Zmierzch w narracji Edwarda [NZ] [rozdz. 23 część I] 30.07

Rozdział 15 już jest i czułam niedosyt dalszego ciągu. Nie zasmucę was wzruszającą opowieścią, że: "Jestem tu nowa i nie bijcie, bo mało" :P Przykro mi. Jeżeli ktoś czytał poprzednie rodziały MS powinien się połapać. Akcja zaczyna się wraz z początkiem rozdziału 16 Zmierzchu. Tyle, że w narracji Edwarda.

beta lola1 <3

Rozdział 16 część I

Carlisle

Przyprowadziłem Bellę pod drzwi gabinetu Carlisle'a. Chciałem, żeby wiedziała wszystko. Nie tylko o mnie. Pragnąłem nie mieć już przed nią żadnych tajemnic.
- Wejdźcie, proszę - powiedział wampir.
Puściłem Bellę przodem. Weszła i powoli rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej wzrok padł na bibliotekę. Zmarszczyła czoło i spojrzała na doktora. Ten właśnie oderwał się od kolejnej księgi. Jego wszechstronna wiedza budziła we mnie podziw.
- Czym mogę wam służyć? - zapytał.
- Chciałem przybliżyć Belli naszą historię - rzekłem. - Tak właściwie to twoją historię, nie naszą.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy. - Bez względu na sytuację była bardzo uprzejma.
- Nie, skąd. Od czego chcielibyście zacząć?
- Od tego, skąd się wzięła twoja filozofia życiowa. - Uważnie dobierałem słowa, bo za wszelką cenę nie chciałem dopuścić do tego, by dziewczyna miała mnie za potwora. Usprawiedliwiałem się nie tylko przed nią, ale przede wszystkim przed sobą.
"Opowiesz jej wszystko? Na pewno tego chcesz?" - nieme pytania Carlisle'a rozbrzmiały w mojej głowie. Skinąłem nieznacznie głową, a następnie ostrożnie położyłem dłoń na kruchym ramieniu mojej miłości i obróciłem ją w stronę kolekcji obrazów.
- Londyn w połowie siedemnastego wieku - wyjaśniłem jej, ponieważ patrzyła się na szarawy obraz ze znakiem zapytania wypisanym na twarzy. Doktor podszedł do nas.
- Londyn z czasów mojej młodości - powiedział. Bella wzdrygnęła się. Jeszcze się nie przyzwyczaiła do naszego bezszelestnego poruszania się.
- Chcesz sam jej wszystko opowiedzieć? - zapytałem. Ojciec uśmiechnął się ciepło do Belli. Poczułem niewysłowioną ulgę, na widok bezgranicznej akceptacji dziewczyny z jego strony.
- Z chęcią bym się wami zajął, ale zrobiło się już późno, muszę się zbierać. Rano dzwonili ze szpitala - doktor Snow się rozchorował. Poza tym, znasz te historię równie dobrze jak ja - powiedział, a potem pomyślał: "Błagam, bądź ostrożny. Ufam Ci."
Po jego wyjściu Bella zapytała:
- To co się stało, kiedy uświadomił sobie swoją przemianę?
Przyjrzałem się obrazowi, który mój przyszywany ojciec sam namalował w oparciu o swoje wspomnienia po przemianie.
- Carlisle wiedział, czym się stał - powiedziałem, starając się, by nie przestraszyć jej - i nie miał zamiaru się z tym pogodzić. Chciał ze sobą skończyć, ale nie było to takie proste. - Mimo tego, że pojąłem już decyzję, nadal bałem się, że w końcu powiem coś takiego, że ona ucieknie i nie będzie chciała mieć już ze mną do czynienia. Nie powinna stać tutaj tak ufnie, blisko mnie i słuchać o losach wampira, który narodził się przed wiekami. Powinna się bać.
- Co takiego robił? - spytała.
- Rzucał się z wielkich wysokości, próbował się utopić - nie było mi łatwo o tym mówić, jednak nie chciałem, żeby dostrzegła jakie to dla mnie trudne - ale był za silny, a od przemiany upłynęło za mało czasu. To niesamowite, że miał dość samokontroli, by nie zacząć polować. Na samym początku pragnienie przesłania wszystko. Czuł do siebie jednak tak wielkie obrzydzenie, że wolał umrzeć z głodu, niż zniżyć się do mordu. To ten wstręt właśnie pomagał mu się powstrzymać.
- Czy możecie zagłodzić się na śmierć? - spytała słabym głosem. Czy z obrzydzenia? Czy ze strachu? Nie wiedziałem. To było bardzo irytujące.
- Nie. Istnieje bardzo niewiele sposobów, w jaki można nas zabić. - Lekceważyłem zawsze ten aspekt. Śmierć była dla mnie zbyt wyolbrzymionym przez ludzi tematem, by przywiązywać do niej większą wagę.
Widząc, że chce coś powiedzieć podjąłem przerwaną opowieść. Dobieranie delikatnych, nie budzących u niej strachu słów było bardzo trudne.
- Robił się coraz bardziej głodny, a w rezultacie coraz słabszy. Zdawał sobie sprawę, że maleje też siła jego woli, dlatego trzymał się jak najdalej od siedzib ludzkich. Długie miesiące wędrował nocami w poszukiwaniu takich bezpiecznych miejsc, nadal niepogodzony ze swoją nową naturą.
Pewnego razu jego kryjówkę mijało stado jeleni. Byt już oszalały z głodu, nie wytrzymał, zaatakował. Gdy się nasycił i wróciły mu siły, zorientował się, że oto odkrył sposób na to, jak żyć, nie mordując ludzi. Zwierzęta nie budziły w nim wyrzutów sumienia - przecież w poprzednim życiu też nie stronił od dziczyzny. Tak narodziła się jego nowa filozofia życiowa, którą dopracowywał przez kolejne miesiące. Nie musiał być potworem. Pogodził się ze swoim przeznaczeniem.
Wiedząc, że ma przed sobą nieskończenie wiele lat życia, zaczął lepiej wykorzystywać dany mu czas. Zawsze był bystry, skory do nauki. Po nocach czytał, za dnia planował, co dalej. Przepłynął kanał La Manche i we Francji...
- Przepłynął kanał La Manche? - zdziwiła się.
- Nie on jeden tego dokonał, Bello. - To było zaskakujące. Dziwiła się nie temu, czemu powinna. Co ona o tym naprawdę myślała?
- No tak. Po prostu w tym kontekście zabrzmiało tak jakoś nieprawdopodobnie. Mów dalej.
- Jesteśmy dobrymi pływakami, bo...
- We wszystkim jesteście dobrzy. Zaśmiałem się
- Już dobrze, dobrze. Więcej nie będę przerywać, obiecuję.
Prychnąłem i powiedziałem:
- Bo tak właściwie nie musimy oddychać.
- Nie?
- Obiecałaś! - Znów się zaśmiałem i przyłożyłem palec do jej ust. - Chcesz w końcu usłyszeć tę historię, czy nie?
- Nie możesz wyskakiwać co chwilę z czymś takim i spodziewać się, że będę siedzieć jak mysz pod miotłą - wymamrotała zza przyłożonego palca.
Zauważyłem, że to nie działa, więc wpadłem na inny pomysł. Byłem tak spragniony jej dotyku, że zrobiłem coś niezwykle ryzykownego. Wstrzymałem oddech i przeniosłem dłoń na jej szyję. Jej serce zabiło szybciej. Bała się.
- Nie musicie oddychać? - spytała po chwili.
- Nie jest to niezbędne. To po prostu kwestia przyzwyczajenia. - Wzruszyłem ramionami.
- I jak długo tak możecie?
- Chyba bez końca. Nie wiem, nie próbowałem. Czuję się trochę nieswojo z nieczynnym węchem.
- Trochę nieswojo? - powtórzyła ze zszokowaną miną. To mi o czymś przypomniało. Myśli Carlisle'a przed jego wyjściem. Miałem być delikatny, żeby nie zepsuć tego, do czego już doszedłem.
- O co chodzi? - spytała, dotykając mojej twarzy. Sprawiało mi to taką przyjemność, że mimowolnie się rozchmurzyłem.
- Wciąż czekam, kiedy to nastąpi - westchnąłem. "Choć nie chcę tego, bardzo..." dodałem w myślach.
- Co takiego? - Była taka kochana.
- Jestem przekonany, że w pewnym momencie powiem coś takiego lub będziesz świadkiem czegoś, co zupełnie wytrąci cię z równowagi i uciekniesz z krzykiem. - Uśmiechnąłem się smutno na ten widok w wyobraźni. Kochałem ją tak mocno, że z jednej strony bardzo tego chciałem. Chciałem, żeby była bezpieczna... A z drugiej wolałbym, by była ze mną, tak jak teraz. Na zawsze. - Nie będę cię wtedy zatrzymywał. Po prawdzie chciałbym, żeby do tego doszło, bo zależy mi na twoim bezpieczeństwie. Zależy, ale pragnę również być z tobą. Tych dwóch rzeczy nigdy nie da się pogodzić... - Wylałem wszystkie swoje żale. Miałem nadzieję, że zrozumie, ile uczucia w to włożyłem. Nadal nie mogłem jej tego powiedzieć. Te dwa proste słowa były dla mnie niewystarczające i błahe w porównaniu do miłości jaką ją darzyłem. Nie mogłem znaleźć słów, by opisać, ile dla mnie znaczy.
- Nie mam zamiaru uciekać.
- Zobaczymy.
Zmarszczyła czoło. Wyglądała tak uroczo.
- No, dalej, opowiadaj. Carlisle popłynął do Francji i...
Zastanowiłem się, jak jej to dalej powiedzieć. Spojrzałem na obraz, zakupiony przez mojego przyszywanego ojca, podczas jednej z wypraw upamiętniających pierwszą wizytę we Francji. Sytuacja ukazana na nim od zawsze mnie fascynowała. Miała w sobie tyle magii.
- Carlisle popłynął do Francji, a później przemierzył całą Europę, odwiedzając uniwersytety. Nocami zgłębiał muzykologię, przyrodoznawstwo, medycynę - i to właśnie ona okazała się jego powołaniem. Ratowanie ludzkiego życia stało się dla niego formą pokuty za bycie potworem. - Nie potrafiłbym tak jak on. Był moim wzorem, do którego dążyłem, choć, nawet stojąc obok Belli, której krew wołała do mnie, wiedziałem, że jest nie do osiągnięcia. Brakowało mi dystansu i kontroli nad sobą. Ja już zabijałem ludzi. - Nie jestem w stanie opisać, ile wysiłku włożył w to, by osiągnąć swój cel. Przez dwa stulecia w mękach pracował nad samokontrolą. Teraz jest zupełnie obojętny na zapach ludzkiej krwi i może wykonywać pracę, którą kocha, nie cierpiąc katuszy. Tam, w szpitalu, odnalazł wreszcie spokój... - Zamyśliłem się. Wspominałem czasy po mojej przemianie. Ten palący ból w gardle, wcześniej ogień w żyłach w czasie przemiany. Tych ludzi, którym zabrałem przyszłość... W pewnym momencie Bella nieznacznym ruchem ręki przypomniała mi o swoim istnieniu. Kontynuowałem.
- Kiedy studiował we Włoszech, natrafił tam na pobratymców, różnili się oni jednak znacznie od włóczęgów z londyńskich kanałów. Byli wszechstronnie wykształceni i mieli doskonałe maniery.
Wskazałem na obraz Volturi. Nie rozumiałem dlaczego Carlisle trzymał ich podobiznę w domu. Mnie napawało to wstrętem.
- To Solimena. Nowi znajomi Carlisle'a często byli dlań inspiracją. Nieraz przedstawiał ich jako bogów. - Prychnąłem. Nie miałem pojęcia, czy opisuję to Belli, czy tłumaczę się przed samym sobą.
- Aro, Marek i Kajusz, nocni mecenasi sztuki.
- Ciekawe, co się z nimi później stało - powiedziała Bella, unosząc dłoń w stronę obrazu.
- Nadal tam są. - Wzruszyłem ramionami. - Nikt nie wie, ile to już tysiącleci. Carlisle towarzyszył im zaledwie przez kilkadziesiąt lat, podziwiał ich obycie, ich wyrafinowanie. Niestety uporczywie usiłowali go wyleczyć z awersji do, jak to określali 'przyrodzonego źródła strawy'. Oni starali się przekonać jednego, on ich - bez skutku. W końcu Carlisle postanowił sprawdzić, jak żyje się w Nowym Świecie. Był bardzo samotny. Marzył, że znajdzie tam kogoś, kto będzie podzielał jego poglądy.
Przez dłuższy czas nie napotkał nikogo z naszych, ale ponieważ ludzie stopniowo przestawali wierzyć w istnienie jemu podobnych istot, odkrył, że łatwiej mu się z nimi integrować - po prostu niczego nic podejrzewali. Zaczął praktykować jako lekarz. Mimo wszystko, nie mógł jednak ryzykować bliższej znajomości z człowiekiem, nadal więc doskwierał mu brak towarzystwa.
Kiedy wybuchła epidemia hiszpanki, pracował na nocną zmianę w szpitalu w Chicago. Przez wiele lat dojrzewał w nim pewien pomysł - teraz był wreszcie gotowy wcielić go w życie. Skoro nie udało mu się znaleźć kompana, trudno, sam go dla siebie stworzy. Długo się wahał. Nie miał pewności, jak taki zabieg przeprowadzić, a i nie dopuszczał do siebie myśli, że miałby komuś odebrać dawne życie, tak jak odebrano jemu. I wtedy trafił na mnie. Nie było dla mnie nadziei, leżałem już na oddziale dla umierających. Carlisle opiekował się wcześniej moimi rodzicami, wiedział więc, że zostałem sam na świecie. Postanowił spróbować... - To powiedziałem niemal szeptem. Przed oczami stanęły mi ponownie wizje z przeszłości. Mój bunt. Odłączenie się od rodziny. Kolejne morderstwa. Powrót do domu. Żmudna praca nad sobą, podjęta ponownie. I wyrzuty sumienia. Ten ból jaki mnie wtedy trawił. Myślę, że to te wspomnienia, jedne z najwyraźniejszych, pozwoliły mi opanować się wtedy, na biologii. Wcześniej przeklinałem w duchu te lata. Teraz kiedy patrzyłem na Bellę, która cała i zdrowa stała koło mnie, dziękowałem losowi za te doświadczenia. Te doświadczenia, dzięki którym Bella zachowała swoje życie...
- I tak oto wróciliśmy do punktu wyjścia - podsumowałem.
- I już nigdy się nie rozstawaliście? - To tak jakby ona czytała mi w myślach.
- Prawie nigdy. - Objąłem ją w talii i podprowadziłem do drzwi. Przed wyjściem z pokoju obróciła się i spojrzała jeszcze raz na obrazu. O czym wtedy myślała?
- Prawie nigdy?- powtórzyła, gdy byliśmy już w hallu. Westchnąłem. Przez oczami znów stanęły mi te obrazy.
- Cóż, jak każdy młody człowiek nieco się buntowałem. Nie byłem przekonany do abstynencji, byłem zły na Carlisle'a, że mnie ogranicza. Jakieś dziesięć lat po moich narodzinach, przemianie czy jak by to nazwać, spędziłem trochę czasu, wędrując samotnie.
- Naprawdę?- zaciekawiła się. Znów mnie bardzo zaskoczyła. Można powiedzieć, że rozczarowała. Powinna się bać. Nie mogłem nie zapytać:
- To cię nie przeraża?
- Nie.
- Dlaczego?
- Czy ja wiem... Wydaje mi się, że była to całkiem sensowna decyzja. - O Niebiosa! Sensowna decyzja! Ta dziewczyna nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać.
Weszliśmy już po schodach na drugie piętro.
Z początkiem nowego życia - zacząłem - zyskałem dar czytania w myślach zarówno swoich pobratymców, jak i ludzi. To dlatego dopiero po dziesięciu latach przeciwstawiłem się Carlisle'owi - od podszewki znalem jego szlachetne pobudki, rozumiałem doskonale, co nim kieruje.
Starczyło kilka lat, żebym przekonał się do jego sposobu postępowania i wrócił. Doszedłem do wniosku, że uniknę w ten sposób... ech... depresji... depresji, która bierze się z wyrzutów sumienia. Z początku nic miałem takich problemów. Znając ludzkie myśli, umiałem wybierać na swoje ofiary wyłącznie zwyrodnialców. Skoro mogłem w ciemnym zaułku zajść drogę niedoszłemu mordercy, który śledził właśnie jakąś dziewczynę, skoro ratowałem jej życie, nie byłem chyba taki zły. - I znów te wyrzuty sumienia. Nie miałem prawa tego robić, ale za wszelką cenę chciałem się usprawiedliwić. Idealizowałem się, ponieważ ogrom miłości nie dawał mi myśleć racjonalnie.

