Liść [M]

Króciutkie, wiem. Wszystkie powtórzenia 'puste serce' zamierzone, tak samo pustka i nicość powtarzające się na początku i końcu. Równe 300 słów.

Las i jego piękna postać znikająca między drzewami. A potem pustka. Piekielna nicość topiąca moje wnętrzności. Te słowa… „Będzie tak, jakbyśmy się nigdy nie poznali.” Tak się nie da! Nie mogę ot, tak zapomnieć o moim życiu! Moim… Naszym życiu. Nie miałam już tego własnego. Ale teraz nie miałam też wspólnego. Zebrał ze sobą oba, zniszczył moją ludzką, słabą postać. Pytania wypełniają moje serce, tak puste bez niego. Co robi w tejże chwili? Co robilibyśmy razem? Czy o mnie myśli? Czy kocha? Stop! Muszę o nim zapomnieć! Muszę poukładać życie, o zgrozo, bez niego. Upadłam na leśną ściółkę w niemym szlochu. Nie potrafiłam go z siebie wydobyć. Puste serce wybijało jego imię. Edward, Edward, Edward, Edward, Edward, Edward. Puste serce ogarnął niewyobrażalny ból, jakby się rozpadało. To na pewno nie jest trudne. To co jest puste robi się delikatne. Edward, Edward, Edward…
-Tu jest! Znalazłem ją!- usłyszałam krzyk. To nie ma znaczenia. Nic nie ma znaczenia bez życia. Edward, Edward, Edward, Edward. Poczułam, że ktoś mnie podnosi. Nie zauważyłam nawet kiedy znalazłam się w pościeli. Edward, Edward. Gdy wszystkie głosy ucichły i zgasły światła wstałam. Podeszłam do lustra. We włosach miałam suchy liść. Nie wiem czemu, poczułam do niego dziwny sentyment. Położyłam go na stoliczku nocnym. Przypomniałam sobie te słowa, słowa które tak kaleczyły me puste serce. „Będzie tak, jakbyśmy się nigdy nie poznali. Będzie tak, jakbyśmy się…” Zaraz. Czy mówiąc to miał na myśli, że nigdy go już nie zobaczę, czy że zniknie po nim wszelki ślad? Zdjęcia, kołysanka. Chciałabym je mieć przy sobie. Choć odrobinę jego. Bo przecież lepsze życie z marzeniami niż z niczym, nieprawdaż? Otworzyłam szufladę, a tam… pustka. Nicość, jak w moim wnętrzu. Po nadziei i miłości został jeden suchy liść i puste serce wybijające jego imię. Edward, Edward, Edward, Edward, Edward, Edward, Edward, Edward.

Hmm.
Błędów nie zauważyłąm wiele, na oczy rzuciło mi się jedynie "suchego liścia". powinno być "suchy liść" :)
Co do treści... nie powiem, nie jest źle. Tylko ten temat... muszę przyznać, że jest ciężkawy. Smutna chwila, więc wszelkie humorystyczne fragmenty odpadają. Trzeba jednak uważać, żeby budując nastrój, nie przesadzić w drugą stronę. Co do nastroju... no cóż, może taki mam wesoły dzień (co dziwne, bo właśnie skończyłam ferie), ale... nie poczułam go. Nie uroniłam łzy. Ale pisz więcej... Może jakiś inny temat by mi bardziej przypasował.

N.

Nawet, nawet. Chociaż tekst nie przekonał mnie do końca. Zbyt krótki. I taki... Nie chcę uzyć słowa "bezpłciowy", ale... pusty. Wiem, że prawdopodobnie wlałaś w niego dużo uczuć, jednak ja odczuwam to tak, jak gdybyś pisała to "na szybko".

Cytat:

Poczułam, iż ktoś mnie podnosi.

W sumie to "iż" nie jest potrzebne. Dla mnie lepiej brzmiałoby "że", ale to raczej kwestia gustu. "Iż" jest takie pretensjonalne. Użyłabym tego raczej do rzeczy bardziej... Hm. Nie wiem jak to określić, jednak "że" pasuje do tego prostego zdania. Chociaż... Zrób jak uważasz Wink

Tyle mojej czepliwości, tekst jest niezły.
Wena życzę,
Mary.

A mnie się bardzo spodobał.
Według mnie opisałaś dobrze uczucia Belli.
A do tego liść, jako jedyna pamiątka...
Liczę na inne miniaturki Twojej roboty, które będą coraz lepsze.
pzdr.

