Ashes and wine (Kristen/Rob) [T] [M] [+13]

oryginał: [link widoczny dla zalogowanych]
moje pierwsze tłumaczenie. fanfic sam w sobie mi się nie podobał ;), jest dość naiwny xP nie czepiać się, że nie przekładałam dosłownie, ale czasem to trudniejsze niż obejście dookoła jakiegoś znaczenia xD zalecenia wiekowe według autorki.

autorka fanfica poleca jako podkład muzyczny piosenkę "ashes and wine" zespołu a fine frenzy.
-------------------
Jestem chora na myśl o twoim pocałunku
Kawa odurzająco zaprawia jej usta

Odrzucić to
Teraz nie mam do ciebie żadnych praw
Nie wolno mi zniszczyć twoją wolność

Czy istnieje jakaś szansa?
Plamka światła na końcu tunelu?
Powód do walki?
Czy istnieje szansa, byś zmienił zdanie?
Czy jesteśmy prochami i winem?
(A Fine Frenzy – Ashes And Wine)

Mogłam zadzwonić.
Powinnam zadzwonić.
Nie, powinnam po prostu zostać w domu i trzymać buzię na kłódkę.
Nie byliśmy razem. To nie był mój interes.
Ale ile obrazów widziałam tego tygodnia, sama? Ile dziewczyn przewinęło się tu w tym tygodniu?
Byłam tylko dobrą przyjaciółką, sprawdzającą, czy wszystko z nim w porządku…jasne?
Naprawdę jestem fenomenalną aktorką. Mogę nawet zmusić się do uwierzenia w najbardziej ewidentne kłamstwo.
Moja pięść z wahaniem zatrzymała się w powietrzu przed jego wypolerowanymi na błysk drzwiami. Tak, jakbym uderzała w kamień – każde stuknięcie wprawiało moje serce w drżenie, wibrujące w dół, głęboko, zwijające mi żołądek w supeł.
Trzy razy.
Poczułam mdłości.
Początkowo było cicho. Mało brakowało, a odwróciłabym się na pięcie i zniknęła w ciemności nocy. Ale potem po drugiej stronie drzwi dało się słyszeć szuranie. Chwila szperania w zamku i drzwi były otwarte…
Nie mogłam oddychać.
Wtedy pojawił się on, wysoki i chudy, w bokserkach odsłaniających kościste nogi i koszulce rozmiar za małej na jego ramiona. Piękne włosy były potargane, niechlujny zarost na wydatnej szczęce. Był wyraźnie zaspany. Przetarł oczy, by po chwili szeroko je otworzyć, gdy spojrzał na mnie, lekko rozdziawiając usta.
Zamarłam, zmrożona przez nerwy których nie przewidziałam układając ten plan. Część mnie chciała uciec, ale nie mogłam przekonać moich stóp do poruszenia się. Utknęłam, a wpatrzone we mnie oczy zmrużyły się.
- Jezu, Kris, jest prawie druga w nocy! – wyszeptał szorstko, przeczesując dłonią splątane włosy.
Dźwięk mojego imienia wypływający z jego ust przyprawił mnie o dreszcz na jaki nie zasługiwałam. Kurczowo trzymając się za łokieć ścisnęłam ręką klatkę piersiową, przygryzłam usta. Chciałam powiedzieć wszystko, co miałam powiedzieć przychodząc tu: zapytać o dziewczyny, z którymi był odkąd przeniósł się do Los Angeles, powiedzieć mu, że straci wszystko, na co tyle pracował, jeśli wciąż będzie tak pogrywał…
Słowa miałam na końcu języka, tańczące tam, tak blisko…ale nie mogłam tego zrobić. Czułam się tak, jakby ten węzeł w żołądku miał pęknąć, zżerały mnie nerwy i po prostu nie mogłam tego zrobić.
Przechylił się nad progiem, z wciąż zmarszczonymi brwiami.
- Kris? Halo? Co się z tobą, do cholery, stało? – zapytał, krzyżując ręce na piersiach. – Posłuchaj. Nie wiem, co tu robisz. Nie rozmawiałem z tobą od ładnych paru tygodni i oto jesteś, łomocząc mi do drzwi w środku nocy.
W moich oczach pojawiły się łzy. Nie chciałam ich, nie miły w tej rozmowie. Oznaczały, że byłam zaangażowana uczuciowo, a przecież nie byłam…nie mogłam być. Nie pozwoliłabym sobie na to.
Jego wzrok złagodniał, gdy spojrzał mi w oczy.
- Jezu, Kristen - wydukał, prostując się. Wyszedł z domu, wprost do mnie. Cofnęłam się o krok i poczułam, że moje plecy opierają się o barierkę. – Czy wszystko w porządku?
Wzięłam głęboki wdech. Musiałam to powiedzieć, po prostu musiałam. Nie miałam pieprzonego prawa, by to zrobić, ale musiałam.
- Robert – zaczęłam, a mój głos zadrżał, jak zawsze, gdy wypowiadałam jego imię. – Ja…ja przepraszam, że przyszłam tak późno. Nie sądziłam nawet…że będziesz w domu.
Widać było, że się zmieszał. Wyprostował ramiona.
- Okej…więc po co w ogóle wpadłaś?
Na jego pieprzonych ustach pojawił się uśmiech, przez który nie mogłam się skupić na tym, co miałam powiedzieć.
- Bo martwię się o ciebie, Rob – odparłam sztywno, ze wzrokiem wbitym w jego dziwne, wielkie stopy. – Widziałam twoje zdjęcia w plotkarskich magazynach, słyszałam w radiu o nocnych imprezach i martwię się o ciebie – powiedziałam na jednym wydechu. Odważyłam się unieść wzrok i od razu tego pożałowałam – jego twarz była sina ze złości.
O Chryste.
- Czy to naprawdę wszystko, co chciałaś mi powiedzieć? W tym momencie? – wysyczał przez zaciśnięte zęby.
Moje serce drżało, a jeszcze nie powiedziałam najgorszego.
- I ile dziewczyn, Rob? Ile dziewczyn powitało cię w Los Angeles? Jestem przekonana, że z twoim statusem i tym akcentem nie potrzeba nawet wielu drinków, by rozchylić im nogi – prychnęłam.
