Słodko-gorzka symfonia [NZ] Rozdział XIV.II/XV (9 II) [Z]

Cóż, ja to i tak dobrze miałam, bo w sumie rozdział czytałam w kawałkach i ostatni kawałek to czytałam stosunkowo niedawno... No, a teraz mam się spocić, komentując rozdzialik. Chciałabym zaznaczyć, że robię to tylko jedynie po znajomości. Jestem ostatnio strasznie leniwa, i nawet nie chce mi się nic mądrego nigdy pisać. Ale do rzeczy.

Oj warto było czekać, warto. Pamiętam, jak czytałam pierwszy akapit - nie mogę powiedzieć, że mną to nie ruszyło. Naprawdę, miałam prawdziwą rozkminę na temat Grubego Ala, który był w pewnym sensie pozytywnym bohaterem - cóż, może nie do końca, ale na pewno, gdyby żył, jego stosunki z Edwardem stałyby się zażyłe, patrząc pod okiem charakterystycznym dla więźniów, bo zażyłych stosunków, takich prawdziwych, to raczej nikt tam nie ma. W każdym razie, zawiodłam się, że Gruby nie żyje. Oj tak, to był dla mnie cios, zwłaszcza, że ja w pewnych chwilach, to żyję tym opowiadaniem. Czy było mi żal Edwarda? Bardzo, bardzo, bardzo. Jednak najbardziej skupiłam się na tej zemście i aż zaciskałam knykcie z wściekłości. Głupi, napalony, Stary Marlon.

Ty wiesz, pisałam ci o tym na gadu, że podobał mi się fakt, że w swoim opowiadaniu, wątki rozwijasz po kolei, ale też nie do końca. Mam na myśli to, że na przykład ja, Symfonię zwaliłabym pewnie zaraz na początku. Ty zaś, jesteś naprawdę bardzo pomysłową osobą. Podziw w tym momencie, naprawdę. Ja wszystko bym spłaszczyła, ale ty, Suszareczko, po kryminalnemu rozwijasz wątki i trzymasz się ściśle charakteru Edwarda - nie wymyślasz sytuacji, w których czytelnik nie mógłby przepotnego Edzia zrozumieć. Wszystkie wątki są zgodne z jego charakterem - piszesz realistycznie po prostu.

Sytuacja z Bellą. Tak, rzeczywiście. Nie mogłam załapać o co chodziło, ale teraz jest już git majonez i cały rozdział podoba mi się wściekle. Ogólnie to mnie zastanawia te całe jej zdziwienie z tym nazwiskiem. Coś musi być tam dalej powiązane, ale nie chcę zgadywać, bo ty na łatwiznę nigdy nie idziesz, więc na pewno nie zgadnę. Normalnie kocham sposób, jakim posługujesz się, przy opisywaniu akcji. No i głównego bohatera kocham, ale o tym to już wiesz.

A teraz idę spać, sapać i wzdychać do symfonicznego Edwarda.
Dobranoc, weny, Siusiaro ;*

Nie na kasę (przecież biedny jak mysz kościelna) i nie na "nazwisko" - po prostu to artystka. Pewnie zna jego poezję i ją docenia;] Leci na umysł, talent, czułą duszę...

Ale muszę przyznać, ze "więzienny" Edward podoba mi się dużo bardziej. Te jego niby romantyczne odzywki do Belli jakoś nie współgrają mi z obrazem jego osoby, jaki powstał w moim umyśle po poprzednich rozdziałach. Owszem, musiał się bardzo zmienić po tym wszystkim, co się stało (choć jeszcze nie wiem, co to było), ale mimo wszystko... może po prostu inaczej wyobrażam sobie poetę.

Strasznie mi żal Ala, mam nadzieję, że wykończysz Marlona w wielkim stylu. Zasłużył, bydlak jeden...

Gość

Cytat:

Faktycznie, neony były zgaszone

Nie wiem jak to jest w dzisiejszych czasach, ale te neony jakoś nie pasują mi do eleganckiej restauracji.

Co do Belli... Czyżbyś próbowała nam przedstawić ją jako przebrzydłą materialistkę, a Edwarda, jako zaślepionego miłością młodzieńca? To mogłoby być niezłe devil

Co do całości, to było - jak zwykle - cholernie dobrze. Ty zawsze denerwujesz mnie takimi rzeczami, jak za krótkie rozdziały, albo kończenie ich nie w tym miejscu, co potrzeba :P za to kop, za resztę duży buziol.

Mam nadzieję, że nie będziesz kazała mi czekać na kolejny odcinek tak długo Wink

Weny duuuużo, pozdrawiam,
M. :)

Suharku mój drogi, zabrałam się za twoje opowiadanie. Czas sprawdzić, co nasz kochany Susz tworzy.

Rzecz jasna thin się będzie czepiała, bo inaczej nie będzie sobą, ale thin jest jędzą z powołania. Zaznaczę też od razu, byś sobie nie myślała Eru jeden wie czego - tekst mi się spodobał od pierwszego wejrzenia. Zapoznałam się ze streszczeniem przed prologiem, by wiedzieć, czego się spodziewać. Zainteresowałam się, zaczęłam czytać. Muszę cię od razu pogłaskać po łebku za trzecioosobową narrację. Od razu masz u mnie za to plusa. Wprawdzie potem wprowadziłaś pierwszoosobową, co nie było konieczne, ale rozumiem, dlaczego ją zastosowałaś. Pasuje, choć mnie się lepiej czyta w trzecio-. *marudzi*
Tekst ma w sobie coś interesującego, doceniam staranność bety (choć to i owo zostawiła, ale przecież beta też człowiek, może jakiś drobiazg przeoczyć), czyta się to lekko. Uważam jednak, że jest niedopracowane. Znaczy się - ogół historii z pewnością masz zaplanowany (co widać między innymi w tym, że nie gnasz z akcją, bo nie pędzi cię przymus "Jezu, szybko, bo zapomnę, co ma być dalej!!!"), ale kapkę wykładasz się na szczegółach.
Komentarz pisałam sobie na bieżąco, dlatego jest ciut długi i zawiera moje dywagacje nad tym, co może być dalej, na które, rzecz jasna, nie musisz odpowiadać. Mogłam je w sumie wywalić, ale stwierdziłam, że jednak to wszystko zostawię tak, jak jest. Będziesz miała jakiś wgląd w to, jak mi się całość czytało.

PROLOG
Czytam i mam wrażenie, że sama do końca nie wiesz, jak to wszystko ma wyglądać. Ani gdzie dokładnie jest twój bohater. Wniosek ten wysunęłam na podstawie nadużywania słowa "jakiś" - jakiś mężczyzna, jakiś hotel, jakaś recepcjonistka, jakiś świstek papieru, jakieś ciemne pomieszczenie etc. To wszystko sprawia wrażenie, że nie widzisz w swej głowie dokładniejszego obrazu, a mnie zaczynał drażnić brak konkretów. Wystarczy jednak, że wywalisz wszystkie te "jakieś" i wszystko nabiera solidności. Nie wierzysz? A udowodnię ci.
Twoje:
- Witamy - przywitała go ciepło jakaś ładna recepcjonistka.
Moja wersja:
- Witamy - przywitała go ciepło ładna recepcjonistka.
Jest hotel. Wiadomo, że w recepcji ktoś będzie siedział. Nie jakiśtam człowiek, ale z pewnością recepcjonista (lub recepcjonistka). Wystarczy, że określisz, że recepcjonistka była ładna. To nie jest główna postać, nie muszę wiedzieć, jaki ma kolor oczu. Ale określenie "jakaś" znika i od razu czyta się lepiej.
Druga sprawa, która zwróciła moją uwagę, to szybkość, z jakąś nadjeżdża policja. No dobra, obrazowo - słychać strzał. Zakładamy, że z piątego piętra przerażona recepcjonistka (nie jakaś Wink

) to usłyszy (czy w pokoju będzie kamera? Do rozważenia), dzwoni po policję. Gdzie jest posterunek? Czy policjanci znajdą się na miejscu teleportując się? Bo morderca, upewniwszy się, że zabił, powinien spierdzielać z miejsca zbrodni, aż się powinno za nim kurzyć. Okej, widziała go recepcjonistka, poda jego rysopis, w końcu go znajdą. Ale głęboko wątpliwe, by capnęli go na miejscu zbrodni.
Btw Edward ma jasne włosy???
Aczkolwiek opowiadanie zaczęło się interesująco. Wedle zasady Hitchcocka - najpierw wybuch, a potem napięcie stale rośnie? Objęłaś interesującą taktykę. Wrzucasz morderstwo i biedny czytelnik siedzi sobie przed kompem i myśli "Ale jak to?!", okazjonalnie zarzuca nonszalanckim "WTF?!". Biedak, nie wie, co się stało i dlaczego. Znaczy się - wie, co się stało, ale do końca tego nie pojmuje. Brakuje mu motywu. I żeby się czegoś dowiedzieć, musi przeczytać dalej. Co niniejszym czynię...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cytat:

Kochała każdy przypadek, w którym wzbudziła skruchę w bezlitosnym mordercy, albo, gdy pomogła potencjalnemu samobójcy wyjść z dołka. Była szczęśliwa, jako psycholog.

