Pożegnanie - HP [M]

To moje pierwsze zetknięcie z potterowym fandomem i jeśli kogoś drażnią homoseksualne paringi czy, jak kto woli, Drarry (ja wolę, na przykład Razz

), to niechaj nie czyta tej mini. Wstawię tutaj kolejne, które niekoniecznie będą się kręciły wokół tego tematu, ale tak mnie coś naszło... Nie ograniczam, bo seksu tutaj brak. Zupełnie Kwadratowy

No, to chyba tyle.

Beta: Sus, którą kocham i dziękuję jej bałdzo

Pożegnanie

- Nigdy więcej mi tego nie rób! – wrzasnął, wpadając do zimnego pomieszczenia, które kiedyś prawdopodobnie było klasą, jednak teraz zionęło chłodem i wilgocią, a kamienną posadzkę pokrywała gruba warstwa kurzu. – Nie możesz tak po prostu… – dodał niepewnie i podbiegł szybko do postaci, która przed nim zamajaczyła. Upadł na kolana, dookoła wzniosła się gęsta chmura od lat zalegającego pyłu, która wyglądała jak poranna mgła. Nie przejął się nawet bólem, jaki powodowały wbijające się w jego drżące nogi kamienie i ten przeraźliwy chłód. Trząsł się cały ze strachu i złości, a w uszach huczał mu dźwięk własnego tętna. Oddychał płytko i nierówno, jakby to zmęczenie nie pozwalało mu nabrać powietrza w płuca, a nie panika ściskająca gardło.

Z pełnym namaszczeniem pogładził prawie białe, aksamitne włosy srebrzące się w świetle nocy, starając się włożyć w to tyle uczucia, ile tylko zdołał, próbując tym gestem wyrazić wszystko, co się w nim właśnie kotłowało. Robił to delikatnie, jakby leżąca przed nim postać była jedynie snem, z którego lada chwila może się obudzić, motylem utkanym z księżycowej poświaty, kimś, kto tak naprawdę nigdy nie istniał i bał się, że zniknie. A wtedy rozzłościłby się bardzo, bo te ostatnie, ulotne chwile zostałyby mu odebrane. Pożegnanie, którego tak pragnął, odpłynęłoby na zawsze razem ze wspomnieniem tych wszystkich lat.

W umyśle miał niemal zupełną pustkę, wszystkie pytania, które do tej pory nie dawały mu spokoju, wypalały dziury w głowie i uporczywie domagały się odpowiedzi, odpłynęły, nie dręcząc go już więcej swoją obecnością. Pozostała tylko cisza. Pustka. I to jedno wciąż powracające jak bumerang imię. Tykało jak wskazówki zegara. Natarczywie, miarowo, głośno, odbijając się z głośnym echem od ścian umysłu.

Draco, Draco, Draco, Draco, Draco…

I to była jedyna rzecz, o której nigdy nie chciał zapomnieć, nie mógłby.

Pocałował wargi, które do niedawna odcinały się swym kolorem na tle mlecznobiałej skóry, były gorące i rozkosznie miękkie. Zawsze ciężko było mu się powstrzymać, żeby ich nie dotknąć, nie zderzyć ze swoimi. Takich ust się nie zapomina. Nawet teraz, kiedy były zimne i skamieniałe, pozostawały piękne, a Harry nie mógł powstrzymać się od złożenia pocałunku, mimo że wiedział, że te wargi nie oddadzą mu pieszczoty.

- Dostaliśmy zbyt mało czasu - jego głos zadrżał, a po policzku stoczyła się samotna łza, która u kresu swego życia zdążyła jeszcze odbić blask księżyca. Zamknął oczy, nadal gładząc włosy chłopaka. Był spokojny, trochę otępiały, ledwie docierał do niego dźwięk kroków, ale nie zareagował. Czuł się szczęśliwy, na jego ustach błądził lekki uśmiech. Pochylił się nad blondynem. Będzie tęsknił, ale kto powiedział, że tęsknota musi trwać wiecznie?

- Razem – szepnął tak, by jego głos sięgnął tylko uszu blondyna. Gorący oddech Harry’ego odbił się od lodowatej twarzy Dracona.

Tuż za sobą usłyszał głośny trzask oślepiająco zielonego piorunu.

Kochana, kochana. Wiem, jak bardzo się denerwowałaś przed wstawieniem tej miniaturki, ale uważam, że kompletnie niepotrzebnie, bo tekst jest śliczny. Delikatny, subtelny, pełny uczuć. Podoba mi się. I to jak.
Mnie nie przeszkadzają pairingi gejowskie, a Drarry to już w ogóle. Oswoiłam się po tym, jak z Dorcią mi na gg i na zlocie nadawałyście, więc tym bardziej mi przypadło do gustu.
Lubię tego rodzaju teksty. Nie ma tutaj oczywistych scen, ani erotyki, ani niczego w tym stylu. Mamy za to martwego Draco i Harry'ego, który czule się z nim obchodzi i marzy, by być z nim. Wie o tym, że jego też czeka taki los - śmierć - i nawet cieszy się z tego powodu, bo tam będzie mógł być ze swoim ukochanym.
Ten pocałunek - ostatni. Bardzo mi się podobał. Było w nim tyle uczuć, tyle tęsknoty. Coś niesamowitego. Aż mnie ciarki przeszły. I ta końcówka. Wbiło mnie w krzesło, serio. Nie wiem, czym Ty się denerwowałaś. Śliczna miniaturka. Nawet nie przeszkadza mi, że jest taka krótka, bo nic nie jest naciągane, przeciągane i w ogóle. Cudowny klimat, ciekawy pomysł. Tylko pozazdrościć tak ładnej miniaturki.
Czekam na dalsze teksty z tego fandomu. Buziaki :*

