Boczny wiatr [M]

Jestem absolutną debiutantką, jeśli chodzi o pisanie. Aczkolwiek postanowiłam spróbować swoich sił, jednak czy dalsze pisanie ma sens, to już Wy ocenicie. :)

Zimny podmuch jesiennego poranka targał włosami koloru rdzy. Na cmentarzu zalegała głucha cisza, przerywana co chwila cichymi szlochami dziewczyny. Wypłakała już całą swoją duszę i serce, ale mimo to nie mogła przestać. Pustym wzrokiem wpatrywała się w zimną płytę nagrobną. Na myśl o pogrzebanym w ziemi ukochanym było jej cieplej niż pod kołdrą, pod którą teraz powinna leżeć. Przypomniała sobie wyraz Jego twarzy, kiedy nieśmiało się uśmiechał, a błękitne oczy, niezmierzone niczym ocean, iskrzyły się niewiarygodnym blaskiem. Teraz to wszystko zakrył widok nagrobka, który wkomponowywał się w szary krajobraz. W oddali niebo zasnuwało się mgłą, aby za chwilę rozpocząć łzawą litanię. Monotonię barw ożywiała jedynie czerwień róż - Jego ulubionych kwiatów. Była sama na cmentarzu. Nie bała się, bo towarzyszyły jej wspomnienia, które na zawsze już utkwią w sercu. Czekała tylko na to, żeby spocząć koło Niego. Tutaj, na ziemi, już skończyło się jej życie. Od dawna modliła się o śmierć, jednak ta chwila uporczywie nie chciała nadejść. Ostatni raz uklęknęła przy grobie i rzuciła nieodgadnione spojrzenie na wyryty złotą czcionką napis:

He find a better place to fall asleep...
Always in our memories, rest in silence...

Odeszła powoli, z głową zaprzątniętą różnymi myślami. Postanowiła iść do parku – miejsca, do którego zawsze udawała się z ukochanym. Była wtedy tak niezaprzeczalnie szczęśliwa. A teraz? Jest jak marionetka. Pan Bóg pociąga za sznureczki jej egzystencji. Zerwałaby je, gdyby tylko mogła, ale nie miała nawet siły, by iść dalej. Jaki jest sens żyć samotnie? Ona nie widziała żadnego.
Miała ochotę położyć się na mokrym asfalcie i oddać się w objęcia snu. Wtem jej oczom ukazała się para, trzymająca się za ręce. Wyglądali tak beztrosko, wzajemnie się uzupełniali. Nuda? Oni nie znali tego słowa. Szli powoli, a z ich twarzy nie znikał uśmiech. Tak bardzo zazdrościła im radości. W tym całym swoim smutku poczuła się jeszcze bardziej samotna. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Było zimno, zaczął padać deszcz. Skryła się w czarnym samochodzie, który stał na opuszczonym wzgórzu. Patrzyła się z wyrzutem w niebo, pytając: „No i gdzie teraz jesteś?”. Pogłośniła radio i całkowicie zatraciła się w mocnych nutach hard rocku. Nic jednak nie przywróci jej muzyki szczęśliwych, ciepłych chwil. Ta ucichła już dawno, w przełomowym momencie życia, kiedy to los odebrał jej to, co najważniejsze. Dni zatarły się w tygodnie, czas ciągnął się nieubłaganie. Zamknęła oczy, zadając sobie pytanie. Jak długo będzie sama? Ile razy będzie Go jeszcze potrzebowała w swoim życiu? Każde pytanie rodziło następne. Z policzka otarła pojedynczą łzę i uśmiechnęła się do własnych wspomnień:
“Together in all these memories
I see your smile
All the memories I hold dear
Darling, you know I will love you
Until the end of time
All of my memories keep you near
In silent moments imagine you here
All of my memories keep you near
Your silent whispers, silent tears”*

Włożyła kluczyki do stacyjki i przekręciła zdecydowanie. Czas zawieźć zranione serce do mechanika...

* słowa piosenki Within Tempation - Memories

Cieszę się że jestem pierwszą osobą która skomentuje Twoją miniaturkę. Wink

Bardzo podoba mi się styl w jakim to krótkie opowiadanie zostało napisane.
Co prawda zdanie są krótkie, ale treściwe. Ta historia zawiera tak wiele uczuć, emocji, jest przepełniona myślami tej kobiety.
Jak na debiut jestem pod wrażeniem, bo naprawde widzialam o wiele gorsze opowiadania. ;D
Czekam na kolejne, mam nadzieje że ten temat nie będzie świecił pustkami. ?

Pozdrawiam,
A. Wink