____________________________

Pisać, komentoawać. Byle K.

EDIT
Błagam, nie zwalajcie tego na betę. Błędy poprawione, dziękuję za zwrócenie uwagi. Komputer - głupie bydle. Złośliwość rzeczy martwych :P
Przepraszam :P

Edit2:
Całość już na chomiku:
[link widoczny dla zalogowanych]

Kochana Kasiu!

Rozumiem doskonale Twoją chęć napisania kolejnych rozdziałów do MS, mnie także niekiedy to kusi. Uważam, że rozdział napisany został bardzo ładnie, podobały mi się opisy uczuć Edwarda. Nawet po tym niewielkim kawałku mogę stwierdzić, że piszesz przejrzyście i lekko. Zakradły się jednak powtórzenia. Najczęściej ze słowem " Bella" Niestety nie mam teraz zbytnio czasu, aby Ci je wyszczególnić, ale jak przeczytasz jeszcze raz, to na pewno wyłapiesz. W końcu masz doświadczenie ze mną ;]

Życzę dużo inwencji twórczej, oraz wolnego czasu.

Pozdrawiam, Vena.

Bardzo się ciesze, że wreszcie ktoś w końcu podjął się tego. I chwała Bogu!

A co do tekstu: dobrze się czyta, fajnie opisałaś uczucia Edwarda prawie jak Meyer :D . Mam nadzieję, że będziesz kontynuować. Jeśli tak to czekam na kolejną część szesnastego rozdziału.

Życzę dużo WENY!

Wyprzedzając kolejne pytania:
Druga część szesnastego rodziału pojawi się od jutro lub we wtorek. :P
Dziękuję za komentarze.
Pozdrawiam
KasieK.

Hejka!

Wspaniale, że jutro albo i jeszcze dziś wstawisz kolejną część. Naprawdę, bardzo fajnie czyta się twój ff. Bardzo bym chciała, jeżeli S.M. będzie kontunuowała "Midnight Sun", żeby było ono takie jak "twój" Zmierzch. By tak miło sie go czytało jak (na razie) ten pierwszy fragment.

A więc życzę mnóstwo Weny i żebyś nie pożuciła tego fanficka. Pamiętj też, że zaglądam codziennie, by sprawdzić czy nie wstawiłaś czegoś nowego i z ciekawością czekam.

Fanka Cullen Alice.

Druga część. Proszę o komentarze, ponieważ będę wtedy wiedziała co jest źle, a co jest dobrze.

beta lola1

Rozdział 16 część II

Carlisle

Z początku nic miałem takich problemów. Znając ludzkie myśli, umiałem wybierać na swoje ofiary wyłącznie zwyrodnialców. Skoro mogłem w ciemnym zaułku zajść drogę niedoszłemu mordercy, który śledził właśnie jakąś dziewczynę, skoro ratowałem jej życie, nie byłem chyba taki zły. - I znów te wyrzuty sumienia. Nie miałem prawa tego robić, ale za wszelką cenę chciałem się usprawiedliwić. Idealizowałem się, ponieważ ogrom miłości nie dawał mi myśleć racjonalnie.

- Z biegiem lat zacząłem się jednak coraz bardziej postrzegać jako potwora. Nie mogłem sobie wybaczyć, że odebrałem życie aż tylu ludziom, niezależnie od tego, jak bardzo na to zasługiwali. Wreszcie wróciłem do Carlisle'a i Esme. Powitali mnie jak syna marnotrawnego. Nie zasługiwałem na takie przyjęcie - dokończyłem i stanęliśmy przed ostatnimi drzwiami korytarza.
- Mój pokój – wyjaśniłem. Byłem ciekaw jej reakcji, dlatego przyglądałem się jej uważnie.
Podeszła do regału z moją kolekcją płyt, a następnie skierowała wzrok na obitą materiałem ścianę i podłogę.
- To dla lepszej akustyki? – spytała. Skinąłem głową z uśmiechem. Włączyłem wieżę. Wrażenie jakie dawało złudzenie, jakby zespół znajdował się w tym samym pomieszczeniu wraz z moimi wyostrzonymi zmysłami było niesamowite.
Bella podeszła do półki z płytami i zaczęła się jej przyglądać z uwagą. Myślami pobiegłem gdzieś daleko. Nadal nie mogłem uwierzyć we własne szczęścia. Była tu ze mną… Była ze mną…
- Masz je poukładane w jakiś specjalny sposób? – zapytała.
- Ehm... – spojrzałem na nią. - Rokiem wydania, a potem od najbardziej ulubionych.
Nagle pojąłem co to za uczucia, które kłębiły się we mnie od dawna. Od czasu, kiedy moja ukochana zaczęła poznawać moją przyszłość odczuwałem niezrozumiałe emocje, które potęgowały się wraz z odkrywaniem przed nią mojej mrocznej tajmnicy. Nie potrafiłem ich nazwać. Radość? Ulga? Możliwe.
Odwróciła się.
- Co jest?
- Myślałem, że poczuję ulgę. Wiesz już wszystko, nie musze nic przed tobą ukrywać. Ale to coś o wiele, wiele więcej. I podoba mi się. Jestem taki... szczęśliwy. – Wzruszyłem ramionami, uśmiechając się. Nie potrafiłem jej powiedzieć jeszcze ile dla mnie znaczy, więc wlewałem tyle miłości i tyle czułości, w każde wypowiadane słowo, ile tylko mogłem. To było bardzo skomplikowane.
- Cieszę się. – Uśmiechnęła się przyjaźnie. Na chwilę pomyślałem sobie, jakby to było gdybym nie czuł tego pragnienia, gdy długo się nie widzimy. Gdyby moja dziewczyna miała pewność, że może być przy mnie bezpieczna. Gdyby… Nie, nie mogę się zapominać. Jedna chwila nieuwagi a mógłbym stracić wszystko co mam.
- Wciąż się spodziewasz, że lada chwila rzucę się do ucieczki? – Była taka domyślna. Uśmiechnąłem się lekko i pokiwałem głową.
- Przykro mi, że sprowadzam cię z chmur na ziemię, ale wcale nie jesteś taki straszny, jak ci się wydaje. Ja to już w ogóle się ciebie nie boję. – Zabrzmiało to szczerze. Zdziwiony spojrzałem na nią, ale zaraz ułożyłem sobie w głowie niecny plan.
- Jeszcze pożałujesz, że to powiedziałaś – rzuciłem.
Najpierw wydałem z siebie ciche warknięcie, obnażyłem delikatnie zęby, zrobiłem pozycję, gotowy do ataku. Ucieszyłem się w duchu, widząc jak cofa się kilka kroków i mówiąc:
- Chyba żartujesz…
Ostrożnie odbiłem się od ziemi i złapałem Bellę w talii, ciągnąc za sobą na sofę. Uważając, by nic jej nie zrobić, delikatnie przytrzymałem ją i zamortyzowałem upadek.
Nadal trzymając ją w uścisku słuchałem jak jej oddech przyspiesza. Nareszcie się bała. Jej mina, gdy spojrzała na moją twarz rozwiała moje wszystkie wątpliwości. Była przerażona. Uśmiechnąłem się nieznacznie i przytuliłem ją do siebie, żeby choć trochę dodać jej otuchy. Czy tylko by dodać otuchy?

