wierszy kilka - piąty 07.03

No dobrze, mam nadzieję, że będzie ich kilka. Na razie jeden. Widzę, że zaczynam pierwsza w dziale poezji "niezmierzchowej" i nic więcej na razie tu nie ma, więc przepełnia smnie nadzieja, że może ktoś to jednak przeczyta. A przy odrobinie szczęścia może ktoś ocenii...

Ukojenie

Ukojenie...

czy da mi je śmierć

gdy miłość nie potrafi?

czy jestem w stanie czekać

błądząc w niespełnieniu?

czy wolno mi chcieć?

czy wolno mi tęsknić?

otoczona mgiełką smutku

niechroniona przed nadzieją

wszędzie widzę piękno, szczęście

nie moje

pustka nie jest ukojeniem

a na razie

ból

wymarzonych pieszczot

Dzwoneczku, ja ocenię. ; )
Bardzo podoba mi się Twój wiersz. Wydaje się być pisany z serca, to widać.
Odzwierciedla jakby życie wielu z nas - ja potrafię się wczuć i utożsamić z tymi słowami.
Życiowe.

Pozdrawiam, los.

ufff a już się bałam, że tylko ja się utożsamiam z tym melancholijnym cudeńkiem. Przyznawanie się jednak gdzie i jak byłoby ekshibicjonizmem emocjonalnym więc się powstrzymam. Jest piękny. Aż się go boję.

:*

Rozumiem, że podmiot liryczny został zawładnięty przez swoistą melancholię, czuje sentyment i żal, jest samotny i opuszczony i się boi.
Rozumiem to - ból egzystencji, gdzie wszystko wokół wydaje się piękne i rzeczywiste ale dla nas nie do osiągnięcia.
Kilka słów - a potrafią wiele wyrazić.

Pozdrawiam

Dzwoneczku, nigdy wcześniej nie trafiłam na Twoją twórczość. A przyznam szczerze, że i do tego działu weszłam by ukoić swoje nerwy przed snem odrobiną poezji.
Kurcze, to jest strasznie intymny wiersz. Głęboki, odkrywający nasz (mój, Twój i wielu innych kobiet, ludzi) codzienny smutek egzystencji. Mylimy miłość z namiętnością, marzymy o Wielkim Uczuciu a o otrzymujemy pusty związek okraszony letnim seksem i zdawkową czułością. Lub nie mamy nic prócz marzeń. Nie wiem co jest gorsze.
Wiersz mnie poruszył, był piękny - to zbyt prozaiczne określenie. Sprawił, że zastanawiam się w tej chwili co w życiu jest ważne.
Będę do niego wracać, ponieważ jest w nim pewne przesłanie, które do mnie dotarło.
Pozdrawiam, BB.

Bardzo, bardzo dziękuję za komentarze. Normalnie, wzruszyłam się. Tak, Cornelie, podmiot liryczny faktycznie został owładnięty swoistą melancholią, a w tamten wieczór miał wybitnego doła. Zresztą, wszystkie odczytałyście ten wiersz poprawnie, choć prawdą jest też to, że można go dopasować do różnych sytuacji, jest w pewien sposób uniwersalny, mimo że bardzo osobisty. Cieszę się, że tak został odebrany.
A dzisiaj wstawiam drugi, świeży, prosto "z pieca". Pięknie proszę o komentarze.

Noc

Noc otula mnie
pieszczotą sennych marzeń
Na kraniec świadomości
odsuwa złe wspomnienia

Kołysze delikatnie
Podsuwa smakołyki
Myśli, na które
czekam z utęsknieniem

Mrok panuje w dzień
Noc świetlista jest

Zamiast: umiem i wytrzymam
Czuję, chcę i pragnę
Harmonia duszy i ciała
zawieszona w gwiazdach

Nie zabraknie mi siły
dopóki jest sen

A więc (nie zaczyna się tak zdania, lecz ja zacznę), dotarłam i już komentuję.
Taki delikatny ten wiersz.. powiedziałabym, że pełen hm, nadziei.
Żywy, dający ukojenie. Jak noc, którą opisałaś. Noc i sen.
Można by nawet rzec, że wiersz ten maluje piękno nocy, jej ingerencji w nasze czyny, myśli, zachowania, duszę.
Hmm, przesadziłam chyba trochę z interpretacją, ale cóż.
Wiersz bardzo mi się podoba. Pragnę jeszcze podziękować za opinie pod moim ostatnim.

Pozdrawiam,
los.

(dygresja prywatna: Jeśli zdarzało mi się zastanawiać co sprawia, że tak doskonale się rozumiemy, to właśnie przestałam.)

