Jasper Hale: Światełko w ciemnościach [NZ]

Witajcie,

Znowu zamieszczam swoje opowiadanie. Zamysł początkowy był nieco inny, ale wszystko się zmieniło. Nie chcę pisać nic wielowarstwowego - boję się, że nie podołam. Tekst jest więc tzw. luźnym czytadłem.
Krótkie rozdziały mają moim zdaniem swój urok. Na dniach dodam do nich zdjęcia. Moją betą jest Larrisa - dziękuję.
Internet mi świruje, więc jeśli pojawi się dubel tematu- przepraszam.

Rozdział pierwszy: Światełko w ciemnościach

"Płaczę w każdym momencie swojej bezcelowej wieczności. Nie, nie ronię łez. Nie mogę - jestem wampirem, demonicznym krwiopijcą. Hrabia Dracula i te sprawy. Jednak nawet gdyby ofiarowano mi cud człowieczeństwa, podejrzewam, że wyczerpałbym wszystkie łzy już pierwszego dnia. Całe moje jestestwo wije się pod naporem przeszłości - morderstw, okrucieństw - pod naporem tych wszystkich emocji, które chłonąłem niczym sucha, spragniona gleba - wodę. Zabijałem ludzi - jak zwierzę. Brutalnie, z pazernością. Łamałem karki i ręce, a martwe oczy wpatrzone we mnie dawały nieme świadectwo tego, czym się stałem. Emocje moich ofiar - ich ból, przerażenie, wola życia, cele, odebrane marzenia - stawały się częścią mnie. Każda nowa śmierć, jaką spowodowałem - była również moją własną śmiercią. Każdego dnia umierałem od nowa, ze zdwojoną siłą, przepełniony nienawiścią do samego siebie. Unicestwiałem też nowonarodzone wampiry, które mi zaufały, a były jedynie czasowymi narzędziami w rękach mojej stwórczyni – Marii, służącymi do pozyskiwania władzy i zaszczytów. Jednak nie wiedziałem, że w tym nowym ciele można egzystować inaczej. A może po prostu bałem się, że krok zrobiony w stronę światła okaże się w efekcie ostatecznym upadkiem w przepaść? Nie wiem. Do dziś tego nie wiem, chociaż minęło tak wiele lat...
No właśnie... lat. A ból nadal spalał mnie od środka, nie pozwala wierzyć i cieszyć się w pełni. Cierpienie stało się mną, a ja - cierpieniem. Mam swój promień słońca, który rozświetla ciemność - cudowną Alice. Ona pokazała mi, że można obrać inną, lepszą drogę i pokochała mnie, chociaż nie jestem godny miłości. Niestety, nawet jej uczucie i bezgraniczne oddanie nie są w stanie pomóc mi uwolnić się z tych więzów. Trzeba jednak przyznać, że to ona utrzymuje mnie przy życiu. O ile możemy w ten sposób nazwać nasze istnienie".

Odłożyłem długopis i popatrzyłem w dal, przez okno, na splecione jakby w uniesieniu konary drzew. Ten widok stał się dla mnie substytutem nieosiągalnego spokoju. Uśmiechnąłem się, jeszcze zanim otoczyła mnie ramionami. Wtuliłem się w nią, w moją ukochaną, w najpiękniejszą z pieśni, jakie ułożył dla mnie los. Ona pocałowała mnie lekko w czoło. Poddaliśmy się rozmowie bez słów. Mówiłem wszystko, tylko na nią patrząc, a ona to wiedziała i rozumiała. W tle słyszeliśmy utwór Edwarda - Bella's Lullaby, który stał się kołysanką nas wszystkich oraz... dziecięcy śmiech. Piskliwy i drażniący.
- Jasperze, mieszkają w tobie dwie różne istoty. Jedna jest empatyczna i dobra, druga złośliwa i pozbawiona wyrozumiałości.
- Myślę, że każdy ma podwójną naturę - szepnąłem.
Pokręciła głową z pobłażliwym uśmiechem.
- Ta mała na przemian krzyczy jakby ją obdzierali ze skóry i śmieje się tak głośno, że odnoszę wrażenie, iż te ściany kiedyś tego nie wytrzymają – kontynuowałem.
Po chwili do moich nozdrzy wdarł się nieprzyjemny zapach.
- Pies - stwierdziłem po prostu.
- Nadal masz obiekcje w kwestii Jacoba? - zapytała, wtulając się we mnie jeszcze mocniej.
- Nie lubię wilków. Nie ufam im.
- Pomogli nam - zaprotestowała Alice.
- A potem próbowali zabić Bellę i Renesmee - warknąłem.
Wiedziała, że mam już dość tej rozmowy, więc wstała i wyszła, obdarzając mnie czułym spojrzeniem.

