Miało być sto lat, sto lat [M]

Nic konstruktywnego nie napiszę. Przykro mi.
Mogę jedynie dodać, ze jest to pierwsza miniaturka, która mnie wzruszyła. Większość bawiła, ta wzruszyła. Przeżyłam szok, gdy wyczytałam, że Bella nadal jest człowiekiem i umiera. Gratuluję odwagi za zburzenie stereotypu. Opowiadanie jest ciekawe i oryginalne- na swój sposób.
I tak na przesłodzenie dodam: nieziemsko cudowne.

kaffa napisał:

Mogę jedynie dodać, ze jest to pierwsza miniaturka, która mnie wzruszyła. Większość bawiła, ta wzruszyła. .

zgadzam się, inne są zabawne, ta -wzruszająca.

Widzę, że ta piosenka wzbudza wenę. Też napisałam kiedyś opowiadanie (nie twilight), zaczerpnięte właśnie z Happysadu.
Co do tekstu: podobało mi się. Smutne, bo smutne, ale piękne. Gratuluję Ci wykonania. Naprawdę zgrabnie to opisałaś.
Pozdrawiam,
m.

Odczekałam dziesięć minut i nadal mam ściśnięte gardło.
To wszystko mogło tak się potoczyć, gdyby Edward nie zmienił Belli. Nie, to dla mnie za ciężkie. Po prostu nie jestem w stanie wyobrazić sobie Edwarda na pogrzebie Belli. Nie, tak nie powinno być.
Całość napisałaś tak zgrabnie, wszystko w dobrym stylu - nie śmiem mieć jakichkolwiek uwag. Jeszcze takiej wersji nie czytałam - tzn. związanej z tym, że Bella umiera starzejąc się. To dla mnie trudne do przyjęcia.
Twoja miniatura jest świetna, wzruszająca, genialna, już nie wiem jak mam ją bardziej wychwalić.
Ach.
Pozdrawiam i weny na przyszłe (mam nadzieję, że równie mistrzowskie) prace.
Kalliyan

Konstruktywny komentarz? Oho, chyba nie...
co ja mam powiedzieć, żeby się nie powtórzyć?

[ 10 minut później ].

GENIALNE. Po prostu - genialne.
Cieszę się, że to przeczytałam. Wielbię SM, że saga tak się nie skończyła, bo popełniłabym samobójstwo. Edward na pogrzebie Belli? O nieeeee. To niedopuszczalne.
Miniaturka zgrabna i lekka.
Już teraz pokochałam Twój styl pisania i życzę Ci okropnie wielgachnej weny i czekam na inne Twoje teksty.

pozdrawiam,
L.

Świetne! Napisane tak lekko i prawdziwie. Bardzo, bardzo mi się podoba!
Chociaż jeśli chodzi o mój punkt widzenia, to lubię szczęśliwe zakończenia, więc cieszę się, że w realu Bella została wampirzycą.

Wielka pochwała dla Ciebie - tekst napisany świetnie. No i mnie mało smutnych historii zmusza do płaczu - teraz łzy stanęły mi w oczach.
Może też dlatego, że tak lubię Bellę ;].

Konstruktywnie nie będzie, ale cóż...
Miniaturka jest piękna, taka melancholijna.
Pokazałaś idealnie uczucia, emocje każdej postaci,
lecz wszystko to zrobiłaś bez przesady i nadmiaru słów.
Niby Edward i Bella są razem, mogą zaznać szczęścia,
jednak czas rozdziela ich w zupełnie naturalny sposób.
Końcówka... można było się wzruszyć.
Przepraszam, że tak chaotycznie, ale na nic lepszego mnie nie stać.

Mam nadzieję, że napiszesz coś jeszcze, oby równie dobrego.
Hiki ^^

Cytat:

- Mogłam być z tobą na wieczność, Edwardzie. Nigdy sobie tego nie wybaczę, tego, co straciłam. – Dotknęła ręką lodowatego policzka, a jej oczy zaszkliły się niebezpiecznie. Targało nią tyle emocji. Tyle miłości, bólu, smutku, niepokoju i strachu przed śmiercią w jednym człowieku. Nie powinna teraz być istotą ludzką, co do tego miała pewność. O jeden raz za dużo uległa swojemu ukochanemu.

