W pętli nieśmiertelności - [NZ] rozdział osiemnasty 27.05

Eh zaczynam nie lubić pisać komentarzy, bo się niepotrzebnie rozpisuję, ale muszę się poskarżyć...(przepraszm :D)

Twój pomysł był naprawdę niebanalny i zwalił mnie z nóg, ale ta zamiana Edwarda i Belli miejscami kompletnie mi się nie podoba, dla mnie jest taka trochę naciągana, a chodź fajnie się czytało, to ostatnie rozdziały mi się nie podobają ;/ nie widzę w tym sensu. Wnioskuję, że Bella i Edward prędzej czy później się spotkają, ponieważ Ed będzie na miejsu Bells...no i właśnie co dalej? Jest jakiś ff o tym, że Bells i Eda zamieniono miescami i dlatego poczęści to mi się wydaje naciągane, choć Twoje opowiadanie ma inne podstawy. Nie mogę przeżyć faktu, że Edward i Elizabeth są "rodzicami" Belli, poprostu nie i kropka. Mam nadzieję, że to poprostu jest tymczasowe i wszystko wróci mniejwięcej na swoje miejsca, a Ty zaskoczysz mnie niespodziewanym. Ugh nie ma Eda, ok jestem trochę stareotypowa :P.

Czekam na kolejną część z nadzieją, że spodobają mi się bardziej, przez tą zamianę jestem na nie.

A i co do akcji z Zenonem to było boskie :D, mimo, że krótkie, to spodobało mi się bardziej od większości parodii na tym forum Wink

Życzę powodzenia z dalszymi tForami :P, wiem, że moje zdanie się nie liczy, ale kategorycznie życzę sobie obrotu akcji o 180 stopni.

Mam nadzieję, że Cię nie zraziłam (przepraszm :(( jestem okropną egoistką i prawdopodobnie hipokrtyką ale nie mam siły tego zmieniać^^).

Yo ho!

Jestem totalnie i zupełnie zaskoczona twoim opowiadankiem ... normalnie brak mi słów już tu myślałam że będzie tak tradycyjnie a tu BUM znowu nieżyje ,szok a w ostatnich rozdziałach jak urodziła się zamiast Edwarda to mi normalnieszczęka opadła...wow masz dziewczyno wobraźnie podziwiam cię bo to jest naprawdę wyjądkowe ff i już nie mogę sie doczekać kolejnych rozdziałów. Pisz dziweczyno, pisz...

Miałam do 25-tego nie wypowiadać się na forum, ale jednak. Ten ff jest dobry, nawet bardzo dobry, bo wnosi powiew świeżości. Nie ma w nim bezmyślnego kopiowania, a chociaż wcześniej zasuwała akcja, teraz jest zrównoważona i lekka. I bardzo dobrze. Mnie tam się ten pomysl podoba. Cieszę się że ten rozdział był taki a nie inny, podoba mi się jak Dredzio prowadziła akcję do tej pory.
Rozumiem, że każdy ma swój gust i zawsze będzie ktoś, komu nie przypasuje to że Bella nie poznała Edwarda tylko po raz kolejny zginęła, albo że Edward i Elizabeth są jej rodzicami. (To dobrze, bo w sumie na tym polega urok forów - czeka się na reakcje publiki) Ale Dredzio - pisz po swojemu! Najważniejsze żebyś była wierna sobie!
A sprawa dotychczasowych rozwiązań... Osobiście patrzę na to tak - przecież to musiało jakoś się ‘zakotwiczyć’. W końcu Dredzio nie może na okrągło zabijać Belli - po paru razach robi się to monotonne, wprost nudne. Człowiek czyta i reaguje: „Łeee, znowu zginęła?”
W ostatecznosci może jeszcze poginąć parę razy, odrodzić się najpierw jako mężczyzna, poźniej jako wilkołak, później jako klawisz od fortepianu pieszczony delikatną ręką Eduardo, zazdrośnie pukający o drewno, gdy ten będzie komponował kołysanki dla swojego Volvo, ewentualnie na koniec reinkarnuje się jako piłka do baseballu zakochana w kiju należącym do Jaspera albo któregoś innego.
Nie wiem czy na tym forum zamiana miejsc w taki sposób nastąpiła, wydaje mi się że jej nie było, przynajmniej w formie takiej jak tu - czyli - Bella jako dziecko Masenów (lepsze to niż wprowadzanie pozornych postaci, nie wiadomo skąd wziętych, tak przynajmniej nie mamy do czynienia ze sztucznym, fanfickowym tłokiem), pierwsza towarzyszka Carlisle'a, uczestniczy w przemianie Esme etc.
Osobiście uważam, że WPN jest jednym z najlepszych niezakończonych opowiadań na tym forum. Ma pomysł, ma całkiem dobry styl, ma polot i lekkość jakiej oczekuje się od fan-ficku. Ot, takie moje zdanie.

