migdałowe twory [21.07]

Jestem znana bardziej z ,,Kącika Pisarza'', w Poezji debiutuję. W sumie do pisania wierszy wróciłam po bardzo długiej przerwie z pewnych powodów.

Akcja toczy się w KwN, króciutko po powrocie Edwarda. Podmiotem lirycznym jest Bella.
Tematyka przypadkowa, chwila natchnienia. Interpunkcja umyślna.

Pragnę

Zostań złodziejem
Skradnij te małe perełki
Czające się w kącikach oczu

Scałuj łzy z warg czerwonych
Skradnij ich oddech
Ukój rozszalałe serce

Daj to, czego nie chcę
Skradnij duszę
I nie odchodź

Zostań.

krytyka mego grafomaństwa niech będzie szczera. Po długiej przerwie w pisaniu poezji mam braki, na pewno Wink

Migdałowa - powiem, że podoba mi się Twój wiersz. Nie zrobił na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia, ale jest naprawdę ładny. Trafiłaś na dobry pomysł, bo większość jak pisze coś związanego z KwN, to od razu rozstanie E&B i cierpienie naszej Isabell. A Ty mnie zaskoczyłaś. Wink

Wpadłaś na to, by pokazać radość Belli, choć ona nie była tu wprost okazywana. Jednak ci co czytają, wiedzą, że zawarte jest tu wiele radości, emocji, uczuć i właśnie tej prośby, by nie odchodził już nigdy.
Pisz dalej, pisz i pisz! Braki się uzupełnią.

Tymczasem zapraszam do siebie, ale nie na kawkę i cisteczko - na komentowanie wierszy: http://www.twilightseries.fora.pl/b-poezja-b,51/moje-wiersze-by-zua_15-6-02,5380.html
oraz do ff'a: http://www.twilightseries.fora.pl/b-kacik-pisarza-b,47/ostatnie-zloto-nz-prolog-rozdzial-1-09-02-2010,6011.html
oczywiście jeżeli znajdzie się czas i ochota!

Pozdrawiam zua_15

Hm... Mnie się podobało :). Nie lubię, kiedy ludzie owijają w bawełnę nawet, jeśli chodzi o poezję, w której trzeba węszyć niczym pies, by wyłapać prawdziwe znaczenie. Nie zrozum mnie źle - uwielbiam metafory i inne tego typu środki stylistyczne, tylko nie znoszę, gdy z wiersza staje się stos niezrozumiale połączonych słów, a każde z nich niewiele znaczy z osobna. Podobał mi się fakt, że potrafiłaś przedstawić uczucia w zaledwie kilku słowach - jak widać, nie trzeba się rozpisywać, by utworzyć coś dobrego. Śmiem nawet powiedzieć, że czasem te parę słów robi na nas większe wrażenie niż kilkusetstronicowy poemat. (No, chyba że chodzi o Dantego :D). W każdym razie, wiersz naprawdę przypadł mi do gustu, ma w sobie pospolite "to coś". Dobrze opisałaś emocje Belli i to, co chciała przekazać Edwardowi - że przyjmie i odda wszystko, byleby tylko nigdy jej nie opuszczał. Mam nadzieję, że nie przestaniesz pisać i wstawisz tu kolejne swoje utwory :).

Pozdrawiam,
Luiza Marie

Dziękuję za komentarze. Co do Waszej poezji - marny ze mnie znawca, ale postaram się coś konstruktywnego napisać. Bo wiersze czytałam i są bardzo dobre :)

_

Kolejny ,,wiersz'', luźna kontynuacja poprzedniego. Sytuacja liryczna podobna - Bella jest bardziej refleksyjna jeżeli chodzi o powrót E, cały czas na świeżo ma swoją relację z Jacobem i dlatego słowa należy rozumieć przez taki, a nie inny, pryzmat.

Chcę niewiele

Dotknij mnie
Ogrzej zziębnięte dłonie
Pokryte lodem bólu

Przytul, na chwilę
Ale rozpal żar
Bo ogień wygasł dawno

Pocałuj, na moment
I nie zapomnij o duszy

Ona pamięta

Słodkie słowa, które miały koić
A podsycały cierpienie
Delikatną pieszczotę -
Udrękę dla skóry
Poważne obietnice
Z biegiem czasu zamglone

Dotknij mnie

Już Ci wybaczyłam

Dotknij mnie

Tego chcę,
Nic więcej.