Podoba mi się ten wiersz. Ma klimat, który czuję idealnie. A do tego ma jakiś specyficzny, śpiewny rytm (nie bij, ja głucha jestem), który kołysze bardzo adekwatnie do tematu. Super! :) z interpretacją się wstrzymam, bo do tego stopnia odniosłabym to do siebie, że czułabym się nieswojo pisząc to publicznie...
:*

hehe... zawstydzona, że nie zauważyłam wcześniej komentuję Wink

Ukojenie
hm, w pewnym sensie dość mnie dobiłaś... pisanie prawdy o samym sobie zawsze boli - część osób się do tego nie przyzna, ale to przede wszystkim emocjonalny ekshibicjonizm...
mój ulubiony fragment:

Cytat:

póki co
ból
wymarzonych pieszczot

Noc
klimat erotyku... bardzo nawet... (a może tylko ja mam taką nadpobudliwość na ten temat)...
ten wiersz też do mnie przemawia... bardzo metaforyczny... znów bardzo osobisty za co ogromny plus...

przepraszam, nie potrafię się dziś skupić - edytuję na pewno i dopiszę coś sensownego :)
jednego możesz być pewna - podobają mi się oba bardzo, choć drugi bardziej niż pierwszy :)

pozdrawia
kirke

Dzwoneczku,
Twój drugi wiersz zamieszczony tutaj jest również bardzo osobisty, ale ja sama odnajduję w nim siebie. Dokładnie co noc wtulam się w poduszkę, odsuwając wszelkie smutki, rozterki i kłopoty nękające mnie za dnia i wcielając w życie złotą maksymę Scarlett O’Hara „pomyślę o tym jutro” zagłębiam się w świat sennych marzeń.
Tak odebrałam Twój wiersz czytając go po raz pierwszy.
Ale, pomyślałam sobie, że warto przeczytać go jeszcze raz i jeszcze raz. Może nawet taka niemota jak ja dojrzy drugie dno, dostrzeże głębsze przesłanie.
I zrozumiałam go inaczej, jak słowa kobiety do nieczułego kochanka. Kobiety, która tylko we śnie może realizować swoje marzenia, ponieważ rzeczywistość wydaje się jej mroczna, zła. Kobiety, która tylko jeszcze dzięki swoim snom wierzy w miłość, dlatego, że codzienne życie stało się dla niej pewnym sensie ciężarem. Mimo wszystko nie poddaje się, sama mówi: „Umiem i wytrzymam”.
Nie wiem, czy dobrze odebrałam Twój wiersz. Każdy z nas ma pewną historię i odbiera pewne słowa tak, aby najlepiej do niej pasowały.
Twoja „Noc” jest dla mnie piękna.
Pozdrawiam, BB

Trzeci, najnowszy jest trochę inny...

Towarzysz

Jest mój
ściska jabłuszko
czasem coś powie
zawsze trafia w sedno

Jest mój
Zerkam na niego
On zezuje na mnie
miodowymi oczami

Cmoka niezadowolony
gdy ze mną się nie zgadza
Lubię z nim rozmawiać
choć jest przemądrzały

Pytaniami sprowadza
na właściwy tor
Są dni, gdy tańczy
by usłyszeć mój śmiech

Gdy tonę w zamęcie
własnych wątpliwości
podaje mi rękę
bo zawsze dla mnie jest

A dziś mi przesłał
słodkiego buziaka
Edward na biurku
Od mojej przyjaciółki

no i teraz to nie wiem czy roześmiać się na głos czy rozpłakać rzewnymi łzami.

czy ja mam coś mówić na ten temat? chyba nie umiem. chyba nawet nie powinnam.

czy ktoś tu będzie wiedział o co chodzi? Shocked

nie będzie konstruktywnego komentarza. Wiecie co to jest? Pieśń na cześć drobiazgu towarzyszącego codzienności. O tym, że w życiu czai się magia, której czasem się nie docenia, aż ktoś napisze taki wierszyk, a inny ktoś zrozumie, że udało się coś na czym mu bardzo zależało.

hahaha! to ja przyszpanuję i powiem, że od wspomnienia o jabłku wiedziałam o kim mowa... choć brak mi tu Jaspera - byłoby milej Wink

nie wiem jak mam skomentować... może filozoficznie...
czasem w całkiem nieoczekiwanych sytuacjach i całkiem nieoczekiwanych przedmiotach/ludziach/symbolach odnajdujemy ukojenie i odskocznię od codziennych problemów... każdy z nas potrzebuje niemego przyjaciela, którego wsparcie będzie polegać na samej obecności...

na samym fakcie, że jest tu obok... i patrzy na nas - na przykład Edward z mojego kubeczka... to nie prawda, że jest zimny w dotyku - dobra herbatka rozgrzeje każdego :)