Gdyby tylko kanoniczna Bella potrafiła tak ulec swojemu ukochanemu...
Marzyłam o takim zakończeniu. Żałowałam, że do tego nie doszło, że zamiast lukrowania tego ciastka, zamiast rozsypywania wszędzie barwnych kwiatów, Meyer nie zamknęła sagi w ten sposób. Chciała to rozciągnąć na kilka części - trudno. Ale skoro już do tego doprowadziła, nadal mogła uchronić swoją bohaterkę przed zamianą w wampira, do końca pozostawić ją ludzką. Wykreowana przez nią historia to (z założenia) historia o miłości większej niż samo życie. I do końca chciałam wierzyć, że miłość zdoła przezwyciężyć życie, ale pozostawiając Bellę w pamięci Edwarda, a nie je jej odbierając. Życie wieczne? Żyjąc wiecznie możesz przeczytać mnóstwo książek, odkryć mnóstwo gatunków muzyki, zwiedzić nieskończoną ilość miejsc. Ale nie możesz kochać przez wieczność. Miłość ma swoje ziemskie wymiary, jest wyjątkowa właśnie przez to, że ograniczają ją ramy czasowe, że wychodząc poza nie i tak w końcu zblednie, ale taka jest kolej rzeczy. Na każdego w końcu przychodzi jego czas; dziwię się, że dotychczas w polskim, znanym mi fandomie nikt nie sięgał po takie zakończenie - nie pozwolił umrzeć Belli po prostu na śmierć, ze starości, bez skakania z klifu, bez tabletek, bez tego ostentacyjnego dramatyzmu. W Twoim tekście dramatyzm jest inny - jest cichy, przygaszony, ale poraża z ogromną mocą. Nie piszesz: to jest dramatyczne, to jest smutne. Po prostu piszesz. Resztę wychwytuje czytelnik.
Mój ukochany Andy w swojej Filozofii Warhola od A do B i z powrotem tak pisze o atmosferze:
"B: Chciałbym nakręcić film opowiadający o tym, jakie smutne i beznadziejne jest życie tych dwóch starszych pań - w mieszkaniu pełnym gazet i kotów.
A: Nie musisz specjalnie tworzyć smutnego nastroju - wystarczy, że pokażesz: Tak wygląda ich życie".
Udało Ci się to zrobić, ba, zrobiłaś to bardzo dobrze. Nie tworzyłaś specjalnie smutnego nastroju. Pokazałaś po prostu - tak wygląda ich życie. Cieszę się, że zechciałaś zrealizować ten pomysł, ponieważ zrealizowałaś go z naprawdę dużą klasą. Nie uciekłaś od tematu w patos, w wydumane frazy, w sztuczność. Oddałaś go prawdziwie, wiarygodnie, zaklęłaś smutek w słowach, ale przy tym jest to tekst bardzo lekki. Czytałam go wielokrotnie, ale za każdym razem sprawia mi to dużą przyjemność, nie muszę się w żadnym wypadku zmuszać do czytania, po prostu płynę razem z tekstem. Przyznaję, że trochę brakuje mi tu naturalizmu, na który tak liczyłam, tego nieprzyjemnego zapachu starości, niemocy, kruchości starej kobiety, która nie urzeka, która odrzuca. Brakuje mi nawet balkonika i flanelowej piżamy w paski. Starsi ludzie są drażliwi i nierzadko bywają nieprzyjemni w obejściu. Zamiast turpizmu, który tak sobie cenię, ubrałaś ten problem w eufemizmy, zamknęłaś w subtelnych słówkach, zrobiłaś to na swój sposób. I to również bardzo sobie cenię, ponieważ wybierając swój sposób na opisanie tego problemu, wybrnęłaś z niego obronną ręką. Skłaniasz czytelnika do przystanięcia i pochylenia się nad tym, co mu proponujesz. Skłaniasz do zwolnienia tempa, do refleksji.
Masz przyjemny, lekki styl. Sprawnie operujesz piórem, kształtujesz wychodzące spod niego zdania, malujesz emocje bohaterów delikatnymi pociągnięciami. Podoba mi się to, że nie starasz się walić nikogo pięścią między oczy. Te Twoje eufemizmy i subtelność w końcu same się wybraniają, ponieważ w ten sposób tworzysz niejako zarys problemu, nic nie narzucasz; między tym, co już stworzyłaś, pozostawiasz miejsce na przemyślenia czytelnika. I wiele osób korzystało z tej wyciągniętej do nich ręki. Bo ten tekst zasługuje na to, by się przy nim zatrzymać, by zwolnić.
Cieszę się, że napisałaś to tak, jak napisałaś. Jednocześnie zgrabnie i lekko, ale bez uciekania od prawdy, bez uciekania od smutku. Oby więcej takich tekstów wyszło spod Twojego pióra.
Cieszę się również, że mogłam Twoją miniaturkę betować; przepraszam też za tę nieprzyzwoicie długą zwłokę. Wink

Pozdrawiam,
robak

Naprawdę gratuluję. Czyta się świetnie, napisane przejmująco. Pod koniec nawet łezka w moim oku się zakręciła Wink

Cieszę się, że to nie kolejna miniatura typu Bella i Edzio - happy end. Brawo dla Bety, bo błędów nie widzę Wink

Weny życzę !