Szczerze?
Najbardziej w całym wierszu podobał mi się ten zwrot;
Delikatną pieszczotę -
Udrękę dla skóry
Nie dość, że mamy tu tak przeciwstawne słowa (pieszczota- udręka), to jednak komponują się ze sobą całkowicie.
Co do całości to było ładnie, ale nie zachwyciło. Wydaje mi się, że gdy będziesz ćwiczyć będzie wychodzić coraz lepiej. Tak więc, pisz dalej, chcę widzieć postępy. Razz

Wróć! Przeczytałam jeszcze raz. Wiesz co mi się jeszcze bardzo podoba? O, ten zwrot:Słodkie słowa, które miały koić
A podsycały cierpienie
Bardzo ładny.
Pozdrawiam, Prawdziwa.

Wysłany: Pon 20:58, 01 Mar 2010

Krótko - Alice w psychiatryku. Skraj załamania nerwowego, depresja.
_

Dwa kroki do nieba

Skute kajdanami serce
Kompletny paraliż
Brak oddechu

Więziona dusza
Głośny niemy krzyk
Rozrywa skronie

Uwolnijcie mnie
Pozwólcie umrzeć

Pozwólcie odejść

Podarujcie mi wytchnienie,
Podarujcie mi wolność
Podarujcie mi życie

Stąd tylko krok do piekła,
Dwa kroki do nieba

Wysłany: Pon 22:24, 01 Mar 2010

Biorąc pod uwagę stan psychiczny Alice, to wiersz bardzo mi się podobał. Cały zbudowany jest na zasadzie przeciwstawień.
Najpierw mówi: pozwólcie umrzeć, potem mamy:pozwólcie żyć. Pięknie. Widać tę zachwianą psychikę, nagłe zmiany nastrojów, podwójną jaźń.
I najlepszy fragment;
Stąd tylko krok do piekła,
Dwa kroki do nieba
Jest niesamowity.
Widać jak bardzo dopracowany jest to utwór. Wydaje się, uwzględniłaś wszystko: chorobę Alice, jej uczucia, piękną duszę.
Krok do piekła- rozumiem to tak: Tam gdzie Al już jest jest prawie jak w piekle. Naprawdę niewiele brakuje, dlatego jeden krok.
Dwa kroki do nieba: Do nieba jest o wiele dłuższa droga, dłuższa niż do piekła. Ale być może każde miejsce inne niż to może być postrzegane przez Al jako nieba. A dwa kroki to stosunkowo nie dużo. Nie trzeba tak wiele, by było lepiej niż tutaj.
Tak wiec, wiersz nakłania do refleksji. Naprawdę, można interpretować na wiele sposobów. Z wszystkich, które tutaj umieściłaś, ten uważam za najlepszy.

Wysłany: Pon 22:23, 15 Mar 2010

Narazie trzeci jest najlepszy. Alice w psychiatryku jako wiersz? Ciekawy pomysł. Już to pokusiło mnie o przeczytanie.
Podoba mi się. Mimo przeciwieństw życia i śmierci ma w sobie coś hipnotyzującego. Dziewczyna pragnie umrzeć, potem błaga o życie. Wydaje się nielogiczne, jednak w psychiatruku i towarzyszącemu mu huśtawce nastrojów wszystko jest możliwe.

dziękuję za komentarze :*
__
Narracja Edwarda
_

Ludzka kruchość

Widzę jak swobodnie oddycha,
Czuję spokojne bicie jej serca,
Słyszę cichutkie sapnięcie
- przewraca się na drugi bok.
Niewinna we śnie.

Widzę jak oddech urywa się szybko,
Czuję szalony bieg serca,
Słyszę krzyk rozdzierający duszę
- oddaje życie za wieczność.
Niezłomna za dnia.

I powracam po dłuższej przerwie do komentowania Twoich wierszy Wink

.

Chcę niewiele:
No ładny jest. Nie umiem jakoś specjalnie się o nim wypowiedzieć, nie wiem, czemu.

Cytat:

Dotknij mnie

Już Ci wybaczyłam

Dotknij mnie

Tego chcę,
Nic więcej.

