Czy ktoś z Was płakał?

Właściwie to za pierwszym razem tylko w kilku momentach, ale teraz to już ryczę prawie cały czas.

Płakałam głównie w Księżycu w Nowiu między innymi jak:
- gdy przeczytałam słowa "-Będzie tak, jakbyśmy się nigdy nie spotkali" to jest dla mnie strasznie dramatyczny moment...
- Gdy opisywana była depresja Belli,
- Jak biegła do Edwarda we Włoszech, bałam się, że nie zdąży.

I w innych częściach:
- Jak Bella wspominała swoje życie we Zmierzchu jadąc taksówką,
- Jak zgodziła się wyjść za Edwarda,
- Przed bitwą w PŚ.

Tak naprawdę, to płakałam tylko jak Edward rzucił Bellę, w reszcie przypadków tylko mi się łezka w oku zakręciła, ale i tak. xDxD

Ja teraz cały czas rycze . Jak GO widze .. Jak widze że jest dostepny na gg .. Jak mówie mu cześć w szkole .. .. Moją sąsiadka tak jakby moja Najlepsza Kumpela odebrała mi chłopaka .. Nie wiem czy można to nazwać odebraniem ale tak to zrobiła . Wiedziała że on mi się podoba i zrobiłą to . Ja mojej Kumpeli bym takiego czegoś nie zrobiła a wy?

Ekhm, czy to dotyczy tematu? Sprawy osobiste zostawiamy na PW, tutaj piszesz na temat Sagi.
Cornelie

Łezka zakręciła mi się w oku tylko w jednym, jedynym momencie. Przy powrocie Alice w BD. Byc może to zasługa tego, że miałam wtedy ciężki okres i dołowało mnie po prostu wszystko ale była więc pisze ;].

Płakałam...przy Zaćmieniu Rolling Eyes

Bella chciała dać nadzieję Jacobowi...dać mu iskierkę, żeby powrócił żywy z walki...ten pocałunek...Reakcja Edwarda zmasakrowała mnie totalnie, rozumiał ją, pocieszał, nie do opisania po prostu! Czytając ten fragment tak się wczułam, że przeżywałam to tak samo jak Bella! Tak mnie to rozwaliło, że wpadłam w taki lament...nie mogłam się opanować! Sad

Oj, płakałam... Kilka razy w nocy płakałam... O dziwo, zawsze gdy w pobliżu był Jacob, chodź od trzeciej części chłopak bardziej mnie denerwuje, nie to co w drugiej...
Płakałam:
- przy każdym odrzuceniu Jacoba przez Belle
Kurde, szkoda mi było chłopaka. W drugiej części był taki uroczy...
- gdy Edward i Bella żegnali się z córką,
- gdy Edward nazwał Jacoba "bratem" - tutaj była nocna histeria xD

nie przeczytałam wszystkich postow zamieszczonych w tym temacie, ale rzuciło mi sie w oczy jedno - jak ktoś pisał ze cierpienie Belli było przerysowane, aż karykaturalne. Nie zgadzam sie. Myślę że to w jaki sposob przeżywa się te ksiażki zależy w duzej mierze od naszym własnych przeżyc. Ja sama mam na koncie takie rozstanie i wiem jak to starsznie boli. Jak to Bella powiedziała?? to jest jak wielka dziura wyrwana z mojej klatki piersiowej........dokładnie tak sie czułam kiedy zabrakło koło mnie tej bliskiej osoby. Dlatego cierpienie Belli było mi bardzo bliskie i przeżywalam je prawie jak swoje wlasne po raz kolejny, choć minęło juz wiele lat. Nie zliczę ile razy i w których momentach płakałam. Wiem jedno , choć mam już 32 lata żadna ksiazka nie wywarła jeszcze na mnie takiego wrazenia, na długie tygodnie.

Ja nieszczególnie płakałam. Może dlatego,że jak czytałam 1 część sagi Zmierzch to rozstałam się z chłopakiem,którego kochałam i do tej pory kocham. Co do pozostałych części też mnie jakoś może i wzięły za serce ale nie płakałam. Wiem,jestem dzielna Wink

Nie płakałam.
"Zmierzch" jest... ładny, ale nie na tyle, żeby przy nim płakać. Płakałam na "Małym księciu", zakończeniu "Władcy Pierścieni"...
Chociaż nie!
Chciało mi się płakać jak Edward rzucał Bellę. Czy chęć płakania zalicza się jako płakanie?
Jeśli tak, to przyznaję się, płakałam, jeśli nie, to przynajmniej zrobiło mi się smutno ; )

No niestety też muszę się przyznać, że raz się popłakałam, jak Edward porzucił Bellę niby dla jej dobra, ta scena w lesie, zrobiła na mnie naprawdę ogromne wrażenie.

Ja czytając sagę nie płakałam ani razu.
W trakcie czytania czterech grubych tomów bylam na przemian zła i zadowolona.

