histeryczne żale pod okiem Filona i Zofii [25.04]

Oszalałam, ale cóż... Sporadyczna twórczość okupiona krwią, potem i łzami na lekcjach polskiego, podczas których muszę wbrew sobie interpretować tak, żeby trafić w klucz. Amarantową spódnicą macham w kierunku pani z piegami w pierwszym rzędzie.

I

*** (ostatnie)

ostatnie mrugnięcie powoduje skurcz prze –
Pony kucyk zaszczyca miejsce w gabi –
(w) Necie poszukuję strony z mianem wrze –
ci – ona powiedziała, że zabi –
ła – Sicę ostrym prze –
– d m i o t e m

– – –

mieszam myśli szukane w schematycznej pustce
proszę błagam szukam myślę rozpisuję
ilekroć pukam w szybkę i czekam na odpowiedź
z drugiego końca sali mojej drogiej pani Sali
wyciągam dłoń jakbym chciał znaleźć
drugą
która ją chwyci
w zachwycie sztampowego świata

sztuką oryginalności nie są już
rzucane na wiatr kości
i choć Cezar powinien zbuntować się przeciw tej imaginacji
nie zrobi tego
zza szybki
zbyt szybko

– – –

ostatnie mrugnięcie powoduje skurcz brzu –
C-ha ha ha ha ha – śmie –
jesz w dobrych restauracjach z dobrymi dota –
(to_na)cjami C-dur

II

wieść o rolandzie

pada na ziemię ogarnięty miłością do
obrazu ukrzyżowanego absolutu
formułuje rytualne modły; skruszony
nic nie wie o istocie stoickiej staroci
wyciąga prawicę i składa hołd wasalny
rozkładając kończyny na zielonej łące
żałuje grzeszności – w piersi bije pięściami
patrzy w stronę kastylii – przypomina sobie
walki relikwią mieczem nad grobem golgoty
chowa z dumą róg pod piersi z zazdrością skrywa
rynsztunek przed pogańskimi dłońmi brudnymi
ostatnie tchnienie wydaje w imię
............................................– boskości

pokolenia rozważają nad ewidentną
świętością zakutego w pancerz rycerza
pieśń o nim płynie pokonuje doliny i
lasy morza góry domy w końcu pagórki
z sosnami pod którymi pochowano winnych
wolności i suwerenności zwróconego
wstecz inteligenckiego plemienia spod dwóch barw
rozważają nie myśląc o zmarłych pod chwałą
jednego kawalera codziennych
............................................– wojaków

żaden bard już nie napisze o zamkniętej na
wyspie rozkoszy safonie ni o denacie
sokratesie podchmielonym wiedzą delficką
o sofickim przekłamaniu z którego wyrwał
się święty oświecony prawdziwą miłością
ciesząc oczy matki i osieroconego
............................................– syna

dźwięki harf nie zabrzmią już dla powszedniego
świętego skoro nie poświęcił nie swojego
życia i nie swojej rodziny
....................................– łez
........................................– bólu
............................................– mąk

Wpadłam by zamieścić swój wiersz, ale zobaczyłam, ze pojawiło się coś nowego.

(***)
Rudaa, pisałaś już kiedyś wiersze? Jestem pod ogromnym wrażeniem.
Budowa wiersza jest bardzo zaskakująca, oryginalna. Aż powiało chaosem, który z tego wiersza emanuje.
Fantastyczne przenośnie i przerzutnie. Sama na coś takiego bym nie wpadła.
A już szczególnie ta dwuznaczność słów, pozwalająca na dowolna interpretacje. Mogłam przeczytać tak, jak mi było wygodniej. czytanie samo w sobie wymagało skupienia. Przez ten wiersz nie można przelecieć tak hop siup.
Bardzo spodobało mi się odniesienie do Cezara i jego kości.

Ale i tak nic mnie tak bardzo nie ujęło jak kompozycja.
Najpierw było bardzo zagadkowo, wręcz nowatorsko ( i to jak; gratuluję odwagi), potem jest jakby wyjaśnienie:mieszam myśli szukane w schematycznej pustce , potem znowu powrót do tego "chaosu". Cudeńko.

