Alice Cullen

Alice to jedna z moich ulubionych bohaterek, ale mimo wszystko... Czasami jest strasznie irytująca. Ja wiem, że ona nie pamięta bycia człowiekiem i jakby próbuje to nadrobić , ale te ciągłe imprezy, kupowanie ubrań.... To strasznie denerwujące. I do tego traktuje Bellę jak ukochaną zabawkę. Zresztą Bella sama mówiła w ''Zmierzchu' do Edwarda: ,,Jeśli twoja siostra ma jeszcze kiedyś potraktować mnie jak lalkę Barbie, to nigdy więcej nie przyjdę już do was w odwiedziny.Nie jestem świnką morską dla kosmetyczek-amatorek''....

Dla mnie Alice = dobra wróżka chrzestna tej książki. I zakochałam się w niej niemal od pierwszego wejrzenia *.*
Może i jest trochę nadpobudliwa i wszędzie jej pełno ale jest słoneczkiem tej rodziny i - jak dla mnie - jest jedna z najbardziej pozytywnych postaci. Choć afery z urodzinami i ślubem mogły być nieco (bardzo?) denerwujące, to jednak potrafiła zarażać swoim optymizmem.
I nie wyobrażam jej sobie z nikim innych, jak tylko z Jasperem :D

Kocham Alice, jest na prawde przeoptymistyczna, cudowna, zawsze kiedy pojawia się w książce jestem wstanie sie uśmiechać jak małe dziecko, które widzi blond peruke Hanny Montanny w sklepie z zabawkami.
uwielbiam moment bodajże to jest druga część, kiedy Alice powraca, siedzi na schodach i czeka na Bells.
może i alice jest irytująca w pewnych momentach- ale ja to odbieram w sposób optymistyczny, obracam to w jakiś hm, rodzaj radosnej emocji.. bo przeciez nie miała złych intencji robiąc z Belli barbie na ślubie.Zrobila tak, jak wymarzyła Wink

Kocham , ubustwiam i wielbie Alice ^^ jest cudowna - jest jednocześnie delikatna i krucha , z drugiej strony to rządny krwi wampir , który zawsze potrafi postawić na swoim .. moim zdaniem to najbardziej pozytywna postać z Sagi :)

Lubię Alice za jej ,,chochlikowatość", energię i dobry humor, ale bywały momenty, że miałam jej dosyć.
Czytając Zaćmienie myślałam, że rzucę książką, gdy Alice zaczęła podpuszczać Bellę ,,Jeśli mnie kochasz, daj mi urządzić swój ślub". Litości! To był ślub jej przyjaciółki, a ona nie potrafiła uszanować jej zdania.

hmmm... Alice to jedna z moich ulubionych postaci sagi dlatego, że jest wesola, pełna energii, posiada wspaniały dar, wie także kiedy Jasper nie ma ochoty gadać, lubi zakupy i przypomina chochlika xD
Ja nawet moje papużki nazwałam Alice i Jasper xD

Oj tak, zgadzam się ze zdaniem ...Fanpir GeLa... taki.. chochliczek o niebywałej energii, optymiźmie, który ciężko pogrążyć. A mnie wręcz rozśmieszyła ta sytuacja, gdy w Zaćmieniu Alice do Belli: "Jeśli mnie kochasz to daj mi urządzić swój ślub", ponieważ ta scenę wyobraziłam sobie tak, że... Alice tuli się do Belli.. robi słodkie oczka jak mały piesek, "obrażoną minkę" tak śmiesznie, no.. taki chochliczek błagający o litość. Fakt to było nie fair, ale to tak śmiesznie wysżło:):)
No i jeszcze miałam wyobrażenie jak skaczę wokół niej na jednej nodze tak słodko:D.
Bardzo lubię Alice:)

Szczebiota, skacze, wydyma usteczka i tupie nóżką, biega za Bellą z tuszem i lokówką, urodzona organizatorka, ubiera swoją rodzinę, która nie ma innego wyjścia - musi się na to godzić, ma wiecznie niekończącą się energię i optymizm, obraża się, kiedy coś nie idzie po jej myśli.
JAK Z KIMŚ TAKIM MOŻNA WYTRZYMAĆ?!
Kiedy nie jest takim biegającym chochliczkiem z motorkiem w dupie, kiedy pojawia się jakiś problem i na nim się skupia, wszystkie te jej denerwujące cechy znikają. W innym razie kojarzy mi się z taką młodszą siostrą, której masz dość i chcesz ją przywiązać do torów, ale nie da się jej nie kochać.