Moje uszanowanie
Sz.

Czemu znowu usunięto mój post?
;|
....

pokerface napisał:

Czemu znowu usunięto mój post?
;|
....

zapewne był niezgodny z regulaminem.
Ten też zostanie skasowany by nie robić śmietnika.

dział skarg i zażaleń
http://www.twilightseries.fora.pl/ogloszenia,10/punkt-skarg-i-zazalen,1901.html

regulamin forum
http://www.twilightseries.fora.pl/regulamin-forum,11/regulamin,4.html

regulamin działu ff

http://www.twilightseries.fora.pl/b-kacik-pisarza-b,47/regulamin-dzialu-ff-uwaga-istotne-zmiany,3088.html
zwłaszcza zasady pisania komentarzy

a tu mały poradnik pisania konstruktywnych komentarzy

http://www.twilightseries.fora.pl/b-kacik-pisarza-b,47/poradnik-pisania-konstruktywnych-komentarzy,2516.html

Pozdrawiam

Takie pytanie... kiedy można spodziewać się następnego rozdziału? Bo już nie mam co po nocach robić Kwadratowy

Jak mnie pamięć nie myli, 10 rozdział dodawany był już dosyć dawno... jakieś info, może nowy rozdział? Jestem ciekawa, czy Bella znów umrze albo coś, może Edward? Nie wiem... w każdym razie czekam na dalsze twoje pomysły w formie nowych rozdziałów. Z góry dzięki
Alicee.