Jestem pod wielkim wrażeniem. Wybacz, że tylko jeden wiersz, ale nie mam zbyt wiele czasu.
Prawdziwa.

Pierwsza (nie)konstruktywna opinia, która przyszła mi do głowy to: DOBRE! Az się oblizałam. Dziwne? Być może, "ale cóż..."
Ten pierwszy tworek jest tak innowacyjny i oryginalny, że aż mnie powaliło i rozwaliło.
Ze swojej strony uwielbiam interpretować wiersze, i przeważnie robię to z każdym dwa razy: raz na lekcji "tak jak trzeba", drugi w domu "po swojemu". A wiersze symboliczne, wypchane do granic metaforami albo nawet chaotyczne wręcz ubóstwiam. Twój wiersz jest przykładem wiersza chaotycznego, z pozoru o niczym, ale który coś mówi. Choć właściwie... źle napisałam. Nie jest chaotyczny, to tylko "schematyczna pustka", a to różnica. Bo w tym właśnie schemacie jest "siła". Nie ma w nim żadnej konkretnej historii, przesłania (chyba że chwilowo cierpię na poetycką ślepotę), ale gdyby odnieść to do życia naszych drogich Współczesnych, to znajdzie się sporo punktów wspólnych, choćby ten brak przesłania, a nawet trochę bezsensu. Druga część (ta mniej innowacyjna) trochę wyjaśnia reguły części pierwszej, tłumaczy jej chaos. Wydaje mi się, że autorka (sorry, bezosobowo wygodniej się pisze) szuka akceptacji dla siebie i swojej wyobraźni.
"z drugiego końca sali mojej drogiej pani Sali
wyciągam dłoń jakbym chciał znaleźć
drugą
która ją chwyci
w zachwycie sztampowego świata"
Część trzecia jako najkrótsza, wydaje się najbardziej tajemnicza, choć rozwiązanie może być proste: czytelnik niby rozumie utwór, śmieje się z niego, ale nie wprowadza do swojego życia. Może...

Wiersz drugi przy okazji.
Gratulowałam już...? Sprawdzę... Nie, nie gratulowałam. Więc teraz winszuję pomysłu, wykonania i odwagi do napisania czegoś takiego. Oby więcej takich pomysłów!

Peace (and chocolate) for everyone!

Łał! Dziewczyny... Nawet nie macie pojęcia, jak się cieszę, że te wiersze przypadły Wam do gustu. Bardzo dziękuję za zainteresowanie, nie spodziewałam się go. I od razu odpowiadam na pytanie - to nie są moje pierwsze wiersze, ale można powiedzieć, że jedne z pierwszych. Piszę sporadycznie pod wpływem impulsu i jest to dla mnie głównie forma wykrzyczenia złych emocji.

III

piłata tyrada

słowa wprawiane w obieg ustami przeklętych
ostatni raz zatruły relacje imperatorów;
niechciana gawiedź
colonia aelia capitolina
pierwsze nuty marszu żałobnego
jeszcze nie wiedzą co czynią
jeszcze nie czynią co wiedzą

wyrok: zabić zniszczyć ukrzyżować
nie
inaczej to zróbmy
biczujmy wybaczajmy
jak uczył
a potem chłostajmy winną krwią
święte ciało przy wielkanocnym stole w uroczystość narodzin
boga słońca

jeszcze tylko jedno tak
jeszcze tylko jeden krzyk
by sprawić
że śmierć będzie winą ciemnego
ludu – lituj się!
błagaj o wybaczenie
nie pozwól obarczyć się odpowiedzialnością
za marsz hitlerowski
spraw by wina spadła na winnego
z czystymi dłońmi

– – – – –

on jeszcze nie wie co zaplanowali
współcześni naukowcy – mordercy z
licencjami na przewracanie się we
wspólnych mogiłach

umywa dłonie w potoku łez i krwi
pobratymcy żądnego śmierci tłumu
wie że przyjdzie czas na włożenie własnej
cierniowej władzy

– – – – –

– panie profesorze kto winien tego?
– smutku żalu cierpienia łez krwawych ran?
– piętna w sercach tłumu nieobecnego
– to żydowski jan