Alice polubiłam od początku...ona zarażała swoim optymizmem wszystkich dookoła. Jednak nie jest moją ulubioną bohaterką.bardzo mnie irytowała i denerwowała. Co nie zmienia faktu że ją lubię. Manipulowała Bells ale ona się na to zgadzała, gdyby Bells była choć trochę asertywna nie musiała by się godzić na to wszystko.

Alice jest wspaniała <3
taka radosna i zawsze w pobliżu, kiedy ktoś jej potrzebuje:)
Jej wizje co prawda są niedoskonałe, ale to też ciężki dar, nie sądzicie?
widzieć cały czas obrazki, które czasami nic ze sobą nie niosą...

Alice, to moja ulubiona postać. Jak dla mnie jest to najbardziej szalona i zwariowana osoba, którą po prostu uwielbiam! Jest taka radosna, pełna życia i nawet zaryzykuje stwierdzeniem, że jest najbardziej człowieczym wampirem w całej ich rodzinie! Choć nic nie pamięta ze swojego ludzkiego życia, jak dla mnie jest taką zwariowaną nastolatką, która cieszy się życiem :D I za tą ją najbardziej lubię. Ta postać od początku przypadła mi do gustu i jestem pewna, że nikt inny jej nie przyćmi :)

Zawsze mnie zastanawiało to, dlaczego Allice, która miała fioła na punkcie imprez, zakupów oraz ciuchów (swoją drogą Beige wiele takich osób wśród dzisiejszych młodych dziewcząt, więc jakby nie patrzeć taka postać jest autentyczna i łatwo się z nią niektórym utożsamić Wink

) przed "zaprzyjaźnieniem się" z Bellą, dziwnym zbiegiem okoliczności nie urządzała żadnych imprez. Niby zawsze Cullenowie trzymali się z boku, żeby nie kusić losu, a nagle Allice zaczyna organizować imprezki, na które przychodzą dzikie tłumy Laughing

Najpierw są odludkami i nie mają przyjaciół, a później okazuje się, że jednak ich mają. Acha jeszcze jedno - wydaje mi się to absurdem, że w szkole nigdy nikogo nie zastanowiła bladość skóry Cullenów, ich podkrążone oczy, temperatura ich ciała - można to chyba tłumaczyć dysfunkcją umysłową wszystkich uczniów z Forks - ale jak wytłumaczyć to, że ludzie inteligentni, z którymi musiał stykać się w swojej pracy dr Cullen, nie zaczęli interesować się jego dziwnym wyglądem.

modliszka napisał:

Zawsze mnie zastanawiało to, dlaczego Allice, która miała fioła na punkcie imprez, zakupów oraz ciuchów (swoją drogą Beige wiele takich osób wśród dzisiejszych młodych dziewcząt, więc jakby nie patrzeć taka postać jest autentyczna i łatwo się z nią niektórym utożsamić Wink

) przed "zaprzyjaźnieniem się" z Bellą, dziwnym zbiegiem okoliczności nie urządzała żadnych imprez. Niby zawsze Cullenowie trzymali się z boku, żeby nie kusić losu, a nagle Allice zaczyna organizować imprezki, na które przychodzą dzikie tłumy Laughing

Najpierw są odludkami i nie mają przyjaciół, a później okazuje się, że jednak ich mają. Acha jeszcze jedno - wydaje mi się to absurdem, że w szkole nigdy nikogo nie zastanowiła bladość skóry Cullenów, ich podkrążone oczy, temperatura ich ciała - można to chyba tłumaczyć dysfunkcją umysłową wszystkich uczniów z Forks - ale jak wytłumaczyć to, że ludzie inteligentni, z którymi musiał stykać się w swojej pracy dr Cullen, nie zaczęli interesować się jego dziwnym wyglądem.

No cóż, masz rację, wiele dziewcząt może się z nią utożsamiać, co nie zmienia faktu, że jest potwornie irytująca, jak te dziewczęta zresztą Wink