No i już jest. Wink

Rozdział jedenasty

Beta: Sunrisempire

Cullenowie to zwyczajna rodzina. Doktor Cullen pracuje w szpitalu na nocną zmianę – to dlatego nie widuje się go za dnia; odpoczywa. Mieszka tu wraz ze swoją żoną Esme i jej siostrą – Isabellą. Można je spotkać na ulicach miasteczka tylko wieczorem, ponieważ za dnia są bardzo zajęte. Rzadko kiedy, ktokolwiek ma okazję zapoznać się z Cullenami. Jednak każdy, kto ich pozna choć trochę, wie, że to bardzo inteligentni i porządni ludzie.
Tak właśnie o nas myślano. Nie uczestniczyliśmy zbytnio w życiu towarzyskim, ale też nie izolowaliśmy się od ludzi. Dlatego udawało nam się unikać podejrzeń. Mogliśmy żyć w spokoju, ciesząc się swoim towarzystwem i przemijającym czasem – przecież w przyszłości miało być już tylko lepiej.
Za dnia zwykle rozmawialiśmy ze sobą. Czasem czytaliśmy, albo każdy robił to, co chciał. Wieczorami razem spacerowaliśmy. Bywały dni, że wybierałam się na przechadzki po mieście, żeby Carlisle i Esme mieli czas dla siebie. Wtedy przemierzałam miasto, przemieszczając się małymi, zacienionymi uliczkami, żeby nikt nie widział jak błyszczę się w słońcu. Kiedy tak ‘spacerowałam’, przysłuchiwałam się myślom ludzi. Dzięki temu miałam pewność, że nikt nic nie podejrzewa, a my nadal możemy tutaj mieszkać. Oczywiście nie zawsze było łatwo. Sprowadziliśmy się tutaj dopiero rok temu. Szczególną uwagę zwróciła na nas pewna rodzina – Hale. Ponieważ to ich córka była do czasu naszego pojawienia się, uznawana za najpiękniejszą, zaczęli nam zazdrościć naszego wyglądu. Przez to, nie zyskaliśmy przychylności tej rodziny. Ale powoli, szczególnie dzięki temu, że Carlisle pomógł wielu ludziom pracując w szpitalu, zrehabilitowaliśmy się w opinii mieszkańców miasteczka.
Jednak to nie bliskość ludzi i możliwość zdemaskowania nas była dla mnie i ojca największym zmartwieniem. Mieszkanie tu było dla nas trudne ze względu na bliskość Rose i świadomość, że kiedyś może stać się częścią naszej rodziny, lub pozostawić w niej lukę, której nie mogłoby już nic wypełnić. Bez Rosalie nie będzie także Emmetta. A bez tej dwójki to już nie to samo. Ten argument zawsze pojawiał się w naszych rozmowach o na jej temat.
Teraz czekała nas trudna decyzja. Czy mamy przyjąć Rose do naszej rodziny? Nie zważając na to, jak bardzo ją unieszczęśliwimy zabierając jej szansę na dziecko i ludzkie życie? Przecież pierwotnie Carlisle uratował ją dla Edwarda. To dla niego została członkiem naszej rodziny. Teraz powinna nam być obojętna, w końcu teraz zamiast Edwarda byłam ja. Ale ja ją ciągle pamiętałam. Dla mnie Rosalie stanowiła nieodłączną część rodziny – z resztą tak jak wszyscy. Gdy podzieliłam się z Carlisle’m moimi myślami pierwszej nocy po przemianie, on nabrał do tego takiego samego stosunku. Podzielał moje zdanie prawie zawsze. Dla niego nasza rodzina będzie stanowiła całość, tylko jeśli będzie nas siedmioro. Dlatego liczyliśmy się z tym, że będziemy musieli i tak przemienić Rose. Nie wiedzieliśmy jeszcze jak to zrobimy, ale jednego byliśmy pewni. Nie mogła z tego powodu cierpieć i żałować, że nie mogła pozostać człowiekiem.
