Liryczne reflekcje wielotematyczne autorstwa Midnight(31.03)

Wysłany: Wto 12:42, 30 Mar 2010

"W kawiarni"

W kawiarni
dwie łyżki optymizmu
(spienionego,
żeby wyglądał na większy,
niż w rzeczywistości)

Jestem samotnikiem
(To znaczy
podmiot liryczny -
- ja jestem Justyna C.)

I chyba lubię poezje
bo lewy margines równy
prawy - postrzępiony,
a środek, co tu mówić,
chory.

A ja przecież od zawsze
jestem zakochana
bez wzajemności
w samej sobie

Wysłany: Wto 12:56, 30 Mar 2010

Midnight, gdy tylko zobaczyłam coś nowego, musiałam przeczytać. I wiesz co? - skończyłam z wielkim bananem na twarzy, którego dawno nie miałam (:
Wow, oryginalność tu aż kipi.
Kurcze, tak mi się to podoba, jest na pewno inne, wydaje się być odą osoby samotnej (tu ten samotnik), która jest... zagubiona? Taak, i tu jest właśnie ten mankament, że każdy wszystko rozumie innaczej, interpretacji jest tysiąc, a odpowiedzi na pytania- co autor miał na myśli, brak.
Ja odczuwam pewne zagubienie, być może osamotnienie przez to, że podmiot liryczny jest egoistką?
Wyczuwam również pewne zachwianie, brak zaufania do życia, do samej siebie.
Dziewczyna chce się wyłamać, przełamać, polubić otoczenie, zostać optymistką, lecz wciąż coś staje jej na drodze.
Och. Ciesze się, że mogłam to czytać, bo jest to stu procentowo TWOJE, z Ciebie.
Uwielbiam nutkę tragizmu połączoną z ogólnym śmiechem (wybacz, jeśli się mylę, ale takie wrażenie odniosłam).
Natchnęłaś mnie.
Pozdrawiam.

Wysłany: Wto 12:57, 30 Mar 2010

cóż...
bardzo przyjemny miszmasz... musiałam go przeczytać kilkakrotnie, żeby wychwycić całość... a może raczej ją objąć...
przepraszam, że będę pisać o tobie, ale chyba w ten sposób to po prostu rozumiem...
masz w sobie dużą dawkę humoru, dystansu i sarkazmu... inteligentnie bawisz się słowem, a co najlepsze - naprawdę to potrafisz...
zresztą - wystarczy popatrzeć na sam temat :)

Cytat:

]A ja przecież od zawsze
jestem zakochana
bez wzajemności
w samej sobie

powinnam chyba skopiować całość, bo wciąż się zachwycam, ale te cztery wersy są chyba najlepszym podsumowaniem... wykluczenie samo w sobie... jak przesławny paradoks kłamcy...

to całkiem przyjemny powiew... mam nadzieję, że ta bryza się powtórzy :)

pozdrawia
kirke

Wysłany: Śro 18:03, 31 Mar 2010

"Światła, kamera, akcja"

Światła, kamera, akcja -
- co do minuty jak w filmie
typowy przykład
dramatu bez happy endu.

To nie jakaś hollywoodzka produkcja

Główna bohaterka schodami w górę
wspina się nieudolnie,
a strach jej przecieka przez rzęsy
bo wie, że umrze na końcu.

Takie zakończenia dodają dramatyzmu

Główny bohater leży nieruchomo
na drodze na lewym pasie
wygodnie w światłach reflektorów
wyczekuje napisów końcowych.

Ona uciekła z planu,
jego rolę wycięto,
bo scenarzysta zdradził zakończenie.

Twoje wiersze stwarzają iluzję ciebie. Prosty chłop z Mazur przyszedłby i powiedział, że jest w tym odwaga i nieszablonowość. A ja ci powiem, że po prostu grasz i tak naprawdę jeszcze nie masz pojęcia, czym jest atmosfera tajemniczości, którą próbujesz roztoczyć.

Jeśli chodzi o pierwszy wiersz, to początek był naprawdę obiecujący. Tam rzeczywiście bawiłaś się słowem i wychodziło ci to, ale w momencie, kiedy wywlekasz w wierszu kwestię podmiotu lirycznego, który jest całkowicie różny od autora, musisz się pokusić o większą dawkę liryzmu i niedopowiedzeń. W końcu czym jest uśmiech bez źródła szczęścia? Pomysł jest ciekawy i mógłby być dobry, gdybyś go zrealizowała i pozwoliła czytelnikowi wysilić mózgownicę. Miast tego podajesz wszystko na tacy i zwalniasz go z jakiegokolwiek myślenia. To samo można powiedzieć o trzeciej strofie. Rozczłonkowanie poezji na marginesy było jakimś zamysłem, który mógł się sprzedać, ale tego nie zrobił przez usilne akcentowanie osoby autora (który powinien odchodzić na dalszy plan i zwalniać miejsce podmiotowi) i odwoływanie się do nieszczęsnej strofy drugiej. Ostatnia zwrotka może i jest podsumowaniem, które elegancko zamyka kompozycję, ale problem polega na tym, iż czuję, że jako autorka próbujesz na siłę usprawiedliwić swoją obecność w tekście.

Jeśli chodzi o drugi wiersz, to nie przekonał mnie swoim początkiem. Dwie ostatnie strofy są dobre i czuję w nich dokładnie to, czego w poezji szukam. Jednak jeśli chodzi o to, co znajduje się wcześniej, odnoszę wrażenie, że utwór został przegadany. Dwie ostatnie strofy mogłyby być autonomicznym wierszem i poradziłyby sobie. Właśnie w nich czuję tę metaforę – nagle to nie tylko streszczenie kiepskiej produkcji, ale odwołanie do życia, odwołanie do eschatologii i smutku egzystencji zmierzającej wyłącznie w jednym kierunku. Słowem – masz potencjał, ale za bardzo pędzisz. Powinnaś się zatrzymać i spojrzeć na swoje wiersze bardziej obiektywnym okiem, bez zachwytu i miłości od pierwszego wejrzenia.

Pozdrawiam,
R.