"w którym wzbudziła skruchę w bezlitosnym mordercy" nie jest wtrąceniem. Przecinek przed "w którym" jest konieczny, wiadomo, zasady, ale już przed "albo" nie (przed pierwszym "albo" w zdaniu nie stawia się przecinka, podobnie jest "ani"). Przed "gdy" także nie powinno go być.
Przecinek przed "jako psycholog" także jest niepotrzebny.

Cytat:

młodzi, zdolni ludzie z przyszłością, z szansą na rozwój, karierę i szczęście tak często kończyli za kratkami czy w psychiatrykach

Tu aż uniosłam brwi ze zdziwienia - często kończą za kratkami lub w psychiatrykach? o_O
Btw w następnym zdaniu jest określenie na Edwarda jako "wspaniały". Pasowałoby to do człowieka, który np. udziela się charytatywnie, walczy o pokój, ratuje świat i takie tam. Względem poety widzę tu raczej określenie "utalentowany".
Angela powinna się przywitać "dzień dobry", nie "cześć". I przedstawić się imieniem i nazwiskiem oraz powiedzieć, kim jest, bo równie dobrze mogła być obrońcą z urzędu.
Ale żeby nie było, że cię nie kocham...

Cytat:

Pięknie. Tego mu jeszcze brakowało - czterogodzinnej gadki z jakimś walniętym psychiatrą, który będzie się doszukiwał traumy w jego dzieciństwie albo skrzywień w psychice.

Przypomnij mi, bym cię kiedyś wyściskała za to zdanie. Nie wiem, czy taki był twój zamiar, ale wygląda mi to na mrugnięcie okiem do tych, którzy siedzą w sama wiesz, którym temacie i poruszały tę kwestię. Bardzo mi się to spodobało.

ROZDZIAŁ DRUGI
Wiara Angeli w ludzi jest niemal patologiczna. Zastanawiam się, ile osób pracujących w tym zawodzie, wciąż jeszcze wierzyłoby tak w morderców, jak ona. Trochę szkoda, że nie ma dystansu do swojej pracy. Z takim nastawieniem ilość rozczarowań, które ją spotkają, szybko ją przytłoczy i sama wyląduje w szpitalu. Dziwię jej się. I nie mogę w nią uwierzyć. Aczkolwiek być może są tacy ludzie, którzy bez względu na wszystko zachowują optymizm i wiarę w ludzkość. I którzy za wszelką cenę będą chcieli wszystkim pomóc.

Cytat:

rzucali mu obrzydliwe, zboczone teksty no i przede wszystkim nienawidził siebie za swój wygląd.

Przecinek przed "no i" (chociaż ja bym w ogóle dała "a przede wszystkim").
Zastanawiam się, co to jest "więzienie o średniozaostrzonym rygorze". Coś takiego istnieje? Jest więzienie i więzienie o zaostrzonym rygorze, co nie znaczy, że zwykła paka jest jakaś, przepraszam, lightowa, wszyscy wcinają żelki, piją colę i całymi dniami oglądają pornosy. Zaostrzony rygor to coś cięższego, więcej strażników, może kamery, surowszy regulamin, ciężka robota w ramach resocjalizacji. Ale ten "średniozaostrzony" to mi tak brzmi ni przypiął, ni wypiął.
Przez megafon poszła informacja o wizycie. Hmm. No niech będzie, że przez megafon, to w sumie chyba jest do zrobienia. Natomiast "Prosimy, byś się stawił..." Err. Raczej "Cullen, Edward. Ma się stawić tu i tu."

Cytat:

Zastanawiałem się, jak mogło dojść do tak wielkiego nieporozumienia, jakim było niedocenienie mojego jeszcze nieokazanego do końca geniuszu. Iście literacka głębia mego umysłu dopiero rozwijała swoje eleganckie i olśniewające skrzydła...

Suszak, a teraz poważne pytanie - czytałaś kiedyś Moje sekretne życie bądź Dziennik geniusza Salvadora Dali? Bo to mi zapachniało jego stylem i, że tak powiem, tym, co on mógłby powiedzieć. Czyli mamy Edwarda - poetę, który uważa się za geniusza, choć wciąż nieodkrytego. Ciekawe, czy później będzie takim samym megalomanem, jakim był Dali.
Swoją szosą, gdy skończyłam ten rozdział zapachniało mi Wywiadem z wampirem Anne Rice. Amanda jako Daniel wciągnięta kompletnie w opowieść Edwarda jako Louisa. Właśnie ten papieros sprawił, że pojawiło się to skojarzenie. Rzecz jasna - z filmem. Tam w pewnym momencie Louis naciska "stop" na magnetofonie i oznajmia, że skończyła się taśma. Daniel był tak zasłuchany, że by tego nie zauważył, gdyby nie ingerencja wampira.
Widzę, że im dalej, tym więcej skojarzeń. Nie wiem, czy to zabieg celowy, czy po prostu tak wyszło, ale, kurczę, coraz bardziej mnie się ten tekst podoba!

ROZDZIAŁ TRZECI
Zaczęło się od tego, że Ben kocha swoją pracę. Widzę, że lubisz pasjonatów swoich zawodów, bo to już kolejna postać z powołaniem. Tym razem powołaniem do drogówki. Może być. Za to uważam, że Ben jest tu całkiem uroczy. Ach, no i wprowadziłaś kolejny wątek. Świetne! Jednym jest historia Edwarda, drugim Angela i jej pacjent, trzecim - Ben i...? Zobaczymy.

Cytat:

Pamiętasz tą sprawę

tę sprawę

Cytat:

Cullen nie interesuje się tę sprawą

tą sprawą (zwracaj uwagę na końcówki)
Nie wiem, jak się odnieść do romantyzmu Grubego Ala. Z jednej strony wiem, że jest Prison Break i tam w pierwszym sezonie Sucre pisał bardzo uczuciowe listy do Maricruz, ale z drugiej... wielki, spasiony, obleśny, śmierdzący facet, wydawać by się mogło, że najchętniej by Edwarda... khm, tego. I taki materiał na mordercę prosi o napisanie wierszydła o pielęgniarce? Hmm. No dobra. Niech będzie.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Eeeejże! Hold on your horses!!! Czy szanowny Eric z tą zołzą Lauren coś Angeli udowodnili? Bo dla mnie to nie były nawet poszlaki, tylko domysły i zgadywania. I na tej podstawie podejrzenia i huk? Pardon, ale jeśli chcieli narobić huku w mediach, to powinni mieć jakieś dowody na to, a nie tylko zgadywanki.
Zdenerwowałam się. Rzecz jasna wrzeszczałam sobie na bohaterów, ale o tym też powinnaś pomyśleć. Nikogo nie można o nic oskarżyć i podejrzewać (szczególnie publicznie), jeśli nie ma się ku temu podstaw. A za podstawę ja tu widzę tylko Laurenową złośliwość i słabe domysły. To trochę za mało.
No chyyyyyba że to jest ukartowane, ale to by było trochę za proste... A może? Kurczę, sama nie wiem.

ROZDZIAŁ PIĄTY
A jednak. No dobra, Erica podejrzewałam (tylko mu motywu nie wymyśliłam), ale Jake to mi do łebka nie przyszedł. *gładzi długą siwą brodę Gandalfa* Przyznaję – udało ci się mnie zaskoczyć.
Ubawił mnie setnie wiersz, który klecił Edward. Ciekawie otoczył moment ze wspomnień o Belli. Kiedy wspomnienie się kończy, Edward otwiera oczy... i lecą rymy. Śmieję się, choć jest mi smutno.

Cytat:

Świat nie jest czarnobiały

czarno - biały

Cytat:

Yorkie uświadomił sobie, że zakrztusił się własną śliną.

Uświadomił sobie? Kiedy się krztusisz, to sobie tego nie uświadamiasz, po prostu się zachłystujesz.