. Ale nic to, takie czasy.
Co do kwestii tego, że ludki z Forks nie rozkminili, że z tymi Cullenami jest coś nie w porządku, też się zastanawiałam. Wiadomo, wychodzi brak przemyslenia kilku spraw przez autorkę. O ile ludzie w dzisiejszych czasach nie wierzą za bardzo w wampiry (no, może w tych małych miasteczkach jeszcze jakieś przesądy zostały, nie wiem), to jednak Cullenowie zwracają na siebie uwagę, nawet gdy tego nie chcą. Jakim cudem nikt nie zauważył, że zmieniają im się oczy w przeciągu kilku dni? Albo, że w kilka dni stają się bledsi i mają bardziej podkrążone ślepia, a po weekendzie im to znika? Poza tym ktoś by się chyba kapnął, że mimo iż biorą w stołowce żarcie do stolika, to go nigdy nie jedzą. Już nie mówiąc o wspomnianych przez Ciebie cechach. Jakiś oszołom wierzący w paranormalne zjawiska mógł się domyslić.
Ponadto z jednej strony nie chcą się rzucać w oczy, ale jeżdżą takimi brykami, że szkoda gadać. Są nieziemsko bogaci, mieszkają na jakimś odludziu, czwórka adoptowanych dzieci żyje ze soba w związkach, dla zwykłego mieszkańca, który nie zna ich historii, to może być podejrzane. "Dzieciaki" opuszczające szkołę w środku tygodnia, jeśli zaświeci słoneczko, to powód do zawiadomienia social services z powodu braku dozoru ze strony rodziców nad ich edukacją. Za mniejsze przewinienia wzywają czasem kuratora, a tu nic. Kiepsko to wszystko przedstawione, kiepsko.

modliszka napisał:

ale jak wytłumaczyć to, że ludzie inteligentni, z którymi musiał stykać się w swojej pracy dr Cullen, nie zaczęli interesować się jego dziwnym wyglądem.

Wyglądem jak wyglądem - co z tymi wszystkimi pacjentami, których obmacywał swoimi lodowato zimnymi rękami? No i bądźmy szczerzy - Cullenowie, aby uniknąć dekonspiracji, musieli poruszać się po miejscach do których słońce nie dociera (czy raczej dociera w bardzo małych ilościach - nawiasem mówiąc, do dziś nie wiem, jak się Edzio na tej Florydzie uchował...). Biorąc pod uwagę, że w jednej miejscowości mogli spędzić od czterech do powiedzmy siedmiu lat, możliwości są dosyć ograniczone - północna część Ameryki, takoż Europy i Azji. Fakt, że jeżeli będą się poruszali powiedzmy po stałej trasie, może minąć ładne kilkanaście lat, zanim wrócą do "punktu zero". Ale ja nie o tym. Carlisle, jak wiemy z kanonu, pracował bez przerwy, w dodatku miał wiele znajomości w medycznym światku. Lekarza w rodzinie nie mam, ale czy to nie jest trochę nieprawdopodobne, żeby żaden z doktorków, z którymi Cullen pracował kilka ładnych lat temu, nie rozpoznał go podczas jakiegoś konsylium, czy choćby nie zetknął się podczas przeniesienia do innego szpitala - i nie podniósł wrzawy, że Carlisle wciąż wygląda równie świeżo, jak 20 lat temu?

Alice jest jedną z moich ulubionych bohaterek :)
Szkoda,że jej osoby nie jest więcej zarówno w książce jak i w filmie.
Ma charakterek a zarazem potrafi być niewinną istotką :)
Ale najbardziej lubię jej głos...jej głosu nikt nie przebije :)

Beige napisał:

Co do kwestii tego, że ludki z Forks nie rozkminili, że z tymi Cullenami jest coś nie w porządku, też się zastanawiałam. Wiadomo, wychodzi brak przemyslenia kilku spraw przez autorkę. O ile ludzie w dzisiejszych czasach nie wierzą za bardzo w wampiry (no, może w tych małych miasteczkach jeszcze jakieś przesądy zostały, nie wiem), to jednak Cullenowie zwracają na siebie uwagę, nawet gdy tego nie chcą. Jakim cudem nikt nie zauważył, że zmieniają im się oczy w przeciągu kilku dni? Albo, że w kilka dni stają się bledsi i mają bardziej podkrążone ślepia, a po weekendzie im to znika? Poza tym ktoś by się chyba kapnął, że mimo iż biorą w stołowce żarcie do stolika, to go nigdy nie jedzą. Już nie mówiąc o wspomnianych przez Ciebie cechach. Jakiś oszołom wierzący w paranormalne zjawiska mógł się domyslić.
Ponadto z jednej strony nie chcą się rzucać w oczy, ale jeżdżą takimi brykami, że szkoda gadać. Są nieziemsko bogaci, mieszkają na jakimś odludziu, czwórka adoptowanych dzieci żyje ze soba w związkach, dla zwykłego mieszkańca, który nie zna ich historii, to może być podejrzane. "Dzieciaki" opuszczające szkołę w środku tygodnia, jeśli zaświeci słoneczko, to powód do zawiadomienia social services z powodu braku dozoru ze strony rodziców nad ich edukacją. Za mniejsze przewinienia wzywają czasem kuratora, a tu nic. Kiepsko to wszystko przedstawione, kiepsko.