- Coś mówiłaś? – zapytałem ironicznie.
- Tylko to, że jesteś bardzo, bardzo strasznym potworem. – odparła, nadal ciężko dysząc.
- Tak lepiej.
- Czy mogę już usiąść normalnie? – spytała, próbując niezdarnie wyplątać się z moich kończyn.
„Co ty jej tam robisz?!” usłyszałem myśli Jaspera, który wraz z Alice kierował się w stronę mojego pokoju.
Zaśmiałem się.
- Można? – usłyszałem zza drzwi głos siostry. Bella chciała mi uciec, ale ja jedynie usadziłem ją w bardziej przyzwoitej pozycji.
- Zapraszam. – Słysząc ich zabawne myśli i widząc minę Belli nie sposób było zachować powagę.
Alice podeszła do nas i usiadła na podłodze. Jasper też chciał podejść, ale widząc moje surowe spojrzenie, zachował dystans.
- Tak łupnęło - oświadczyła Alice - że myśleliśmy już, iż kosztujesz Belli na lunch, i przyszliśmy zobaczyć, czy i nam coś nie skapnie.
Dziewczyna zamarła na chwilę w moich ramionach, ale gdy spojrzała na mnie, rozluźniła się nieco. Sprzeczności. Chciałem żeby się bała, lecz nie mogłem dopuścić do siebie myśli, iż moja natura miała być przeszkodą w naszych relacjach. Jednak teraz, widząc jak robi przerażoną miną, uśmiechnąłem się mimowolnie.
- Przykro mi, nie podzielę się. Nie mam jej jeszcze dosyć. Dałem niepostrzeżenie Jasperowi znak, że może dołączyć. Był po polowaniu, a jego myśli były bez zarzutu.
- Tak naprawdę to Alice twierdzi, że wieczorem zapowiada się niezła burza, więc Emmett rzucił hasło „mecz”. Będziesz grał?
Ucieszyłem się na tę wieść. Uwielbiałem zawrotną prędkość, rywalizację i to, że możemy być wtedy sobą. Zawahałem się jedynie, bo nie chciałem opuszczać mojej ukochanej nawet na chwilę.
- Oczywiście możesz przyprowadzić Bellę - zaszczebiotała Alice. Byłem podekscytowany faktem, że siostra tak ją akceptuje.
- Co ty na to? - zwróciłem się do mojej dziewczyny, uśmiechając się.
- Dla mnie bomba. – Byłem pewien, że powiedziała to tylko ze względu na mnie, ale nie przeszkadzało mi to. Byłem zbyt spragniony jej towarzystwa. - A tak w ogóle, to dokąd chodzicie grać?
- Najpierw czekamy na pioruny. Innaczej się nie da. Zobaczysz, dlaczego – obiecałem. Czułem jednocześnie podekscytowanie i lęk. Pozna kolejny sekret. Jak zareaguje? - Będę potrzebować parasola? – komizm sytuacji aż uderzał. Człowiek pyta się wampirów, czy będzie padało w miejscu, gdzie owe wampiry miały zamiar grać w baseball. Moje rodzeństwo pomyślało najwidoczniej o tym samym, bo chwilę po mnie wybuchnęli śmiechem.
- Będzie? - spytał Jasper Alice.
- Nie, nie – odpowiedziała, przypominając sobie szczegóły odpowiedniej wizji. - Burza rozpęta się nad miasteczkiem. U nas na polanie nikt nie zmoknie.
- Fajno – ucieszył się Jasper. Widziałem w jego głowie kolejny plan wielkiego zwycięstwa nad Emmettem.
Bella poruszyła się niespokojnie. Co się stało? Po raz kolejny ubolewałem nad tym, że nie poznam nigdy jej myśli. Alice skierowała się ku drzwiom.
- Zobaczymy, może i Carlisle da się namówić – rzuciła na odchodnym.
- Jakbyś już nie wiedziała - żachnął się Jasper, zamykając za obojgiem drzwi.
"Uważaj na nią" pomyślał jeszcze.
- W co będziemy grać? – spytała moja ukochana, gdy zostaliśmy sami. Zapomniałem, że jej nie powiedziałem - Ty będziesz tylko widzem - sprostowałem. - A my pogramy baseball.
Wywróciła oczami. Ironia? Sarkazm? Rezygnacja? Nie dało jej się przejrzeć. Wiedziałem, że to nienaturalne, że poddaję analizie każdy jej najdrobniejszy gest, ale nie mogłem nic na to poradzić. Fascynowała mnie i chciałem wiedzieć o niej jak najwięcej. Łudziłem się, że może z czasem dane mi będzie poznać jej myśli.
- To wampiry lubią baseball? – zapytała. Bardzo starałem się nie zaśmiać się.
- To w końcu amerykański sport narodowy – oświadczyłem z udawaną powagą, nadal pełen obaw, troski, smutku, melancholii i miłości. Miłości, która wypełniała całe moje nędzne istnienie. Miłości, która przysłaniała mi oczy. Miłości egoistycznej.

Tekst krótki, ale wolałam dać więcej na początek. Komentować!

Jak dla mnie bomba. Podoba mi się Twój styl pisania jest strasznie przyjemny do czytania i nie odbiega jak dla mnie od oryginału:) Nie mogę się doczekać kolejnych części, dużo weny życzę i wytrwałości.

Bardzo fajnie się czyta :) Podoba mi się jak piszesz i pokazujesz, co czuje Edward, kiedy Bella jest blisko. Osobiście czekam na moment, kiedy Edward wyciągnie dziewczynę z jeepa i zacznie ją "mamić" :) Jestem bardzo ciekawa, co odczuwał...Czekam z niecierpliwością na dalsze części. Życzę dużo weny :)
Pozdrawiam

No i na to czekałam :D Według mnie ekstra opisałaś gesty i myśli bohaterów ,bardzo chciałam wiedzieć co mniej więcej myślał Edzio kiedy się rzucił na Belle.
Czyta się przyjemnie i szybko masz u mnie plusa za podjęcie się narracji Edwarda Wink

Bonusik. W szkole wolne z powodu świąt, więc czasu mam dużo. I pierwsza część kolejnego rozdziału. Na następną będziecie musiały troszkę poczekać, ale niedużo. Rozdział 17 podzielę na 3 kawałki. Chyba, że będziecie wolały szybciej, to na cztery. Wasza decyzja.
Dziękuję pięknie za komentarze. To mnie naprawdę mobilizuje do pisania. I ciesze się, że wam się podoba. :P
Macie, czytajcie, komentujcie.