Cytat:

domaga się sprawiedliwości, lub pójdzie na rękę

Przed „lub” nie stawia się przecinka.
Określenie na więźniów „biedacy” mi zgrzytnęło. Biedacy? Z jakiegoś powodu trafili za kratki. Kogoś okradli, może zamordowali, może trudnili się handlem żywym towarem? Nie, dla mnie to nie są „biedacy”.

Cytat:

interesowała się tą sprawą i tą sekcją

Cytat:

miedzy nimi jest

między

Cytat:

- Jesteś pewna, że to nie Yorkie ukradł tych dokumentów?

te dokumenty

ROZDZIAŁ SZÓSTY
I kolejny wątek – Lauren. Suhak, muszę ci przyznać, że naprawdę fajnie rozbudowujesz to opowiadanie i poświęcasz czas postaciom. Idzie ci to całkiem dobrze i się w tym wszystkim nie gubisz. Bardzo mi się to podoba.
A już samym miodem są niektóre przemyślenia Edwarda.

Cytat:

Nie można było powiedzieć, aby należał do ludzi specjalnie
religijnych - właściwie to miał swoje własne pojęcie Boga - ale doskonale wiedział, że w żadnym Raju,
ani katolickim, ani muzułmańskim, ani żadnym innym, nie przyjmą mordercy z otwartymi ramionami.

Świetne. Chociaż kolejny akapit o Bogu etc. to już było ciut za dużo. Gdyby się skończyło na tym akapicie, który zacytowałam powyżej – byłoby akurat.
Więzienna rzeczywistość wygląda jak z filmu. Naprawdę, nie pasuje mi tu Gruby Al, który najpierw chce zaliczyć Eda, a potem z nim kumplować, ale korupcja ze strażnikami – czemu nie? Nie wiem, na ile to wszystko wiarygodne. Nigdy (na szczęście!) nie siedziałam za kratkami, to nie mogę tego zrównać z rzeczywistością. Podejrzewam też, że system amerykański wygląda inaczej niż polski (zupełnie, zupełnie inaczej). Muszę zatem zaakceptować ten wątek takim, jakim jest. Ale mi nie przeszkadza. Zawsze lubiłam filmy, których akcja działa się w więzieniu i łykałam w nich wszystko jak leci. Po prostu lubiłam takie klimaty. Zatem twoją wizję też przyjmuję. Żałuję, że nie mogę tego z niczym porównać, ale nie będę się tym dręczyć. Bez przesady. :)

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Aczkolwiek izolatka izolatką, ale ciekawi mnie, czy w dzisiejszych czasach (albo przyszłych – w końcu mamy wrzesień 2009) wciąż jeszcze stosuje się karę chleba i wody. Już od samych przymusowych ciemności sam na sam można sfiksować.
Randka z Bellą – zabawna sytuacja, taka do wspominania. Aczkolwiek zastanowiła mnie końcówka. Czyżby Bella czytała wcześniej poezje Edwarda i znała jego nazwisko? I tylko dlatego mu wybaczyła i zaczęła się uśmiechać? Bo był zdolnym poetą? Oj...

Suhak, wybacz trucie rozdział po rozdziale. Opowiadanie bardzo mi się podoba. Styl masz dobry, nie spieszysz się, opisy mnie zadowalają i piszesz dobre dialogi. Czyta się to świetnie, wciągnęło mnie jak bagno i mam ochotę na jeszcze. Tak więc, odpowiadając na twoje pytanie z „Ogółem o FF” - jak to co masz robić dalej z Symfonią?! Pisać! Bo ja chcę dalszy ciąg!

Niech ci wen sprzyja,
jędza thin

ej o co chodzi???
czemu Bella zgodziła się jak usłyszała nazwisko Edwarda??
ja chce nastepny rozdział i mam nadzieje że bedzie szybciej niż poprzedni
poza tym ta część oczywiście świetna
masz talent dziewczyno
weny życzę

Cytat:

Druga sprawa, która zwróciła moją uwagę, to szybkość, z jakąś nadjeżdża policja.

Policja nie przyjechała tak szybko. Nie każdy to wyłapał, ale to Edwardowi wydawało się, że minął moment. Być może ciężko to zrozumieć, ale dla niego wszystko działo się tak szybko... jak już było kilka zdań potem :)

Cytat:

Wiara Angeli w ludzi jest niemal patologiczna. Zastanawiam się, ile osób pracujących w tym zawodzie, wciąż jeszcze wierzyłoby tak w morderców, co ona. Trochę szkoda, że nie ma dystansu do swojej pracy. Z takim nastawieniem ilość rozczarowań, które ją spotkają, szybko ją przytłoczy i sama wyląduje w szpitalu. Dziwię jej się. I nie mogę w nią uwierzyć. Aczkolwiek być może są tacy ludzie, którzy bez względu na wszystko zachowują optymizm i wiarę w ludzkość. I którzy za wszelką cenę będą chcieli wszystkim pomóc.

thin, niech Ci Bóg w dzieciach wynagrodzi za to... Teraz już wiem, dlaczego Angie jest tak naiwna - ja się chyba z nią po prostu zidentyfikowałam. Bosko... No tak, idealnie pasuje: patologiczna wiara w ludzi, wieczne rozczarowania, głupi wręcz optymizm... itede. No dobra, popracuję nad tą Angelą, dodam jej troche realizmu... I tak po wypowiedzi Robala planowałam to zrobić, z teraz Ty tylko utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że to konieczne Wink

Cytat:

Zastanawiam się, co to jest "więzienie o średniozaostrzonym rygorze". Coś takiego istnieje?

A, toś mnie zbiła z pantałyku. Od zawsze byłam przekonana, że coś takiego istnieje, ale teraz, jakby się nad tym zastanowić... Hm, czy ja wiem?... Cóż, po prostu uniknę podkreślania, jakiż to rygor jest ;P

Cytat:

Suszak, a teraz poważne pytanie - czytałaś kiedyś Moje sekretne życie bądź Dziennik geniusza Salvadora Dali?

Mów do mnie jeszcze. Nie czytuję takich rzeczy, niestety - czasu brak :(

Dodatkowo, kochana thin, uprzedzałam, że lepiej czytać wersję .pdf'ową, bo jest poprawiona. Tamte błędy są poprawione w tymże pliku... a może i nie... A, nie, no tak, nie uaktualniałam jeszcze go. W każdym razie obydwie "tą" są poprawione :)

Dziękuję za miłe słowa, ja co prawda mam znacznie więcej zastrzeżeń do tego tekstu, ale kij z tym. Ludziom się podoba, a jak mnie niekoniecznie - wmawiam sobie, że się staram, jak mogę, i wystaczy. Cieszę się, że w gąszczu wydarzeń, afer, romansów i przemyśleń nie ginie to, co kocham tu najbardziej - narcyzm retrospekcyjnego Edwarda, jego zamiłowanie do samego siebie i swojej poezji. Zawsze się świetnie bawię, jak to piszę Wink

Podobno zawarłam tam też nutkę siebie, ale to w sumie dobrze... A może i nie? Kto wie.
Boję się, że w połowie znudzi mi się fandom. No ale staram się o tym nie myśleć, po prostu chyba powycinam parę wątków i tyle, na wszelki wypadek. Lepiej skończyć wcześniej niż nie skończyć w ogóle Rolling Eyes

Dziękuję bardzo za chęci, miłe/mniej miłe słowa oraz poświęcony czas... Do zobaczenia pod Synem marnotrawnym za niedługi czas Twisted Evil

Hej!
Bella zgodziła sie z nim póść tylko wtedy gdy usłyszała nazwisko Edwarda.
MOże zgodziła się tylko ze wzgeldu na nazwisko?
Chociaż wątpie/ Przeciez Edward kochał/kocha Bellę.
Ogólnie rozdział znakomity.

Pozdro i życzę weny...

Zagubiona...

Suhak napisał:

Dziękuję bardzo za chęci, miłe/mniej miłe słowa oraz poświęcony czas... Do zobaczenia pod Synem marnotrawnym za niedługi czas Twisted Evil

Tak, żaluzju poniali... Rolling Eyes

Jeśli chodzi o Dziennik geniusza - polecam. Dali nie tylko był utalentowanym malarzem, ale i dobrze pisał. I tam właśnie były teksty typu "jestem geniuszem". Tylko u niego nie pojawiało się określenie "nieodkrytym". On był już sławny i z tej pozycji pisał. A poza tym był mitomanem, ale to insza inszość.

Wracając do tematu - ja się w ogóle powinnam wstydzić swojego komentarza. Nie zakończyłam go ładnym podsumowaniem, które mi się kroiło, ale mnie już matuś goniła sprzed kompa. No i mi się zapomniało. Tak więc wstydam się i niniejszym dokładam to, co miało być na końcu.