Słowa wypływające z moich ust brzmiały wulgarnie i ostro, ale taka była prawda. Nie mogłam przestać o tym myśleć odkąd kilka tygodni temu zobaczyłam go w gazecie. Wydawało się, że codziennie jest nowy klub, nowa dziewczyna…Po prostu martwiłam się o niego.
Przygotowałam się na odpowiedź.
Przysunął się bliżej mnie, dłonie ściskając w pięści. Spróbowałam zrobić krok w tył albo nawet w bok, ale oparł pięści o barierkę, łapiąc mnie w pułapkę. Przełknęłam głośno ślinę i próbowałam zachować zimną krew.
Czułam jego ciężki, nierówny oddech na mojej twarzy gdy spojrzał na mnie.
- Och, no dalej, Kris – powiedział niskim głosem. – To już nie jest fair.
- Nie fair? Co? Że się o ciebie martwię? – zapytałam, usiłując zebrać energię na słowną obronę.
Pokręcił głową, uśmiech znowu drżał w kącikach jego ust.
- Nie, nie martwisz się o mnie – wymruczał. – Chyba nie oczekiwałaś, że będę czekał na ciebie wiecznie, co?
Moje serce zatłukło o żebra gdy przysunął się jeszcze bliżej. Jego kolana znalazły się między moimi, klatka piersiowa otarła się o moją. Tak blisko…był tak blisko…
- O czym ty mówisz? – wyszeptałam.
Nie wiem nawet, po co pytałam, skoro i tak znałam odpowiedź.
Zaśmiał się cicho. Poczułam, jak jego klatka piersiowa lekko uderza o moją.
- Wiesz, Kris. Wiesz. Nie oczekiwałaś, że będę krążył wokół udając durnia, prawda? Mogę cieszyć się swoim nowym życiem, dziękuję. Przykro mi, że jesteś zazdrosna.
Zmrużyłam oczy, pchnęłam rękami jego klatkę piersiową usiłując go odepchnąć.
- Zazdrosna? Rob, jestem zmartwiona i nic więcej.
- Kris, tak bardzo cię pragnąłem – wyszeptał, muskając ustami moją szyję. – Wciąż cię pragnę – westchnął, jego dłonie rozluźniły się i spoczęły na moich rękach.
Zamknęłam oczy i pochyliłam się ku niemu, walcząc o oddech.
- Rob – wyszeptałam – też cię pragnę.
Objął mnie, przyciskając mocno do siebie. Będąc w jego uścisku odetchnęłam głęboko. Tutaj było moje miejsce.
Cholerny on.
- Kris…te dziewczyny, o których słyszałaś…miały tylko odwrócić moją uwagę – wymruczał do mojego ucha. Objął mnie mocniej, przycisnął usta do mojego czoła.
- Odwrócić uwagę? – powtórzyłam.
Oparł swoje czoło o moje.
- Od jedynej osoby, której pragnąłem najbardziej…jedynej, której nie mogłem mieć.
- Och – nie mogłam sklecić zdania, pytania, odpowiedzi. Przy nim byłam słaba.
- I, co zabawne, ta osoba pojawiła się tu dziś w nocy, gdy przez parę tygodni desperacko chciałem do niej zadzwonić – odsunął się o krok i ujął moją twarz w dłonie. – Rozumiesz, Kris? Przykro mi, że te dziewczęta cię raniły…ale musiałem mieć cokolwiek – westchnął i obrysował kciukiem linię moich ust. – Zwłaszcza bez ciebie…zwariowałbym.
Łzy, które powstrzymywałam wcześniej powróciły i popłynęły po moich policzkach.
- Ja…ja…nie miałam prawa tu przychodzić. Wiem, że nie miałam – wybąkałam, usiłując nie szlochać. – I masz rację. Jestem zazdrosna. Jestem.
- Sza – wyszeptał, gładząc moje policzki, by mnie uspokoić.
- Rob, zerwałam z Michaelem.
Zobaczyłam, jak się zawahał. Jedna z dłoni zsunęła się z mojej twarzy, ale druga pozostała. Zerknął na mnie, przez chwilę pozostając w ciszy, jakby się na coś decydował. Zanim ponownie przemówił, oblizał wargi.
- Kiedy?
- W zeszłym tygodniu – wymruczałam. – I…chciałam do ciebie zadzwonić. Ale bałam się, że będziesz…zbyt zajęty dla mnie.
Pozostała na mojej twarzy dłoń poruszyła się, kciuk znowu przesunął się po moich wargach. Przycisnęłam do niego usta, mały pocałunek, zastanawiając się, czy zauważył.
- I przyjechałaś tu…bo… - jego aksamitny głos ucichł. Nachylił ku mnie głowę.
Spojrzałam mu w oczy i poczułam się, jakby świat przestał się kręcić.
Wszystko było dobrze. Albo miało być.
- Przyjechałam, bo cię pragnę, Rob. Pragnę być z tobą. I wariowałam mając nadzieję, że wciąż chcesz tego samego – wyszeptałam.
Uśmiechnął się – tym chytrym uśmiechem, który przyprawiał mnie o dreszcz od palców stóp aż po czubek głowy – i przysunął do mnie.
Jego usta, delikatne i natarczywe zarazem, chcące wyrazić miesiące tłumionego pociągu i uczuć. Przesunęłam językiem po jego wargach, prosząc o dostęp, który od razu uzyskałam. Jego dłonie zsunęły się w dół, ręce uniosły moje biodra – owinęłam nogi wokół jego talii. Za długo, czekaliśmy na to za długo.
Byliśmy ze sobą splątani, owinięci wokół siebie na frontowych schodach jego mieszkania, a jedynymi świadkami byli księżyc oraz gwiazdy nad naszymi głowami.
Wpadłam w niego, a on mnie schwycił.
Kopnięciem otworzył ponownie drzwi i zaniósł do środka mieszkania, a jego dłonie badały skórę pod moim t-shirtem gdy usiłowałam złapać oddech w jego ustach.
Jak dobrze, że nie zadzwoniłam dziś w nocy.
-----------------------