Podoba mi się ten fragment. ;>

Dwa kroki do nieba:
Tak... zawarte w tym wierszu jest całe cierpienie (biorąc pod uwagę Ally, która jest w psychiatryku)... cierpienie i prośby. Taki mocny wiersz, dobre słowa, nie ma „krzyków” wprost. Nie ma błagania o śmierć, typu: zabij mnie, zrób to, przecież nic nie znaczę!
Może nie ma tego w utworze, ale myślę, że podmiot liryczny wie, że każdy coś znaczy w tym skrawku życia i prosi, nieubłaganie „wydziera się”, by dostać choć takiej wolności. Koniec męczenia się...

Cytat:

Podarujcie mi wytchnienie,
Podarujcie mi wolność
Podarujcie mi życie

Pięknie napisane...

Cytat:

Stąd tylko krok do piekła,
Dwa kroki do nieba

Podsumowuje, a zarazem wywarło u mnie coś znaczącego (ale Zua nie wie co... ;p)
Gratuluję utworu Wink

.

Ludzka kruchość:
Tak na początek powiem, że tytuł nie pasuje mi do utworu... zupełnie o czymś innym, według mnie.
Ale teraz do utworu: świetny! Chyba najlepszy do tej pory. Krótki, lecz po prostu... oddany sobie. Opisane pragnienie Belli, opisane uczucie Edwarda. Podoba mi się, naprawdę bardzo!

Więc ogólnie mówiąc, to Twój styl podoba mi się. Ładnie piszesz, a na pewno, jeżeli będziesz dalej ćwiczyć, to będzie szło coraz lepiej, w końcu... żeby coś osiągnąć trzeba ćwiczyć, walczyć, brnąć z całych sił. ;>

Pozdrawiam,
Zua.

Zapraszam również do siebie, czyli tu i tu.

Wczoraj układałam piosenkę o Małym Księciu i nawiedziła mnie wena fandomowa. Powiedzmy.

Zabawa słowem to cały czas dla mnie czarna magia Wink

_

Nicość

Blond włosy rozsypane w kałuży krwi
Nicość
Szukanie oddechu, szukanie śmierci
Nicość
Ostatnie tchnienie, prawie widać niebo

Nicość smakuje bólem
Nicość krąży w żyłach
Nicość daje szansę
Nicość nie pyta o zdanie

Ona nie chciała.
Odebrał jej to, co było najważniejsze.
Dał coś bezwartościowego.
Została pustka.
Nic.

Nicość jest okrutna
Nicość jest bezwzględna
Nicość smakuje cierpieniem
Nicość nie pyta o zdanie

Nieśmiertelność!
o ironio nicości.

Najpierw miałam wrażenie, ze pewien fragment nie pasuje do reszty, ale wtedy wiersz nie mial by nic wspólnego z fandomem. tak myślałam, do czasu aż przeczytałam ostatnie dwie linijki.
I wszystko jasne. Ta nicość to nieśmiertelność.
A teraz pozwól, ze oddam się swojej nadinterpretacji.:)

Cóż, głównej bohaterki Sagi tutaj szukać nie mogę. Wyeliminowana przez pierwszy wers.
Cała ta nicość opisywana na początku( dwie pierwsze "zwrotki") to dla mnie proces przemiany.
Nicość smakuje bólem
Nicość krąży w żyłąch
To dla mnie jest przemiana.
A jeśli nie pomyliłam się i naprawdę ten wiersz dotyczy przemiany i bycia nieśmiertelnym, to bardzo ładnie to ujełaś. Badź co bądź, trochę trzeba tu pomyśleć. Nic nie należy interpretować zbyt dosłownie. Kocham to:)

Ten fragment uważam za nawiązujący do fandomu.
Ona nie chciała.
Odebrał jej to, co było najważniejsze.
Dał coś bezwartościowego.
Została pustka.
Nic.
Wolę nie ryzykować i nie nazywać podmiotu lirycznego po imieniu. Tak naprawdę może to dotyczyć każdej kobiety/dziewczyny. Przecież nie każda prosi o nieśmiertelność. Ludzki życie tez ma swoją wartość.
Ktoś odebrał jej zycie, a dał jej istnienie, egzystencję, której nie chciała.