świetny wiersz Dzwoneczku :*
kocham cię :*
kirke Twisted Evil

Ciężko mi skomentować, naprawdę. Ale skomentuję, może mało konstruktywnie, ale skomentuję, bo wiersz jest magiczny... ! :)
Tak, magiczny.
Ma w sobie taką magię symbolu, rzeczy, która jest tylko rzeczą, a sprawia radość. Rzecz, która może stać się przedmiotem ważnym, pełnym czaru, magii...
Myślę, że nie ma sensu bardziej tego 'rozkładać', bo to tylko zniszczy efekt...
Uśmiechnęłam się szeroko po przeczytaniu.... :)
Chyba tyle ode mnie.
:)

Hej, Dzwoneczku!
To fantastyczny wiersz zakochanej kobiety. Dla mnie bardzo radosny i pełen optymizmu. Oczarowałaś mnie metaforami. Czyżbyś znalazła swojego Edwarda? Jeśli tak, gratuluję. Napisany lekko, z pewną nutą przekory?! Wyczułam też małą nutkę ironii, ale słodkiej.
Choć ewidentnie, moim zdaniem, nawiązujesz do Cullena, to facet w twoim wierszu jest „ z krwi i kości”. Jest człowiekiem, nie mrzonką czy wyobrażeniem (Chryste, nie wiem czy dobrze napisałam mrzonką? – moja droga Beto). Strofy mówiące o jego zaangażowaniu w związek mnie urzekły. Choć jest przemądrzały, jak prawie każdy mężczyzna, to zawsze podaje ci rękę, gdy toniesz w zamęcie. To chyba jest miłość.
Pozdrawiam cieplutko i zazdroszczę...

Ślicznie dziękuję za wspaniałe komentarze.
Czuję się jednak w obowiązku coś wyjaśnić w związku z komentarzem BajaBelli.
To nie jest wiersz o facecie.
To wiersz o przelewaniu emocji w symboliczny przedmiot i tym samym sprawianiu, że taki przedmiot staje się magiczny. To wiersz o uczuciach, którymi darzy się osobę, która nie tylko podarowała ten przedmiot, ale też go stworzyła... I o tym, że taka osoba, dając nam coś takiego, tak naprawdę daje dużo więcej niż ten przedmiot.
Fakt, ten wiersz jest pełen miłości, lecz nie jest to miłość erotyczna.

Jej, strasznie mi głupio, że nie skomentowałam twoich wierszy, ale jakoś przeoczyłam, wybacz. Wink

Ukojenie

Podmiot liryczny wydaje się być pokrzywdzony przez życie, los i ludzi. Boi się marzyć, tęsknić, pyta o pozwolenie. Początkowo szukał spełnienia w miłości, jednak nie zaznał ukojenia, więc zaczął zastanawiać się czy śmierć uwolniła by go z pęt bezsilności. Pragnie szczęścia, wszystko co dobre znajduje się obok ale nie jest dla niego przeznaczone. Jest to taki życiowy wiersz, mądry i głęboki. Przedstawia punkt widzenia człowieka, który wręcz boi się żyć, bo dawne niepowodzenia odcisnęły piętno na jego psychice. Bardzo mi się podoba.

Dzwoneczku, jesteś autorką pięknych wierszy, dobrze umiesz opisywać uczucia słowami, a co najważniejsze piszesz prosto z serca. Pozdrawiam, Madzia. Wink

Dziękuję madzia - moja imienniczko.
Dzisiaj bardzo króciutki czwarty. Nie będę nic pisać tytułem wstępu. Mówi sam za siebie.

Serduszko

Maleńkie serduszko
szamocące się w mroku
wolniej i wolniej...

Czekanie
aż ustanie

Nie pomogą łzy
Mój Anioł jest bezradny

A ja odtąd będę
zapalać jak co roku
jeszcze jeden znicz.

Trzydzieści słów. Po piętnastu miałam łzy w oczach. Dalej... cóż, nawet trzysta słów nie da rady tego wyrazić.
o rany. Crying or Very sad

Dzwoneczku,
Przepraszam, to będzie chyba najbardziej nie składny komentarz, jaki kiedykolwiek napisałam, ale mi po prostu trudno.
Wiersz porusza taki temat, że ciężko go w ogóle oceniać w jakichkolwiek kryteriach.
Dlatego powiem tylko jedno: Dziękuję, że go napisałaś. W jakiś sposób „oswoiłaś” swoimi tak prawdziwie prostymi słowami to, o czym niejednokrotnie ciężko nawet myśleć.
Na pewno te kilka strof pozostanie na zawsze w mojej pamięci.
Dziękuję.