Dni i noce jak zwykle mijały powoli. Już od dłuższego czasu nie myśleliśmy o przyszłości, dlatego byliśmy w miarę szczęśliwi. Nie martwiliśmy się o to co nadejdzie i tym, że musimy okłamywać Esme.
Nieraz zdarzało nam się zająć bez reszty rozmową w myślach, co nie uchodziło uwadze mojej matki. Wbrew sobie, musieliśmy ją wtedy okłamywać, przez co oboje mieliśmy potem wyrzuty sumienia. Cieszyłam się, że przez ostatnie tygodnie nie okłamałam Esme ani razu i mogliśmy tworzyć szczęśliwą rodzinę. Taką, jaką zawsze chcieliśmy być.
Z niewiadomych powodów dzisiejszy dzień dłużył nam się od pozostałych. Carlisle i ja czytaliśmy, a Esme haftowała. O dziwo, w ogóle nie mogłam się skupić na treści książki, a myślałam, że nie jest to możliwe u wampirów. Potarłam oczy w ludzkim, bezsensownym odruchu i zauważyłam, że mój ojciec się we mnie wpatruje. To był znak, że chciał porozmawiać.
Nigdy nie wchodziłam do umysłów rodziców bez wyraźnego pozwolenia. Zawsze dbałam o to, żeby mieli zapewnioną prywatność. Zawsze cieszyłam się, że w przeciwieństwie do Edwarda mogę panować nad czytaniem w cudzych myślach.
Zauważyłeś? Nie mogę się skupić nawet na czytaniu. Posłałam do Carlisle’a cierpką myśl. Z jego emocji wyczytałam, że nie o tym chciał mówić i nie kontynuowałam swoich narzekań na ten wyjątkowo długi i ciężki dzień.
Czuję, że to już właściwy czas. Przemyślałem sobie wszystko i wiem już, co musimy robić.
Z początku nie miałam pojęcia, o czym on mówił. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że powraca do dawno nie poruszanego tematu. Bezgłośnie westchnęłam, rzucając spojrzenie na Esme, która akurat na mnie patrzyła. Uśmiechnęła się do mnie smutno, bo wiedziała, że coś minie trapi, ale nie potrafiła mi pomóc. Odwzajemniłam uśmiech i udałam, że powracam do lektury.
To znaczy, że jest jednak wyjście? Rose może do nas dołączyć i nie cierpieć z tego powodu?
Poczułam jego emocje, które najlepiej oddałby krzywy uśmiech. Czyli prawie trafiłam. Carlisle wiedział co należy robić.
To zależy też w dużym stopniu od niej. Wiesz doskonale, że możemy manipulować ludźmi, ale pod warunkiem, że znamy ich naturę. Gdyby pokazać Rose kim naprawdę jest Royce i wkroczyć zanim zapragnie dziecka… Kto wie? Może po przemianie będzie szczęśliwsza…?
Ojciec wyczuł mój sceptycyzm i wiedział czym on jest spowodowany.
Tak. Manipulowanie ludźmi jest złe. I niemoralne – dodał po chwili, czując, że czekałam aż doda coś jeszcze. Ale przyznaj, że to jedyne wyjście z tej sytuacji.
Wiem, że powinnam się z tego cieszyć, ale nie lubiłam, gdy manipulowaliśmy słabszymi i niczego nie świadomymi ludźmi. To było nie fair w stosunku do nich. Bo zawsze i we wszystkim mieliśmy nad nimi przewagę.
W końcu niechętnie przyznałam ojcu rację i ustaliliśmy szczegóły tego, co zrobimy. Udało nam się nawet ustalić wszystko, nie zwracając na siebie uwagi Esme. Do końca dnia mieliśmy już zaplanowane najbliższe tygodnie naszej egzystencji.