Rozdział drugi: Bella's Lullaby

Cichutko zszedłem do salonu. Byli tam wszyscy. Z psem na czele.
- Dzień dobry, Jasperze – zawołała Esme, a inni jej zawtórowali.
- Cierpienie negatywnie wpływa na stan fizyczny. Jesteś tego najlepszym przykładem - powiedział Emmett.
- No właśnie, Jazz. Trzeba się zająć twoimi włosami. – Alice puściła do mnie oczko.
- Nie sądzę, żeby przeżył kolejny eksperyment – zarżał Emmett.
Również się roześmiałem i dałem mu sójkę w bok. Chwilę potem rozejrzałem się.
Carlisle i Esme przygotowywali dla Jacoba ludzkie jedzenie, które w połączeniu z jego naturalnym zapachem dawało niezapomniany efekt. Edward nucił Belli jej kołysankę i przerzucał kartki albumu z fotografiami, Emmett przypatrywał mi się z rękami założonymi na piersi, a Alice i Rosalie wróciły do zawziętej dyskusji dotyczącej książek Edwarda George'a Bulwer-Lyttona. Pies przyglądał mi się nieufnie. Dostrzegłem też małą dziewczynkę, stojącą boso w przedpokoju. Miała na sobie zwiewną, fioletową sukienkę. Uporczywie się we mnie wpatrywała.
- Nessie, co tam tak robisz sama? Mogę do ciebie dołączyć? - zapytał zaniepokojony Jacob.
Dziecko nie odpowiedziało. Nadal świdrowało mnie wzrokiem.
- Czy coś się stało, kochanie? - Bella w mgnieniu oka znalazła się przy małej.
Pies popatrzył na mnie podejrzliwie i zapytał (niemal wrogo), czy coś zrobiłem Renesmee.
- Nie - odpowiedziałem, siadając na kanapie i przejmując pilota.
Mała podeszła i wycelowała paluszek w sam środek mojego nosa.
- Nie lubię cię – stwierdziła po prostu.
Jacob i Edward dostali ataku śmiechu.
- Dlaczego nie lubisz Jaspera, Nessie? - zapytała Alice.
- Bo... on mnie nie lubi - powiedziała, wyginając usteczka w podkówkę.
Odsunąłem jej małą rączkę i wróciłem do oglądania telewizji.
Zmiennokształtny prychnął.
- Mógłbyś zachowywać się normalniej wobec Nessie? - spytała pretensjonalnie Rosalie.
- Zachowuję się najzupełniej normalnie – odpowiedziałem, nie zaszczycając jej spojrzeniem.
Jacob wziął małą w ramiona i bez słowa udał się z nią w głąb lasu.
- Renesmee uczy się jeździć na swoim koniku – zaśmiała się Bella.
- Jestem przeciwna. Moim zdaniem ktoś powinien to nadzorować. A jak spadnie i zrobi sobie krzywdę ? - zaprotestowała blondynka.
Nawiązała się zawzięta debata, w której Rose oczywiście nie miała najmniejszych szans.
A na Animal Planet leciał ciekawy film przyrodniczy.