beta: zabiegana lola1

Rozdział 17 część I

Mecz

Posiedzieliśmy jeszcze jakiś czas u mnie w pokoju, aż w końcu postanowiłem odwieść ją do domu. W połowie drogi coś mnie zaniepokoiło, lecz nie potrafiłem tego nazwać. Gdy skręciliśmy w jej ulicę wszystko stało się jasne. Te dwa toki myślenia, tak różne od ludzkich, wyróżniały się w rażący i nieprzyjemny sposób. Mianowicie, przed domem Belli znajdował się Billy Black, ze starszyzny plemienia Quiletów i jego syn. Gdy dotarł do mnie rzeczywisty cel wizyty Indianina, w postaci jego koncepcji, zalała mnie fala złości. Moja wściekłość znalazła ujście w wiązance przekleństw, które mamrotałem cicho pod nosem, tak, by siedząca obok mnie dziewczyna ich nie usłyszała. Jednak różnica między tym, co myślał młody Black a tym, nad czym rozważał ojciec chłopaka, spowodowały, że uśmiechnąłem się w duchu. Billy zamierzał ostrzec Charli’ego, kiedyś, jeśli zajdzie taka konieczność, uchylić mu choć rąbek naszej tajemnicy. Poważna, przemyślana decyzja, która wiele go kosztowała. A jego syn? Z jednej strony chciało mi się śmiać z jego reakcji, na to, że Bella przyjechała ze mną. Znowu. Jednak z drugiej strony poczułem zazdrość. Moja dziewczyna najzwyczajniej w świecie mu się podobała, a on przyjechał tylko po to by ją zobaczyć i z nią porozmawiać.
- To już przesada - warknąłem.
- Przyjechał ostrzec Charliego? – zapytała. Mimo, że nie to miałem na myśli, nie sposób było zaprzeczyć. Pokiwałem głową.
- Pozwól, że ja się tym zajmę - zaproponowała. „W życiu bym tam nie poszedł. To by tylko pogorszyło sprawę” pomyślałem, patrząc w oczy Indianina.
- Tak chyba będzie najlepiej – zgodziłem się. - Tylko ostrożnie z dzieciakiem, on o niczym nie wie.
- Jacob jest tylko trochę młodszy ode mnie – Znów przejmowała się błahymi, nieistotnymi sprawami. To mnie bardzo rozbawiło.
- Wiem o tym doskonale – zapewniłem uśmiechając się.
Westchnęła zrezygnowana i położyła dłoń na klamce. Poczułem, że potrzebne są jej jakieś rady. Nie chciałem jednak wszystkiego mówić, byłem ciekaw jak to rozegra.
- Wpuść ich do środka – powiedziałem tylko. - Wrócę o zmierzchu.
- Pożyczyć ci furgonetkę? – zaproponowała. Jej zdolność do poświęceń wzbudzała u mnie głęboki podziw. Ciekawe co powiedziałaby Charli’emu. Jednak przy tych niesprzyjających okolicznościach nie chciałem się z nią droczyć. Wywróciłem tylko oczami.
- Wierz mi, pieszo dojdę do domu szybciej.
- Nie musisz sobie iść - powiedziała ze smutkiem. Gdyby moje serce biło, w tym momencie na pewno zamarłoby. Nie chciała się ze mną rozstawać! Nie posiadałem się ze szczęścia.
- Muszę, muszę. Kiedy już się ich pozbędziesz - skinąłem głową w stronę Blacków, którzy widocznie się niecierpliwili. - będziesz potrzebowała trochę czasu na przygotowanie Charliego. Nie co dzień poznaje się nowego chłopaka swojej córki. – Uśmiechnąłem się szeroko.
- Piękne dzięki - jęknęła.
Przypomniała mi się jej rozmowa z ojcem poprzedniego dnia i uśmiechnąłem się łobuzersko.
- Niedługo wrócę - przyrzekłem. Spojrzałem jeszcze raz na ganek i do głowy przyszła mi pewna myśl. Pewny, że nie zrobię jej krzywdy pochyliłem się i pocałowałem ją delikatnie w szyję. Ucieszyłem się słysząc, jak jej oddech przyspiesza i widząc jakie wrażenia zrobiło to na Blacku. Jego myśli zrobiły się nagle zbyt chaotyczne. Wiedziałem co to znaczy, ale nie podejrzewałem, że aż tak go to zdenerwuje.
- Niedługo - rzuciła Bella stanowczym tonem, przywracając mnie do rzeczywistości, po czym wysiadła z auta.
Patrzyłem jeszcze chwilę za nią. Podziwiałem jej drobną sylwetkę i opadające na plecy piękne, lśniące włosy.
- Dzień dobry – usłyszałem głos dziewczyny. - Charlie wyjechał na cały dzień. Mam nadzieję, że nie czekaliście długo.
- Niedługo - odparł Black, przyglądając jej się uważnie, myśląc jednocześnie „Nie wiedziałem, że to tak daleko zaszło.”
- Chciałem tylko wam to podrzucić – powiedział i wskazał na brązową torbę.
- Super – powiedziała Bella. - Zapraszam do środka, wysuszycie się.
Otworzyła drzwi kluczem i wpuściła ich do domu. Widząc, jak Indianin przygląda się jej, dotarło do mnie, że mój początkowy plan pozostania w furgonetce i przysłuchiwania się rozmowie, nie jest możliwy. Jeśli coś pójdzie nie tak i Belli nie uda się ich wyprosić, albo jeśli jej ojciec wróci wcześniej, a Black wyczuje moją obecność… To tylko pogorszy sytuację. Nie chciałem jednak zostawiać dziewczyny samej. Wyszedłem z furgonetki i pokierowałem się w stronę lasu z postanowieniem powrotu, gdy goście znikną. Oddaliłem się na bezpieczną odległość, jednak nadal słyszałem ich myśli.
- Czy mogę? – usłyszałem głos Belli w myślach Indianina. Siedzenie w głowie syna psa nie było przyjemne, ale nie miałem wyboru.
- Schowaj to lepiej do lodówki – doradził jej, podając torbę.. - W zimnie nie rozmięknie. To specjalna panierka do ryb Harry’ego Clearwatera. Domowej roboty. Charlie ją uwielbia.
- Super – powtórzyła. - Brakuje mi już pomysłów na przyrządzanie ryb, a tata z pewnością przywiezie dziś nową dostawę.
- Znów na rybach? - zainteresował się Billy. „Rozeznam się w tym co wie i natychmiast powiadomię przyjaciela o sprawie. To może nawet lepiej, że nie będzie tam jego córki” dodał w myślach. - Tam, gdzie zawsze? Może odwiedzimy go w drodze do domu.
- Nie, nie – skłamała. - To jakieś nowe miejsce, ale nie mam pojęcia gdzie. – Była naprawdę kiepską aktorką, ale faktem sprzyjającym była obecność młodego.
Nagle zadzwoniła do mnie komórka. Na wyświetlaczu zobaczyłem numer Carlisle’a. Odebrałem, nieco zły, że ktoś przeszkadza mi w tak ważnym momencie.
- Edward… – zaczął – Alice miała wizję…

Twisted Evil

_________________________
Nie bijcie! Wiem, że krótko, ale brak czasu w kolejnym dniach zmusił mnie do wstawienia króciutkiej części.
Mam nadzieję, że się spodobało. Komentować! Rolling Eyes

Dla mnie bomba jednym słowem :)
Piszesz naprawde fajnie i zrozumiale. Może nie zagłeniasz się we wszystko tak bardzo, ale dla mnie może byc.
Jedyne co mi strasznie przeszkadza w czytaniu, to określenia Belli ... konkretnie chodzi mi o "dziewczyna".
Bella jest miłością, życiem i wogóle wszystkim Edzia - tak ?, to jeśli kogoś się tak bardzo kocha, to chyba nie używa się określen 'dziewczyna', 'chłopak' ... tz kurcze pewnie źle mnie zrozumiesz. Nie czepiam się samego wyrazu, co przeciez taki w polskim słowniku istnieje, ale o użycie go odnośnie Belli tak czesto. Ale namieszałam :D
Reszta tak jak mówiłam - mnie powala i czekam oczywiście na wiecej xd !

pozdrawiam Ann Cool

an_mo napisał:

Dla mnie bomba jednym słowem :)
Piszesz naprawde fajnie i zrozumiale. Może nie zagłeniasz się we wszystko tak bardzo, ale dla mnie może byc.
Jedyne co mi strasznie przeszkadza w czytaniu, to określenia Belli ... konkretnie chodzi mi o "dziewczyna".
Bella jest miłością, życiem i wogóle wszystkim Edzia - tak ?, to jeśli kogoś się tak bardzo kocha, to chyba nie używa się określen 'dziewczyna', 'chłopak' ... tz kurcze pewnie źle mnie zrozumiesz. Nie czepiam się samego wyrazu, co przeciez taki w polskim słowniku istnieje, ale o użycie go odnośnie Belli tak czesto. Ale namieszałam :D
Reszta tak jak mówiłam - mnie powala i czekam oczywiście na wiecej xd !

pozdrawiam Ann Cool

Rozumiem Cię, oczywiście, że Cię rozumiem. Powtórzenia. To jest mój kłopot. I nie zwalać na betę. Przyjmuję baty. "Dziewczyna" to jest mój sposób, żeby to nie brzmiało tak patetycznie i wgl. żeby się nie rozpływało a trzymało kupy. Jak mnie poniesie, to mogłabym cały rozdział napisać o uczuciach. Postaram się nad tym popracować.
Pozdrawiam.
KasieK.

Kochana Kasiu!
Wiem, że już to pisałam, ale się powtórzę. Piszesz bardzo barwnie, z części na część jest coraz lepiej. Bardzo podobają mi się Twoje opisy uczuć. nie uważam, że to używanie "dziewczyna" "chłopak" jest złe. Wręcz przeciwnie, sama tak często piszę. Pomaga to uniknąć powtórzeń i niedomówień. Mam tylko jedno zastrzeżenie : Mogłabyś umieszczać więcej opisów myśli. Mam nadzieję, że gdy dojdzie np do walki z Jamesem dokładnie przybliżysz nam myśli przyjaciela.

Niech Inwencja Cię nie opuszcza.
Vena.

Fenomenalne opisy!!! Masz super styl pisania, bardzo przyjemnie się czyta, mam wręcz wrażenie że czytam dalsze odcinki MS i chwała Ci za to bo po 12 odcinkach napisanych przez Meyer mój apetyt jest niezaspokojony!!!
Pisz, pisz jak najwięcej i najczęściej:)

Trochę to trwało, ale jest. Brak czasu, zamieszanie z betą (porzednia zrezygnowała z powodu egzaminów). Wstawiam dłuższą część, bo na święta chyba wyjeżdżam i nie będę miała dostępu do internetu.

Ten part dedykuję aramgad , która jest moją obecną betą i poradziła sobie z moimi literówkami, otrografią, gramatyką, interpunkcję i wieloma innymi błędami. Wielkie dzięki i gratuluję cierpliwości. :P

Zapraszam do czytania.

Rozdział 17 część II

Mecz

Nagle zadzwoniła do mnie komórka. Na wyświetlaczu zobaczyłem numer Carlisle’a. Odebrałem, nieco zły, że ktoś przeszkadza mi w tak ważnym momencie.
- Edward… – zaczął – Alice miała wizję…

