Żar [M]

Taka mini w wersji mini. Zawarłam w niej wszystko, co odczuwam o godzinie 23:58 21 grudnia 2010. Może się wydawać bełkotem, ale pozostawiam to Waszej ocenie.

Dostałam tylko taką małą część. Tak małą, że nawet sam nie zauważyłeś, kiedy mi ją dałeś. Tak niewielki skrawek twojego człowieczeństwa, który dla ciebie był niczym więcej jak jednym tchnieniem, jednak dla mnie to tchnienie oznaczało życie lub śmierć. Jesteś wschodem i zachodem, dniem i nocą, światłem i ciemnością, która otula mnie z każdej strony. Ciasno, ciaśniej, przydusza. Jawą i snem, modlitwą i krzykiem, aniołem i demonem, prośbą i błaganiem. Dlaczego nie dasz mi więcej? Dlaczego mnie karzesz? Nie pozwalasz się dotknąć, dojrzeć, uciekasz. Jesteś tuż obok, na wyciągnięcie ręki – znikasz. Nie rozumiem cię, nie próbuję. Nigdy cię nie zobaczę, nie dogonię, nie dotknę, nie uwolnię się, a ty nie poluźnisz swoich objęć, będziesz je zaciskał, miażdżył mnie swoją miłością, rozrywał na strzępy, bym wiedziała, jak boli, kiedy kocha się kogoś tak mocno, z takim zapałem, poświęcając mu swoje życie, bym w końcu uwierzyła, poczuła ten żar. Bym dostrzegła, że bardziej od ciebie samego, jeszcze prawdziwsza jest twoja miłość.