Rozdział trzeci: Potwór z Loch Ness

"(...)To w teraźniejszości drzemie cała tajemnica. Jeśli szanujesz dzień dzisiejszy, możesz go uczynić lepszym. A jeśli ulepszysz teraźniejszość, wszystko to, co nastąpi po niej, również stanie się lepsze. Zapomnij o przyszłości i przeżyj każdy dzień twojego życia zgodnie z przykazaniami Prawa, ufając troskliwej opiece Boga nad swoimi dziećmi. Każdy dzień bowiem nosi w sobie wieczność(...)"
Paulo Coelho

Po raz kolejny zrywałem czerwone róże. Ich kolce raniły. Oczy Marii były przepełnione nienawiścią i szyderstwem. Ból, złość, a po chwili nicość...

Kiedy wreszcie się ocknąłem, wstałem z Emmettowej kanapy i udałem się do swojego pokoju.
Siedziała tam, na moim łóżku – mała, dziecięca postać z twarzyczką umorusaną krwią. Tuliła do piersi martwego zająca, niczym ukochaną lalkę. Widok był naprawdę upiorny. Bella wybrała dla małej odpowiednie imię.
- Co tutaj robisz? - zapytałem cicho.
- To był prezent dla ciebie, wujku Jasprze. Próbowałam się powstrzymać, ale nie mogłam - powiedziała niemal błagalnym głosem.
Rozczuliło mnie to. Uspokoiłem jej rozedrgane emocje.
- Nie gniewasz się na mnie, prawda? - zapytała, a jej oczy rozbłysły.
Skrzywiłem się i już miałem odpowiedzieć, kiedy dostrzegłem leżącą na łóżku pomiętą kartkę. Widniały na niej koślawe literki.
- Mogę? - zwróciłem oczy ku Nessie.
Pokiwała główką.
- Musiało wypaść mi z kieszeni.
Chwyciłem kartkę. Przeczytałem i zamarłem.
" Gorącem swej duszy niebo przecinam. Mój krzyk - jak grzmot. Ostry jest i niepowstrzymany.
Zimny groch opada na podłogę. To łzy moje. To echo istoty."
- Sama to napisałaś? - wykrztusiłem.
Wzruszyła ramionkami.
- Bardzo piękne słowa. Jak to możliwe, że wyszły spod ręki tak małej dziewczynki?
- Czasem tak się czuję -; szepnęła.
- Dlaczego? Przecież masz kochającą rodzinę, dużo zabawek...
- Wujku Jasperze, czy my mamy prawo żyć? No wiesz, tak jak ludzie.
Usiadłem bok Renesmee i zacząłem ocierać krew z jej buzi. Byłem poruszony.
- Nessie, jesteś najbardziej ludzka z nas wszystkich. Odpowiem jednak na twoje pytanie. Uważam, że nieważne, kim jesteśmy, ale jacy jesteśmy. Rozumiesz? Czy nikogo nie krzywdzimy...
- Zabijam. Zabiłam królika. Nie chcę tego robić, ale nie mogę przestać. Ludzkie jedzenie jest...jest...
Zaśmiałem się cicho.
- Ludzie też jedzą zwierzęta, aby przeżyć. Takie są prawa natury.
- Nie lubię tego świata. Nie rozumiem go.
Uśmiechnąłem się.
- Posłuchaj. Są ludzie, którzy nie jedzą mięsa. To kwestia wyboru. Nie mniej jednak, gdyby wszyscy, którzy się nim żywią, nie mieli prawa do życia, ziemia by opustoszała.
- Nie jedzą mięsa! A widzisz! - wykrzyknęła.
- Mam dla ciebie propozycję. Postarajmy się “przestawić cię” na ludzkie jedzenie. Z tym, że kwestię wegetarianizmu będziesz musiała omówić z rodzicami.
- Wege... co? - Dziecko zmarszczyło nosek.
- Niejedzenia mięsa.
- Naprawdę to dla mnie zrobisz, wujku Jasperze?
Skinąłem głową, a ona poderwała się z miejsca i zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę, podśpiewując jakąś piosenkę o krasnoludkach. O dziwo, wcale mi to nie przeszkadzało.
- Twój przyjaciel czeka na ciebie na dole – powiedziałem ze śmiechem.
Stanęła na paluszkach, starając się dotknąć mojej twarzy.
Postanowiłem jej pomóc i ukląkłem. Pocałowała mnie w policzek i zbiegła z piskiem po schodach.
Trwałem w bezruchu. Co mnie opętało?[/img]