Chociaż nigdy nam się nie spieszyło i nie przejmowaliśmy się upływem czasu, wtedy było inaczej. Z każdym kolejnym dniem nasze zniecierpliwienie rosło i z czasem zaczynaliśmy już wątpić w powodzenie planu i słuszność naszej decyzji.
Organizowaliśmy spotkania, na których Esme i ja mogłyśmy zaprzyjaźnić się z Rosalie. Znałam ją bardzo dobrze. Teraz musiałam tylko sprawić aby i ona mnie poznała, a z czasem nawet polubiła. Przez pierwsze tygodnie spotkań nie działo się absolutnie nic. Rosalie ciągle nie mogła się do mnie przyzwyczaić i zazdrościła mi mojego wyglądu. Dopiero z czasem zdążyła mnie poznać i przekonać się, że nie rywalizuję z nią, a chcę się tylko zaprzyjaźnić. Tak właśnie powoli nasze spotkania stawały się coraz dłuższe, lepiej się poznawałyśmy i zaczęłyśmy zaprzyjaźniać. Choć teoretycznie to wszystko robiłam tylko po to, żeby Rose stała się członkiem naszej rodziny, to zaczęłam wyczekiwać każdego następnego spotkania z innego powodu. Zaczynałam ją kochać jak siostrę, którą niegdyś była. Wyczekiwałam na nią i zaczęłyśmy się spotykać częściej. Tak właśnie Rosalie i ja stałyśmy się bliskimi przyjaciółkami.
Nastąpiło to we właściwym czasie. Royce zaczął się właśnie zalecać do Rosalie. Carlisle i ja nie mogliśmy pozwolić, aby byli razem. Dlatego rozmawiając z Rose często wspominałam o jej adoratorze i krytykowałam go. Teraz wystarczyło wprowadzić ostatnią fazę planu. Pokazanie Rosie do czego zdolny jest Royce.
Był już późny wieczór, jak zwykle zagadałyśmy się, ale dziś Rose wychodziła ode mnie jeszcze później niż zwykle. Dlatego zaproponowałam, że odprowadzę ją kawałek. Zgodziła się chętnie, bo oznaczało to, że pożegnamy się później. Byłyśmy już w połowie drogi, kiedy dzięki moim wampirzym zdolnościom usłyszałam męskie głosy dobiegające z daleka. Carlisle dobrze się spisał.
Dopiero po kilku minutach Rosalie też ich usłyszała. Jej serce przyspieszyło, ale nie dała po sobie poznać, że się boi. Zamilkła i z zaciętą miną szła dalej. Wiedziałam, że zechce zignorować ludzi pod latarnią. Ale kiedy podeszłyśmy dostatecznie blisko, żeby rozpoznała Royca. On też ją zauważył i uśmiechnął się.
Czasem, w takich chwilach jak ta przeklinałam mój czuły węch. Przez niego docierały do mnie wszystkie zapachy z tej uliczki. Odór spoconych ciał mężczyzn, woń alkoholu i rozkładu czającego się w ciemnych kątach.
Ponownie pomyślałam, że Carlisle dobrze się spisał. Ale nie wiedziałam co dalej.
- Panowie, patrzcie! To moja luba Rosalie! – krzyknął Royce bełkocząc lekko. Odpowiedział mu rechot pijanych koleżków.
Rytm serca Rose nie był już przyspieszony, a gnał prawie tak szybko jak… Jak u Renesmee… To znaczy, że w żyłach Rose krąży już adrenalina. Kiedy znalazłam się w tamtym miejscu, oko w oko z grupą nietrzeźwych mężczyzn zwątpiłam w nasz plan. Bo co miałam teraz zrobić? Modlić się, żeby zostawili nas w spokoju? A może, kiedy nas już napadną pozabijać wszystkich? Odszukałam umysł Carlisle’a i streściłam mu całą sytuację.
Wiem, że tego nie chcesz, ale po raz kolejny musisz posłużyć się swoją mocą. To chyba jedyne dobre wyjście.
Z westchnieniem przerwałam nasz umysłowy kontakt i skierowałam wzrok na grupkę przed nami. Powoli wyciągnęłam nitki w ich stronę, nie zważając na przerażoną Rose u mojego boku, czy to o czym oni mówili, z czego się tak śmiali. A przede wszystkim starałam się nie zwracać uwagi na to, że się do nas powoli zbliżają.
Chodźmy do domu. Zostawmy je.
Zabawne, że każda myśl, która pojawi się w umyśle człowieka, jest przez niego brana za swoją. Tak więc każdy z idących w naszą stronę mężczyzn zatrzymał się i po chwili cała grupka zaczęła podążać w innym kierunku.
Spojrzałam na Rose, która byle teraz chyba równie blada jak ja.
- Wszystko dobrze? – zapytałam cicho, bojąc się ją wystraszyć. Przytaknęła słabo, a w jej oczach nadal było widać przerażenie. Uspokoiłam ją trochę i odprowadziłam bezpiecznie do domu. Powiedziałam jeszcze tylko, że przyjdę ją jutro odwiedzić i oddaliłam się szybko zła na to, że nie ustaliliśmy wszystkiego z Carlisle’m wcześniej.
W domu, nadal zła na siebie usiadłam z impetem na fotel, który zadygotał w odpowiedzi na siłę z jakim to zrobiłam. W kolejnym bezsensownym odruchu zaczęłam sobie masować skronie i zamartwiać się. Carlisle był już w szpitalu i nie chciałam przeszkadzać mu w jego ulubionym zajęciu – niesieniu ludziom pomocy. Nie mogłam też porozmawiać o tym wszystkim z Esme, bez wyjawiania jej całej prawdy. Po godzinie z nudów zaczęłam przeglądać umysły ludzi.
Teraz bez problemu rozróżniałam nie tylko punkty symbolizujące moich wampirzych rodziców, ale także Rosalie. Kiedyś odkryłam, że te umysły, które widzę lepiej to bliskie mi osoby. Dzięki temu, że punkty są większe mogę odczytywać silne emocje nawet nie wchodząc do nich. Dlatego czułam spokój Esme, radość Carlisle’a i…
…przerażenie Rose. Szybko weszłam do jej myśli i poczułam ten ból i strach… Gdzieś obok niewyraźne głosy, a potem nie było już nic.