Wysłany: Pią 19:46, 13 Mar 2009

sama nie wiem. Z jednej strony wszystko fajnie, (acz miniaturka jest bardzo krótka) opisałaś odczucia Belli, ale nie przekonałaś mnie do końca. Tekst jest taki.. nijaki. Jak dla mnie, wybrałaś sobie trudny moment, a opisałaś to jakby nie do końca. Ja zamiast tych celowych powtórzeń(np. Edward), napisałabym jakieś zdanie, utrzymane w tym melancholijnym klimacie. Za mało opisów, to mi trochę przeszkadzało. I jeszcze jedno; nie rozumiem tego zdania: "Nic nie ma znaczenia bez życia." Nie wiem, za bardzo, co chciałaś przez to przekazać.
no, to już się nie czepiam. Mam nadzieję, że będziesz dalej pisać :)
pozdrawiam, Green.

Wysłany: Pon 20:13, 23 Mar 2009

Mnie się naprawde podobało.
Szkoda tylko, że takie krótkie.
Uczucia Belli opisane tak, jak należy :)
Ogólnie odbiór dobry, aczkolwiek ... nie no nie mogę powiedzieć, że wogóle nie ujeło mnie to za serce. Może nie rozpływam się nad Twoim 'tworem', ale miałam to coś, pewnie dlatego, że jestem osobą niezwykle sentymentalną i przywiązującą dużą wagę do "drobnych" pamiętek ( to mnie czasami gubi jak cholera ) .

pozdrawiam Ann Cool

Wysłany: Czw 12:25, 26 Mar 2009

Podobało mi się. Krótkie, ale o to chodzi w miniaturkach, prawda?

Może temat jest trudny, ale moim zdaniem sobie poradziłaś.

Błędów nie dostrzegłam, więc chyba ich nie było.

Pozdrawiam,
Ola.

Wysłany: Nie 12:33, 29 Mar 2009

Przed przeczytaniem obiecałam sobie, że skomentuję ten tekst.
Uważam, że miniaturka jest całkiem niezła. Błędów nie zauważyłam, ale i nie bardzo chciałam zauważyć.
Osobiście najbardziej spodobało mi się zdanie : " Puste serce ogarnął niewyobrażalny ból, jakby się rozpadało. " . W sumie, to nawet sama nie wiem dlaczego.
Na bardziej złożony komentarz w tej chwili mnie nie stać. Biologia wzywa.

Pozdrawiam i życzę wena w dalszym pisaniu.
Lys.

Hm. Ciężko mi jednoznacznie ocenić. Bo niby wszytsko ok ale jakoś mnie nie przekonało, nie wstrząsnęło mną jak inne miniaturki tego typu.
Nawet nie do końca potrafię Ci powiedzieć co mi się tutaj nie podoba. Niektóre zdanie nie pasowały mi do reszty np: Stop! Muszę o nim zapomnieć! Muszę poukładać życie, o zgrozo, bez niego. Jakieś wytarte ze wszystkich emocji, puste ale nie w takim sensie jakim powinno być .
Ale ogólnie nie jest najgorzej Wink

Hm. Ogólnie to mi się podobało. Tylko trochę krótko i czuję niedosyt. Zgadzam się z jednym z komentujących, co do "iż"- po prostu nie lubię tego zwrotu. Pisz jednak więcej, a na pewno będzie lepiej.

podoba mi się ale to fakt czuje się niedosyt, uczucia Belli są podobnie opisane co w KwN, mogłaś bardziej nacechować jej myśli, właściwie i tak to kupiłam! :D
Vena!!!
pozdrawiam sandrix^^

To takie...wzruszające.
Napewno bym się popłakała gdyby nie to że mama mnie zawołała na obiad. cry

Kobita ma wyczucie czasu no nie

A co do tekstu bardzo mi sie spodobało,myslę ze dobrze opisałaś te uczucia.
No i ten liść ...

Naprawde liczę na więcej miniaturek w twoim wykonaniu.

Pozdrawiam

Serce wybijające imię Edwarda. Piękne:)
Zrozumiałam, że masz upodobania do pisania smutnych miniatur.
Musisz mi wybaczyć, ale nadal twierdzę, że opowiadanie: "A co jeśli?" jest lepsze.
Kocham je tak jak i kocham te. Ślicznie napisane. Wzruszające, ale z umiarem. Muszę poszperać i poszukać jakiejś innej Twej twórczości. Coś przegapiłam? Może piszesz jakiś ff?
Pozdrawiam i życzę dużo weny na przyszłość,
Kalliyan.

Nie, nic obecnie nie piszę. Ograniczam się do pisania wypracowań swoich i moich znajomych ;P A napisałam tylko to i 'A co jeśli'. Sama nie jestem zadowolona z tego tekstu, przyznaję. Mówiąc szczerze, pisanie 'A co jeśli' przyniosło mi większą frajdę, czytanie go potem, również bardziej mnie zadowoliło.
Dziękuję za szczere opinie i pozdrawiam,
m.

Fajne,podobało mi się.Dobrze napisałaś uczucia Belli.
Napisz więcej takich prac ;].
Żu.