To takie słodkie... Jasper, który jest nie ugięty, nie zainteresowany małymi dziećmi, nagle mała dziewczynka zmiękczyła jego twarde serce. Urocze po prostu :) Bardzo podoba mi się ten ff. Możesz być pewna, że kolejne rozdziały także przeczytam Wink

Jestem twoją fanką.

Zacznijmy na początek od niedociągłości. Aczkolwiek tekst jest pięknie zbetowany, a lekkie błędy są zawsze.

Cytat:

Ona pocałowała mnie lekko w czoło. Poddaliśmy się rozmowie bez słów. Mówiłem wszystko, tylko na nią patrząc, a ona to wiedziała i rozumiała.

powtórzenie. w pierwszym zdaniu, moim zdaniem, lepiej by brzmiało bez "ona"

Cytat:

- Czasem tak się czuję -; szepnęła.

ten średnik chyba nie jest potrzebny? :)

Cytat:

Uważam, że nieważne, kim jesteśmy, ale jacy jesteśmy.

zdanie mi się podoba pod względem treści. moim zdaniem lepiej by brzmiało coś w tym stylu: Uważam, że nie jest ważne, kim jesteśmy, ale jacy jesteśmy.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cytat:

Cichutko zszedłem do salonu. Byli tam wszyscy. Z psem na czele.

rozbawiło mnie to, a w szczególności ostatnie :P.
A zatem: tekst mi się spodobał, był taki spokojny, jasperowy, z lekką nutką humoru. I jak dla mnie, to właśnie o ten humor chodzi. Tekstu przymulonego, o przemyśleniach życiowych nie czyta się tak lekko, jak tego, gdzie możemy znaleźć dowcipy i kpiny. Więc trzymaj tak dalej, a wszystko będzie dobrze;)
Pozdrawiam Wink

bardzo podoba mi się twój ff
plus dla ciebie za to, żę są tam wszyscy Cullenowie
drugi plus za to, że Jasper nie lubi Jacoba ( a czy ty lubisz Jacoba? jeśli już jesteśmy przy temacie)

ciekawa jestem co wyniknie z tego, że Jasper rozmawia z Renesmee, może się zmieni? choć mnie podoba sie takim jakim jest, małe zmiany nie zaszkodzą
mimo drobnych błędów jest świetnie

Dziękuję.. miło jest usłyszeć kilka ciepłych słów. Zwłaszcza, że czytając tekst teraz - widzę jego ogromną nieporadność . Na dzień dzisiejszy nie mam weny i zastanawiam się, czy te wypocinki w ogóle są warte kontynuacji. Wypadałoby jednak napisać jakieś zakończenie, skoro ten wątek już powstał. Postaram się.

Ten ff jest po prostu cudowny. umiesz wszystko opisać w taki świetny sposób wszystko mi się wydaje takie delikatne zwiewne.
Czekam z utęsknieniem na kolejne tak wspaniałe rozdziały.
Dużo czasu i weny:*

Amy.isia napisał:

Ten ff jest po prostu cudowny. umiesz wszystko opisać w taki świetny sposób wszystko mi się wydaje takie delikatne zwiewne.
Czekam z utęsknieniem na kolejne tak wspaniałe rozdziały.
:*

Doskonale dobrane słowa Amy.

Czekam na kolejne rozdziały. Ja jestem osob którą trudno zadowoli więc trzymaj się Wink

A ja bym poprosiła, abyś w kolejnym komentarzu napisała troszkę więcej od siebie. Takie tu mamy zasady i regulamin. Pozdrawiam, BB.