- Co się stało? Mów, byle szybko - ponagliłem go. - Do Belli przyjechali Blackowie...
- Wracaj do domu. Natychmiast - rzucił i rozłączył się.
Czułem się rozdarty. Nie chciałem zostawiać mojej ukochanej samej, ale ton przybranego ojca nie znosił sprzeciwu. Powinienem wrócić do domu. Miałem świadomość, że od jakiegoś czasu zaniedbuję rodzinę, ale musiałem walczyć o Bellę. O moją miłość.
Nękany wątpliwościami, dobiegłem do celu. Otworzyła mi zmartwiona Esme. Zwykle w takich sytuacjach nie pytałem, co się stało, ale tym razem było inaczej. Myśli domowników były tak zagmatwane, że nie mogłem wyłapać z nich powodu tego zamieszania.
- O co chodzi? – zapytałem. Wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. W końcu nie często słyszeli ode mnie te słowa. Tylko Alice wiedziała, co mnie do tego sprowokowało i pospieszyła z wyjaśnieniami.
- Nie mam pojęcia, dlaczego tak jest. Zwykle, gdy pojawiają się nowe wampiry, widzę to bardzo wyraźnie, ze szczegółami. A teraz? Przebłysk - powiedziała szybko i pokazała mi w myślach całą wizję. Trójka wampirów. Chyba dwóch mężczyzn i jedna kobieta. Nic więcej nie dało się dojrzeć. Milczałem.
- To bardzo dziwne. Kiedy Carlisle do ciebie dzwonił czekaliśmy na kolejne widzenie - dokończyła.
- I co? – spytałem
- Nic. Kompletnie nic - powiedziała. - Sądzę, że jeśli nowy obraz mnie nie nawiedził, to nie ma się czego obawiać - dodała szybko, widząc moją pytającą minę.
- Myśleliśmy, że może ty będziesz coś wiedział. - Zabrał głos Carlisle - Pojawienie się wampirów w wizji nas nie zaniepokoiło, przecież mnóstwo ma w planach odwiedzenie nas... - "Jakbyśmy byli jakimiś okazami w zoo" dokończył w myślach - tylko raczej jej niewielka przejrzystość. Nie widać było nawet, czy to wegetarianie - skończył z cierpkim uśmiechem na twarzy. Nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia. Fakt, że obraz był niewyraźny, wydawał się dziwny, ale nie obawiałem się. Chyba wszystkim tu, w większej lub mniejszej mierze, chodziło o Bellę, lecz czy trójka wampirów miała jakieś szanse przy naszej rodzinie? Zbagatelizowałem sprawę.
- Jeśli już nic się nie pojawiło, to znaczy, że to nieważne - rzekłem. - Po za tym muszę już iść. Black postanowił ostrzec komendanta Swana.
- Ale... - zaczął Jasper. - Pakt...
- Nie mam pojęcia, jak to rozegra. Jeśli wyjawi tajemnicę, pakt zostanie zerwany. Wątpię, że byłby na coś takiego gotów, ale jego myśli mówią inaczej... Raczej traktuje to jako ewentualność.
- Musimy czekać na rozwój wydarzeń - powiedziała szybko Esme. - Nie możemy teraz działać.
- Ja już muszę iść. Jeśli będę coś wiedział na pewno was poinformuję. Do zobaczenia na polanie - rzuciłem tylko i wyszedłem na zewnątrz. Wybrałem jeepa Emmetta - był lepszy do jeżdżenia po nierównościach. Miałem głęboką nadzieję, że ten czas rozstania nie wpłynie na moją 'wrażliwość' na zapach Belli. Jadąc samochodem, zastanawiałem się, czy spotkam Blacków, ale byli już chyba poza granicą. Dotarły do mnie przytłumione myśli Charliego. Wracał do domu, więc postanowiłem zostawić auto w lesie. Gdy dojechałem na ulicę z mieszkaniem Swanów, usłyszałem moją ukochaną. Rozmawiała przez telefon.
- A co ty wczoraj porabiałaś? – doszedł do mnie skrzekliwy głos Jessici. Wstrzymałem oddech. Zamierzała jej powiedzieć?
- Nic takiego. Głównie kręciłam się wkoło domu, żeby złapać trochę słońca. - No, tak. Czego ja się spodziewałem...
Radiowóz prowadzony przez Charliego wjechał do garażu. Ja jednak nie poszedłem za nim. Musiała go najpierw przygotować.
Wysiadłem z jeepa, kiedy komendant Swan wszedł do domu.
- Edward Cullen się z tobą nie kontaktował? – znów wstrzymałem oddech, kiedy usłyszałem moje imię.
- Ehm - zawahała się Bella, gdy go zobaczyła.
- Cześć, maleńka! – zawołał do niej ojciec. Postanowiłem ich obserwować, więc wyszedłem z lasu i podszedłem bliżej. Wiedziałem, że to jest niemoralne, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby zobaczyć moją piękną. Teraz, siedząc na drzewie przed oknem ich kuchni, schowany między liśćmi, widziałem wszystko bardzo dokładnie. Mężczyzna włożył ryby do zamrażarki, potem zaczął myć ręce a dziewczyna nadal trzymała telefon
- Rozumiem, twój tata słucha - usłyszałem głos Jessici. - Nie ma sprawy, pogadamy jutro. Do zobaczenia na trygonometrii!
- Do jutra - Odwiesiła słuchawkę. - Cześć tato. Gdzie ryby?
- Włożyłem do zamrażarki.
- Wyjmę kilka sztuk, zanim stwardnieją na kamień. Billy wpadł dziś po południu i podrzucił ci trochę panierki Harryego Clearwatera - dodała z krzywym uśmiechem. Gra? Ciekawe, o czym myślała. Ubolewałem podwójnie, gdyż dodatkowo nie mogłem się dowiedzieć, co się działo po moim odejściu. Liczyłem, że potem wszystko mi opowie.
- Naprawdę? - spytał zadowolony Charlie - To moja ulubiona.
Taka swobodna wymiana zdań między córką a ojcem. Wszystko takie normalne, odruchowe, naturalne. Czy miałem jakiekolwiek prawo, by wstąpić do tego świata porządku? Czy miałem prawo by go zburzyć? Czy miałem prawo, by z niego korzystać?
Gdy Bella wzięła się za gotowanie obiadu, moje obawy pogłębiły się. Prosta, ludzka dziewczyna a przeklęty, potężny wampir. Egoistyczny wampir.
- Jak ci minął dzień? – spytał ją komendant Swan, wyrywając tym samym z zamyślenia.
- Po południu kręciłam się po prostu po domu... - Oburzyłem się, gdy to powiedziała. Przecież miała go naszykować. Bała się, czy wstydziła. Smutek zawładnął moim sercem. Wiedziałem, że mnie kocha, bo mi to powiedziała, a była przy tym tak szczera, że nie sposób było nie uwierzyć, ale po tym zdaniu zawahałem się. Czy mogła darzyć miłością takiego potwora jak ja? Nie powinienem wątpić w prawdziwość jej słów, jednak uważałem, że nie zasługuję na tak piękne uczucie od tak wspaniałej osoby. Dobrej osoby.
- A rano odwiedziłam Cullenów. - Dopiero po chwili doszedł do mnie sens słów, które wypowiedziała. Czyli jednak miała zamiar powiedzieć ojcu. Przedstawić mnie. Przedstawiać mnie jako jej... chłopaka? Przypomniały mi się słowa, które powiedziała rano. Byłem dla niej kimś więcej... Z dna smutku przeniosłem się na wyżyny radości. Zatraciłem się w tych wspomnieniach tak bardzo, że przez chwilę zapomniałem o rozmowie, której miałem się przysłuchiwać. Z zamyślenia wyrwały mnie chaotyczne, aczkolwiek mocno przytłumione myśli Charliego. Oho, zdenerwował się z jakiegoś powodu.
- Chodzisz z Edwardem Cullenem? - zagrzmiał i przywołał w myślach postać Emmetta. Uśmiechnąłem się w duchu. To małe nieporozumienie zbiło Bellę z tropu.
- Myślałam, że lubisz Cullenów - wyjąkała.
- Jest dla ciebie za stary! - zaprotestował Charlie. Owszem. Tu trafił w samo sedno.
- Oboje jesteśmy z tego samego rocznika - sprostowała moja ukochana. No, powiedzmy, że z tego samego...
- Czekaj... - Charlie zamyślił się. - To który jest Edwin?
- Edward, nie Edwin, jest najmłodszy z całego rodzeństwa. To ten rudy - rozmarzyła się, poprawiając go. Kolejna porcja uczuć zalała mnie w postaci fali ciepła, rozchodzącej się po całym moim ciele. Gdy patrzyłem na nią, nadal nieświadomie, powracałem myślami do wydarzeń z poprzedniego dnia. Do tych pięknych, ulotnych chwil. Do tych emocji, jakie mną targały. Do tego przeczucia, jakbym był przez moment w ciele zwykłego chłopaka, a te wspomnienia były tylko urywkami wydartymi z czyjegoś życia.