Mnie właśnie szczególnie bawi to, że NIBY nie chcą zwracać na siebie uwagi, a w gruncie rzeczy ich zachowanie oraz sposób bycia sprawiają, że zdecydowanie się wyróżniają wśród mieszkańców Forks. Czy nie lepiej by było, gdyby po prostu wmieszali się w tłum i starali się udawać takich jak wszyscy? A oni trzymają się w szkole zawsze razem, siedzą przy oddzielnym stoliku, z nikim nie rozmawiają, znikają na parę dni - a przez to - prowokują innych do tego, by plotkowali na ich temat i snuli domysły. Przecież ich wygląd już i tak zastanowiłby każdego normalnie myślącego człowieka. Jakby tego było mało papcio kupił wypasioną chałupę, dzieciakom sprawił wypasione bryki, którymi wożą się po okolicy. Nie bardzo też rozumiem po kiego wała oni w ogóle zapisali się do tego liceum w Forks? Laughing

Skoro ludzie wierzyli w to, że mają tyle kasy, bo papcio jest świetnym doktorkiem, to równie dobrze mogli zarzucić ściemę, że uczą się w domu, w trybie indywidualnym. I jeszcze to ich zachowanie na stołówce, tak jak napisałaś, śmiechu warte! Bella od razu zorientowała się, że niczego nigdy nie jedzą, a cała reszta uczniów przez kilka lat nie Laughing

hahaah

BellaMarie13 napisał:

Wyglądem jak wyglądem - co z tymi wszystkimi pacjentami, których obmacywał swoimi lodowato zimnymi rękami? No i bądźmy szczerzy - Cullenowie, aby uniknąć dekonspiracji, musieli poruszać się po miejscach do których słońce nie dociera (czy raczej dociera w bardzo małych ilościach - nawiasem mówiąc, do dziś nie wiem, jak się Edzio na tej Florydzie uchował...). Biorąc pod uwagę, że w jednej miejscowości mogli spędzić od czterech do powiedzmy siedmiu lat, możliwości są dosyć ograniczone - północna część Ameryki, takoż Europy i Azji. Fakt, że jeżeli będą się poruszali powiedzmy po stałej trasie, może minąć ładne kilkanaście lat, zanim wrócą do "punktu zero". Ale ja nie o tym. Carlisle, jak wiemy z kanonu, pracował bez przerwy, w dodatku miał wiele znajomości w medycznym światku. Lekarza w rodzinie nie mam, ale czy to nie jest trochę nieprawdopodobne, żeby żaden z doktorków, z którymi Cullen pracował kilka ładnych lat temu, nie rozpoznał go podczas jakiegoś konsylium, czy choćby nie zetknął się podczas przeniesienia do innego szpitala - i nie podniósł wrzawy, że Carlisle wciąż wygląda równie świeżo, jak 20 lat temu?

Tak, o tej temperaturze ciała już pisałam wcześniej. To największa wpadka Meyerowej. Nie dość, że gościu wygląda jak zombie to jeszcze dotyka pacjentów tymi swoimi zimnymi łapskami Laughing

Gdyby był takim świetnym lekarzem, z pewnością byłby znany w środowisku medycznym i tak jak napisałaś ktoś po prostu MUSIAŁBY go rozpoznać! Zresztą nawet jeśli mieszkali w jednym miejscu przez 7 lat to - na Boga człowiek się zmienia, rosną mu choćby włosy! - ktoś musiałby się zorientować, że oni ciągle wyglądają tak samo! Bzdurą było też to, że ponoć Cullenowie już wcześniej mieszkali w Forks, wyjechali po iluś latach i znów po jakimś czasie wrócili i co niby wszyscy już przez te 20 lat pomarli? Laughing

A może Fork nawiedziła zbiorowa amnezja? Ech... niedopracowane te książki, niedopracowane.

modliszka napisał:

(...) Bzdurą było też to, że ponoć Cullenowie już wcześniej mieszkali w Forks, wyjechali po iluś latach i znów po jakimś czasie wrócili i co niby wszyscy już przez te 20 lat pomarli? Laughing

A może Fork nawiedziła zbiorowa amnezja?(...)