Z tamtej nocy, choć to niemożliwe u wampira, pamiętam niewiele. Może tylko moją złość i rozpacz, przerażenie. Pamiętałam uczucie pędu i to jak powietrze omiatało moją twarz gdy biegłam, do Rosalie. Chyba spieszyłam jej na ratunek. A potem była rozpacz i długie godziny niczego. Pustki. Nie wiedziałam co się działo ze mną przez ten straszny czas. Ale jednej myśli byłam pewna – tej którą posłałam do ojca.
Dopadli ją w jej własnym domu. Musiałam ją przemienić.

następny rozdział

Nareszcie pojawił sie tak długo wyczekiwany rozdział :) I jest jak wszystkie poprzednie świetny :)
Podoba mi się to, ze Bella ma pełną kontrolę nad swoim darem i może zapewnić prywatność najbliższym, nie czytając im w myślach.
Miałaś naprawdę genialny pomysł z przemianą Rosalie. Niby wszystko sie toczy podobnie jak w "pierwszym życiu" Belli, a le zostały wprowadzone "korzystne poprawki".
Fajnie, że Bella zaprzyjaźniła sie z Rose, może przez to ta druga nie będzie w przyszłości taka zgorzkniała i samolubna Wink

Nie mogę sie już doczekać przemiany Emmetta i przybycia Alice i Jaspera - to na pewno będzie świetne.
Oczywiście ciekawi mnie kwestia Edwarda - czy aby na pewno urodzi się na miejscu Belli ? - wydaje mi sie, że tak, ale wszystko i tak w Twoich rękach Wink

Pozdrawiam i życzę dużo weny i czasu na pisanie kolejnego rozdziału.
Mam nadzieje, ze pojawi sie szybciej niż ten :)
Kasia

A więc... Podobał mi się ten rozdział.
Chociaż szkoda mi Rose i to bardzo... Nie spodziewałam się, że pójdą do jej własnego domu. Dlaczego nikogo tam nie było?
Dobrze, że Bella potrafiła opanować się na tyle, żeby przemienić Rose. Może teraz, gdy Edward się pojawi (bo jednak, mimo wszystko na niego czekam... Choć wcześniej oczywiście na całą resztę :D) będzie mogła nad sobą zapanować na tyle, żeby z nim być :D
Niecierpliwie czekam na kolejną część!
Weny!!

Pozdrawiam,
Swan

Zajebiaszcze..xD Potem napisze cosik więcej..oky..?xD

Huh .. doczekałam się Wink

Rozdział jak zwykle genialny, cudowny i takie tam. Nad tym nie będę się rozwodzić bo to już wiesz Wink

Fajny pomysł z akcją z Rosalie. Zobaczyła jaki on jest naprawdę ale to i tak nic nie zmieniło bo dopadł ją w domu. Boże, co za bydlak! Mógłby dac biednej dziewczynie spokój ale nie! Grr Dobrze, że Bella zdążyła ją przemienić... Kurczę, mogłoby być źle...
Mam nadzieję na szybką kontynuację bo nie mogę się doczekać co będzie z Rosalie i jak to przyjmie.
p,
B.

Biedna Rose... to takie smutne, że nie dało się zmienić przynajmniej tej części jej przeznaczenia. Może będzie chociaż mniej cierpieć dzięki przyjaźni z Bellą.

Z bardziej ogólnej "beczki" - wyrazy uznania za ff. I pomysł, i wykonanie, bardzo mi przypadły do gustu. Czekam na ciąg dalszy:)

Po tak długiej przerwie znów powraca! Wink

W tym ff genialne jest to, że masz ogromne pole do popisu. Czytelnik nie ma najmniejszego pojęcia, co będzie w kolejnym rozdziale.
Rozegranie sprawy z Rose było mistrzostwem. Mam nadzieję, że nie będzie mieć do Belli żalu.
Mam nadzieję, że będziesz dodawać rozdziały troszkę częściej, ze względu na wiernych czytelników, którzy rwią sobie włosy z głowy, bo nie mają pojęcia jak to się skończy Wink

MJ

Dredziu, zazdroszczę pomysłu na opowiadanie i całego wykoniania. (:
Kiedy Bella umarła poprzednio pomyślałam sobie 'o nie znowu!', a tutaj jest jeszcze lepiej niż w poprzednio i pewnie będzie jeszcze lepiej!
Super jest to, że Carlisle i Bella wpadli na pomysł jak przemienić Rose, nie krzywdząc jej i pozbawiając możliwości posiadania dziecka. Talent Belli jest bardzo interesujący, dzięki niemu może więcej.
Jeszcze raz muszę napisać, że Cię podziwiam. Szczególnie, że ten fragment z Rosalie jest wspaniały!