Patrząc na tytuł byłam na 100% pewna, że już tutaj byłam i czytałam. Coś mnie tknęło, kliknęłam i ... zdziwnie.
Pięknie było. Sam pomysł był naprawdę świetny, tak samo jak wykonanie. Naprawdę, czytało się szybko i przyjemnie, chociaż to drugie nie jest właściwym określeniem.
Uderzył we mnie moment, gdy Edward zanucił kołysankę. Sama nie wiem czemu, może przez to, że w tym geście kryło się tyle emocji?
Pokazałaś to tak jak powinno być pokazane. Książkowy Edward uważał ten plan za najlepszy a tutaj widzimy jakby się to skończyło...
Naprawdę Ci gratuluję Wink

p,
B.

Cudowne bardzo pomysłowe.Nigdy tak naprwdę nie myślałam ,że Bella może umrzeć bo od 1 części książki wiedziałam,że Edward się w kocu złamie i ją przemieni.I tak jak ktoś już tu napisał.Genialne po prostu Genialne.
Pozdrawiam Anetti

Skusił mnie tytuł piosenki. Tak, tak - i ja jestem fanką tego zespołu.
Ale... jest błąd. "happysad" - małą literą.
Więcej nie zauważyłam, bo zapewne ich nie ma.

Jesteś genialna. I treść również jest genialna. Wiem, że to konstruktywne nie jest, ale więcej nie potrafię napisać.

Może tylko jedno... Popłakałam się. Naprawdę. Po raz pierwszy, od kiedy czytam ff na tym forum, mi się to zdażyło. Cel chyba osiągnięty? Wink

Weny,
trans

Linka to tej miniaturki przysłała mi trans :D pochwaliła Cię, więc postanowiłam sama się przekonać :D

I powiem tak... spodobało mi się i to bardzo. Mi również zakręciła się łezka w oku. Bardzo dobry pomysł by ukazać Bellę, która nie stała się wampirem. Pozostała kruchym człowiekiem, który musi kiedyś w końcu umrzeć. Ładnie opisałaś emocje oraz całą sytuację.
Zrobiło mi się bardzo smutno, gdy sąsiadka kazała pozdrowić "babcię"... a potem jak Bella umarła... Naprawdę trudno mnie wzruszyć podczas czytania... Więc gratuluję.
Bardzo dobra miniaturka. Mam nadzieję, że przeczytam jeszcze kiedyś coś Twojego :)

Levre, prawie się popłakałam przy tym!
U mnie w domu już ciemno, idealna cisza i jak się w to wczułam to po prostu odpłynęłam!
Świetne, genialne i zachwycające. Mało miniaturek jest wzruszających a ta i tak je bije Wink

Życzę weeeeny!!! koniecznie!!! chcę więcej!!!

Piękne.Cudowne. Po prostu brak mi słów.
Popłakałam się przy tym.. po prostu zaczęłam ryczeć. Wiesz jak wzbudzić w człowieku emocje : O
Strasznie mi się podobało. Lubię historie`co by było gdyby...`
Jestem pod wrażeniem, super to opisałaś!
p,Mirell.

Jessu. Aż się poryczałam.
Pięknie zbudowałaś nastrój. Wczułam się w Bellę, i w jej ból. Tak mi się smutno zrobiło. I te wyrzuty Edwarda. Ciągły ból... Naprawdę, jestem pod wrażeniem, i przez te emocje ocieram łzy z policzków. Piękne.
A ta sytuacja nad grobem? Cudownie to opisałaś.
I ta melancholijna nakrętka...

Piękne, wzruszające, pełne emocji, świetnie napisane.

Kończę, bo muszę iść po chusteczkę.
KW

Tak miały potoczyć się sprawy między Eddiem a Bellą, gdyby on oparł się postanowieniu nieodbierania jej życia.Zachowałby się -w swoim przekonaniu- jak dżentelmen. I co z tego?
Ciekawie "pociągnęłaś "coś, co S. Meyer jedynie zasygnalizowała.Tylko, kto miałby na takim obrocie spraw zyskać? Edd- cieszący się ,że nie odebrał jej duszy i życia? Bella, która nadal miała zakochanego w sobie chłopaka, przy którym nie tylko wyglądała jak babcia, ale i nią była?
Tak, wiem, miłość wieczna nie istnieje, musi mieć swój kres, a taki ma miłość ludzka, bo krucha i krótka, jak ludzki żywot....Podziwiam Cię za tę miniaturkę, wolę zakończenie Meyerowskie- czyli miłość silniejsza niż strach, ale przed Twoim- miłość silniejsza niż śmierć -chylę czoła; jest tak po ludzku dojrzałe, przejmujące i ....inne. Zrobiłaś na mnie wrażenie, serio.