poczułam jak Jacob cały się spiął. Przytuliłam go jak najmocniej z jednego boku.
- Cii... Spokojnie. - Zaczęłam go uspokajać. Pocierałam ręką jego gorące plecy.
- O... Jakie to urocze. - Teraz udawał wzruszonego. O nie! Miarka się przebrała. Podeszłam do AJ'a, by stanąć z nim twarzą w twarz. Nie zwracałam uwagi, że za mną stoją członkowie mojej rodziny. Oparłam ręce o boki i powiedziałam:
- Wiesz co? Szkoda mi cię! Nie jesteś dla nas nikim bliskim, więc jak chcesz, możesz zaraz być na ulicy! Nie moja to wina, że twój ojciec był taką niezdarą, że nie umiał normalnie prowadzić samochodu! Pamiętaj, że gdyby nie Alice, nie miał byś się gdzie podziać! Zapamiętaj także, że moja rodzina zawsze stanie za mną, a nie za jakimś półwampirem, którego nie nauczono manier i który nie szanuje ludzi których w ogóle nie zna!!! - Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam krzyczeć, a po moich policzkach spływają łzy. Odwróciłam się w kierunku drzwi i podbiegłam do mojego pokoju. Gdy otworzyłam je, rzuciłam się na łóżko i włożyłam sobie do uszu słuchawki od MP4, nastawiając piosenkę: Toni Braxton „ Yesterday” . Niemal natychmiast zasnęłam.

Czemu pozmieniałaś zapis dialogów? Przecież Ci wszystko poprawiłam... Teraz znów wszystko jest poprzekręcane. Już Ci nawet nie będę wypisywać. Masz to w tekście, który Ci wysłałam.

Cieszę się szalenie, że zrezygnowałaś z Biebera :D

Cóż powiedzieć... Rozdział krótki, nie za wiele w sumie wnoszący... Nessie zobaczyła Jacoba jako wilka, potem powiedzieli o wszystkim rodzinie - to w pewnym sensie mogło być bardzo ważne w ich relacjach, skoro już tak oficjalnie zostali parą...

Biedny AJ Wink