Zadowolona, gdy udało mi się przewidzieć następujące wydarzenia i wszystko szło po mojej myśli, a zła, gdy całe moje wyobrażenie o danym bohaterze czy sytuacji legło w gruzach. Wtedyw myślach przeklinałam odpowiedzialną za to postać i jej przodków do piątego pokolenia wstecz ;)

Wracając jednak do płakania, saga nie jest wpasowana w mój gust, pod tym względem, że nie wzruszyła mnie jakoś specjalnie. Za dużo w niej wyniosłych słów i gestów, które po kilku zaliczonych romansidłach po prostu mi się przejadły. Jeśli chodzi o literaturę, płakałam na Małym księciu i lekturze szkolnej z trzeciej klasy podstawówki - O psie, który jeździł koleją, bodajże. Uronić kilka łez nad innymi powieściami także z pewnością mi się zdarzyło parokrotnie, jednak te dwa wyżej wymienione przykłady szczególnie zapadły mi w pamięć.

Jeśli chdzi o ekranizację sagi (z góry przepraszam za off topic), to również nie płakałam. Odbilam to sobie z nawiązką na Avatarze, gdzie ryczałam przez ponad połowę filmu ;)

Ja mam tak, że płaczę przy każej najmniejszej głupocie. Płaczę przy co drugim odcinku Chirurgów, płaczę przy czytaniu książki i przy filmach też.
Przy Zmierzchu jeszcze jako tako sie trzymałam, ale już w KwN płakałam, szczególnie przy zdaniu 'Księżyc w nowiu. Idzie nowe.' czy jakoś tak. Potem na filmach tez płakałam, ale tylko na NW, bo Twilight był beznadziejny xD

Dla mnie najgorsza była oczywiście scena gdy Edward opuszcza Belle. Jezuu, jak mnie wtedy ciągnęło do tego, żeby przerzucić kolejne strony by móc czytać znów o ich miłości ^^' Prawie się popłakałam, ale powiedziałam sobie `musisz być silna, oni będą ze sobą. W końcu jakby nie mieli być razem to o czym byłyby ostatnie 2 części sagi?` i z tą myślą czytałam dalej i nie uroniłam ani jednej łzy Cool

Nie, nie płakałam. Trudno ze mnie wycisnąć łzy i na palcach jednaj ręki mogę zliczyć książki, którym ta sztuka się udała. Saga "Zmierzch" do tego grona nie należy.
Przyznam się, że były momenty, które mnie poruszyły, czy wzruszyły, ale nie było to na tyle silne uczucie, by emocje wzięły nade mną górę :)

Jestem na siebie zła że się nie poryczałam :( Ale jak przysłali mi New Moon score ( ale miałam w tedy podniete) to przy utworze Edward Leaves zaczełam ryczeć xD Jak usłysze pierszą nutę to już chce mi się płakać. Zrobiał eksperyment i kiedy tego słuchałam to czytałam łaśnie tą scene kiedy ją opuszczał. Poryczałam się jak niewiem co!! Ja nawet nigdy na filmie nie ryczałam!!( dobra na jednym )

Płakałam podczas czytania niektórych fragmentów:
- kiedy Edward opuszczał Belle
- kiedy Edward żegnał Jacoba i tu zacytuje "Żegnaj Jacobie. Mój bracie. Mój synu" - szloch.

Zmierzofana napisał:

Jestem na siebie zła że się nie poryczałam :( Ale jak przysłali mi New Moon score ( ale miałam w tedy podniete) to przy utworze Edward Leaves zaczełam ryczeć xD Jak usłysze pierszą nutę to już chce mi się płakać. Zrobiał eksperyment i kiedy tego słuchałam to czytałam łaśnie tą scene kiedy ją opuszczał. Poryczałam się jak niewiem co!! Ja nawet nigdy na filmie nie ryczałam!!( dobra na jednym )

Ja jak ściągnęłam sobie the score i zaczęłam słuchać to też po pierwszych sekundach śmiałam się, płakałam i jeszcze kilka takich uczuć na zmianę. Aż siostra przyszła zobaczyć co mi się dzieje xD.
A co do książki to kilka razy płakałam na pewno i to w różnych momentach, ale nie pamiętam kiedy (wszystkie części sagi przeczytałam jakieś 13 razy i może zaćmienie 15 [rodzina stwierdziła, że to już jest chore xD]).

Nie mogłam się uspokoić z płaczu jak czytałam jak ją zostawia.

Płakać? Nie, może byłam wściekła tylko w tym fragmencie kiedy Bells pocałowała Jacoba, ale żeby płakać podczas czytania tych książek? Nie, nie jestem taka wrażliwa ;d

Gość

Płakać nie płakałam, ale nie powiem że kiedy zbliżałam się do końca BD łezka w oku mi się zakręciła, że to już koniec. Ale nie płakałam kiedy Edward zostawiał Belle, jak pewnie większość z was, chociaż nie wiem dlaczego, bo kiedy moja kumpela czytała ten fragment w szkole, a ja z nią, to z trudem opanowałyśmy płacz, żeby nie zrobić z siebie idiotek :d