Ogólnie uważam, że opowiadanie jest dobre. Wciąga jak bagno, piszesz je z wdziękiem. Dodam tylko, że wystarczy pozmieniać imiona bohaterów, nieco jeszcze popracować, dopieścić i... dośpiewaj sobie resztę. Twisted Evil

Może warto to przemyśleć?

W kwestii wyłapanych błędów - czytałam w pdfie i były tam. Ale skoro piszesz, że ma być update, to już nie marudzę.

Oby ci wen nie padł i fandom się nie znudził. Jeśli się znudzi - patrz: dodatek do komentarza. Mr. Green

Serio, uważam, że opowiadanie mogłoby funkcjonować jako samodzielny tekst, a nie ff.

Dobra, kończę trucie. Życzę wena i chęci do dalszej pracy.
Buźka!
jędza thin

thingrodiel napisał:

Ogólnie uważam, że opowiadanie jest dobre. Wciąga jak bagno, piszesz je z wdziękiem. Dodam tylko, że wystarczy pozmieniać imiona bohaterów, nieco jeszcze popracować, dopieścić i... dośpiewaj sobie resztę. Twisted Evil

Może warto to przemyśleć?

Wiesz, kusząca propozycja, ale ja prawie nigdy nie zaczynam tego, co kończę, chyba że nie mam innego wyjścia... Miło mi, że tak uważasz, ale to by się raczej nie sprawdziło :D

***

Rozdział VIII mam już w jakichś 50%. Więc czekać tak długo nie będziecie musieli Wink

Kolejny rozdział już od dawna ty być, a ja go jeszcze nie skomentowałam, czy przeczytałam.
Podoba mi się randka. Edward był przezabawny. Biedak wszystko pomylił. Nie dość, że godzina nie ta, to jeszcze lokal zamknięty.
Zastanawiam się, czego ona nagle tak zmieniła zdanie, bo tym jak usłyszała, że to Edward Masen. Zna jego poezje i się nią zachwyca? Pewnie tak.
Zastanawiające jest również to, dlaczego tu akurat piszesz Masen, a przez cały utwór ma nazwisko Cullen. Czyżby mi coś umknęło? No cóż...
Czekam na kolejny rozdział i życzę dużej weny oraz żeby Ci się temat nie znudził, skoro piszesz, że to jest możliwe.
Pozdrawiam
Vampir

Nareszcie historia Edwarda, już dawno nie było nic o nim. Ach, Edek jest świetny. Nadęty, tfórczy, "romantyczny". No po prostu komicznie - boski. Afrodyta wymiata - zjechało Adonisem :D. Zgrabnie to wszystko opisujesz, czyta się świetnie i oby tak dalej!
a jakże pozdrawiam Cię:
<pozdrawia> Niech słońce zawsze świeci pionowo nad twoim kapeluszem, tak, by twoja głowa pozostawała w cieniu!</pozdrawia>

Ciekawy, oryginalny, emocjonujący, nieprzewidywalny – to tylko , niektóre słowa opisujące ten ff. On jest niesamowity taki świeży naprawdę uwielbiam go :D . Umiejętnie prowadzisz wątki kryminalne ,a to nie jest łatwe. Czekam na kolejny rozdział i pozdrawiam Uwaga

Witajcie, moi mili.
Otóż wystąpil problem. Problem natury technicznej. Bardzo technicznej. Ów problem polega na tym, że miaam przeinstalowanego kompa no i teraz... nie mam Office'a, a nie mogę go wgrać, bo schrzanil mi się laserek w czytniku plyt CD. Na domiar zlego - nie dziala mi literka "l" z kreseczką -.-
Chyba będę zmuszona pisać w Open Offisie, co jest dla mnie istną katorgą, ale póki co nie mam wyjścia. Powiem tylko, że rozdzial VIII jest prawie gotowy :)

Pozdrawiam.

Po zatamowaniu krwi cieknącej z nosa, opatrzeniu przez Amandę ran, posmarowaniu guza jakąś maścią i całkiem przyjemnym masażu obolałych miejsc, Emmett przyniósł mi czarną marynarkę ze spodniami do kompletu.
Przecinek umknął.

Robal to ja, robal to ja! Mnie wybrała! ^,^ Dziękuję za dedykację i cieszę się, jeśli mogłam zmotywować, jakkolwiek.

Tobie tylko dać pióro do ręki i patrzeć, co z nim zrobisz. Wspaniale odnajdujesz się zarówno w trzecio, jak i pierwszoosobowej narracji. Dajesz niesamowity pokaz swoich umiejętności, zmieniając narratora, różnicując natężenie emocjonalne, język. Płynnie przeszłaś od wstępu, w którym nie uświadczy się ani jednej kwestii dialogowej i który jest niemal formalnym opisem, sprawozdaniem - do retrospekcji Edwarda, gdzie jak zwykle ukazujesz jego charakter przez niejaki komizm językowy, komizm charakterologiczny. Nadajesz zwyczajnej, banalnej pierwszoosobówce nowy wymiar, łączysz ironię z humorem i robisz to naprawdę umiejętnie, zgrabnie. Uwielbiam te retrospekcje, uwielbiam tamtejszy język, emocjonalność Edwarda. Dzięki temu Twój fanfick jest, na dzień dzisiejszy, jedynym z tego fandomu, który mnie bawi. Bardzo cenię sobie tę słodko-gorzkość. I ukazujesz charakter głównego bohatera nie tylko przez jego wspomnienia, ale przede wszystkim przez zestawienie ich z teraźniejszością, z tym, jak zmieniło go więzienie, jak zmienił go także czas, który upłynął między morderstwem a tymi wspomnieniami. Z jednej strony obserwujemy zamkniętego w sobie mężczyznę, co do którego nie wiemy, co pchnęło go do popełnienia zbrodni, którą splamił sobie ręce, widzimy cynicznego introwertyka, który zbudował wokół siebie potężny mur - nie do przeskoczenia dla otaczających go ludzi oraz dla czytelników. Z drugiej strony pokazujesz nam młodego chłopaka, przed którym - mimo tego, co już przeżył - rozciąga się cała przyszłość, ogromne spektrum możliwości, który jest zadufany w sobie, nie do końca doświadczony. Uwielbiam, uwielbiam język, jakim operujesz w jego narracji pierwszoosobowej. Powtarzam się? Trudno.
Postać Edwarda stwarza Ci niesamowitą szansę, jako autorce, z której - mam nadzieję - skorzystasz. Z każdym rozdziałem coraz dalej posuwasz się w jego kreacji, coraz więcej odsłaniasz, pozwalasz go coraz lepiej poznać i ufam, że tego nie zaprzestaniesz. Tyle możesz zrobić - to niezwykłe, jak gęstą sieć tekstu pleciesz, a jednocześnie nic w niej nie gubisz. Możesz rozwinąć się tu na wielu płaszczyznach i to wyłącznie dzięki sobie. Bardzo dobrze radzisz sobie, jeśli chodzi o fabułę i jeśli chodzi o kreację poszczególnych postaci. Nie można zapomnieć o rozwiązaniach językowych, do jakich się uciekasz - stylistycznie także radzisz sobie więc na piątkę z plusem. Jestem pod wrażeniem. Mam nadzieję, że w rozdziale ósmym dasz znowu dojść do głosu Angeli Naszej Kochanej, i że nie będzie dłużej aż tak kochana. Wink

Aby wen Cię nie opuszczał, bo udusiłabym paskuda gołymi rękoma. Nie pozwolę odebrać sobie radości, jaką daje mi czytanie Twojego tekstu.