ladnie przetlumaczone
tresc faktycznie lekko naiwna - mam wrazenie, ze wszystkie ff Kristen/Robert sa takie same, zmieniaja sie tylko dekoracje Wink

Hm. Tłumaczenie jest wyborne; czyta się przyjemnie i bez zgrzytów, ale mam jedną uwagę: po wielokropkach stawiamy spację. Poza tym trochę za dużo ich. Wiem, w oryginale też są, ale tutaj mogłaś trochę je przyciąć, w ten sposób tekst staje się mniej rozmemłany. Tak my się wydaje. Jeśli chodzi o treść ficka, trudno mi napisać coś konstruktywnego. Przeczytałam furę ff Kstew/Rpttz po angielsku i, tak jak pisze ukos, w istocie większość z nich jest napisana na jedną modłę. Znalazłam kilka perełek, które według mnie są ciekawsze, jednak przeważają te zwyczajne. Jakkolwiek, za tłumaczenie należą się oklaski : ).
Pozdrawiam,
Briall

Czytałam po angielsku i czytałam po polsku.
Tłumaczenie świetne, czyta się bardzo lekko i przyjemnie. Błędów nawet nie szułam, a same w oczy tez mnie nie kolą. Co do samej treści to dość ciekawa i nic więcej. Jak sama napisałas dość naiwna. Mimo wszystko podobało mi się.