- Aha. No... to... - Głos komendanta Swana sprowadził mnie na ziemię. - Chyba nie tak źle. Ale ten wielki mi się nie podoba. Z pewnością to bardzo miły chłopak , ale wygląda na zbyt... dojrzałego, jak na ciebie. Czyli ten Edwin to twój chłopak? - Wyczułem panikę w jego głosie, ale nie było źle.
- Edward, tato.
- To twój chłopak, tak?
- Można tak powiedzieć.
- A kto mi mówił wczoraj wieczorem, że w Forks nie ma nikogo godnego uwagi? - Wiedział, że nic nie wskóra, więc postanowił się z nią podroczyć.
- Edward mieszka poza Forks, tato. - Ach, ta jej dbałość o szczegóły. Charlie pomyślał o tym samym. Uśmiechnąłem się.
- Tyle, że, tato, zrozum, dopiero zaczęliśmy się spotykać, więc, błagam, nic wyskakuj czasem z tym "chłopakiem", dobrze? - Co ona miała na myśli? Zaczęło mocno padać, więc nałożyłem kaptur.
- Kiedy ma po ciebie przyjść?
- Och, lada chwila.
- Dokąd cię zabiera? - Jęknęła. Miała coś przeciwko? Moja frustracja sięgała zenitu. To była chyba największa kara za moją naturę. Na co była mi umiejętność czytania w myślach, skoro te, które chciałem usłyszeć najbardziej, pozostawały poza moim zasięgiem?
- Mam nadzieję, że to już koniec przesłuchania, panie inkwizytorze. Będziemy grać w baseball z jego rodziną.
Charlie zdziwił się, a potem zachichotał.
- Ty i baseball? - zapytał. Też się zaśmiałem, przypominając sobie wspomnienia z jej lekcji w-f.
- Wiem, wiem. Sądzę, że będę głównie kibicem.
- Musi ci naprawdę zależeć na tym chłopaku - zauważył. Byłem ciekaw, co odpowie. Choć wiedziałem już wszystko, lubiłem słuchać, ile dla niej znaczę. To było jednak nic w porównaniu z uczuciem, jakim ja ją darzyłem. Była dla mnie najważniejszą istotą na świecie.
Westchnęła tylko i wywróciła oczami. Szkoda. Wyłapałem z myśli Charliego, że to już koniec dyskusji. Czas wkroczyć do akcji. Podbiegłem do samochodu, wsiadłem i ruszyłem w stronę ich domu. Powoli, w ludzkim tempie doszedłem do przedsionka, zadzwoniłem dzwonkiem i zdjąłem kaptur z głowy.
Usłyszałem ciężkie stąpanie Charliego i ciche kroki Belli, trzymającej się tuż za nim. Wstrzymałem oddech. Nie wiedziałem jak zareaguje na jej zapach mój organizm, po dość długiej przerwie. Drzwi otworzyły się. Ogień zapłonął w moim gardle, ale zignorowałem go. Ulżyło mi, bo coraz lepiej się kontrolowałem.
- Ach, to Edward. Zapraszamy do środka.
- Dzień dobry, panie komendancie. - Postanowiłem być grzeczny.
- Wchodź, wchodź. Możesz mi mówić po imieniu. Daj no płaszcz, to powieszę.
- Proszę. Dziękuję - odpowiedziałem, ale byłem trochę zaskoczony. Nie spodziewałem się tak miłego przyjęcia. Przeszliśmy do saloniku.
- Siadaj, Edward.
Usiadłem w fotelu i mrugnąłem do Belli, widząc jak ta krzywi się, siadając koło Charliego.
- Jeśli dobrze zrozumiałem, udało ci się przekonać moją córkę do baseballu? - "Co graniczy z cudem" dodał w myślach. Nie wypadało mi teraz roześmiać się.
- Zgadza się, proszę pana - odparłem całkiem poważnie.
- Cóż, musisz mieć jakiś dar. - Znów sama prawda. Wybuchliśmy śmiechem niemal w tym samym momencie. Może tylko z innego powodu. Wbrew pozorom i temu, co dziewczyna mówiła mi wcześniej, Charlie był bardzo sympatyczny. Skryty, nieraz oschły, ale sympatyczny.
- No dobra - rzekła moja dziewczyna wstając - Dość tych dowcipów moim kosztem. Zbierajmy się. - Przeszła do przedsionka i włożyła kurtkę. Ja również się podniosłem i poszedłem za nią. W ślad za mną podążył jej ojciec.
- Tylko nie wróć za późno, Bello - Martwił się o nią, bo ją kochał. Tylko nie potrafił jej tego powiedzieć.
- Nie martw się, Charlie - obiecałem. - Odstawię ją o przyzwoitej porze.
- Zaopiekujesz się moją dziewczynką jak należy? - zapytał. Jego córka jęknęła.
- Tak jest. Przyrzekam, że będzie przy mnie bezpieczna. - Czy tylko chciałem go zapewnić, czy przekonywałem samego siebie, że nie zrobię jej krzywdy?
Wyszliśmy za nią z domu, śmiejąc się z jej poirytowania. Jednak, gdy dotarliśmy do ganku, stanęła jak wryta, wpatrując się z niedowierzaniem z jeepa Emmetta. Charlie gwizdnął z uznaniem. Westchnąłem cicho. Nasze samochody zawsze robiły wrażenie.
- Zapnijcie pasy - wydusił z siebie.
Podszedłem z Bellą do samochodu i otworzyłem jej drzwi od strony pasażera. Spojrzała na dzielącą ją od siedzenia odległość i zaczęła się gotować do skoku. Starałem się nie roześmiać; westchnąłem tylko, zrezygnowany i upewniwszy się, że Charlie nie widzi, podsadziłem ją jedną ręką.
Zamknąłem za nią drzwi i obszedłem samochód w ludzkim tempie.
- Co to ma być? - zapytała Bella, wskazując na pasy.
- To specjalne szelki do jazdy po wertepach.
- Och.
Zaczęła się niezdarnie zapinać. Szło jej to bardzo opornie. Ponownie westchnąwszy, upewniłem się, że wytrzymam i pomogłem jej. Nachyliwszy się nad nią, potwor w moich wnętrznościach zaczął szarpać się i wić, jednak byłem zbyt podekscytowany bliskością mojej ukochanej, że nie zwróciłem na niego uwagi. Dotknąłem jej szyi, rozkoszując się tym gestem. Otarłem się dłońmi o jej obojczyki, pragnąc więcej. Oddech Belli przyspieszył, jednak w tym momencie miałem głęboką nadzieję, że nie ze strachu.
- Eee... Duży ten jeep - wyjąkała, gdy już ruszyliśmy.
- Emmetta. Stwierdziłem, że pewnie wolałabyś nie biec całą drogę. - Miałem nadzieję, że się nie zdenerwuje. Musieliśmy kawałek przebiec.
- Gdzie go trzymacie?
- Przerobiliśmy jeden z budynków gospodarczych na garaż.
- A ty nie zapniesz pasów? - Spojrzałem na nią z niedowierzaniem. Jak mogła uważać, że mi to potrzebne, po tym wszystkim co jej pokazałem i powiedziałem? Zapadła cisza.
- Nie biec całą drogę? - zapytała nagle piskliwym głosem. - Całą? Czy dobrze rozumiem, że kawałek drogi, mimo wszystko przebiegniemy? - Ups... A jednak. Była taka spostrzegawcza...
- Ty nie będziesz biec. - Próbowałem uratować sytuację. Uśmiechnąłem się cierpko.
- Za to będę wymiotować.
- Nie, jeśli zamkniesz oczy.
Przygryzła nerwowo wargę, patrząc przed siebie z przerażeniem w oczach. Postanowiłem dodać jej otuchy i delikatnie pocałowałem ją w czubek głowy. Ten zapach mnie oszołomił. Ogień zapłonął w moim gardle. Potwór zerwał więzy, ale resztkami sił opanowałem się. Samokontrola zwyciężyła. Kolejny raz mi się udało. Nie potrafiłem jednak zdusić cichego jęku. Bella spojrzała na mnie pytająco.
- Przy deszczowej pogodzie pachniesz intensywniej - wyjaśniłem z zaciśniętymi zębami.
- I jest ci z tym przyjemniej czy trudniej? - Westchnąłem. Nie potrafiłem tego określić. Ten zapach był przepiękny, ale wywoływał pragnienie. Dawał przyjemność, ale i ból. Znów sprzeczności. Znów musiałem dokonać wyboru. I znów zwyciężyła egoistyczna strona mojej natury.
- I tak i tak. Jak zawsze.
Wjechałem na górski szlak, nadal bijąc się z myślami. Jednak po jakimś czasie rozchmurzyłem się. Taka jazda po wertepach zawsze sprawiała mi frajdę. Teraz nie było inaczej, tym bardziej, że obok mnie siedziała moja ukochana. Ponure rozmyślania rozpłynęły się w oceanie szczęścia, którym byłem przepełniony. Dojechaliśmy do końca drogi.