EDIT: A i też Cię kocham Smile

cóż... zacznę od tego jak bardzo cię nienawidzę za to, że napisałaś ten tekst... za to, że zrobiłaś to akurat dzisiaj...
najbardziej jednak nienawidzę cię za to, że jest tak piękny...

rozmawiałyśmy dziś o tym jak poprzez pisanie oczyszczamy się z jednych emocji i przekazujemy je czytelnikom... klnę się na bogów olimpijskich i tych fałszywych rzymskich, że kilka niespokojnych i całkiem prawdziwych łez spłynęło mi po policzkach... i choć nie srebrzyły się w księżycowej poświacie powinny być dla ciebie największych komplementem... wydobyć z kogoś taką gamę uczuć, jaka obecnie szaleje po mojej duszy - to sztuka...

więc nienawidzę cię za to, że zamiast siedzieć teraz nad wakacyjnym piwkiem i zaśmiewać się do rozpuku, oglądając jakiś debilny amerykańsko-izraelsko-palestyńsko-wenezuelski serial, zastanawiam się nad tym, jakby to było kogoś stracić... kogoś kogo kocha się całym sercem, choć czasu na miłość było tylko kilka minut... niepoliczalne zetknięcia dłoni i pojedyncze tylko muśnięcia palców... ciche pieszczoty wyłącznie za pomocą samych oczu, które błądził po ciele tego drugiego... mając nadzieję na to, że on zrozumie.... to co niewypowiedziane... a gdy już udało sie coś więcej... ktoś odebrał wszystko... jedną krótką nicią oddzielającą nas od śmierci...

i tak sobie myślę, że to dobra droga - zamknąć oczy wraz z tym, kogo się kocha... bo iść samotnie... cóż...

więc nienawidzę cię po raz trzeci za to, że to taka piękna miniatura, gdzie uczucie oddane jest tak metaforycznie... przez krótkie kadry z życia... niedopowiedzenia... muśnięcia ust... próbuję za wszelką cenę znaleźć coś całkiem abstrahującego od sytuacji, ale nie potrafię...

więc również dziękuję... za to, że zamiast pić piwo - sączę wino i piszę sms'a do chłopaka, zapewniając go o tym jak bardzo go kocham... choć pewnie zdziwiony moją wylewnością zadzwoni i spyta co się stało...

więc dziękuję tym bardziej za podzielenie się emocjami, które niewątpliwie buzują w tobie... czułam się jakbym kradła kawałek ciebie...

pozdrawia
kirke

kirku, Ty wiesz, że ja to popełniłam przez Ciebie Razz

Jesteś współwinna - to tak, gdyby ktoś miał wątpliwości. W ogóle ostatnio dużo się naczytałam o świetle księżyca i łzach i w ogóle Pergamin wyzwolił we mnie takie uczucia, że musiałam coś skrobnąć, bo mogłabym pęc. I w ogóle teraz to ja Ciebie nienawidzę, bo Twój komentarz wygląda lepiej niż moja miniatura Razz

Dziękuję Wam :*

Ładna miniaturka. "Nawdychałaś" się ff'ów -Harry-Draco i co i przesiąkłaś tym ;D
Tak jak napisała Susan- wszystko jest delikatne i subtelne.
Szczerze mówiąc, musze przyznać że naprawde się wczułaś. Jakby pisała to osoba która przeżywała podobne chwile. Chociaż psychika płci przeciwnej nie jest aż tak bardzo skomplikowana, więc w sumie nie powinnam się dziwić. ;-D
Bardzo fajna. Czekam na kolejną, lecz kolejnym razem proszę o większą ilość pikanterii. Co ja mówie -w ogóle o jakąś pikanterię, bo tu jej brakowało. xD

No ja wiem, powinnaś mi do tyłka nakopać, bo miałam wcześniej przeczytać, ale już nadrabiam.

Takie krótkie, a takie emocje.
Niesamowita mini, od pierwszych słów wiedziałam że to będzie mega dobre i się nie myliłam. Ciężko mi przywyknąć do treści Draco-Harry ale to już inna sprawa.
Oddałaś idealnie klimat i atmosferę krótkiej, ale bardzo wzruszającej przygodzie. Zgadzam się z Sus co do tekstu, subtelny ale wyrazisty, a twoje obawy bezpodstawne.
Na końcówce oczywiście, uroniłam łezkę, to takie piękne i kwestia:
- Dostaliśmy zbyt mało czasu calkowicie mnie rozwaliła.
Idę jutro czytać następną twoją pracę:*