Pozdrawiam,
robak

Poprzedni rozdział

Beta: Rudaa
Wybaczcie mi długą przerwę (3 tygodnie!). Miałam problem z betowaniem, nawał nauki i te sprawy... No, w każdym razie - ten oto rozdział jest już przed Waszymi kochanymi oczkami gotowy do lotu i mam nadzieję, moje kochane istotki, że się Wam spodoba. Jeśli chodzi o IX - mam już cały... jeden akapit (!), poza tym niewiele siedzę w domu ostatnimi czasy, a jak już siedzę, to wykończona, więc nie mam zielonego pojęcia, kiedy się pojawi.
Dedykowane thingrodiel, bo jej post dał mi takiego pozytywnego kopa w dupę, że aż miło :D

ROZDZIAŁ VIII
To wszystko: jej zachowanie, zmiana sposobu mówienia, słowa, gesty, ton głosu, spojrzenie… To wszystko było tak kurewsko dezorientujące. Złapała mnie tak po prostu za rękę, zaszczyciła zachwyconym spojrzeniem, a w jej oczach pojawiły się dziwne iskierki. Przez chwilę stałem jak słup soli, myśląc gorączkowo i zastanawiając się, cóż takiego powiedziałem.
Definitywnie chodziło o nazwisko. Ale co z tym nazwiskiem? Może słyszała o mnie i o mojej niedocenionej poezji? Może przeczytała ją – jako kobieta światła i inteligentna – w najnowszym Kąciku poezji cichej i uznała, że ktoś taki jak ja musi być wspaniałym człowiekiem? Być może zabrzmiało to nieskromnie – ale przecież nie można być pokornym całe życie, prawda? Raz na jakiś czas trzeba pozwolić sobie na odrobinę… nieskromności. Tak, z pewnością chodzi tu o mój niedoceniony geniusz.
- A więc słyszałaś o mojej poezji? – zapytałem, gdy siedzieliśmy w jakiejś przytulnej kawiarni.
- Tak, oczywiście – odpowiedziała, patrząc na mnie z zachwytem. – Żałuję, że tak mało o tobie słychać, jesteś naprawdę utalentowany.
- Eee, tam. – Machnąłem ręką. – Nie przesadzaj.
- Nie przesadzam. Edwardzie, gdzie chciałbyś się wybrać? – zapytała nagle, rzucając mi szybkie spojrzenie.
- Ja? Wybór pozostawiam damom – odparłem i posłałem jej ciepły uśmiech.
- No, to mam propozycję – wymamrotała Bella, przyglądając mi się uważnie. – Co byś powiedział na spacer po… na przykład… lesie?
- Czy ja wiem? – Spojrzałem przez okno. – Deszcz pada.
- Zaraz przestanie, tak mówili w prognozie – zapewniła mnie szybko. – O, zobacz, słońce zza chmur się przedziera! - Wyjrzałem przez szybę. Na niebie błysnął piorun. – Och, znikło, zanim spojrzałeś. No, w każdym razie – Dziwnym trafem zrobiła się podejrzanie nerwowa – pójdźmy do lasu na spacer.
- Ale…
- Proszę. – Nachyliła się odrobinę, ukazując dosyć pokaźny dekolt, co było bardzo niegrzeczne z jej strony, zważywszy na moją podatność na takie rzeczy jako samca. Wyciągnęła rękę i pogładziła wierzch mojej dłoni, trzepocząc rzęsami. – Bardzo, bardzo proszę.
- To przekupstwo – wymamrotałem sam do siebie po cichu.
- Słucham?
- Nic. Okej, niech ci będzie. – Wzruszyłem ramionami. – Jak las, to las.
- Cudownie. – Bella wycofała rękę, a w jej oczach zobaczyłem dziwne iskierki. – Jest tylko jeden problem. – Spojrzałem na nią pytająco. – Obawiam się, że muszę się przebrać. Skoczyłbyś ze mną do domu?
Wytrzeszczyłem oczy ze zdumienia. To było bardzo podejrzane. Zdecydowanie zbyt podejrzane. Nie to, żeby mi się nie podobało, ale jeszcze dwadzieścia minut temu słyszałem coś o nieodpowiedzialnym gamoniu, teraz zaś moja Afrodyta zaprasza mnie do domu... Uznałbym, że leci na moją kasę, ale to raczej wątpliwe. Niestety, niedocenieni geniusze często żyją w biedzie, o chlebie i wodzie – podobnie jak ja – a po śmierci, gdy szybują w Wielkim Błękicie, są obsypywani nagrodami, wyróżnieniami i orderami. Poświęciłbym z pewnością kilka minut ciszy za moją biedną, niedocenioną głowę, jednak przypomniałem sobie, że ona ma teraz inne zajęcia niż szlochanie nad swoim losem. Bella, młotku – pomyślała owa głowa. Skupmy się na Belli.
Co w takim razie zachwyciło mojego Anioła do tego stopnia, by ze wstępu zapraszać mnie na namiętną noc do siebie? Może po prostu moje nazwisko jest bardziej znane, niż myślałem? Zamrugałem kilka razy i spojrzałem na boginię. Nie, to niemożliwe, by ta istotka była pazerna czy choćby w małym stopniu chciała wykorzystać mój talent. Z jej oczu biła niewinność godna świętej Magdaleny… Hmm, to zdecydowanie złe porównanie.
Jednak – jak to mawiają – kobiecie należy wierzyć, ale też ją kontrolować.
- Edwardzie? Jesteś tam?
- Mogłabyś podać tytuł mojego wiersza, który najbardziej ci się spodobał? – zapytałem, marszcząc brwi.
- Wszystkie – wypaliła bez mrugnięcia okiem.
- A może jakiś konkretny szczególnie zapadł ci w pamięć?
- Sprawdzasz mnie, Edwardzie?
- To przecież nie jest trudne pytanie.
- Pójdziesz ze mną do domu, czy nie?
- Odpowiedz, proszę. – Co jak co, może i kusząca propozycja, ale poezja stała na mojej liście znacznie wyżej od upojnych nocy z aniołami.
- Skoro mi nie ufasz – odparła hardo – to możemy zakończyć tę randkę.
- Czekaj, czekaj, Bello – powiedziałem szybko, czując ukłucie paniki w sercu. – Po prostu chciałbym się dowiedzieć, który z moich wierszy ci się spodobał…
- Niech ci będzie – warknęła, a potem zmarszczyła brwi. – Nie jestem pewna, ale to było coś jak… Jak… Eee… Okrąg ognisty, albo… Albo coś…
- Kula ognista! – zawołałem z entuzjazmem. – Tak, to jeden z moich…
- Pójdziesz ze mną do tego domu, czy urządzimy sobie jeszcze mały wieczór poetycki, co?!
- Jasne, że pójdę – odpowiedziałem niezrażony i szczęśliwy z pochwały moich genialnych wypocin. – Las, krzaki, dom, cokolwiek, o nadobna.