Przepraszam ale w ksiazce jest wyraznie napisane, ze wczesniej nie mieszkali w Forks tylko w jakiejs miejscowosci niedaleko (w tej chwili nie pamietam nazwy), dlatego mogli wrocic po tak krotkim czasie :)
Teoretycznie to, ze maja zimne dlonie mozna bardzo latwo wytlumaczyc - sama ciagle mam dlonie i stopy zimne jak lody Wink

Cienie pod oczami to tez nie jest taka tajemnicza sprawa... W koncu wystarczy zarwac noc by sie ich nabawic ;P Blada cera w miejscu gdzie niebo stale pokrywaja chmury to tez calkiem normalne Wink

Poza tym wymowka na nieliczne sloneczne dni (wycieczki w gory) do mnie osobiscie przemawia.
Co do reszty zastrzezen - w zupelnosci sie z nimi zgadzam.

Wydawało mi się, że mieszkali w Forks, bo przecież wśród Indian krążyły od lat na ich temat różne tajemnicze opowieści, ale ok. mogło to być gdzieś blisko, dokładnie nie pamiętam, nie zmienia to jednak faktu, że skoro Indianie ich pamiętali to i inni również nie powinni cierpieć na amnezję.
Teoretycznie wszystko JAKOŚ można wytłumaczyć, jeśli ktoś jest naiwny to może łyknie kłamstewko jakoby cała rodzinka Cullenów cierpiała na anemię. Ale jeśli głową rodziny jest wybitny lekarz - z pewnością można temu było jakoś zaradzić. Ile można mieć na koncie tych zarwanych nocek? Laughing

Szkolnego pedagoga widok nieustannie podkrążonych oczu powinien był zainteresować. Ich cera nie była normalna, miała odcień kości słoniowej, rzucała się w oczy - przecież tak właśnie odbierała ich Bella, która sama była blada, więc niby powinna przywyknąć.. a jednak. Zresztą, na Boga, jeśli ta dziewczyna odkryła ich sekret tak szybko, to dlaczego nie udało się to nikomu innemu? Czyżby miała ona najwyższe IQ w całej mieścinie? Laughing

Myin napisał:

Przepraszam ale w ksiazce jest wyraznie napisane, ze wczesniej nie mieszkali w Forks tylko w jakiejs miejscowosci niedaleko (w tej chwili nie pamietam nazwy), dlatego mogli wrocic po tak krotkim czasie :)

Tylko co to znaczy niedaleko? Niedaleko - czyli w którymś z sąsiednich stanów, czy raczej sąsiednich miast? Bo jeśli to drugie, to wyjaśnienie jest z d***.
W wiele jestem w stanie uwierzyć, ale nie w to, że ktoś tak rzucający się w oczy jak rodzina Cullenów, mieszkający w Settle czy Olimpii, nie zostaną rozpoznani po przeprowadzce do Forks.
Ale po co ja się czepiam - skoro Edzio był w stanie udać się z Bells na Florydę, to najwyraźniej w cukierkowym świecie Steph wszystko jest możliwe.

Myin napisał:

modliszka napisał:

(...) Bzdurą było też to, że ponoć Cullenowie już wcześniej mieszkali w Forks, wyjechali po iluś latach i znów po jakimś czasie wrócili i co niby wszyscy już przez te 20 lat pomarli? Laughing

A może Fork nawiedziła zbiorowa amnezja?(...)

Przepraszam ale w ksiazce jest wyraznie napisane, ze wczesniej nie mieszkali w Forks tylko w jakiejs miejscowosci niedaleko (w tej chwili nie pamietam nazwy), dlatego mogli wrocic po tak krotkim czasie :)
Teoretycznie to, ze maja zimne dlonie mozna bardzo latwo wytlumaczyc - sama ciagle mam dlonie i stopy zimne jak lody Wink

Cienie pod oczami to tez nie jest taka tajemnicza sprawa... W koncu wystarczy zarwac noc by sie ich nabawic ;P Blada cera w miejscu gdzie niebo stale pokrywaja chmury to tez calkiem normalne Wink

Poza tym wymowka na nieliczne sloneczne dni (wycieczki w gory) do mnie osobiscie przemawia.
Co do reszty zastrzezen - w zupelnosci sie z nimi zgadzam.

Nawet jeśli mieszkali w miejscowości niedaleko, to ludki z Forks nie siedzą tylko w swojej miejscowości, do przyległych też pewnie jeżdżą, mają rodziny, znajomych itd. Ktoś mógł ich skojarzyć.
A te cienie pod oczami pojawiają się nader cyklicznie, co nie jest takie znowu normalne, poza tym dziwnym trafem koresponduje to ze zmianami barwy oczu.