Kolejna zwrotka, ta z powtórzeniami, z koleii przedstawia juz nieśmiertelność. Dla podmiotu jest to jednak tylko nicością.
Nicość smakuje cierpieniem.
Nicość nie pyta o zdanie.
jeżeli ktoś tego nie pragnął, to skazany jest na cierpienie.

No i zakończenie, które sprawia, że już wszystko rozumiem. O ile dobrze rozumiem.
Każdą niepewność rozwiewają dwa ostatnie wersy. I wszystko jest jasne.

Pozdrawiam.

Witam ; ).

Cóż... Nicość z początku była dla mnie niezrozumiała. Przeczytałam kolejny raz i poświtało mi tam po swojemu; doczytując jeszcze komentarz Prawdziwej – upewniłam się; najwyżej okaże się, iż myliłyśmy się obie ; D.
Jeżeli słowo „nieśmiertelność” kryje się pod słowem „nicość”, to nie ma dużego problemu, aby zrozumieć tekst, aby się wczuć, wiedzieć, co jest grane.
Dzieląc utwór na pewne części i nazywając je, tytułując, to dokładnie tak, jak poprzedniczka.
Druga strofa – przemiana.
Kolejne strofy – życie nieśmiertelne.
A co do pierwszej zwrotki, to jestem prawie pewna, o kim mowa; zresztą nie trudno się domyśleć, no chyba że... zaskoczysz nas ; ).

Teraz co do całokształtu – utwór jest napisany zgrabnie i na temat. O interpunkcji wolę nic nie mówić, bo jest tu i jej nie ma, trochę porozrzucane. Ładnym stylem natomiast jest to na strugane.

Więcej konstruktywności jakoś nie umiem z siebie wyrzucić... Wybacz, coś dziś nie myślę, eheh ; ).
Tymczasem życzę weny i pozdrawiam cieplutko,
Zua.

Pragnę

Bardzo ładny wiersz. Niby był o tym, że Bella jest człowiekiem i prosi Edwarda o to, aby nie odchodził, ale te czerwone usta skojarzyły mi się z wampirzą Bellą Wink

.

Daj to, czego nie chcę
Skradnij duszę
I nie odchodź

Cóż mogę powiedzieć? Prosi go, aby zabrał jej duszę, czyli, prosi go, aby ją przemienił w wampira i został przy niej.

Chce niewiele

Tytuł jest adekwatny do treści. Bo B nie chce za wiele. Pragnie, żeby J ją ogrzał po tym jak E ją zostawił razem ze swoim zimnem. A J jest ciepły niczym promień słońca.

Pocałuj, na moment
I nie zapomnij o duszy

ten fragment bardzo mi się podoba. Przypomina J o tym, co mógł stracić, gdyby E nie wjechał.

Dwa kroki do nieba

Wiersz strasznie smutny. Pokazuje to niezrozumienie innych ludzi, kiedy ktoś jest wyjątkowy. A Alice taka była.

Podarujcie mi wytchnienie,
Podarujcie mi wolność
Podarujcie mi życie

Stąd tylko krok do piekła,
Dwa kroki do nieba

Ten fragment uchwycił moje serce. Jest taki napełniony życiem, wysiłkiem, walką. Aż chce się dalej czytać.

Ludzka kruchość

Czy E podczas, gdy B śpi zmienia ją w wampira? Tak mi się wydaje czytając ten wiersz, zwłaszcza końcówkę.

Widzę jak oddech urywa się szybko,
Czuję szalony bieg serca,
Słyszę krzyk rozdzierający duszę
- oddaje życie za wieczność.
Niezłomna za dnia.

I to w nocy. W jej własnym łóżku, czy raczej u Cullenów, nachodzi mnie pytanie. Tytuł odzwierciedla treść. Zycie ludzkie jest na prawdę kruche.

Nicość

Czy ten wiersz jest o R? Tak mi się wydaje, bo nie dość, że była blondynką, to jeszcze została zamieniona w wampira bez własnej woli. Nie chciała nim zostać, a ten wiersz to pokazuje. Ukazuje to jak bardzo tego nienawidziła i jak się czuła. Jak w nicości.

Wybacz, że krótko, bez ładu i składu, ale jakoś nie mam weny do rozpisywania się Wink

.

Pozdrawiam i życzę weny, Pink.