Miałem wrażenie, że Bella była zdenerwowana. Nie mogłem tego zrozumieć. Gdy czekaliśmy na przystanku na autobus, którym mieliśmy dojechać do jej mieszkania, zachowywała się dziwnie – rzucała mi wściekłe spojrzenia i co chwilę przewracała oczami. Ale w tamtej chwili mnie to nie interesowało. Wreszcie znalazłem prawdziwego fana mojej niedocenionej przez krytyków, aczkolwiek wielkiej poezji. Wyrecytowałem inny wiersz, a mianowicie Adonisie marmurowy i próbowałem podpytać o wrażenia, odczucia i refleksje, ale w momencie, gdy doszedłem do trzeciego dna mojego genialnego tworu, z jej ust wydobyło się niebezpieczne warknięcie. Postanowiłem dać dziewczynie chwilę wytchnienia od mojego talentu, pozostawiając trochę czasu na przemyślenia związane z przesłaniem wiersza, a w między czasie zapytałem o miejsce zamieszkania.
- Topazowa siedemnaście – wyjaśniła. – Wiesz, musisz coś wiedzieć.
- Hm? – wymamrotałem, przyglądając się niebu. Nie zanosiło się na słońce, a Bella miała nagie ramiona. Musiało jej być zimno.
- Nie mieszkam sama – powiedziała szybko, rzucając mi nerwowe spojrzenie.
- Koleżanka, rodzice, siostra…? – podpytałem, przenosząc wzrok z powrotem na piękną Afrodytę.
- Właściwie to… To mieszkam z kilkoma znajomymi – wypaliła, odwracając wzrok.
- Aha.
- No, chciałam, żebyś wiedział.
Dlaczego chciała, żebym wiedział? Czyżby uważała, obecność innych w domu mogłaby nam przeszkadzać? A co, jeżeli planowała zrezygnować z upojnej nocy ze mną w roli głównej?! Może właśnie próbowała mi to zakomunikować?! Co zrobiłem źle? Co, ku***, zrobiłem źle?! Dlaczego mi to powiedziała?! Chciała mnie spławić?! Nie spodobało jej się Adonisie marmurowy?! Powiedziałem coś nie tak? Zimno jej?! Znowu ją zawiodłem?! Chodzi o siniaki? Garnitur? Wygląd? Sposób mówienia? Ton głosu? Kolor włosów? Matko Boska, jestem rudy… Może ona nie lubi rudych?! A może to oczy? Sposób bycia? Słownictwo? Gesty? Skrzywdziłem ją? Jestem dla niej za głupi? Uznała mnie za płytkiego? Może mam za duże stopy?! DLACZEGO ONA REZYGNUJE?!
- Mam nadzieję, że to ci nie będzie przeszkadzać – powiedziała, uśmiechając się ciepło.
- Nie, jasne, nie ma sprawy – odparłem. Kamień, głaz wręcz, spadł mi z serca. Postanowiłem zapisać się na jakiś kurs medytacji.
- Jak chcesz, to cię z nimi zapoznam.
Zmarszczyłem brwi. Pomyślałem, że to chyba dobry moment na podejrzliwość, ale uznałem, że nie czas na takie ceregiele. Pokiwałem tylko głową i zacząłem się zastanawiać, czy aby przypadkiem ta cała randka nie skończy się źle. Przynajmniej dla mnie. Przypomniałem sobie historię Emmetta, który uwiódłszy jakąś Jessicę, na następny dzień zastał świt bez kluczy do pokoju hotelowego, w którym zasnął. Co dziwniejsze, obudził się na ławce w parku. Spojrzałem na Bellę. Ciekawe, czy miałaby wystarczająco dużo siły, by przytachać mnie aż do pobliskiego parku, nie budząc mnie i nie wzbudzając niczyich podejrzeń. Nie, miała zdecydowanie zbyt wiotkie ramiona i za bardzo zwracający na siebie uwagę biust.
W tym momencie moich rozważań przyjechał autobus. Bella pociągnęła mnie za nadgarstek i oboje wsiedliśmy do środka.
Przez większość drogi milczeliśmy. Zagadnąłem ją tylko, czy nie jest jej zimno, zwróciłem jej uwagę na ciemne chmury i na tym się skończyło. Najwidoczniej nie była zbyt skora do rozmowy. Gdy w końcu dotarliśmy na miejsce, wysiedliśmy z ulgą z zatłoczonego autobusu i Bella zaprowadziła mnie do swojego domu.
Okazało się, że mieszka w całkiem sporym budynku z czerwonej cegły, otoczonym zielonkawym żywopłotem. Na ścianach wił się gęsty bluszcz, sięgający aż do okna drugiego piętra. Trawnik przed domem był mocno zapuszczony, chwasty i pokrzywy wyrastały z różnych dziwnych lub podejrzanych miejsc, a jedyne kwiatki, jakie przebijały się przez grube ździebła trawy, to mlecze i drobne fiołki. Drzwi do mieszkania były za to eleganckie, z wpół przezroczystą, matową szybką, okna duże i błyszczące, dach czarny i zadbany. Cały dom składał się z dwóch pięter plus parteru i robił – mimo zapuszczonego ogrodu – bardzo dobre wrażenie. Przeniosłem wzrok na Bellę, która przyglądała się uważnie mojej reakcji. Czyżby spodziewała się jakiegoś komentarza?
- Zajebisty dom – powiedziałem, uśmiechając się szeroko.
- Podoba ci się? – zapytała, idąc w stronę drzwi.
- Pewnie. Ja tam nie mam aż tak wspaniałego... zakwaterowania. Pozazdrościć – podsumowałem, widząc, że jej to schlebia. Posłała mi ciepłe spojrzenie i nacisnęła na klamkę. Zamknięte.
- Poczekaj, nie mam kluczy – wyjaśniła, naciskając na guzik domofonu. Po kilkunastu sekundach w głośniku usłyszałem męski zniekształcony głos.
- Belluś? Co, randka nie wypaliła?
- Zamknij się, Jazz – warknęła Bella, ciągnąc za klamkę – i otwórz.
Zaniepokoiłem się. „Belluś”? Jakiś facet w jej domu? Nie spodobało mi się to.
- Co dostanę w zamian?
- Przestań się droczyć i otwórz. Mam tu coś dla Mike’a.
Mężczyzna w słuchawce zamilkł na chwilę, po czym coś w okolicach zamka zaczęło brzęczeć i Bella otworzyła drzwi. U progu stał szczupły, wysoki mężczyzna, na oko w moim wieku, o wielu bliznach na twarzy i ramionach, jasnych włosach i świdrującym spojrzeniu.
- Kto to? – zapytał podejrzliwie, wpuszczając nas do środka.
- To ja was może zapoznam? – zaproponowała, zamykając drzwi. – Edwardzie, to Jasper Whitlock, albo, jak wolisz, Cullen… Jazz, to Edward Masen, ten, z którym byłam umówiona na spotkanie.
- Masen? – jęknął Jasper. Poczułem się ewidentnie urażony i odrobinę zagubiony. Czyżbym był tym „czymś dla Mike’a”? – TEN Masen?
- Tak, TEN – powiedziała dobitnie Bella, a ja poczułem dumę w sercu. A nuż, widelec kolejny fan mojej poezji?
- I znowu byłaś lepsza – warknął mężczyzna, kręcąc głową. – Miło mi cię poznać, Edwardzie – zwrócił się do mnie, podając mi rękę. – Czuj się jak u siebie w domu.
- Chciałbyś może poznać resztę? – zapytała Bella, patrząc na mnie uważnie.
- Zaraz, zaraz, a czy ty przypadkiem nie miałaś się przebrać? – zapytałem lekko podejrzliwie.
- No, a jakże. Mam propozycję. Ja pójdę na górę się przebrać, a Jasper… Jasper ci pokaże dom i moich znajomych, co ty na to?
- Dlaczego? – zapytałem. To wszystko przestało mi się podobać. Blondyn rzucił Belli szybkie spojrzenie.
- Co „dlaczego”? – Bella chyba próbowała zyskać na czasie.
- Dlaczego tak bardzo ci zależy na tym, bym poznał resztę?
Bella milczała przez chwilę, a w końcu wydusiła:
- Och, no, daj spokój, Edwardzie, przecież to takie oczywiste! Wszyscy cię tu znamy, czytaliśmy twoje dzieła i… no, wiesz, chcieliby cię tu poznać – wypaliła, rumieniąc się. Serce zabiło mi szybciej. Czyli jednak ci ze Stowarzyszenia się mylili – moja poezja ma przyszłość!
- To jak? – zapytał Jasper, nadal łypiąc z zazdrością na Bellę. – Chcesz poznać resztę?
- Jasne! – zawołałem i ruszyłem za nim. Usłyszałem jakieś mamrotanie, ale w tamtej chwili niewiele mnie to interesowało. Jasper poprowadził mnie krętymi schodkami w dół, tłumacząc:
- Teraz zapoznam cię z Esme i Rosalie – wyjaśnił. – Myślę, że je polubisz.
Otworzył jakieś drzwi i wpuścił mnie do środka.
Moim oczom ukazała się niewielkich rozmiarów scena z kilkunastoma krzesłami na widowni, jednak nie to przyciągało wzrok. Na samej scenie stały dwie piękne dziewczyny – kobiety – w moim wieku, jedna blondynka o postawie modelki, druga drobniejsza, o ciemnych włosach i ciepłych iskierkach w oczach.
Śpiewały i tańczyły. Śpiewały jakieś stare, popowe piosenki ABBY, tańcząc przy tym jak Roszpunka w bajce animowanej, co dawało tak przerażająco kiczowaty efekt, że mało co nie uciekłem z krzykiem.
- You are a dancing queen, young and sweet, only seventeen – śpiewała ta mniejsza niezwykle wysokim, czystym głosem, kręcąc się wokół własnej osi.
- Dancing queen, feel the beat from the tambourine – zawtórowała jej blondi, kreśląc stopą kółko w powietrzu niczym baletnica.
- You can dance, you can jump, having the time of your life!
- Ooh, see that girl, watch that scene, dig in the dancing queeeeeeeen!
Stałem tak przez kilkanaście dobrych sekund i przyglądałem się, jak obie dziewczyny kończą swój występ wymyślnymi piruetami. Posłałem przerażone spojrzenie Jasperowi, który jednak zdawał się być zachwycony.
- Co to, ku***, ma być? – zapytałem odrobinę głośniej niż zamierzałem. – High School Musical?!
Nie zaskoczyła mnie reakcja mojego towarzysza, na twarzy którego momentalnie zagościła złość. Przycisnął mnie do ściany i wycedził:
- Zamknij się!
Ale chyba było już za późno, bo ułamek sekundy później usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła, kobiecy płacz i szybkie kroki. Jasper przestał na mnie napierać i zauważyłem, jak ta niższa dziewczyna, zasłaniając sobie twarz rękoma, wybiegła z sali, szlochając głośno. Przeniosłem wzrok na scenę, gdzie stała rozwścieczona blondynka, która posyłała mi gromy spojrzeniem.
- I co żeś narobił?! – wrzasnęła, zaciskając pięści. – Kim jesteś, do kurwy nędzy?!
- Eee – wyjąkałem, nie mogąc odlepić wzroku od pokaźnego biustu dziewczyny. – Właściwie to… Moją domeną są eukarionty, królestwem zwierzęta, typem strunowce, gromadą ssaki, szczepem łożyskowce, rządem ssaki naczelne, rodziną człowiekowate, rodzajem homo, a gatunkiem człowiek rozumny, więc tak, można mnie określić jako człowieka – wypaliłem, marszcząc brwi. Nie podobał mi się ton, jakim się do mnie zwróciła. Wytrzeszczyła oczy i otworzyła usta.
- Co? – zapytała trochę głupkowato.
- Wikipedia się kłania! – skarciłem ją, kręcąc głową.
- Kto to? – zapytała Jaspera. – To ten nowy?
- Bella go tu przytachała – poinformował ją blondyn, wzdychając. – Znowu wygrała.
- Skubaniec jest dobry – mruknęła dziewczyna, schodząc ze sceny ze zgrabnością modelki i zbliżając się w moim kierunku. – Kto to?
- Masen Edward – wyjaśnił mężczyzna. Poczułem się zignorowany. Naprawdę.
- Ten?
- Ten.
- Ech – wymruczała blondynka, a gdy znalazła się na pół metra ode mnie, wyciągnęła rękę i powiedziała: - Rosalie Hale, lub, jak wolisz, Cullen.
- Siemanko – odparłem, ujmując jej dłoń i muskając wargami. – Co to za kicz? – zapytałem, wskazując brodą na scenę. Rosalie rzuciła mi groźne spojrzenie, a jej usta zacisnęły się w wąską linię.
- To nie jest żaden kicz! – zawołała. – To nasz występ.
- No, jeżeli występ, to daleko nie zajdziecie – wzruszyłem ramionami. – Sama Britney by się lepiej spisała.
- To nie moja wina – wyjaśniła mi Rose, patrząc na zegarek. – Ale nie o tym teraz mowa. Pokazałeś go Carlisle’owi? Skubaniec ma potencjał.
- Ano ma – westchnął Jasper. – Nie, Carlisle nic nie wie. Dopiero co go tu Bells przyprowadziła.
- Trzeba go zawołać – uznała blondynka. – A ty – Wskazała na mnie palcem – pójdziesz i przeprosisz biedną Esme. TERAZ.
Wypchnęła mnie za drzwi i wskazała kierunek.