Cytat:

Dopadli ją w jej własnym domu. Musiałam ją przemienić.

Jestem bardzo ciekawa co będzie dalej, więc prosiłabym, żeby następny rozdział pojawił się szybciutko. Wink

vena życzę,
xx

Dobra, szczerze to ,to "dzieło" cholepnie mi się podoba...ale co ja tu jeszcze pisać będę.?
Czekam na więcej.!! :D
to cudo a nie opowiadanie..;P
Niech vena będzie z tobą.. Wink

( i niech lepiej szybciutko cię natchnie bo nie mogę się doczekać..=D)

Nowy rozdział i ... ja niezmiennie pozostaję przy swoim - wspaniale! Z rozdzału na rozdział coraz bardziej się wciągam i w niecierpliwości czekam na kolejne odcinki!
Dobrze że opisałaś wahania Belli odnośnie przemiany Rosali, przecież gdyby jej nie przemienieli rodzina nie byłaby w komplecie :)
Weny, czasu i kolejnego rozdziału :)

Mam nadzieję, że następny rozdział ukaże się tak jak mi obiecywałaś, w okolicach weekendu, bo nie mogę się doczekać! Tak wciągnęłam się w Twoje opowiadania...normalnnie jakby pisała je sama Stephanie Mayer :D
A tak w ogóle, to co się stało z Twoim avatarem, zmieniłaś na jakąś wiewiórkę? ^^
Bardzo podoba mi się jak to wszystko opisujesz, zwłaszcza to ostatnie, z Rose. Teraz czekam na Emmetta <cwaniak> ;D

Jejku jak cudownie znów poczytać twoje dzieło, jestem uradowana. Po lekturze rozdziału bardzo polubiłam Rose i żal mi jej z powodu nieuchronności jej losu. Tak musiało być. Bardzo interesuje mnie kiedy Edward się pojawi i czy będzie synem Swanów?? Uwielbiam tą historię bo jest totalnie wciągająca. Zobaczymy teraz w jakich okolicznościach dojdą pozostali członkowie rodziny,, sagowo czy może wymyślisz coś innego? Oby rozdział był szybciej niż poprzedni....

Ogłoszenie małe.
Rozdział dwunasty miał pojawić się już jutro. Miał... Niestety wystąpiły pewne problemy techniczne i nie będę miała dostępu do Internetu, aż do poniedziałku. Bardzo nad tym ubolewam, bo tym razem chciałam wstawić rozdział wcześniej, ale nie udało mi się. Tak więc, żeby nie było, że znów tak długo nie piszę – rozdział mam już prawie gotowy, ale... No cóż, siła wyższa. ^^”
Do poniedziałku. Wink

Uch! Jak mogłam to przeczytać dopiero teraz? Jak?!

Ten fick jest absolutnie nieprzewidywalny i za to go kocham. Nie mam pojęcia czy błędy są - zapewne beta wszystko wyłapała - bo akcja wciągnęła mnie na maksa. Mam nadzieję, że mimo wszystko Ed będzie z Bellą, a Rosalie zostanie wampirem bez pragnień o macierzyństwie. Swoją drogą jeśli wszystko potoczy się bez zbędnych wypadków - czytaj Bella nie "umrze" i nie, nie odrodzi się (wiem, wiem skomplikowane to)- i spotka Edwarda oczywiście, to powinna im o wszystkim opowiedzieć.

Wracając do ciebie, droga autorko, to wspomniałam już, że jesteś fantastyczna i fenomenalna w tym co robisz? Nie? No to, powiem teraz: jesteś fantastyczna i fenomenalna w tym co robisz. Nie obrażę się za to, że kolejny rozdział będzie w poniedziałek, a skąd. Ja po prostu nie wytrzymam psychicznie i zejdę z tego świata.

Mając nadzieję na rychłe zdrowie życzę Czasu, Zenona i Internetu

pzdr,
cardmire