Tłumaczenie wręcz cudowne. Naprawdę świetne. Tylko pozazdrościć. Czyta się przyjemnie. Błędów się nie doszukałam, starość nie radość xD
Treść, jak już pisały osoby przede mną odrobinę naiwna. Wszystkie ff tego typu kończą się tak samo. Ale no cóż. Co poradzić.

nie lubię fan-ficków o Stewart i Pattisonie. nie rozumiem co one mają do książki, tym bardziej że dwójka tych aktorów (na szczęście) nie jest parą.

opowiadanie nie jest jakieś powalające, także tym bardziej nie jestem zachwycona. tłumaczenie całkiem okej ^^.
tekst nie jest zły, ale mi się nie podoba.

A ja właśnie lubię FF o Robie i Kris , do końca niewiem dlaczego ale cóz,.

Całe opowiadanie podobało mi się i to nawet bardzo .
Poradziłaś sobie z tłumaczeniem ;P Bardzo lekko się czyta . Gratulacje!

pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam zerkając teraz na tekst, jest błąd. powtórzenie. ale nie powiem gdzie xD
cieszę się, że się wam podoba. jak mówię, ff nie jest mój i nie ja odpowiadam za treść (w życiu bym czegoś takiego nie napisała, prawdę mówiąc xP).

no jasne ze sie podoba :D
naprawde podobaja mi sie ff o Kris i Robie Wink

Haha. Kris zachowuje sie przy Robie jak Bella przy Edwardzie,.
Robert tak samo boski jak Edward. xd.
Spoooko, ale fajneee to :p.
Dobre tłumaczenie nie wiem co Ty sie czepiasz Wink

Są jeszcze inne opowiadania typu Kristen i Rob? Czy powstały tylko te co są umieszczone na forum? Byłabym wdzięczna gdyby ktoś mnie uświadomił Wink

Jest ich od cholery, jak klikniesz na link do orginału i poźniej na autorkę to wyświetli ci sie jej strona i cała masa jej opowiadań. Dla mnie to straszny shit, ale jak lubisz :)

Miło się czyta Wink

A one są przetłumaczone czy są po angielsku?

po angielsku

To szkoda, nie znam na tyle angielskiego, żeby sobie przetłumaczyć Crying or Very sad

Wysłany: Czw 19:29, 26 Mar 2009

Cytat:

Nie chciałam ich, nie miły w tej rozmowie.

??

Dość naiwne.
Niezbyt przypadło mi do gustu, jeśli mam być szczera.
Ale nie o treść Ci pewnie chodzi, ale o samo tłumaczenie.
Co do tego nie mam większych zastrzeżeń.
Przetłumaczone dość zgrabnie, bez większych zgrzytów.
Nie rzuciło mi się nic zbyt dosłownie przetłumaczonego, a więc możesz być z siebie dumną, bo nie odbiega ta miniaturka niczym od tych napisanych oryginalnie w języku polskim.

Życzę cierpliwości w innych tłumaczeniach.
Pozdrawiam,
Izabella

Czytałam orginał.
A teraz przeczytałam tłumaczenie. Bardzo dobre. :)
Powiem, że nawet lubię ff o K. i R. Znaczy się kiedys lubiłam bardziej a teraz... teraz jest ich za dużo.
Jednka sama histoai zgrabna, nawet ciekawa. .

Pozdrawiam

ekhm... jakieś takie... no naiwne.. urocze... takie na +13 :)

ale w sumie która z nas nie bywa naiwna i urocza :) to takie słodkie
mnie się podoba jak wszystko, co ładnie opisane Wink

pozdr.
kirke

podobało mi się, no, ale... Brakuje mi tu czegoś.
Jednakże, fajne. Wink

dobre tłumaczenie,
pozdrawiam, Ania.