***

- I... Tak właśnie poznałem Cullenów – zakończył Edward, uśmiechając się szeroko. - Potem dali mi nieźle popalić...
- Zaraz, zaraz. – Angela zmarszczyła brwi. - Cullenów? A jak TY masz na nazwisko w końcu? Masen czy Cullen?
Edward westchnął.
- To... w pewnym sensie... część historii – wyjaśnił. - Zresztą, słonko, zaglądasz ty czasem na Wikipedię? - zachichotał, nawiązując do swojej wypowiedzi z retrospekcji.
- Obawiam się, że nie – odparła Angela, kręcąc głową. - Nie sądzę, aby tam były jakiekolwiek wartościowe informacje.
Nagle Edward spoważniał. Zmarszczył brwi i zaczął się nad czymś zastanawiać. W końcu podniósł wzrok na swoją rozmówczynię i wymamrotał:
- Więc chcesz mi powiedzieć, że w aktach nic nie ma?
- O czym ty mówisz?
- Tym lepiej dla mnie – odpowiedział, splatając ręce na piersiach. - I dla mojej historii. Zmieńmy temat – zaproponował. - Co u ciebie? Co w Departamencie?
- Już tam nie pracuję – odparła Angela bez cienia żalu. - Wywalili mnie.
- Co? - Edward wytrzeszczył oczy. - Dlaczego?
- Oskarżyli mnie o kradzież akt – wyjaśniła, wzruszając ramionami. - Których, oczywiście, nie ukradłam, ale chyba wiem, kto to zrobił.
Cullen nagle zrobił się bardzo nerwowy. Rozplótł ręce i zaczął wykręcać sobie palce.
- Wyrzucili cię za kradzież akt? To znaczy... Oskarżyli cię o to?
- Obawiam się, że tak.
- I wiesz, kto to zrobił?
Angela zamilkła na chwilę, kalkulując. Zastanawiała się, czy opłaca się jej wyznać Edwardowi prawdę, czy udawać, że nie wie nic o kłótni z Blackiem...
- Podejrzewam.
- Kogo?
Spojrzała mu w oczy. Jego intensywnie zielone tęczówki wyrażały na wpół przerażenie, a na wpół złość. Nie była pewna, czy prawda była dobrym rozwiązaniem, z drugiej zaś strony wiedziała, że ten człowiek zasługuje na zaufanie. Czuła mimo to, że i tak, i tak nie wyniknie z tego nic dobrego.
- Erica Yorkie – odparła. - Szefa Departamentu.
- Aha – odpowiedział, rozluźniając się. - Aha.
- Edwardzie – zaczęła powoli, patrząc mu w oczy – co się stało? No, wiesz... Dwa miesiące temu.
- Nie chcę o tym mówić – odpowiedział bez wahania.
- Ktoś ci coś zrobił?
- Nie chcę o tym mówić – powtórzył.
- Znałeś tego mężczyznę?
- Angelo, działasz mi na nerwy. To bardzo nie po psycholodzku. - Próbował robić dobrą minę do złej gry, jednak wyraźnie był rozwścieczony. Zaciskał pięści do tego stopnia, że widać było ścięgna, a szczęka zadrżała mu ze złości.
- Edwardzie... Będziesz się mścił?
Milczał. Jego pierś podnosiła się i opadała spokojnie, acz nierówno, a w oczach pojawiły się dziwne błyski.
- Wiesz dobrze, że to nie ma sensu... Zrozum, stracisz swoją szansę na wcześniejsze wyjście za dobre sprawowanie!
- Już straciłem – odparł, wzruszając ramionami. - Będą mnie tu trzymać do usranej śmierci, zobaczysz.
- Oczywiście. Jeżeli będziesz próbował się mścić. - Angela nachyliła się w jego stronę.
- Wiesz dobrze, że nie zależy mi na wolności.
- Wiem o tym doskonale – odparła, krzywiąc się. - Ale wiem także, że źle ci z krwią Michaela Newtona na rękach.
Angela nie wiedziała, że to w ogóle możliwe, ale pięści Edwarda zacisnęły się jeszcze mocniej, a jego spojrzenie zyskało na zwierzęcości.
- I co z tego?
- Jesteś pewien, że chcesz mieć jeszcze jedną duszę na sumieniu?
- Przestań – wycedził. - I tak mnie nie przekonasz...
- To także człowiek, Edwardzie. Wiesz dobrze, że nie ma znaczenia czy dobry, czy zły.
- Przestań!
- Ja tylko mówię, że to nie najlepsze rozwiązanie... Powtarzam: już masz na rękach krew jednego człowieka.
W tym momencie Edward pękł. Zerwał się z siedzenia i rzucił nienawistne spojrzenie Angeli. Jego oddech stał się nierówny i chrapliwy, a w oczach błysnęło szaleństwo.
- Wyjdź – wycedził, wskazując na drzwi. - Natychmiast! I módl się, żebym cię więcej nie zobaczył!
- Nie zemścisz się – odparła, także wstając. - Nie jesteś przestępcą.
- Wyjdź!
- Przemyśl to sobie.
- Nie wracaj tu – zawarczał z wściekłością. - Nie masz po co. Żałuję, że opowiedziałem ci tak wiele.
- W takim razie żegnaj. A ja tymczasem poszperam w policyjnych aktach.
Wyszła bez słowa, a jej krokom towarzyszył głośny jęk i przekleństwa.

Gość

Suszu, to było za-je-bis-te! :D nie będę cytowała tego, co mi się podobało szczególnie, a jedynie wymienię:
- Adonisie marmurowy (powinnaś napisać teraz ten wiersz! ja chcę go przeczytać! :D)
- pytania Edwarda do samego siebie (wiesz o co mi chodzi :D)
- to, w jak dobitny sposób powiedział Rose, że jest człowiekiem :D
- Tekst o HSM devil

kocham Cię za to :D

Czekanie zostało mi wynagrodzone. Jestem zadowolona i syta, choć nadal nie najedzona do końca :D po co Bella przyprowadziła Edwarda do Cullenów? I czemu, do cholery, zabił Mike'a?!

Kocham to opowiadanie niemal tak, jak TRL. I Ciebie też kocham. Czasem zastanawiam się jakim cudem w tak małej główce zrodził się tak genialny pomysł, ale Ty się chyba z tym po prostu urodziłaś Wink

Buziaki,
M.