_______________________
Proszę o szczere opnie. Dziękuję za wytknięcie błędów, jeśli chodzi o opis uczuć. Już się tłumaczę: Jak się przesadzi, to brzmi okropnie. Dlatego ograniczałam. Teraz wprowadziłam więcej tych opisów i mam nadzieję, że jest dobrze.
KK!

Nikt nie chce, żeby brzmiało to patetycznie :)
Tylko chyba nie do końca mnie jednak zrozumiałaś ...
Chodziło mi bardziej o to, że słowo 'dziewczyna', 'chłopak' mnie osobiście kojarzą się z czym zwykłym ... takim beznamiętnym i bezuczuciowym.
Mnie osobiście bardzo drażni jak mam mówić "chodze z nim" "mój chłopak" ... to mi się kojarzy z takimi wyplutymi określeniami ... :D taki pffff xd xd xd
Nie chce żebyś pomyślała, że mam fioła na tym pukncie - po prostu to mi nie leży w Twoim ff za bardzo, troche mi przeszkadza w odbiorze - a bardzo mi się podoba ff !
Ale np. teraz ta cześć ostatnia już mi się bardziej podobała !!
Oby tak dalej :)

pozdrawiam Ann Cool

Super rozdział. Wg mnie wspaniale opisałaś uczucia towarzyszące Edwardowi, nie było ich ani za dużo, ani za mało. Pozwoliły mi się wczuć w sytuacje w jakiem był Edward. Bardzo przyjemnie się mi czytało!!! Mam nadzieję że nie każesz za dlugo czekać na kolejne części.
Życzę weny i szybkości w pisaniu, betowaniu i dodawaniu odcineczków do tego ff!!

Bardzo mi się podoba Wink

jak czytam to wcale nie czuję różnicy między twoim a oryginałem :)) oby tak dalej

Popieram. Fajnie napisane, krótko :D (czemu aż tak krótko) :) Weny :)

Bardzo podoba mi się Twój styl pisania. Czyta się dobrze. Cieszę się, że podjęłaś się dalszego pisania Zmierzchu z punktu widzenia Edwarda i że jako Twoja beta mogę trochę pomóc. Życzę cierpliwości i weny w pisaniu. Osobiście uważam, że Twoja praca jest ciężka i wymagająca, ale Ty dajesz radę dziewczyno w 100%.