'Tym razem wrócę szybciej' i inne [31.10.09]

Tutaj troszeczkę się rozpisałam,ale mam nadzieję, że przebrniecie :)

Ziemia była smaczna dziękuję że pytasz
Miała taki wspaniały zapach
Żywiczne omdlenie przełamane goryczą
zimowego świerku Wilgotny mech
tulił policzki rumiane od wieczornego chłodu
a pióropusze wygasnłej zieleni groziły mi
że jeżeli nie wrócę do domu powiedzą
o wszystkim Tobie
Ależ miałam uciechę słuchając ich pouczeń
Mimo że były tylko nerwowo rozedrganą struną
wiatru rozumiałam je Czyżbym znała
mowę żywiołu
W każdym razie nieważne Miałam
za nic tą mowę bo Ty i tak o wszystkim wiedziałeś
Nie lubisz kiedy się oddalam lecz i tak
nic na to nie poradzisz
Na próżno zdzierasz gardło wchodząc w słowo
własnemu echu I tak mnie nie znajdziesz
Nie tłucz też porcelany gdyż nie będziesz miał
w czym mi zaparzyć kawy kiedy będą do Ciebie wracać
Pamiętaj,że odchodzę od Ciebie tylko dlatego
że powroty po długiej rozłące sprawiają mi nieopisaną radość
Ujrzenie Twojej zmizerniałej i uschnętej
z tęsknoty twarzy
Ach przepraszam Cię,że skazuję Cię na to, ale
nic nie poradzę na swój egoizm
Kocham swoją miłość do Ciebie
ale i Ty nie jesteś mi obojętny
Całuje Cię więc w tą odrętwiałą dłoń
i obiecuję że tym razem wrócę szybciej

tak myślałam... tak się zastanawiałam kiedy wstawisz jakiś swój wiersz... i nie bardzo wiem co powiedzieć... a to głupie o kilkutygodniowym oczekiwaniu...

po pierwsze - błędy - wygasłej zieleni...
po drugie - jako laik nie potrafię zinterpretować tego wiersza tak jakbym chciała...
więc opiszę co czuję...

a czuję ciepło na sercu... czuję obietnicę w powietrzu i chęć jej dotrzymania pomimo wewnętrznych pragnień...

wspaniały opis... i te personifikacje :) bardzo lubię ten środek wyrazu... chyba jest najbardziej obrazowy i metaforyczny ze wszystkich stosowanych w poezji...

mam nadzieję, że przeczytam coś jeszcze twojego autorstwa...

pozdrawia
kirke,
której dalej ciepło na sercu

Kiedyś lubiłam pleść wianki
Giętkie łodygi tańczyły między
Palcami i mówiły mi, że mam
Doskonałe dłonie i mi dziękują
Ja tylko się uśmiechałam
I zazdrościłam im soczystych kolorów
Oraz słodkiego kwiecia
Ich delikatność i gracja emanowały pięknem,
Którego nigdy nie zaznałam
Wieszałam je na niskich gałęziach drzew
I codziennie przychodziłam, aby
Obserwować ich obumieranie Bielusieńkie
Płatki ustępowały martwemu złotu i bursztynowi
Aż w końcu wracały do Ziemi
Łodygi wiotczały i puszczały łączące je więzy
Znowu byłam sama
Tylko ja i puste gałęzie