Jaja sobie robisz, Susz!
Nie wiem, jakie ziele palisz, ale ja też chcę...
Topazowa siedemnaście? Topazowe oczki Edzia, siedemnastoletnia Bella... Nic to. Ryknęłam śmiechem przy tytule Adonisie murmurowy. Chryste Panie, wykończyć mnie chcesz! Laughing

W ogóle chyba miałaś ochotę mnie rozbawić. I udało ci się. Kiedy Edward zaczął rozmyślać nad tym, co zrobił nie tak i czemu Bella chce zrezygnować z "upojnej nocy z nim w roli głównej" rechotałam jak opętana. Myślałam, że dalej będzie spokojniej. Gdzie tam! "Postanowiłem zapisać się na jakiś kurs medytacji."

Gęste opary parodii fruwały nad twoją głową, gdy pisałaś ten odcinek. Aczkolwiek z ripostą Edwarda przesadziłaś - nie sądzę, by ktoś w sytuacji, gdy chce błysnąć i przygadać przeciwnikowi, dałby radę wypowiedzieć całość (rząd, gatunek etc.). Chyba że ma przed sobą człowieka, któremu brak ikry, by przerwać potok słów.

No dobra, a teraz poważnie...
Całość opowiadania jest poważna i komiczny fragment stanowi chyba zbyt mocny kontrapunkt, ale można to jakoś łyknąć. O ile nie będziesz przesadzać. Zastanawiałam się non stop, co sprawiło, że Ed i Bella w twojej historii stanowili parę. Po krótkim przemyśleniu doszłam do wniosku, że pasują do siebie. On zachowuje się jak rasowy kretyn, ona - niewiele lepiej. Beznadziejnie plącze się, byle zaprowadzić Edwarda do swojego domu (nawiasem pisząc - scena w domu?), a on jak skończony ćwok wszystko łyka. Suma summarum oboje działają mi na nerwy, ale jednocześnie niesamowicie bawią. Aż się przypomina wiersz Juliana Tuwima Karta z dziejów ludzkości*.
Przyznaję jednak, że wolę Edwarda z tej części historii, która dzieje się w czasie rzeczywistym. Smutny, gorzki, wściekły, odtrąca pomocną dłoń i każe się Angeli wynosić. Założę się jednak, że nasza pani psycholog jeszcze tu wróci i wysłucha do końca historii. I jakoś Edwardowi pomoże. Bądź nie.
Końcówka rozmowy mi się szalenie podobała. No, może nie "końcówka", ale druga połowa. Znaczy się rozmowa Edward - Angela ogólnie bardzo mi się podobała, ale ta część, kiedy zeszli na temat morderstwa - miodzio. Kobieta świetnie go złapała. "Ale wiem także, że źle ci z krwią Michaela Newtona na rękach." Od tego momentu thin czytała resztę jednym tchem.

Cytat:

Czyżby uważała, obecność innych w domu mogłaby nam przeszkadzać?

Chyba "że" zeżarło...
Więcej grzechów nie pamiętam. Rozradowałaś mnie kolejnym odcinkiem tak, że go połknęłam i nie wysondowałam rogacizny.

Ach, no i dziękuję za dedykację. :*
To teraz czekam na dalszy ciąg. Oby ci się wen spasł należycie! Duś go o resztę! Mr. Green

jędza thin

(* Chyba nie powinno się tego czynić w komentarzu, ale tak dla potomności zamieszczam... Wink

Julian Tuwim - Karta z dziejów ludzkości

Spotkali się w święto o piątej przed kinem
Miejscowa idiotka z tutejszym kretynem.

Tutejsza idiotko! - rzekł kretyn miejscowy -
Czy pragniesz pójść ze mną na film przebojowy?

Miejscowa kretynka odrzekła - Z ochotą,
Albowiem cię kocham, tutejszy idioto.

Więc kretyn miejscowy uśmiechnął się słodko
I poszedł do kina z tutejsza idiotką.

Na miłym macaniu spłynęła godzinka
I była szczęśliwa miejscowa kretynka.

Aż wreszcie szepnęła: - Kretynie tutejszy!
Ten film, mam wrażenie, jest coraz nudniejszy.

Więc poszli na sznycel, na melbę, na winko,
Miejscowy idiota z tutejszą kretynką.

Następnie się zwarli w uścisku zmysłowym
Tutejsza idiotka z kretynem miejscowym.

W ten sposób dorobią się córki lub syna:
Idioty, idiotki, kretynki, kretyna.

By znowu się mogli spotykać przed kinem
Tutejsza idiotka z miejscowym kretynem.

Uwaga!
Na [link widoczny dla zalogowanych] w folderze "Słodko-gorzka symfonia" można znaleźć już VIII (czyli ten powyżej już opublikowany na forum) rozdział w formie pliku PDF. Smacznego :)

Cytat:

Czyżby uważała, obecność innych w domu mogłaby nam przeszkadzać?

Czyżby uważała, że obecności innych w domu mogłaby nam przeszkadzać?

Wiem Suszul, że zasługujesz na cudowny komentarz, w którym nie powinno się lać wody. Ale wiesz też, że wela pisać takowych nie umie. Ma jednak nadzieję, że docenisz jej chęci i starania.

Chciałabym zacząć od tego, że Symfonia jest bardzo specyficznym tworem. Uważam tak dlatego, że nie ma tu jakichś przejaskrawionych charakterów. Są one bardzo realistyczne - i za to właśnie kocham twojego Edwarda Cullena. Jest tak bardzo realistyczny. Naprawdę, podziw. Wszystkie jego reakcje na otoczenie, rosnąca chęć zemsty, mizerność wyglądu no i najważniejsze - cholerny honor i cholerna duma męska. Uwielbiam takie rzeczy. Tak, duma męska, którą posiada twój bohater skłania do rozmyśleń - Czemu on nie chce wyjść z tego pierdla? Właśnie, tylko po co on miałby wyjść ? Jemu jest wstyd i on nie chce wyjść. Woli siedzieć w zamknięciu, jak prawdziwy, cholerny, zajebisty facet. I mimo, że jest to cholernie głupie ze strony mężczyzn to uważam Suszarciu, że pochwała Ci za Cullena się należy i to jeszcze z pocałowaniem pomalowanych na różowo paznokci.
Do tego podoba mi się ta fałszywa, dwulicowa, knująca intrygi Bella. Ją też w sumie lubię. Stworzyłaś ją w taki sposób, że naprawdę ją polubiłam. Zapewne dlatego, że traktuje mężczyzn jak przydatne/nieprzydatne przedmioty. Lubię kobiety z takim podejściem. Bo po tym rozdziale stwierdziłam, że dla niej Cullen to przedmiot, którym może udobruchać, a także schylić ku sobie swojego szefa. Dodatkowo typowe kobiece zagrywki - pokazywanie pokaźnego dekoltu, spojrzenia spod rzęs. O tak. Ją też już lubię, nawet uwielbiam, co nie oznacza, że trochę mnie obrzydza, bo Edzia twego kocham.

Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo podoba mi się wątek z tą całą Cullenowską
rodzinką. Szykuje się coś mega dużego. Czuję to w kościach. Te całe zainteresowanie się Edwardem ze strony Belli, no a potem i reszty dziwnej rodziny. Kocham Cię, kocham Słodko-gorzką symfonię, kocham twoje niecodzienne i mało komercyjne pomysły, dzięki którym te powyższe kochania zaistniały.

Jeszcze chciałabym dodać na koniec, że przeglądałam całą "Słodko..." i zauważyłam pewną błahostkę, jednakże wiem, że lubisz błahostki poprawiać to ci to wytknę. Nie martw się, wela nie bawi się w Nie Jestem Pewna, Ale Fajnie Jest Zaznaczyć Gramatyczny Błąd Takiemu Suharkowi. Mam na myśli, to, że pewien link nie działa. :D Mianowicie - ten z piosenką z lat siedemdziesiątych, z tego rozdziału co mi zadedykowałaś *wazelinka*.

Dobra, koniec. Idę się podniecać pioseneczkami, które są tutaj zamieszczone w Playliście. Kocham cię, kocham, kocham. Poprawiłam sobie humor, pisząc ten komentarz i za to też cię kocham. Kocham. Kocham. Kocham.

Pozdrawiam i kocham, Wela. :) :) :)

Uwaga!
Na [link widoczny dla zalogowanych] w folderze "Słodko-gorzka symfonia" można znaleźć już IX, NOWY rozdział w formie pliku PDF. Beta: Rudaa (dzięki Ci za tę ciężką pracę!). Smacznego :)